공유

บทที่ 17

작가: หานซานรื่อ
มั่วเอ๋อร์เอ่ยอย่างรีบร้อน บนใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย

“เป็นไปได้อย่างไร ซูเนี่ยนคนไร้ประโยชน์นั่นจะรู้วิชาแพทย์ได้อย่างไร” ซูเยียนหรันไม่เชื่อ หลายปีมานี้ซูเนี่ยนอยู่ภายใต้การยกยอชมเชยของท่านแม่ นางเป็นคนไร้ประโยชน์ที่ทำอะไรไม่เป็นคนหนึ่ง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงวิชาแพทย์เลย

“หลิวหมัวมัวล่ะ เป็นอย่างไรบ้าง” ซูเยียนหรันฟื้นคืนความใจเย็น

“ได้ยินว่าถูกท่านอ๋องจับตัวไปคุมขังที่คุกจวนอ๋องเจ้าค่ะ”

“หลิวหมัวมัวเชื่อใจได้หรือไม่”

“คุณหนูวางใจได้ ครอบครัวของหลิวหมัวมัวยังอยู่ในมือของฮูหยิน นางไม่กล้าพูดจาเหลวไหลหรอกเจ้าค่ะ”

“ข้าเชื่อเพียงคำพูดของคนตายเท่านั้น” ซูเยียนหรันกล่าวอย่างดุร้าย

“มั่วเอ๋อร์ หาวิธีส่งจดหมายไปให้ไท่จื่อ บอกให้ท่านคิดหาวิธีจัดการหลิวหมัวมัวนี้ซะ”

“เจ้าค่ะคุณหนู” มั่วเอ๋อร์รับคำ แล้วเดินออกไป

ซูเยียนหรันเม้มปาก ถึงแม้นางจะเข้ามาในจวนอ๋องหลีเพราะคำสั่งของไทเฮา แต่ทว่านางก็เป็นคนขององค์รัชทายาท และมีความสัมพันธ์เป็นสามีภรรยากันตั้งนานแล้วด้วย

เมื่อสามปีก่อน ก็เป็นเพราะการช่วยเหลือของไท่จื่อ นางถึงได้สร้างตัวปลอมขึ้นมา ทำให้อ๋องหลีเชื่อว่านางเป็นคนถอนพิษ จากนั้นค่อยใส่ร้ายซูเนี่ยนกับคนรับใช้ว่าคบชู้กัน

เทียนไหม้อย่างรวดเร็วจนจะถึงก้นเทียนแล้ว ซูเยียนหรันปั้นหน้าเคร่งขรึม จากนั้นเรียกคนเข้ามาปรนนิบัติตนอาบน้ำอาบท่า

นางไม่กังวลเลยแม้แต่นิดว่าฉู่อี้หานจะมา เพราะนางเข้าใจดีว่า การที่นางสามารถเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องหลีได้นั้น เป็นเพราะมีพระคุณต่อฉู่อี้หานเท่านั้น ส่วนที่คนลือกันข้างนอกว่าในใจอ๋องหลีมีนางอยู่นั้น ซูเยียนหรันหัวเราะเยาะในใจ มีเพียงคนโง่เขลาอย่างซูเนี่ยนเท่านั้นแหละที่คิดว่าคนเย็นชาอย่างฉู่อี้หานจะรักใครได้ แต่นางไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ขอเพียงผู้คนในใต้หล้านี้คิดว่านางได้รับความโปรดปรานจากอ๋องหลีก็เป็นพอ

สำหรับเรื่ององค์หญิงใหญ่คงทำได้เพียงรอโอกาสต่อไปแล้ว

ณ คุกจวนอ๋องหลีหลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วยาม

มั่วอีเข็นฉู่อี้หานออกมาจากคุกจวนอ๋องด้วยสีหน้าจริงจัง

เพราะเมื่อครู่นี้หลิวหมัวมัวได้เสียชีวิตไปแล้ว ในจวนอ๋องอันกว้างใหญ่นี้มีไส้ศึก!

