ตอนที่4 มั่นใจว่า

ไม่นานซิ่นเฉิงก็กลับมา เขารายงานว่าได้ดำเนินการตามที่เจ้านายสั่งเรียบร้อย มู่เลี่ยงหรงได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงเย็น นัยน์ตาสีนิลส่องประกายคมกริบ อากัปกิริยาดังกล่าวทำให้เยี่ยนเยว่ฉีเริ่มหนาวๆ ร้อนๆ ขึ้นมา บุรุษผู้นี้มีรังสีอำมหิตรอบกายมากกว่าที่คิดเอาไว้ นางตระหนักแล้วว่าตนคงเคยชินที่เขาทำดีด้วยอยู่เสมอ หากนี่คือปฏิกิริยาของเขาสำหรับเรื่องเล็กๆ แล้วถ้าเป็นเรื่องใหญ่โตกว่านี้เล่า สามีของนางจะแสดงความโหดร้ายได้ถึงเพียงไหนกัน

เมื่อเริ่มเห็นอีกมุมหนึ่งของมู่เลี่ยงหรงชัดถนัดขึ้น เยี่ยนเยว่ฉีจึงยิ่งมั่นใจว่าการเป็นปฏิปักษ์กับฉินอ๋องไม่เป็นการดี นางก็มีแต่ต้องปรนนิบัติเขาให้สำราญใจมากที่สุด เพื่อที่สามีจะได้ไว้ใจและสนับสนุนตระกูลเยี่ยนในวันข้างหน้า

ขณะนั้นนางกำนัลที่เพิ่งย้ายมารับใช้จำนวนสองนางต่างยืนก้มหน้านิ่ง ตัวสั่นเทา ทั้งๆ ที่อากาศก็ไม่ได้หนาว สตรีทั้งสองตระหนักแล้วว่าสองวันมานี้ที่ท่านอ๋องอารมณ์ดีเป็นเพราะเพิ่งแต่งงาน หาได้เปลี่ยนนิสัย เมื่อครู่ก็พิสูจน์แล้วว่าฉินอ๋องผู้เด็ดขาดไม่ได้หายไป เพียงแต่ซุกซ่อนด้านนี้เอาไว้เมื่ออยู่ต่อหน้าหวางเฟยคนงามเท่านั้นเอง

“พวกเจ้าเป็นอะไร ทำไมยืนตัวสั่น ไม่สบายหรือ” ซูจิ้งถามนางกำนัลทั้งสองเบาๆ ด้วยความเป็นห่วง

“นี่พี่ซูจิ้งไม่รู้สึกอะไรจริงๆ หรือ” นางกำนัลนามเจียวมี่มี่กระซิบตอบ ในใจคิดว่าสาวใช้คนสนิทของหวางเฟยนั้นซื่อบื้อ ความรู้สึกช้าหรือนี่

“ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลย” ซูจิ้งทำหน้าไร้เดียงสา

“จะไม่ให้พวกข้าหวาดกลัวได้อย่างไร ตอนนี้ท่านอ๋องกำลังมีโทสะ ถ้าเป็นเมื่อก่อน...”

“หยุดพูดเหลวไหลเดี๋ยวนี้นะมี่มี่ หรือเจ้าอยากลงไปนอนที่ก้นบ่อปลา” นางกำนัลนามลี่ฮวากล่าวห้าม พร้อมเหลือบมองไปยังท่านอ๋อง พวกนางทั้งสองดูหวาดกลัวจริงๆ “ซูจิ้ง มี่มี่นางยังเด็กจึงพูดเหลวไหล”

ซูจิ้งพยักหน้ารับว่าเข้าใจแล้ว

ความจริงสาวใช้คนสนิทของเยี่ยนเยว่ฉีสัมผัสได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนแปลงไปรอบกายฉินอ๋อง เพียงแต่ตนอยู่ใกล้ชิดเยี่ยนจิ้นหลิงมานาน เวลาคุณชายรองคิดแผนร้ายก็มักทำให้บรรยากาศรอบตัวขมุกขมัวขึ้นเช่นนี้เหมือนกัน แต่รังสีเหี้ยมเกรียมของท่านอ๋องแรงกว่าจึงทำให้เขายิ่งดูน่ากลัว อย่างไรเสียซูจิ้งก็รับใช้ผู้ชายที่ชอบออกไปฆ่าฟันผู้อื่นเป็นประจำ อย่างท่านกั๋วกงกับคุณชายใหญ่มาตั้งแต่จำความได้ เหตุใดนางต้องกลัวท่านอ๋องเล่า ตนไม่ใช่คนที่เขาอยากกำจัดทิ้งเสียหน่อย นางกำนัลพวกนี้เป็นบุตรสาวมาจากตระกูลผู้ดีในเมืองหลวงเลยขวัญอ่อนกระมัง

‘เอ๊ะ...แต่ชิงหรูก็ดูเหมือนจะไม่สะทกสะท้านเช่นกัน’

ชิงหรูเห็นซูจิ้งมองมาก็ยิ้มน้อยๆ นางเองก็รู้ว่านายตนสร้างบรรยากาศขมุกขมัวได้เก่งเพียงไร แรกๆ ตอนถูกคัดเลือกมาก็กลัวเช่นกัน แต่พอนานวันเข้าก็เคยชิน นางกำนัลรุ่นพี่ก็ได้แต่หวังว่านางกำนัลใหม่ทั้งสองจะปรับตัวได้ดีเหมือนซูจิ้ง

“ดูเหมือนสองคนนี้จะไม่ใช่คนที่ปรนนิบัติท่านอ๋องอยู่ก่อนแล้ว” ซูจิ้งหันไปคุยกับชิงหรู

