ตอนที่ 3 ตลาดเมืองหลวง และขนมชั้นจากแดนไกล

ตอนที่ 3

ตลาดเมืองหลวง และขนมชั้นจากแดนไกล

แสงแดดยามสายลอดผ่านม่านขาดวิ่นเดิม ๆ ในตำหนักเย็น พลอยในร่างฮวาอิง ตื่นขึ้นด้วยความเคยชินกับโลกใบใหม่นี้แล้ว

ฮวาอิงเดินไปในห้องครัวเก่า ๆ หลังเรือน นั่งคุดคู้หน้าเตาอิฐเล็ก ๆ มองเปลวไฟจากฟืนแห้ง ที่กำลังต้มน้ำแกงแสนจืดชืดอย่างเคยที่ซูเม่ยกำลังทำ

“กินแบบนี้ทุกวันมีหวัง ขาดสารอาหารแย่” ฮวาอิงลุกขึ้นเดินไปมาคิดอยู่นาน ก่อนจะมีแผนการบางอย่างผุดขึ้นมาในความคิด อยากกินก็ต้องทำ

“ซูเม่ย เจ้าช่วยข้าแต่งตัวที ขอยืมชุดของเจ้าที่เก่าที่สุดเลยนะ”

ฮวาอิงเอ่ยต่อสาวใช้ของตน วันนี้นางให้ซูเม่ยช่วยแต่งตัวมอมแมมเป็นหญิงชาวบ้านผิวคล้ำหน่อย เสื้อผ้าสีซีดซอมซ่อ ดึงเชือกผ้าเส้นเล็กผูกปมหยาบ ๆ รวบผมบนศีรษะให้เรียบร้อย เพื่อให้กลมกลืนไปกับผู้คนในยุคนี้

“คุณหนูฮวาอิง แน่ใจหรือเจ้าคะ ว่าจะออกไปข้างนอกในสภาพนี้” ซูเม่ยเอ่ยเบา ๆ ขณะจัดชายผ้าคลุมสีซีดให้แน่นขึ้น

“เจ้าคิดว่าข้าแต่งชุดหญิงสาวในเรือนตำหนักเย็นเดินไปปากประตูแล้วทหารจะให้ข้าออกไปหรือไม่ล่ะ”

“ก็คงไม่เจ้าค่ะ” ซูเม่ยส่ายหน้าเบา ๆ

“ดังนั้นข้าก็เลยต้องปลอมเป็นบ่าวอย่างเจ้าไง” อิงฮวาตอบ พลางสวมผ้าคลุมหน้า

เธอหันไปหยิบถุงเงินเล็ก ๆ ที่ได้จากการรื้อค้นตำหนักวันก่อน เพราะอย่างไรเสียฮวาอิงก็เป็นสาวงามตัวแทนของเมืองซ่างผิงในการคัดเลือกชายาอ๋อง แม้จะไม่ถูกเลือกและผลักให้มาอยู่ในที่พำนักตำหนักเย็นแดนคนไร้ค่า แต่ก็มีเงินให้ใช้จ่ายทุกเดือน จนเธอยังเริ่มนึกสงสัยแล้วว่า เหตุใดทั้งที่มีเงินเก็บ อิงฮวาคนก่อนถึงยังมีร่างกายซูบผอมขาดสารอาหารเช่นนั้น

เธอจึงอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับอิงฮวาคนเก่ากันแน่ แต่จะเอ่ยปากถามซูเม่ยก็กลัวถูกระแคะระคายเพ่งเล็งอีก จึงทำตีเนียนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นไปก่อน แล้วอ้างว่าบุคลิกเธอเปลี่ยนไปเพราะอาการป่วยหนักที่ผ่านมา

“ซูเม่ย เจ้านำทางข้าไปที”

“เจ้าค่ะ คุณหนู”

ฮวาอิงเดินตาม สาวใช้ของตนออกไปยังประตูบานไม้เก่า ๆ ออกไปเงียบ ๆ ก่อนจะผ่านพ้นทหารยามที่ไม่ได้ใส่ใจกับพวกเธอนัก อาจเป็นเพราะการแต่งตัวที่เนียนไปกับบ่าว และชาวบ้านที่เข้าออกกันไม่ขาดสาย