จวนอ๋องเฝ้าดูแลเข้มงวดเพียงนี้ แต่คนพวกนั้นก็ไม่วายเล็ดลอดเข้ามาได้

แต่ทว่าเป็นใครกันล่ะ ไทเฮาหรือฮ่องเต้ แต่หากเป็นพวกเขา เช่นนั้นเหตุใดถึงต้องใส่ร้ายซูเนี่ยนด้วย เพราะอย่างไรตอนนี้ภายนอกซูเนี่ยนก็ยังเป็นคนของพวกเขาอยู่

หรือหากไม่ใช่ไทเฮากับฮ่องเต้ เช่นนั้นในจวนอ๋องหลีก็ยังมีผู้มีอำนาจอีกกลุ่มหนึ่งซ่อนอยู่ อำนาจนี้สั่งการอยู่ลับๆ และสามารถทำให้จวนอ๋องหลีตกอยู่ในอันตรายได้ตลอดเวลา

“มั่วอี สั่งการลงไปบอกคนในค่ายพิทักษ์อินทรีให้หยุดมาหาข้าที่จวนอ๋องสักพัก” ฉู่อี้หานเอ่ยปากสั่งการ

ค่ายพิทักษ์อินทรีเป็นค่ายพิทักษ์ลับของจักรพรรดิองค์ก่อน ขณะที่องค์จักรพรรดิลอบทำร้ายจักรพรรดิองค์ก่อนนั้น เขาได้สั่งให้ทหารไปล้อมสังหารค่ายพิทักษ์อินทรี ทำให้ค่ายพิทักษ์อินทรีเสียหายอย่างรุนแรง และหายไปอย่างไร้ร่องรอยนับแต่นั้นมา

ทว่ามีเรื่องที่ผู้คนไม่ทราบคือ หลายปีมานี้ค่ายพิทักษ์อินทรีอยู่ในช่วงพักฟื้น และอยู่ภายใต้การควบคุมของฉู่อี้หานมาโดยตลอด

ความลับในสมัยราชวงศ์ต้าสุย ค่ายพิทักษ์อินทรีเคารพนับถือเพียงจักรพรรดิที่ได้มาอย่างเป็นธรรมเท่านั้น องค์จักรพรรดิในปัจจุบันนี้ได้มาอย่างไม่เป็นธรรม ค่ายพิทักษ์อินทรีจึงไม่มีทางรับใช้เขา ดังนั้นเขาจึงใช้วิธีชั่วร้ายปานนี้

“พ่ะย่ะค่ะ” มั่วอีรับคำอย่างนอบน้อม

ถึงแม้ค่ายพิทักษ์อินทรีจะหายไปในสายตาของผู้คน แต่ทว่ากองกำลังอื่นๆ กลับสืบหากองกำลังที่หลงเหลืออยู่ของค่ายพิทักษ์อินทรีมาโดยตลอด เพียงเพราะภาพสงครามอัคคีนั่น!

หลายปีมานี้ แคว้นต้าสุยเจริญรุ่งเรือง ราษฎรแข็งแกร่ง ในสงครามก็ไม่เคยพ่ายแพ้มาก่อนนั้นเป็นเพราะภาพสงครามอัคคีนี้ ทว่าด้วยการหายตัวไปของค่ายพิทักษ์อินทรี ทำให้ภาพสงครามอัคคีนี้หายตามไปด้วย

หากไม่ใช่เพราะฉู่อี้หานคอยรับมือไว้อยู่ เกรงว่าต้าสุยคงอยู่ในช่วงเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานไปตั้งนานแล้ว

“เรื่องภาพสงครามอัคคีตามสืบไปถึงไหนแล้ว” ฉู่อี้หานเอ่ยด้วยสีหน้าเข้มงวด

ถึงแม้ค่ายพิทักษ์อินทรีจะอยู่ในการควบคุมของเขา แต่ภาพสงครามอัคคีได้หายไปจริงๆ หลายปีมานี้เขาคอยสั่งการให้คนตามหาอยู่ลับๆ

