ตอนที่13 เริ่มงานเลี้ยงที่เต็มไปด้วยแผนการ 2

“กระหม่อมยินดีรับใช้ท่านอ๋อง เพื่อฝ่าบาทและบ้านเมือง ซือเซินจะรีบไปดำเนินการตามที่ท่านอ๋องรับสั่งทันทีพ่ะย่ะค่ะ”

“ดีมากซือเซิน ในราชสำนักมีไม่กี่คนที่เราไว้ใจ และหนึ่งในนั้นก็คือเจ้า”

“นั่นเป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ข้าออกจะรู้ใจท่านอ๋อง” ถางซือเซินยิ้มกว้าง

‘เชอะ! เอาความดีใส่ตัวได้ในที่สุด สมเป็นขุนนางเสียจริง’ อ๋องหนุ่มลอบด่าพระสหายในใจอย่างอดมิได้

มู่เลี่ยงหรงวางใจคลายโทสะ ปรับสีหน้าเป็นนิ่งเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาหยักมุมปากขึ้นเล็กน้อย บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองกลับมาสมานฉันท์ดุจเดิมอีกครั้ง

“อ่อ เรายังมีอีกเรื่องหนึ่งให้เจ้าไปจัดการ จงส่งจดหมายไปให้เยี่ยนเยว่ฉี บอกกับนางว่า หากอยากได้ขลุ่ยหยกคืน จงไปที่อุทยานตะวันออก”

“แต่ว่างานเลี้ยงใกล้จะเริ่มแล้ว”

“ก่อนที่นางจะขึ้นแสดง เรามีเรื่องที่ต้องตรวจสอบด้วยตนเอง เจ้าไปจัดการให้เรียบร้อยก็พอ”

“ท่านอ๋องโปรดวางใจ ซือเซินจะไปจัดการเดี๋ยวนี้พ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองเดินกลับเข้าไปนั่งประจำที่ของตนเองในกระโจมจัดงานอย่างไม่รีบไม่ร้อน ต่างคนต่างรู้สึกยินดีที่แผนการทั้งหลายเป็นไปตามที่ต้องการ

แต่นาทีนี้คงไม่มีใครมีความสุขเท่าอัครเสนาบดีฝ่ายซ้าย นอกจากจะหาพระชายาโฉมงามให้ท่านอ๋องได้แล้ว งานที่ฮ่องเต้ทรงมอบหมายก็ถือว่าสำเร็จ คนที่ฉลาดละเอียดรอบคอบอย่างฉินอ๋องย่อมต้องจับตามองตระกูลเยี่ยนไม่ต่างจากแมวระวังภัย เพียงเท่านี้ฮ่องเต้ก็สามารถวางพระทัยลงได้หนึ่งเรื่อง

กาลเวลาเปลี่ยนใจคนหรือจะไม่เปลี่ยน เช่นนี้แล้วเยี่ยนเยว่ฉีก็เหมือนหลักประกันชั้นดี ท่านแม่ทัพใหญ่ก็รักบุตรสาวยิ่งชีวิต เช่นนั้นแล้วย่อมต้องเอาใจวางไว้ข้างบัลลังก์อย่างแน่นอน เพียงเท่านี้ฮ่องเต้ย่อมทรงพอพระทัย เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกถึงสองตัว

‘ท่านอ๋อง เพื่อการใหญ่ในวันหน้า ท่านอาจจะต้องเหนื่อยสักหน่อยล่ะนะ’

กระโจมงานเลี้ยงชมดอกเหมย

“ฮ่องเต้เสด็จแล้ว” หลิวกงกงเดินเข้ามาในกระโจมจัดเลี้ยง แล้วเปล่งเสียงอันดัง บรรดาแขกเหรื่อก็ยืนขึ้นเตรียมต้อนรับองค์ประธานในพิธี

ฮ่องเต้มู่เหวินหลงเป็นบุรุษรูปโฉมงามสง่า กล่าวได้ว่ามีราศีของโอรสสวรรค์อยู่อย่างเต็มเปี่ยม