เสียงจอแจ ของผู้คนในตลาดเช้า ทำให้ฮวาอิงถึงกับชะงักเดิน เมืองหลวงหลานโจวพลุ่งพล่านและมีชีวิตชีวายิ่งกว่าที่นางจินตนาการไว้ ร้านขายสมุนไพรที่เคยอ่านพบในนิยายจีนโบราณ หาบเร่ของวัตถุดิบมากมาย เสียงล้อเกวียน เสียงของพ่อค้าแม่ค้าตะโกนเรียกลูกค้าดังลั่น ทุกอย่างหลอมรวมกันเป็นฉากหนึ่งที่มีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อ

“เหมือนในนิยายเลย!” ฮวาอิงมองภาพเบื้องหน้าตาไม่กะพริบ

“นิยายคืออันใดเหรอเจ้าคะ คุณหนู” ซูเม่ยเอียงคอถามนายของตน

“เปล่าหรอก ไม่มีอันใด เรารีบเดินกันดีกว่าซูเม่ย” ฮวาอิงรีบผลักให้ซูเม่ยเดินนำกลบเกลื่อนสิ่งที่นางพึมพำออกมา

ฮวาอิงมองซ้ายมองขวา เดินผ่านแผงของสดใหม่ด้วยท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย นางเดินช้า ๆ พยายามจดจำตำแหน่งของร้านค้าต่าง ๆ พลางมองหาวัตถุดิบที่ต้องการ

ขนมชั้น! ฉันอยากกินขนมชั้น

จะทำได้ต้องหาวัตถุดิบให้ครบก่อน แป้ง กะทิ น้ำตาล สีจากธรรมชาติ แล้วภาชนะไว้ใช้นึ่ง... นางพึมพำในใจ

“ซูเม่ย ที่นี่มีร้านขายแป้งหรือไม่” ฮวาอิงหันไปถามสาวใช้ของตนที่คงจะชำนาญพื้นที่มากกว่า

“มีเจ้าค่ะ คุณหนู”

“งั้นพาข้าไปที”

ซูเม่ยพาฮวาอิงมาถึงแผงขายแป้งของหญิงชราคนหนึ่งที่ขายแป้ง และปั้นแป้งสดขายเอง

ฮวาอิงเดินเข้าไปลองจับกองแป้งเหล่านั้นว่าแป้งไหนเป็นแป้งใด ซึ่งนางมีพื้นฐานการทำอาหารและขนมเป็นทุนเดิมจึงไม่ใช่เรื่องยากที่จะแยกออกเพียงสัมผัสจากปลายนิ้ว

“ข้า...ขอแป้งเจ้า แป้งมันอย่างละหนึ่งจินได้หรือไม่เจ้าคะ?” ฮวาอิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหวานพลางยื่นถุงผ้าออกไป หญิงชราพยักหน้าแล้วตักแป้งใส่ให้ด้วยรอยยิ้ม

“แม่หนูจะเอาทำอะไรหรือจ๊ะ?”

“ทำขนมนิดหน่อยเจ้าค่ะ ขนมจากบ้านเกิดข้า” ฮวาอิงตอบแบบความจริง แต่ไม่ใช่บ้านเกิดที่ชื่อเมืองซ่างผิงแต่อย่างใด กลับเป็นบ้านเกิดที่ไกลแสนไกลที่ใครก็คาดไม่ถึง

ไม่นานนัก นางก็ได้ของครบตามที่ต้องการ น้ำตาลทรายแดงละเอียดใช้เพิ่มความหวาน กะทิสดจากร้านมะพร้าวแห้ง และสีธรรมชาติจากดอกอัญชัญแห้งที่แม่ค้าใช้แต่งสี

(กลับถึงตำหนักเย็น)

ฮวาอิงเริ่มลงมือทำ ขนมชั้น ทันที โดยมีซูเม่ยคอยช่วยทำโดยผสมแป้งอีกกะละมัง

“นำแป้งเจ้า ผสมแป้งมัน เติมกะทิทีละนิด...คนให้เข้ากัน อย่าให้จับตัวเป็นก้อนนะซูเม่ย จากนั้นนำน้ำตาลละเอียดใส่ลงไปแล้วคนให้เข้ากันดี” ฮวาอิงเอ่ย พลางคนแป้งในกะละมังไม้กลม อีกใบ

“เจ้าใส่สีธรรมชาติที่เราคั้นไว้ลงไปเพื่อความสวยงาม เห็นไหมว่าเรามีแป้ง สองสีแล้ว”

