อย่าได้ล้ำเส้นเรื่องของข้า

ตู้หยวนที่ยืนรอน้องสาวอยู่ภายในโรงพักม้า พอเห็นนางเดินเข้ามาจึงได้เอ่ยถามนางเรื่องที่เหตุใดถึงไม่ยอมเข้ามาเสียที

“เจ้าทำสิ่งใดอยู่”

“ข้าเอ่ยถามทหารเรื่องจะกลับเข้าเมืองเจ้าค่ะ”

“เจ้าจะเข้าเมืองไปเพื่ออันใดอวี้เออร์!!!” เขาเอ่ยถามออกมาด้วยความตกใจ

ด้วยเรื่องภายในจวนตระกูลเซี่ยที่เกิดขึ้น หากพิจารณาดีๆ แล้ว คงไม่แคล้วน้องสาวตัวดีของตนเป็นแน่ที่สร้างเรื่องวุ่นวายไว้

"ข้าจะกลับไปเอาของอย่างไรเล่าท่านพี่”

“เจ้าลืมสิ่งใด” ตู้หยวนมองน้องสาวอย่างระแวง

“ข้าลืมของไว้ที่จวนตระกูลสวี” นางกระซิบบอกที่ข้างหูของตู้หยวน ก่อนจะยกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินขึ้นที่พักไป

จ้าวลู่ฉือที่เดินมาทันเห็นแผ่นหลังของหรูอวี้เพิ่งจากไป พอเห็นใบหน้าที่ยังตกตะลึงของตู้หยวน เขาก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา

“น้องสาวเจ้าจะกลับเข้าเมืองหลวงเพื่ออันใด”

“เอ่อ...นางลืมของขอรับ” เขาจะบอกได้อย่างไรว่าของที่นางลืมไว้ อยู่ที่จวนตระกูลสวี

“เตือนนางด้วย ว่าอย่าได้กลับไป มิเช่นนั้นจะเกิดเรื่องยุ่งยากได้” ในยามนี้ภายในเมืองหลวงวุ่นวายไม่น้อย

จ้าวลู่ฉือรู้มาจากเจ้าหน้าที่ทางการ จวนตระกูลเซี่ยโดนโจรเข้าปล้นคลังเก็บสมบัติ ทั้งฮูหยินและบุตรสาวของนางก็ยังได้รับบาดเจ็บไม่น้อย

การจะเข้าเมืองหลวงได้ จึงตรวจสอบอย่างแน่นหนา ทั้งประตูเมืองสี่ทิศก็ถูกปิดมิอาจเข้าไปได้ง่ายๆ หากนางกลับไปอาจจะไม่ได้ออกมาง่ายๆ เช่นที่ออกมาพร้อมขบวนกองทัพของเขา

“เข้าใจแล้วขอรับ” ตู้หยวนได้แต่รับปากอย่างจำใจ แต่ไม่รู้ว่าน้องสาวของตนจะเชื่อในคำที่เขาบอกหรือไม่ ดูเหมือนนางในตอนนี้เปลี่ยนไปจากเดิมไม่น้อยเลย

หรูอวี้เมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้องพักแล้ว นางก็ให้เสี่ยวซีกลับไปพักที่ห้องของนาง ด้วยนางอยากจะครุ่นคิดหาวิธีกลับเข้าเมืองให้ได้เสียก่อน

เสียงเคาะประตูหน้าห้อง ทำให้หรูอวี้ที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้น “อวี้เออร์ เปิดให้แม่หน่อยลูก”

“เจ้าค่ะ”

“ท่านแม่ มีเรื่องอันใดหรือไม่ เหตุใดถึงไม่พักเสียหน่อย” นางเห็นสีหน้าที่เหนื่อยล้าของมารดาก็มองอย่างเป็นห่วง

อาจจะเป็นเพราะตู้เหลียนนางไม่เคยเดินทางด้วยรถม้าเป็นเวลานาน นั่งเพียงไม่นานนางก็เหนื่อยล้าเสียแล้ว

“แม่มีเรื่องจะพูดกับเจ้า ท่านแม่ทัพบอกว่าเจ้าหาทางจะกลับเข้าเมืองหลวง จริงหรือไม่อวี้เออร์” ตู้เหลียนเอ่ยถามอย่างกังวล นางรู้ว่าบุตรสาวมีความแค้นไม่น้อย ในเมื่อออกมาจากที่นั่นแล้ว นางก็ไม่อยากให้บุตรสาวหาเรื่องใส่ตัวจนถูกจับได้