“ทูลท่านอ๋อง ยังไม่พบอะไรพ่ะย่ะค่ะ ภาพอาวุธสงครามที่คุณชายเจ้าก้อนน้อยฉีกทิ้งไปไม่กี่เล่มนั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับภาพสงครามอัคคีเลย” มั่วอีกล่าว

“ท่านอ๋อง กระหม่อมมีเรื่องบางอย่าง ไม่รู้ควรพูดออกมาดีหรือไม่” มั่วอีถามลองเชิง

“ว่ามา”

“ไม่ทราบว่าท่านอ๋องสังเกตหรือไม่ว่า คุณชายเจ้าก้อนน้อยถึงแม้จะมีรูปลักษณ์คล้ายพระชายาบ้าง แต่หากสังเกตดูดีๆ ดวงตาคู่นั้นกลับเหมือนของท่านอ๋องมาก”

ฉู่อี้หานมีดวงตาเหมือนฮองเฮาองค์ก่อน ล้วนแต่เป็นดวงตาทรงยาวและแคบ องค์หญิงใหญ่เองก็ด้วยเช่นกันราวกับเป็นสัญลักษณ์พิเศษบางอย่าง

ท่านอ๋องถูกวางยาเมื่อสามปีก่อน หลังจากฟื้นขึ้นมา ก็พบว่าคนที่นอนอยู่ข้างๆ คือซูเยียนหรัน

ส่วนซูเนี่ยนถูกจับได้ว่าคบชู้กับคนรับใช้

แต่ทว่าในตอนนั้นซูเนี่ยนยืนยันว่าบุตรในท้องเป็นของท่านอ๋อง หากเป็นเรื่องจริง เช่นนั้นแสดงว่าในเรื่องนี้ต้องมีบางอย่างผิดพลาดใช่หรือไม่

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
댓글 (1)
goodnovel comment avatar
ภญอร อริยากรโสภณ
เริ่มจะน่าเบื่อละชื้ออ่านแต่ละเรื่องไม่จบสักเรื่องเสียตังเป็นพันกว่าละนิยายสนุกนะแต่ถ้าเป็นแบบนี้คงเลิกอ่านอะนะ
댓글 모두 보기

최신 챕터

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 210

    ซูเนี่ยนกรอกตาบน ครั้งแรกเลยที่ได้เห็นคนระลึกความหลังกันแบบนี้กลิ่นยาสมุนไพรลอยมา ขอบตาแดงๆ ของฉู่อี้หานค่อยๆ จางหายไป กลับมาสดใสอีกครั้ง เมื่อเห็นซูเนี่ยนมองค้อนเขาทีหนึ่ง เขาก็กลับมามีสติอีกครั้งมีพวกเราอยู่ก็มีความหวังอย่างนั้นเหรอ?ประโยคนี้ตอนนั้นดูเหมือนเสด็จแม่ของเขาก็เคยพูดไว้ เหตุใดซูเนี่ยนถึงได้พูดประโยคเดียวกัน?เพลงเซียวเซียงเยียนอวี่ที่ซูเนี่ยนเล่นใรงานชมดอกท้อ ความจริงแล้วเป็นบทเพลงที่เสด็จแม่ของเขาเคยบรรเลงร่วมกับลู่เจียว พวกเขาทั้งคู่มีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมาก วิธีการดีดพิณก็เหมือนกันในหลายจุดซูเนี่ยนไม่เพียงสามารถดีดพิณได้ วิธีการดีดยังได้รับการสืบทอดมาจากลู่เจียว ครั้งก่อนเขาได้ยินแล้วตอนอยู่อีกเรือน แถมยังส่งมั่วอีไปแอบดูมาแล้วด้วยเขาอยากฟังอีกสักครั้งจัง"ท่านอ๋อง รบกวนหลีกทางหน่อย" ซูเนี่ยนโบกมือไล่ฉู่อี้หานอย่างรำคาญแม่นมไป๋ที่อยู่ด้านหลังรีบเข็นฉู่อี้หานออกไปด้านข้างทันทีไทฮองไทเฮาเม้มปาก มองดูซูเนี่ยนที่ดึงมือของตัวเองไป ความจริงนางค่อนข้างตื่นเต้น เพราะว่านางไม่อยากกินยา และไม่อยากฝังเข็มซูเนี่ยนจับชีพจรให้ไทฮองไทเฮาอย่างละเอียด ทั้งยังตรวจดู