“จ้าค่ะคุณหนู” ซูเม่ยพยักหน้า พร้อมด้วยดวงตาประกายกับขนมที่ได้ทำด้วยความตื่นเต้น ในขณะเดียวกันก็เกิดความสงสัย ว่าคุณหนูของตนผู้ไม่เคยเข้าครัวเลย เหตุใดถึงมีความรู้ในการทำขนมได้ แถมยังเป็นขนมที่ไม่เคยพบเห็น

“เอาล่ะ ต่อไปเราจะเอาแป้งที่เราเตรียมไว้นี้ไปนึ่งทีละชั้นนะซูเม่ย เจ้าดูดี ๆ ล่ะ” ฮวาอิงบรรจงรินแป้งทีละชั้น กลิ่นหอมของกะทิเริ่มลอยคลุ้งทันทีที่ชั้นแรกถูกเทลงในถาดไม้นึ่ง ฮวาอิงนับในใจระยะหนึ่ง จึงเทรอบสองด้วยสีที่ต่างกัน ทำวนอย่างนี้ซ้อนลงไปอย่างช้า ๆ ซูเม่ยที่ยืนข้าง ๆ มองดูด้วยความตื่นตา นับชั้นไปจนถึงชั้นที่เจ็ด

“เสร็จแล้ว…ขนมชั้นแบบฉบับฮวาอิงแห่งตำหนักเย็น” นางกล่าวด้วยรอยยิ้ม ภายใต้เหงื่อซึมหน้าผากและกลิ่นควันฟืนติดตัว

“แต่ว่าคุณหนูเจ้าคะ ทำเยอะเพียงนี้จะทานอย่างไรไหวกันเจ้าคะ” ซูเม่ยเอ่ยถามเมื่อมองขนมชั้นสองถาดที่ประเมินอย่างไรก็ไม่คิดว่าสองคนจะทานหมดได้

“งั้นเรามาทำให้มันสร้างเงินให้เราเถอะ ซูเม่ย”

(ย่านตลาดเมืองหลวงหลานโจว ยามเย็น)

ย่านนี้เต็มไปด้วยกลิ่นอาหารทอด เครื่องแกงหลากหลาย และเสียงผู้คนจอแจ ถนนล้วนเต็มไปด้วยแผงค้าขาย เสียงตะโกนเรียกลูกค้ากันดังระงม

“เต้าหู้ทอดร้อน ๆ จ้า! กรอบนอกนุ่มละมุนลิ้นจ้า!”

“น้ำสมุนไพรเย็น ๆ จ้า หอมหวานชื่นใจ!”

ฮวาอิงเดินผ่านตลาดมาจนสุดซอย จนถึงหน้าโรงเตี้ยม ‘หงอวี้’ ซึ้งเต็มไปด้วยลูกค้าชายหนุ่มชนชั้นแรงงาน นักเดินทางรวมไปถึงชนชั้นขุนนางก็มี

ซูเม่ยหอบตะกร้าขนมวางบนพื้น ก่อนกางผ้าผืนเก่า ปูเป็นแผงเล็ก ๆ แล้วเรียงขนมชั้นสีอัญชัญอย่างบรรจง โดยแต่ละชิ้นถูกวางบนใบตอบอย่างสวยงาม สีสันสดใส ไล่แฉดสีชวนน้ำลายซอ โดยมีฮวาอิงคุมงานดูการจัดวางอีกครั้ง

“ขนมหวานจากแดนไกลเจ้าค่ะ! ขนมชั้นหอมอัญชัญ นุ่มเหนียว อร่อยนะเจ้าคะ!” เสียงหวาน ๆ ของฮวาอิงดังขึ้นในจังหวะที่กลุ่มนักดื่มกำลังเข้าออกจากโรงเตี้ยม ชายคนหนึ่งในกลุ่มเหลียวมองก่อนหัวเราะลั่น

“เฮ้ย! นังหนู นั่นมันขนมอันใดกัน สีหวานเหมือนของเด็กเล่นเลย!”

“ขนมไทยเจ้าค่ะ! ชื่อว่าขนมชั้น หากินยากในเมืองนี้นะเจ้าคะ ไม่สิหากินในเมืองหลวงนี้ไม่ได้แน่นอนเจ้าค่ะ รสชาติหอมหวานกำลังดี ราคาชิ้นล่ะสองอีแปะ ลองชิมก่อนสิเจ้าคะ ชิ้นแรกข้าให้ลองฟรีเลยเจ้าค่ะ!”