เมื่อมองพระพักตร์จะพบว่าทรงมีรูปลักษณ์คล้ายคลึงฉินอ๋องอยู่สามส่วน แต่ไม่ทรงเย็นชาเท่า แม้พระองค์มักจะแย้มพระสรวลอยู่บ่อยครั้ง พระพักตร์เปี่ยมด้วยพระเมตตา แต่ความน่าเกรงขามก็ไม่ได้ลดลง พระเนตรคมกริบคู่นั้นเหมือนจะมองทะลุถึงใจคน แผ่รังสีกดดันรอบพระวรกาย ทำให้บรรดาขุนนางทั้งหลายมิกล้าเสี่ยงแตะเกล็ดย้อนของมังกร[1]

ฮ่องเต้มู่เหวินหลงฉลองพระองค์สีทองอร่าม ปักลวดลายมังกรเก้าตัวโลดแล่นอยู่เหนือระลอกน้ำรอบชายชุดคลุม ทุกฝีเข็มช่างหลวงออกแบบด้วยความพิถีพิถัน แลดูงดงามล้ำค่าสมเป็นฉลองพระองค์ของโอรสสวรรค์

ฮ่องเต้เสด็จมาพร้อมกับฮองเฮา ไทเฮา และเหล่าพระสนมเอก พระองค์ค่อย ๆ พระดำเนินผ่านบรรดาเชื้อพระวงศ์ ขุนนาง และคนในครอบครัวที่ได้รับสิทธิ์ร่วมงานไปยังตำแหน่งประธานของกระโจมจัดเลี้ยง

เมื่อทรงประทับลงบนตำแหน่งประธานเรียบร้อยแล้ว บรรดาแขกเหรื่อก็กล่าวถวายพระพรโดยพร้อมเพรียง

“ขอฮ่องเต้ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่น ๆ ปี”

ฮ่องเต้ทรงอนุญาตให้ทุกคนลุกขึ้นได้ จากนั้นเปล่งสุรเสียงประกาศเริ่มงานเลี้ยงทันที

เสียงดนตรีเริ่มประโคมบรรเลงบทเพลงสำหรับการแสง นางระบำชุดแรกก็วิ่งออกมาร่ายรำอย่างงดงาม สร้างความสุขสำราญอย่างเต็มที่ นางกำนัลทยอยยกสุราชั้นดีกับอาหารเลิศรสที่หาทานได้ยากเข้ามาภายในงาน

เมื่อถึงเวลานี้ก็จะสามารถมองเห็นได้ว่าใครนั่งอยู่ตรงไหนบ้าง ที่นั่งของแขกถูกแบ่งออกเป็นสองฝั่งแยกชายหญิง มีลานแสดงกั้นอยู่ตรงกลาง บริเวณฝั่งของสตรีจะมีผ้าโปร่งบดบังสายตาจากฝั่งตรงข้าม แต่ก็ยังพอให้เหล่าบุรุษได้ยลโฉมของเหล่าสตรีทั้งหลาย ทั้งชายหญิงต่างหาผู้ที่ตนพึงใจโดยใช้สายตาส่งประสานเชื่อมสัมพันธ์ หากบิดามารดาเห็นด้วยก็ส่งแม่สื่อไปทาบทามสู่ขอตามประเพณี

มู่เลี่ยงหรงจิบสุราอย่างใจเย็น มีขุนนางมาขอคารวะสุรามากมาย เขาพันจอกไม่เมาหน้าไม่เปลี่ยนสี แต่วันนี้ไม่อยากดื่มจนเสียเรื่อง สุดท้ายจึงแผ่รังสีเย็นเยียบไปรอบกาย ส่งผลให้บรรดาขุนนางหยุดเข้ามาที่โต๊ะทันที เมื่อไล่บุคคลน่ารำคาญเหล่านี้ไปได้แล้ว ชายหนุ่มก็นั่งนับเวลารอให้สตรีในห้วงคำนึงได้รับจดหมาย

