เพื่อนใหม่ที่เกือบเข้าใจผิด

: ธารน้ำ

ตกเย็นทุกคนกลับไปหมดแล้วเหลือเพียงแค่ฉันที่ยังนั่งวาดแบบในการทำงานส่ง งานที่ฉันกำลังจะทำเป็นงานออกแบบตัวการ์ตูนก็คือการสร้างตัวตนให้สิ่งที่เรากำลังจะสร้าง

และงานนี้ก็เป็นงานจบของฉันด้วย แถมยังต้องปั้นมันออกมาเป็นงานสามมิติซึ่งยากพอสมควร เพราะนอกจากความสวยงามฉันยังต้องทำให้มันใช้ประโยชน์ได้ทั้งสำหรับตัวฉันและคนอื่น

ก๊อกๆ

ฉันเงยหน้าขึ้นตามเสียงเคาะทางประตู คนตรงหน้าคือหมอกนั้นเอง เขากำลังมองมาที่ฉันพร้อมกับมือล้วงกระเป๋าข้างหนึ่ง เขาเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะมองสำรวจไปทั่วห้องราวกับกำลังมองหาอะไรสักอย่างจนฉันต้องหันมองตาม

"เห็นว่าไฟเปิดอยู่เลยมาดู"

"อือ"

ฉันตอบไปส่งๆ โดยไม่คิดจะผูกมิตรอะไร อันที่จริงตั้งแต่เกิดเรื่องที่มหาวิทยาลัยเก่าฉันก็ไม่อยากมีเพื่อนผู้ชายอีกเลยด้วยซ้ำ แต่ก็อย่างว่าคนเรามันต้องมีสังคมฉันเลยได้แค่ทำตัวห่างๆ ไว้

"แล้วนั้นทำอะไร"

"ก็งานจบ"

"อ่อ..."อยู่ๆ เขาก็เดินเข้ามานั่งลงตรงข้ามฉันเฉยเลยก่อนจะมองมาที่งานฉันอย่างกับกำลังจดจำรายละเอียด

"อย่ามาลอกนะ"ฉันยกมือขึ้นบัง

"ลอกบ้าอะไรละ ฉันก็แค่ดูเฉยๆ ของฉันส่งแบบแรกไปแล้ว"

"แล้วนายมานั่งดูฉันทำไม? ไม่กลับบ้านหรือไง"

"ยังกลับไม่ได้"เขาพูดพร้อมทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะฟุบตัวลงนอนบนโต๊ะทำงานของฉัน โชคดีที่มันมีขนาดใหญ่ฉันจึงสามารถขยับมาเขียนงานข้างๆ เขาได้

...ไอ้บ้านี่โต๊ะมีเยอะแยะยังมาวุ่นวาย...

ฉันได้แต่คิดในใจก่อนที่จะลงมือทำงานตัวเองต่อแต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าหล่อนั้นถึงได้ดึงดูดสายตาฉันให้หันไปมองซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่แบบนั้น

"โอย..."

"เห้ย เป็นไร!"หมอกลุกขึ้นจากโต๊ะอย่างหน้าตาตื่นเมื่อฉันเผลอร้องออกมาเพราะคิดงานไม่ออก เสียงตกใจของเขาทำฉันตกใจตามไปด้วยเลย

"ไม่ได้เป็นอะไร แค่นายอยู่เบียดที่ทำงานฉันจนเขียนงานไม่ถนัด"ฉันบ่นพร้อมกลอกตามองบน

"รำคาญใจงั้นสิ? แล้วไงก็จะอยู่ตรงนี้"เขาทำหน้านิ่ง

"เอะ!"ฉันถึงกับถลึงตาใส่คนตรงหน้า แบบนี้มันก็หมายความว่าเขาจงใจหาเรื่องฉันน่ะสิ และดูจากรอยยิ้มสะใจที่มุมปากสวยนั้นเขาดูมีความสุขเสียเหลือเกิน

"ไหนดูสิ วาดอะไร"

เขาไม่พูดเปล่ากลับหันสมุดวาดภาพของฉันไปทางตัวเองเฉยซึ่งในนั้นก็ยังไม่มีอะไรนอกจะหัวข้อที่ฉันเพิ่งตั้งไว้

"เอามา"

ฉันพยายามจะดึงสมุดคืนแต่หมอกกับยืนแล้วยกมันขึ้นเหนือหัวแถมยังเปิดอ่านมันอย่างไม่มีมารยาทอีกด้วย

และด้วยความสูงของฉันกับเขาที่ห่างกันหลายเซนติเมตรเหลือเกิน ทำให้ฉันไม่สามารถเอื้อมถึงได้ แม้จะดึงเสื้อนักศึกษาเขาจนยับเขาก็ยังไม่คืนมันให้ฉันเลย

"กระต่ายพี่น้อง? หูยาว หน้าบึ้ง อยากเห็นจังว่าจะเป็นยังไง"

"อย่ามายุ่งน่า"ฉันโมโหที่ถูกแกล้งจนเผลอกำหมัดต่อยเข้าที่ข้างลำตัวเขาแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้รู้สึกเจ็บอะไรเพราะยังหัวเราะร่าได้

"ทำอะไรกันน่ะ"

เสียงเล็กใสดังขึ้นทำให้หมอกต้องหันไปมองและฉันก็แย่งสมุดคืนมาได้สำเร็จ และพอฉันหันไปมองที่หมอกอีกทีเจ้าของเสียงเล็กนั้นก็ตรงเข้ามากอดแขนเขาไว้แน่น