ฮวาอิงหยิบไม้จิ้มอันหนึ่งที่เธอทำไว้ ก่อนจะยื่นขนมชิ้นเล็กที่เตรียมไว้ให้ลูกค้าชิมก่อน แน่นอนว่ามันคือหลักการตลาดในการเชิญชวนให้ผู้คนได้รู้จักขนมแปลกตานี้ก่อน

ชายวัยกลางคนผิวคล้ำรับชิ้นหนึ่งมาลองกัดคำเล็ก ๆ แล้วเบิกตากว้าง

“โอ้ว...นุ่มลิ้นดีแท้ หวานกลมกล่อม หอมละมุนประหลาดอย่างที่นังหนูนี่เอ่ยเลยแฮะ...”

“กลิ่นจากอัญชัญเจ้าค่ะ” ฮวาอิงตอบพร้อมรอยยิ้มหวาน

“ข้าซื้อห้าชิ้นเลยนังหนู!”

“ห้าชิ้นสิบอีแปะเจ้าค่ะ แต่ท่านลุงเป็นลูกค้าคนแรกของข้า ข้าคิดแปดอีแปะเจ้าค่ะ!” ชายชรายื่นเงินจำนวนแปดอีแปะให้ฮวาอิง ก่อนที่นางจะยื่นขนมชั้นห่อใบต่อให้ชายชราไป

หลังจากนั้นไม่นาน ลูกค้าเริ่มทยอยมาเรื่อย ๆ เพราะชายวัยกลางคน ลูกค้าคนแรกตะโกนดังลั่น สร้างความสนใจและสงสัยในขนมแปลกใหม่ชิ้นนี้ ฮวาอิงยิ้มรับทุกคนอย่างมีมารยาท ตอบคำถามเรื่องวิธีทำ อย่างคล่องแคล่ว

เสียงผู้คนละแวกรอบข้างเริ่มพูดถึงขนมชั้นของฮวาอิง

“แม่หญิงคนนั้นขายขนมรูปร่างแปลก ข้าไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อสักครู่ข้าลองซื้อมาลองชิมหนึ่งชิ้น มันหวานแต่กลับไม่แสบคอเลย อร่อยมาก”

“ขนมของนางแปลก ข้าเองก็ไม่เคยเห็นมาก่อนจริง ๆ”

“เห็นว่าเอาใบตองมาห่อด้วย เหมือนของชาวเมืองต่างถิ่นเลย”

จนยามชวี ขนมชั้นเหลือเพียงสองสามชิ้น ฮวาอิงนำมันห่อใบตองเพื่อเอากลับไปกินที่เรือน นางเก็บเหรียญใส่ถุงผ้าแน่นหนา ก่อนหันไปหานางคณิกาชราที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ซึ่งเป็นเจ้าของแผงที่ฮวาอิงเช่าอยู่

“ท่านป้าเจ้าคะ! ข้าขอเช่าขายตรงนี้อีกสักวันสองวันได้หรือไม่ ข้าอยากขายขนมต่อเจ้าค่ะ?”

“เอ็งดูมีมารยาท ไม่เหมือนพวกบ่าวไพร่จากจวนใหญ่อื่น ๆ ที่ข้าเคยเจอ เอ็งจะขายทุกวันก็ย่อมได้ ขอแค่แบ่งให้ข้าสักชิ้นสองชิ้นทุกครั้งที่ตั้งแผงก็พอ...ฮ่า...”

“ได้เลยเจ้าค่ะ ข้ายังมีขนมประหลาดอีกมากที่อยากทำขาย แน่นอนว่าข้าจะนำมาให้ท่านป้าทานก่อนคนแรกแน่นอนเจ้าค่ะ!” ฮวาอิงยิ้ม ยกมือไหว้ขอบคุณอย่างนอบน้อม ก่อนนั่งพักเหนื่อยหลังเก็บแผงขายขนมกับซูเม่ย

“นี่ซูเม่ย...แม้ร้านของข้าจะเล็กเพียงนี้ แต่ไม่นานนัก ข้าจักต้องมีร้านเป็นของตัวเองให้ได้คอยดู” ฮวาอิงกอดอกทอดสายตามองไปยังร้านค้าใหญ่ ๆ บนถนนเส้นหลักนี้ด้วยความหวัง

“ข้าเชื่อว่าคุณหนูที่เป็นอยู่ตอนนี้ ต้องทำได้แน่นอนเจ้าค่ะ”