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 209

    "หึ" แววตาของฉู่อี้หานค่อนข้างร้อนแรง ซูเนี่ยนรู้สึกตกใจจนต้องชักมือกลับไป"ข้าเห็นเจ้าเปลือยหมดแล้ว เจ้าเองก็เห็นข้าเปลือยหมดแล้วไม่ใช่เหรอ ข้ายังไม่เอาเรื่องที่เจ้ามองข้าเลยนะ" น้ำเสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้ง สายตาของฉู่อี้หานจับจ้องไปที่ใบหน้าเล็กๆ ขาวสะอาดของซูเนี่ยน"หุบปากนะ!" ซูเนี่ยนหน้าดำ นางเห็นเขาเปลือยตั้งแต่เมื่อไรกัน?"ท่านอ๋อง พระชายา ไทฮองไทเฮาตื่นแล้วเพคะ" ในขณะที่ซูเนี่ยนกำลังจะพูดอะไร แม่นมไป๋ก็เดินเข้ามาหาทั้งสองคนด้วยความดีใจ"ตื่นแล้ว? ไปดูสิ" ซูเนี่ยนพยักหน้า ดูจากเวลา ตอนนี้ไทฮองไทเฮาก็ควรจะตื่นแล้วซูเนี่ยนเดินอยู่ด้านหน้า ฉู่อี้หานเข็นเก้าอี้ล้อตามมาอยู่ด้านหลัง พวกเขาเดินอย่างรีบร้อนเข้าไปในตำหนักของไทฮองไทเฮาตอนนี้ไทฮองไทเฮากำลังนั่งเอนหลังกินข้าวต้มเปล่าด้วยการดูแลของนางกำนัลอยู่บนศรีษะของนางไม่มีเครื่องประดับผมใดๆ สีหน้าขาวซีด ใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น แต่ใบหน้าเล็กมาก เห็นได้ชัดว่าในตอนสาวๆ ก็เป็นหญิงงามคนหนึ่ง"ไทฮองไทเฮา ท่านอ๋องหลีกับพระชายาหลีมาแล้วเพคะ" แม่นมไป๋พูดรายงานอย่างนอบน้อม"ไม่กินแล้ว" ไทฮองไทเฮาโบกมือให้กับนางกำนัล ข้าวต้ม

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 208

    มั่วอีค้อมตัวเล็กน้อย เหตุใดใบหน้าของท่านอ๋องถึงมีรอยช้ำได้นะ?ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าพระชายาคงเป็นคนต่อยแน่ หรือว่าท่านอ๋องทำเรื่องอะไรไม่ดีกับพระชายาอีกแล้วเหรอ?มั่วอีคิดอย่างใจลอย เมื่อสายตาเย็นเยียบของฉู่อี้หานมองมา มั่วอีจึงต้องเร่งมือขึ้นอีกเขาเข็นฉู่อี้หานออกจากบ่อน้ำร้อน อ๋องคังกำลังเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหน้าของฉู่อี้หานเขาก็ดีใจ แต่เมื่อเห็นรอยช้ำบนใบหน้าเขาก็ต้องยืนอึ้งอยู่อย่างนั้นใครกันที่ไม่กลัวตายแอบลอบทำร้ายเสด็จพี่! ใครกันที่บังอาจขนาดนี้ เขาจะต้องไปพบสักหน่อยแล้ว"ฮ่าๆๆ เสด็จพี่ มะ มุมปากท่าน" อ๋องคังอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ ใบหน้าเย็นชา มีแผลมาประดับไว้ ช่างดูมีสีสันเหลือเกินแค่รู้สึกตลกไปสักหน่อย"มั่วอี พาท่านอ๋องคังไปประลองดาบที่เรือนหน่อยสิ ไม่ต้องรุนแรงมากล่ะ อย่าได้รบกวนไทฮองไทเฮา ข้าอยากจะรู้ว่าหลายปีนี้ท่านอ๋องคังมีฝีมือดีขึ้นบ้างไหม" ฉู่อี้หานหรี่ตาลง มองไปที่อ๋องคังอย่างน่ากลัว เขาอยากจะยกมุมปากขึ้นเหลือเกิน แต่ก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา ฉับพลันความโกรธก็ฉายขึ้นมาในแววตายัยซูเนี่ยนนั่น ไม่ออมมือเลยสักนิด"เอ่อ ฮ่าๆๆ" เดิมทีอ๋องคังก