ส่วนเยี่ยนเยว่ฉีสีหน้าไม่ดีนัก เพราะทำขลุ่ยพลิ้วพรายหายไปทั้งที่งานเลี้ยงเริ่มแล้ว การแสดงก็ดำเนินไปเรื่อย ๆ โชคดีที่นางอยู่ลำดับสุดท้ายของรายชื่อ หญิงสาวได้แต่นั่งรอซูจิ้งหาขลุ่ยหยกกลับมา นางชำเลืองมองไปทางเข้ากระโจมครั้งแล้วครั้งเล่า

หญิงสาวจิบน้ำชาลงไปอีกหลายอึก ความกระวนกระวายทำให้ความอยากอาหารหายไปสิ้น ขณะนั้นเองนางกำนัลผู้หนึ่งแอบยื่นจดหมายให้อย่างเงียบ ๆ แล้วหันหลังจากไปทันทีโดยไม่กล่าวอะไร เยี่ยนเยว่ฉีคลี่กระดาษเปิดอ่านทันที

ขลุ่ยพลิ้วพรายงดงามล้ำค่าปรารถนาจะคืนสู่ผู้เป็นเจ้าของอีกครา

จงมาพบข้าที่ภูเขาจำลองของอุทยานฝั่งตะวันออกเพียงผู้เดียว

คนงามพลิกจดหมายไปมาแต่ก็ไม่พบสิ่งใดเขียนไว้อีก

นางลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าจะออกไปตามนัดดีหรือไม่ ในใจก็รู้สึกหวาดระแวงอยู่ไม่น้อย แต่ที่นี่คือวังหลวงจึงคิดว่าไม่น่าจะมีคนร้ายได้ บางทีผู้ที่เก็บขลุ่ยของนางได้อาจจะมิใช่ผู้ที่ได้รับเชิญในงานเลี้ยง ด้วยเหตุนี้กระมังจึงต้องนัดให้ไปรับคืนในบริเวณอื่นแทน

ในที่สุดหญิงสาวก็ตัดสินใจก้าวเดินออกไปจากงานเลี้ยง

ด้วยความใจร้อนอยากได้ขลุ่ยหยกคืนโดยเร็ว พอก้าวขาออกจากงานเลี้ยงได้เท่านั้น นางก็รีบวิ่งจนอาภรณ์สีชมพูสะบัดพลิ้ว เป้าหมายคืออุทยานตะวันออก

เยี่ยนเยว่ฉีใช้เวลาไม่ถึงครึ่งเค่อก็มาถึงภูเขาจำลองขนาดใหญ่ พาร่างงามเข้าไปภายในอย่างรีบร้อน นัยน์ตาหวานหยาดเยิ้มพยายามสอดส่ายหาเจ้าของจดหมาย เมื่อไม่พบผู้ใด ก็ตัดสินใจเดินลึกเข้าไปตามเส้นทางอันคดเคี้ยว

ภูเขาจำลองของวังหลวงช่างใหญ่โตกว่าที่คิด เยี่ยนเยว่ฉีเริ่มรู้สึกเหนื่อยล้า นางทั้งเดินทั้งวิ่งจนมาถึงน้ำตกจำลองอันสวยงาม

ทันใดนั่นเอง หญิงสาวเหลือบเห็นเงาของคนผู้หนึ่งหายเข้าไปตรงทางเขาถ้ำใต้น้ำตก

คนงามลังเลที่จะตามเข้าไป แต่ถ้าเป็นคนที่พบขลุ่ยหยกของนางเล่า

เยี่ยนเยว่ฉีสูดหายใจลึกเพื่อเรียกความกล้า แล้วจึงเดินเข้าไปใต้น้ำตกอย่างช้าๆ มองซ้ายมองขวาอย่างระแวดระวัง

เมื่อเข้ามาถึงภายในถ้ำหลังน้ำตกก็ปรากฏภาพของบุรุษในชุดคลุมชินอ๋องสีดำยืนหันหลังอยู่

‘นั่นมันฉินอ๋องนี่’ เยี่ยนเยว่ฉีรู้สึกได้ถึงเสียงของหัวใจที่เต้นระรัว