“หึ วุ่นวายเสียจริง ถึงกับต้องนำเรื่องเพียงเท่านี้ไปฟ้องท่านแม่เลยรึ โอ๊ยยย” ตู้เหลียนหยิกเอวหรูอวี้อย่างแรง

“เจ้าเป็นสตรี อย่าได้เอ่ยเช่นนี้อีก แม่ขอเถิดอวี้เออร์ หนทางที่เจ้าจะเอาคืนคนพวกนั้นยังมีอีกมากนัก อย่าได้เสี่ยงอันตรายเช่นนี้อีกเลย” ตู้เหลียนบีบมือหรูอวี้ไว้แน่นเพื่อให้นางรับปาก

“เจ้าค่ะ ข้าจะยังไม่จัดการตระกูลสวียามนี้ก็ได้ แต่ต่อไปหากมีโอกาสท่านแม่อย่าได้เอ่ยห้ามข้าอีกเด็ดขาด”

“แม่เข้าใจแล้ว” ตู้เหลียนกลัวใจของหรูอวี้ยิ่งนัก ไม่รู้นางจะจัดการตระกูลสวีที่มีอำนาจเช่นนั้นได้อย่างไร นางกลัวว่าบุตรสาวของนางจะเกิดอันตรายเสียมากกว่า

“ท่านแม่ไปพักเถิด ลูกจะไปส่งท่านที่ห้อง” หรูอวี้ประคองมารดากลับไปที่ห้องพักของนาง

พอเปิดประตูออกมาหน้าห้องก็พบจ้าวลู่ฉือที่มารอรับจดหมายจากตู้เหลียนเพื่อจะได้รีบให้ม้าเร็วนำไปส่งที่จวนตระกูลตู้ที่เป่ยหานเสียก่อน

ระหว่างทั้งหรูอวี้และจ้าวลู่ฉือ เหมือนมีรังสีสังหารที่แผ่ออกมาจากตัวของคนทั้งคู่ แม้แต่ตู้เหลียนยังรู้สึกได้จนขนแขนของนางลุก

“เอ่อ ท่านแม่ทัพจ้าว มารับจดหมายใช่หรือไม่” ตู้เหลียนต้องเอ่ยพูดออกมา ก่อนที่ทั้งสองจะจ้องหน้ากันจนตายไปข้าง

“อืม...ใช่ เจ้าเขียนเรียบร้อยแล้วรึยัง” จ้าวลู่ฉือจ้องมองตู้เหลียนอย่างแฝงไปด้วยความหมาย เมื่อเห็นนางพยักหน้าน้อยๆ เขาก็เหลือบไปมองหรูอวี้วูบหนึ่ง ก่อนจะเดินไปรอที่หน้าห้องของตู้เหลียน

“หึ” คิดว่านางไม่รู้รึอย่างไร ที่เขามาดักรอท่านแม่ของนางเช่นนี้ คงอยากจะถามว่า ห้ามนางเรียบร้อยแล้วหรือยัง

หรูอวี้ส่งมารดาที่ห้องเรียบร้อย นางก็ขอตัวกลับห้องของนาง นางยังไม่ลืมกระซิบบอกมารดาเรื่องที่นางจะเข้าไปอยู่ภายในมิติ และรับปากว่าจะไม่ย้อนกลับไปที่เมืองหลวงอย่างเด็ดขาด

พอออกมาจากห้องของมารดาก็พบว่าจ้าวลู่ฉือยังอยู่ที่หน้าห้อง ราวกับว่าเขารอเพื่อพบนางเสียอย่างนั้น

“มารดาของเจ้าคงบอกเจ้าแล้ว”

หรูอวี้เลิกคิ้วขึ้นมองเขา “ดูท่า ท่านแม่ทัพสนใจเรื่องของข้าอยู่ไม่น้อย หากท่านต้องการให้ข้าช่วยท่านให้สมหวังกับท่านแม่ ท่านก็อย่าได้ล้ำเส้นเรื่องของข้านักเล่า” หรูอวี้เดินผ่านเขา เข้าห้องของนางทันที โดยไม่คิดจะหยุดฟังในสิ่งที่เขาจะพูด