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 207

    ท่าทางการต่อสู้ของซูเนี่ยนแปลกประหลาด หลังจากที่ฉู่อี้หานแกล้งนางไปสักพักก็ไม่กล้าที่จะดูถูกฝีมือนางอีกแล้ว ผู้หญิงคนนี้ไม่เคยทำตามกติกาเลยหลังจากที่ซูเนี่ยนทุบตีจนพอใจก็รู้สึกโล่งที่ได้ระบายความแค้น ไม่อยากที่จะมองฉู่อี้หานอีก คิดที่จะออกไปจากสระน้ำทันทีแต่นางไม่ทันสังเกตว่าผ้าม่านที่นางใช้พันร่างกายตรงหน้าอกไว้ค่อยๆ ร่วงหล่นลงจากการที่นางขยับร่างกายมากเกินไปผ้าม่านนั้นได้ล่วงลงในจังหวะเดียวกันกับที่ซูเนี่ยนหมุนตัวเดิมทีฉู่อี้หานที่คิดจะคว้าตัวนางไว้ก็ต้องนิ่งอึ้งไปกับภาพที่ได้เห็นตรงหน้าซูเนี่ยนแข็งทื่อไปชั่วขณะ นางรีบหันไปมองฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่อย่างตกใจในหัวสมองของฉู่อี้หานตอนนี้ถูกเจ้าลูกกลมๆ เด้งๆ สองลูกทำเอาเบลอไปหมด ในหัวสมองมีแต่สองคำนี้วนเวียนอยู่ใหญ่...มาก..."อ๊า!"ซูเนี่ยนกรี๊ดออกมาเสียงดัง รีบเอาผ้าม่านกลับมาพันไว้ทันที นางไม่อาจอดกลั้นความโกรธในใจได้อีกต่อไปเตะขาออกไปอย่างแรง จนฉู่อี้หานที่กำลังอึ้งอยู่ต้องล้มลงไปในน้ำ"ข้าจะตีท่านให้ตาย ข้าจะทำให้ท่านจมน้ำตายไปเลย! ลามก! สารเลว!"เสียงตะโกนอย่างโกรธจัดของซูเนี่ยนดังขึ้นไม่หยุด นางกำนัลสองคนที่เฝ

