อับอายและพ่ายแพ้

ท่าทางยืนก้มหน้าเท้าเขี่ยพื้นของนางตอนนี้ในสายตาของเว่ยเจ๋อหมิงมันช่างดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก ก่อนหน้านี้สองสามเดือนเขาได้ยินจากเถียนซู่เจิงว่าอาการของนางไม่ค่อยดี ความรู้สึกเป็นห่วงนางแปลกๆ ก็เกิดขึ้นภายในใจของเขาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เขาเองก็ไม่อยากยอมรับว่าตั้งแต่ที่นางแสดงอาการหวาดกลัวซ่งหยางเฉิงออกมาที่ร้านขายตำรา ในหัวของเขาก็มีแต่ภาพของนางและไม่สามารถสลัดมันให้หลุดออกไปได้

ยิ่งได้ยินว่านางกำลังป่วยเขายิ่งรู้สึกเป็นห่วงและร้อนรน เขาอยากไปพบนางที่เรือนตระกูลเถียน แต่ก็ต้องข่มใจเอาไว้ระหว่างเขาและนางเราสองคนมิได้มีความสัมพันธ์ใดต่อกัน แล้วเขาจะใช้เหตุผลใดเข้าไปเยี่ยมนางเล่า

“หากเจ้าไม่มีอะไรแล้วก็ปล่อยแขนของข้าเสียที มิใช่ว่าเมื่อคืนข้าพูดกับเจ้าชัดเจนแล้วหรือ ต่อไปนี้ระหว่างเราไม่จำเป็นจะต้องพูดคุย เมื่อเจ้าพบข้าโดยบังเอิญเจ้าก็ทำเหมือนข้าเป็นอากาศเสีย”

เถียนสวี่หลันดึงแขนของตนออกจากมือของเว่ยเจ๋อ หมิง ก่อนที่จะเดินมุ่งหน้าไปยังเรือนของหัวหน้าหมู่บ้าน เว่ยเจ๋อ หมิงมองมือที่ว่างเปล่าของตนไม่ต่างจากหัวใจของเขาที่เหมือนถูกฉีกกระชาก

เขาไม่รู้ว่าเหตุใดทุกครั้งที่เขาพยายามจะพูดคุยดีๆ กับนาง แต่มันกลับลงเอยด้วยการที่เขาเอ่ยคำพูดร้ายๆ ออกมา

เมื่อคืนนี้เองก็เช่นกัน เดิมทีเขาไม่ได้มีเจตนาที่จะพูดเช่นนั้นเลยสักนิด เพียงเพราะอารมณ์โกรธที่มีต่อนางทำให้เขาต่อว่านางออกไปโดยไม่รู้ตัว

เถียนสวี่หลันวิ่งตามขบวนชาวบ้านไปจนถึงด้านหน้าเรือนของหัวหน้าหมู่บ้าน นางยังไม่ทันที่จะก้าวข้ามธรณีประตู เสียงกรีดร้องของสวีม่านนีก็ดังออกมาจากในเรือน

เถียนสวี่หลันยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ พวกเขาพบมันแล้วสินะ ตุ๊กตาหุ่นไม้ที่มีรูปร่างเหมือนสตรีและหุ่นปั้นดินชายหญิงที่ถูกมัดรวมกัน ทั้งยังมีซากสัตว์เล็กๆ ที่ตายมานานจนแห้งถูกพบภายในเรือนของหัวหน้าหมู่บ้าน

ครั้งนี้ต่อให้นางปฏิเสธก็คงไม่สามารถหนีรอดไปได้ ทุกคนที่ตามมาดูต่างก็หันไปมองสวีม่านนีเป็นตาเดียว นางเป็นคนที่ถูกไก่สองตัวพุ่งเข้าใส่ ชาวบ้านจึงคิดว่านี่อาจจะเป็นฝีมือของนาง

“นี่ไม่ใช่ของข้านะ ข้าไม่เคยเห็นมันเลยสักครั้ง ข้าถูกใส่ร้าย”

สวีม่านนีรีบลนลานปฏิเสธ ใบหน้าของนางซีดเผือดไร้สีเลือด ตอนนี้นางกำลังหวาดกลัวแล้วจริงๆ สายตาของสวีม่านนีสอดส่ายมองไปรอบๆ จนกระทั่งไปหยุดอยู่ที่เถียนสวี่หลันที่พึ่งเดินเข้ามา

“เป็นนาง ต้องเป็นนางที่นำของพวกนี้มาไว้ที่นี่เพื่อใส่ร้ายข้าแน่ ทุกคนควรจับตัวนางเอาไว้สิ ไม่ใช่มาสงสัยข้า”