เมื่อเข้ามาอยู่ภายในห้อง หรูอวี้ก็เข้าไปอยู่ภายในมิติของนางทันที ก่อนหน้านี้นางยังไม่ได้สำรวจภายในเรือนพักของนางเลยว่ามีสิ่งใดติดมาด้วย

หรูอวี้ตรวจสอบทองที่นางซื้อเก็บไว้ ตอนที่ทำงานเป็นนักฆ่า ก็พบว่าทั้งหมดถูกเก็บไว้ในตู้เซฟที่อยู่ในห้องนอนของนางเช่นเดิม

“หึหึ ไม่เสียทีที่ซื้อเก็บไว้” นางจูบทองคำแท่งด้วยความยินดี ก่อนจะปิดเซฟแล้วไปตรวจดูข้าวของที่เป็นสินเดิมของสวีเหมยลี่ที่นางนำมาด้วยทั้งหมด

แม้สินเดิมของสวีเหมยลี่ที่ติดตัวนางมาจะไม่ได้มากมายนัก แต่เงินที่นางเก็บไว้ตอนที่บรรดาฮูหยินจวนต่างๆ มาขอให้นางช่วยพูดกับสามีเรื่องคดีความก็นับว่าจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว ไหนจะเงินที่ริบจากสามแม่ลูกตลอดหลายปีที่ผ่านมาก็นับว่าหลายร้อยตำลึงทองเลย

“จุ๊ๆ ไม่รู้ว่ารู้เรื่องแล้วจะกระอักเลือดเลยหรือไม่” นางยกยิ้มอย่างสะใจ เมื่อนึกถึงสีหน้าของสวีเหมยลี่ที่รู้ว่าสมบัติทั้งหมดของนางก็ถูกปล้นไปแล้วเช่นกัน

หรูอวี้ทิ้งข้าวของทั้งหมดที่กวาดมาจากจวนตระกูลเซี่ยไว้ให้ห้องเก็บของ นางจัดการหาอาหารง่ายๆ กินก่อนจะล้างตัวเพื่อพักผ่อน

ตู้เหลียนรู้เรื่องที่บุตรสาวจะเข้าไปอยู่ในมิติของนางแล้วจึงไม่ได้ให้คนไปตามนางมากินมื้อเย็นด้วยกัน

“ท่านแม่อวี้เออร์เล่าขอรับ” ตู้หยวนมองหาน้องสาวก็ไม่เห็นว่านางจะลงมารับมื้อเย็นเสียที

“นางพักอยู่ในห้อง” ตู้หยวนจะลุกขึ้นไปดูน้องสาว แต่เมื่อเห็นสายตาของมารดาที่มองเตือนมาเขาก็กลับนั่งลงเช่นเดิม

“มิใช่ว่านางไม่พอใจข้าจนไม่ยอมมาร่วมโต๊ะหรอกรึ” จ้าวลู่ฉือที่นั่งอยู่ด้วยเอ่ยถามออกมา

“มิใช่เจ้าค่ะ อวี้เออร์มิเคยนั่งรถม้าเท่าใดนัก นางคงจะเหนื่อยล้าจนมิอยากอาหาร ข้าจึงปล่อยให้นางได้พักผ่อน”

“อืม เช่นนั้นก็กินเถิด ไว้สั่งห้องครัวให้เตรียมอาหารไว้ เผื่อว่านางหิวขึ้นมาจะได้มีกิน”

“เจ้าค่ะ” ตู้เหลียนรับคำไปอย่างงั้น ด้วยรู้ดีว่าภายในมิติของบุตรสาวนางมีพร้อมทุกอย่าง นางคงไม่ออกมาหาอะไรกินอีกแล้ว

หรูอวี้หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ นางก็หายาบำรุงกิน ด้วยร่างกายของนางในตอนนี้ช่างอ่อนแอยิ่งนัก หากจะเริ่มกลับมาฝึกฝนร่างกายในตอนนี้เห็นที เพียงแค่ไม่กี่นาทีนางก็คงจะหอบเสียแล้ว

“เอ๊ะ...ข้าเก็บเจ้ายาบ้านี่ไว้ด้วยรึ” นางหยิบกระปุกยาขึ้นมามองอย่างนึกรังเกียจ