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 206

    เมื่อซูเนี่ยนมองไปในดวงตาของเขา ก็พบว่าดวงตาของเขายิ่งเข้มขึ้นเรื่อยๆ สีหน้าก็ดูไม่ออกว่ากำลังคิดอะไรอยู่ นางจึงล้มเลิกความคิดที่จะกลั่นแกล้งฉู่อี้หานไปนางอย่าได้ไปหาเรื่องคนโหดร้ายอย่างเขาเลย"หากข้าบอกว่าได้ล่ะ" เขากอดร่างกายของซูเนี่ยนที่พยายามดิ้นแน่นขึ้น ฉู่อี้หานพูดออกมาเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าขาวละเอียดของซูเนี่ยนไปด้วยความสวยของซูเนี่ยนดูไกลๆ ก็น่าประทับใจแล้ว ดูใกล้ๆ ยิ่งราวกับรูปสลักของนางฟ้าบนสวรรค์ ตอนนั้นความสวยของลู่เจียวเป็นที่พูดถึงกันในเมืองหลวงเท่าไร ซูเนี่ยนก็ยิ่งเป็นมากกว่านั้นอีกเพียงแต่เมื่อก่อนซูเนี่ยนเป็นคนอ่อนแอเอาแต่เก็บตัว คนอื่นก็เลยละเลยความสวยของนาง แต่ในตอนนี้ซูเนี่ยนเปล่งประกายความมั่นใจและสงบเยือกเย็นออกมาจากภายใน ก็ยิ่งเพิ่มเสน่ห์ดึงดูดให้กับใบหน้าที่น่าหลงไหลนี้ เพียงแค่ไม่นานก็กลายเป็นจุดสนใจของทุกคนริมฝีปากของซูเนี่ยนกระตุก ทำไมนางถึงรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้กำลังหยอกล้อฉู่อี้หาน แต่เป็นฉู่อี้หานที่กำลังหยอกล้อนางกันนะเมื่อมองฉู่อี้หานใกล้ๆ ก็ทำให้ซูเนี่ยนอดที่จะพิจรณาใบหน้าของคนเย็นชาอย่างเขาไม่ได้ โดยเฉพาะตอนที่เขาจ้องหน้าของนาง ราวกับว่านางเ

  • ท่านแม่เซียนหมอ: วันนี้เสด็จพ่อสำนึกผิดหรือยัง   บทที่ 205

    ใครให้ฉู่อี้หานดึงเสื้อของนางล่ะ เช่นนั้นนางก็จะทำกับเขาแบบเดียวกัน ดึงเสื้อของนาง นางก็จะให้เขารับรู้ความรู้สึกของการโดนดึงเสื้อบ้าง!ในตอนที่เสื้อถูกดึงออก นอกจากแผ่นหลังที่แข็งแรงและผิวขาวเนียนที่ซูเนี่ยนเห็นแล้ว ก็ยังมีรอยแผลเป็นริ้วๆ ตรงด้านหลังด้วยมีทั้งแผลจากมีดและดาบ รอยโดนลวก...เยอะจนนับไม่ไหว แต่แผลพวกนั้นไม่เพียงไม่ได้ทำให้ฉู่อี้หานน่าเกลียด กลับยังเพิ่มเสน่ห์แบบดิบๆ ให้เขาอีกด้วยฉู่อี้หานเพิ่งพบว่าเขาดูถูกฝีมือของซูเนี่ยนไป ใบหน้าปรากฎเป็นรอยยิ้มอันตรายแววตามีความสนุก ไม่เลว กล้าดึงเสื้อของเขา กล้าไม่เบา แต่ในเมื่อกล้าดึงเสื้อของเขา เช่นนั้นก็ต้องรับผลที่ตามมาด้วยซูเนี่ยนเก็บความได้ใจของตัวเองไป นางสัมผัสได้ถึงความอันตราย หลังจากโยนเสื้อทิ้งไปซูเนี่ยนก็เตรียมหันหลังจะหนี แต่ฉู่อี้หานก็ตามติดนางไม่ปล่อยอีกทั้งฉู่อี้หานยังไม่อยากที่จะเล่นเกมไล่จับอีกต่อไป เขารวบรวมกำลังภายในที่ฝ่ามือ กระแทกน้ำจนสาดกระเซ็นตัวของซูเนี่ยนกระเด็นลอยไปในอากาศ จากนั้นก็จะร่วงลงมาอย่างแรงหากว่าร่วงลงไปแบบนี้ นางคงไม่พ้นตายก็พิการแน่"ฉู่อี้หาน..."ซูเนี่ยนตะโกนออกมาอย่างดัง ใบหน้าเล

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status