เถียนสวี่หลันที่พึ่งมาถึง นางก็เดินเข้าไปตบหน้าของสวีม่านนีสองครั้งจนนางล้มลงไปกองกับพื้น แก้มสองข้างที่ถูกตบก็บวมเป็นหัวหมูขึ้นมาทันที ดวงตาของเถียนสวี่หลังมองต่ำไปยังร่างที่ล้มอยู่ที่พื้นด้วยสายตาสมเพช นางตะคอกสวีม่านนีออกไปอย่างเหลืออด

“ข้าใส่ร้ายเจ้าอย่างนั้นหรือ เป็นข้าที่ให้นักพรตผู้นี้มาที่นี่หรืออย่างไร หรือเป็นข้าที่กุเรื่องทุกอย่างขึ้น สวีม่านนีเจ้าควรมีความละอายแก่ใจบ้าง ข้าอยากรู้ว่าเจ้าทำเช่นนี้ไปเพื่อสิ่งใดกัน ต่อให้เจ้ารู้สึกว่าตนเองด้อยกว่าข้า เจ้าก็ไม่ควรทำให้เป็นเรื่องใหญ่เช่นนี้”

เถียนสวี่หลันเดินไปยังตุ๊กตาหุ่นไม้สองตัวที่วางอยู่ที่พื้น หนึ่งตัวที่มีลักษณะที่เป็นหญิง มียันต์สีเหลืองแปะเอาไว้และมีเข็มหมุดปักอยู่มากมายทั่วทั้งตัว เถียนสวี่หลันดึงเข็มหมุดเหล่านั้นออก จากนั้นนางจึงพลิกกระดาษยันต์ดูด้านล่าง บนยันต์แผ่นนั้นมือชื่อของเถียนสวี่หลันเขียนเอาไว้ นางยกให้ชาวบ้านที่มามุงดูได้เห็นโดยทั่วกัน

“หรือว่าที่เห็นอยู่ทั้งหมดนี้คือจุดประสงค์ของเจ้ากันสวีม่านนี เจ้าถึงกลับกล้าใช้มนต์ดำใส่หุ่นไม้เพื่อทำร้ายข้าอย่างนั้นหรือ มิน่าเล่าหลายเดือนก่อนข้าถึงต้องทนทุกข์ทรมานอยู่นานนับเดือน ที่แท้ก็เป็นฝีมือของเจ้านั่นเอง”

เถียนสวี่หลันหาคำอธิบายเกี่ยวกับอาการป่วยของนางเอาไว้แล้ว และหุ่นไม้ที่วางอยู่ตรงนั้นคือคำตอบ

“ไม่ ข้าไม่ได้เป็นคนทำ อาการที่เจ้าเป็นอยู่คือเจ้ากำลังถูกวิญญาณร้ายเข้าสิง ของพวกนี้ก็เป็นเจ้าที่หามา”

เถียนสวี่หลันหัวเราะออกมาเสียงดัง นางลากสวีม่านนีไปยังหุ่นไม้ที่วางอยู่ที่พื้น

“ข้าหรือหาของพวกนี้มา เจ้าลองคิดให้รอบคอบกว่านี้หน่อยดีหรือไม่ หากวันนี้เจ้าไม่พานักพรตมาขับไล่วิญญาณร้ายที่เรือนของข้า จะมีใครในหมู่บ้านรู้บ้างว่าสิ่งอัปมงคลเหล่านี้อยู่ในเรือนของเจ้า สวีม่านนีเจ้าจะไม่ยอมรับก็ได้ แต่หากไม่ใช่เจ้าที่ทำเรื่องนี้ก็คงจะต้องเป็นสมาชิกคนใดคนหนึ่งในเรือนตระกูลสวีแน่”

สวีม่านนีส่ายหน้าไปมา นางร้องไห้เสียงดังขอร้องให้บิดาช่วยเหลือ แต่น่าเสียดายที่สวีไคเองก็แทบเอาตัวเองไม่รอดเช่นกัน ชายวัยกลางคนรู้สึกว่าครั้งนี้ตระกูลสวีของตนกำลังจะจบสิ้นแล้ว

ตะกร้าถียนสวี่หลันจำเป็นต้องกระชากคนตระกูลสวีลงมา เพื่อทำให้ชาวบ้านเลิกเชื่อถือในตัวพวกเขาให้ได้ ไม่อย่างนั้นนางคงจะต้องถูกหาเรื่องเช่นนี้อยู่ร่ำไป

ร่างบางก้มลงหยิบหุ่นปั้นชายหญิงที่พันด้วยด้ายสีชาดประกบกันเหมือนคู่บ่าวสาว ใบหน้าของนางสงบนิ่งไร้ซึ่งการแสดงออกใดๆ เถียนสวี่หลันแกะเส้นด้ายพวกนั้นออกก่อนที่จะดึงรูปปั้นดินทั้งสองออกจากกัน