“พวกนางเพิ่งถูกย้ายมาประจำที่ตำหนักใหญ่ นางกำนัลข้างห้องก่อนหน้านี้มีอีกสี่นาง รวมข้าด้วยเป็นห้าคน แต่ท่านอ๋องจัดการพวกนางหมดไปแล้ว เหลือข้าเพียงผู้เดียวที่มีคุณสมบัติพอที่จะอยู่ต่อ”

“จัดการ! ท่านอ๋อง...” ซูจิ้งทำตาโต เอานิ้วปาดที่คอเป็นเชิงถาม นี่ท่านอ๋องฆ่านางกำนัลข้างห้องไปถึงสี่คนเลยหรือ

“มิได้ ท่านอ๋องเพียงให้พวกนางกลับบ้านเดิม”

ซูจิ้งเกิดอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา จึงเดินเข้าไปถามชิงหรูใกล้ๆ พลางเหลือบมองฉินอ๋องกับพระชายาอย่างระมัดระวัง “พวกนางทำความผิดอะไรหรือ”

“พวกนางคือสตรีที่ท่านอ๋องเคยใช้อุ่นเตียง” ชิงหรูกระซิบ สายตาเหลือบมองไปทางเจ้านายทั้งสองเช่นกัน “ข้าคงจะเผยความไม่ได้มากกว่านี้แล้ว มิเช่นนั้นเราทั้งคู่อาจจะเดือดร้อนได้”

“ข้าทราบแล้ว” ซูจิ้งรับคำ พลางคิดไปว่าท่านอ๋องช่างใจดำ ถวายตัวแล้วไม่ถูกใจก็ทิ้งขว้างกันแบบนี้เลยหรือ ดังนั้นชาตินี้นางจะไม่ยอมเป็นอนุบ่าวของใครอย่างเด็ดขาด

มู่เลี่ยงหรงเห็นว่าได้เวลาอันสมควรแล้ว จึงหันไปสั่งพ่อบ้านใหญ่ให้เตรียมรถม้า อันที่จริงจิวจื่อรู้งานเป็นอย่างดีจึงตระเตรียมทุกอย่างเอาไว้เรียบร้อย เมื่อผู้เป็นนายต้องการเดินทางก็สามารถออกจากจวนได้ทันที

รถม้าถูกเตรียมเอาไว้สองคัน สำหรับท่านอ๋องกับหวางเฟยคันหนึ่ง ส่วนอีกคันสำหรับบรรทุกสัมภาระ ของขวัญ พร้อมผู้ติดตามรับใช้ มีองครักษ์ประมาณห้าสิบนายดูแลอารักษ์ขาไปตลอดทาง ถือว่าเป็นขบวนส่งเจ้าสาวกลับบ้านที่ใหญ่โตมาก

จากจวนฉินอ๋องไปยังจวนเยี่ยนกั๋วกงต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วยาม เยี่ยนเยว่ฉีจึงเอนกายพิงซบกับไหล่กว้างของสามี เพื่อพักสายตาระหว่างการเดินทาง

“อ้ายเฟย...ตื่นได้แล้ว” มู่เลี่ยงหรงกระซิบปลุกเยี่ยนเยว่ฉีจากนิทรา

“ถึงแล้วหรือ”

“อืม...” มู่เลี่ยงหรงตอบ

เมื่อเห็นว่าชายาของตนตื่นดีแล้ว เขาจึงลุกขึ้นเดินออกไปก่อน พอเท้าแตะพื้น ก็ยื่นมือให้เยี่ยนเยว่ฉีจับเอาไว้ขณะก้าวลงจากรถม้า เขาประคบประหงมนางเป็นอย่างดี หากอุ้มได้ก็คงลงมือทำไปเสียแล้วด้วยซ้ำ

พ่อบ้านใหญ่จวนไคกั๋วกงออกมารอต้อนรับ แม้ว่าช่างลี่จะอายุมากแต่กลับคล่องแคล่วเป็นอย่างยิ่ง ชายวัยกลางคนนำทางแขกคนสำคัญไปเรือนรับรองด้านใน

มู่เลี่ยงหรงเพิ่งได้เข้ามาในจวนไคกั๋วกงเป็นครั้งที่สอง ด้วยอุปนิสัยช่างสังเกต เขายังพยายามเก็บรายละเอียดรอบด้านเหมือนครั้งแรกที่มา พบว่าคนในจวนเป็นวรยุทธ์แทบทั้งหมด แม้แต่พ่อบ้านใหญ่ที่เดินนำอยู่เบื้องหน้าก็ไม่เว้น

ระหว่างทางมีเวรยามวางอยู่แน่นหนาพอสมควร ทั้งหมดเป็นทหารฝีมือดี นับว่าความปลอดภัยของที่นี่อยู่ในระดับสูงมากกว่าจวนขุนนางทั่วไป

ในที่สุดพ่อบ้านใหญ่ก็นำพวกเขาก็มาถึงเรือนรับรอง เมื่อก้าวเข้าไปในอาคารหลังใหญ่ เยี่ยนหยางเจวี๋ยกับฮูหยิน พร้อมด้วยบุตรชายทั้งสองต่างยืนรอต้อนรับอยู่อย่างพร้อมหน้า

“กระหม่อม / หม่อมฉัน คารวะฉินอ๋อง” สมาชิกตระกูลเยี่ยนคำนับอ๋องหนุ่มอย่างพร้อมเพรียง ก่อนจะทำเช่นเดียวกันกับเยี่ยนเยว่ฉีที่ครานี้กลายเป็นฉินหวางเฟยแล้ว