ตรงกลางระหว่างรูปปั้นมีกระดาษที่เขียนตัวอักษรบางอย่างเอาไว้ ด้านในเป็นชื่อและวันเดือนปีเกิดของเว่ยเจ๋อหมิง ที่นางรู้เพราะชีวิตก่อนตอนที่นางแต่งงานกับเขาจะต้องใช้วันเดือนปีเกิดของทั้งสองฝ่ายส่งเพื่อให้แม่สื่อ เถียนสวี่หลันอ่านตัวหนังสือในกระดาษออกมาเสียงดัง ก่อนจะหันไปมองใบหน้าที่บวมเหมือนหัวหมูของสวีม่านนี

“นี่!!!..เจ้าถึงกับทำมนต์เสน่ห์ใส่เว่ยเจ๋อหมิงเลยเชียวหรือ หลักฐานคาตาเช่นนี้แล้วยังจะกล้าปฏิเสธว่ามิใช่ฝีมือของเจ้าอยู่อีกหรือไม่”

นางเหยียบหุ่นดินทั้งสองตัวจนแหลกละเอียดคาเท้า ก่อนที่จะหันไปถามนักพรตหนุ่ม

“ท่านนักพรตคิดเห็นอย่างไร นางถูกวิญญาณชักนำให้ทำเช่นนี้ใช่หรือไม่ ไม่อย่างนั้นคนดีดีผู้หนึ่งไหนเลยจะกล้าทำเรื่องเลวร้ายเช่นนี้ได้ ตระกูลสวีนี่ช่างน่าหวาดกลัวนัก”

นางขยิบตาให้นักพรตที่ยืนเงียบมานานเพื่อให้เขาเออออไปกับตน

“ถูกต้องอย่างที่แม่นางพูด ข้าจะให้ยันต์นี้แก่พวกเจ้าทุกคนเอาไว้ป้องกันวิญญาณร้าย ต่อไปนี้พวกมันจะไม่กล้ากลับมาที่หมู่บ้านหนานซานอีกแล้ว”

เถียนสวี่หลันพยักหน้าให้นักพรตหนุ่ม ก่อนที่นางจะเดินไปหาหัวหน้าหมู่บ้านที่คุกเข่าที่พื้นด้วยท่าทางสิ้นหวัง จบแล้วตระกูลสวีของเขาจบสิ้นด้วยน้ำมือของเขาหมดแล้ว

“สวีไค อย่าลืมที่เจ้าเคยรับปากกับข้าเอาไว้เล่า หาเงินหนึ่งร้อยตำลึงมา ไม่อย่างนั้นที่นาทั้งหมดของเจ้าจะต้องตกเป็นของตระกูลเถียน เจ้ามีเวลาห้าวัน รีบหน่อยก็ดีเพราะข้าเป็นคนที่ไม่ชอบรอใคร”

เมื่อเรื่องทุกอย่างจบลงชาวบ้านต่างก็ทยอยออกมาจากเรือนตระกูลสวี คนตระกูลเถียนเดินยิ้มแย้มอารมณ์ดีกลับไปที่เรือนของตน ชาวบ้านที่เคยรุมใส่ร้ายตระกูลเถียนคนที่เช่าที่นาและคนที่เคยยืมเงินจากตระกูลเถียนต่างก็รวมตัวกันที่หน้าเรือน เพื่อกล่าวขอโทษท่านปู่ของเถียนสวี่หลัน

ถึงแม้พวกเขาจะมายืนรอที่ประตูหน้าเรือนแล้วก็ตาม แต่ท่านปู่ของนางก็ไม่ยอมเปิดประตูต้อนรับใครสักคนเข้ามา เพราะยังรู้สึกโมโหเรื่องที่หลานสาวคนดีถูกพวกเขาใส่ร้าย

ส่วนเถียนสวี่หลันหลังจากจบเรื่องทุกอย่างแล้ว นางก็กลับมาที่ห้องของตนเพื่ออ่านตำราและคัดตัวอักษรเช่นเดิม ไม่ได้ใส่ใจเรื่องที่ชาวบ้านกลับมาขอร้องให้คนตระกูลเถียนของนางให้อภัย

“เด็กคนนี้นี่ เกิดเรื่องมากมายเพียงนี้เจ้ายังจะใจเย็นได้อยู่อีกหรือ ข้าล่ะใจหายใจคว่ำกลัวว่าเจ้าจะพลาดให้คนตระกูลสวี่เหยียบซ้ำลงมา ถึงแม้ตระกูลเถียนของเราจะถูกใส่ร้ายจนอยู่ที่นี่ไม่ได้ แต่พวกเราก็สามารถย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ ต่อไปลูกห้ามทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายเช่นนี้ด้วยตนเองเด็ดขาดรู้หรือไม่ อย่าลืมว่าคนตระกูลเถียนทุกคนล้วนอยู่ข้างลูกเสมอ”