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยและเซ็กซี่ในเวลาเดียวกันหุ่นสูงสมส่วนนั้นชวนมองไปเสียทุกมุม แม้แต่ฉันเป็นผู้หญิงยังอดมองไม่ได้

เธอยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตรพร้อมกับดึงตัวหมอกให้ขยับออกไปเพียงเท่านั้นฉันก็รู้สถานะของทั้งสองคนทันที

"ใครน่ะหมอกมี่ไม่เคยเจอมาก่อน"เธอถามพร้อมมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มหวาน แต่ลึกๆ ฉันไม่ได้รู้สึกว่ามันเป็นมิตรแต่ก็พอเข้าใจได้

"เพิ่งย้ายมาชื่อธารน้ำ"หมอกตอบเสียงเรียบ

"สวัสดีธารน้ำ ฉันมี่เป็นแฟนของหมอก"

"สวัสดีมี่"ฉันยิ้มให้อย่างจริงใจถึงจะรู้สึกว่ามี่กำลังไม่พอใจอยู่ก็ตาม ฉันเองก็เป็นผู้หญิง…การที่ต้องมาเห็นแฟนอยู่กับผู้หญิงถึงจะไม่มีอะไรเป็นใครก็คิดมากนั่นแหละ

"งั้นเรากลับกันเถอะมี่"หมอกเอ่ยบอกแฟนสาวของเขาพร้อมจับเข้าที่มือของมี่ ดูไปแล้วเขานี่รักแฟนไม่เบาโชคดีจังที่ได้คู่เหมาะสมขนาดนี้

"นี่ก็ดึกแล้วกลับด้วยกันสิธารน้ำ"มี่หันมาชวนฉันที่กำลังตั้งใจจะนั่งวาดรูปต่อ

"อ่อ ไม่เป็นไรมี่เราอยากทำงานต่ออีกหน่อย"

"กลับเถอะ ถ้าเธอไม่กลับมี่ก็จะไม่กลับแน่"หมอกพูดอย่างรู้นิสัยของแฟนตัวเอง ฉันเลยได้แต่พยักหน้ารับแล้วรีบเก็บของเพื่อเดินตามเขาทั้งสองคนลงมาที่รถ

ระหว่างทางฉันแอบสังเกตเห็นว่าหมอกมักจะมองมี่ด้วยสายตาแปลกพิกล เหมือนกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจแต่ฉันก็คงตัดสินอะไรเรื่องของเขาไม่ได้ แต่ที่รู้เลยคือมันไม่ใช่สายตาที่คนรักมองกันแน่ๆ

"ส่งตรงนี้แหละ ฉันว่าจะซื้อของกินก่อนขึ้นห้อง"ฉันเอ่ยขอเพราะรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว ทั้งคู่เล่นไม่คุยหรือเปิดเพลงฟังอะไรกันเลยมันเงียบจนฉันหายใจไม่ออก

"หอของธารน้ำอยู่แถวนี้เหรอ?"มี่ถามพร้อมมองสำรวจไปทั่วริมถนน

"ใช่อยู่แถวนี้"

"หมอกก็อยู่แถวนี้เหมือนกัน แต่ของมี่สิไกลออกไปอีกเพราะต้องอยู่ห้องของพี่ชายที่ซื้อไว้"

มี่พูดพร้อมใบหน้าที่ดูเสียดายเพราะไม่ได้อยู่กับแฟน จังหวะนั้นฉันแอบเห็นรอยยิ้มน่ากลัวที่ปรากฏขึ้นบนหน้าของหมอกผ่านกระจกมองหลัง

ฉันเลยเลือกที่จะลงรถแล้วกล่าวขอบคุณทั้งคู่อย่างเกร็งใจเพราะไม่อยากจะรับรู้อะไรมากกว่านี้แล้ว ขอไปหาอะไรกินแล้วอยู่อย่างสงบเสียดีกว่า

: อีกด้าน

หมอกเดินขึ้นมาส่งแฟนสาวถึงห้องก่อนที่เขาจะคว้าเข้าที่เอวของเธอจากด้านหลังแล้วซุกใบหน้าพรมจูบไปตามซอกคอของแฟนสาวอย่างเร้าอารมณ์

มี่เอื้อมมือไปเปิดประตูพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจเพราะรู้ถึงความต้องการของคนรัก ก่อนที่เธอจะชะงักไปแล้วหันมามองแฟนหนุ่มด้วยสายตาอ้อน

"ดูเหมือนว่าพี่ชายมี่จะมา"

มี่ชี้ไปที่รองเท้าหนังสีดำที่วางอยู่ในห้องทำให้หมอกต้องหยุดการกระทำแล้วยิ้มบ้างๆ ให้กลับแฟนสาวที่กำลังปิดประตูราวกับเข้าใจสิ่งที่มี่ต้องการ

แต่ทว่า... หลังจากประตูปิดลงใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเมื่อครู่ก็หายไป

เพราะหมอกเพิ่งไปได้ยินจากเพื่อนร่วมเอกของมี่มาว่าทุกครั้งที่มี่กลับมาจากงานถ่ายแบบที่กรุงเทพเธอมักจะมีของใช้หรูมาอวดเสมอ

ก่อนหน้านั้นเขาไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าการทำอาชีพนางแบบคงได้เงินไม่น้อยเรื่องนี่คงเป็นเรื่องปกติ

แต่เขาก็ต้องตกใจเมื่อเขามารู้ความจริงว่า...เธอเป็นลูกคนเดียว และตอนนี้เขาก็ยังรับความจริงเรื่องที่กำลังถูกคนรักหลอกไม่ได้เลย

: บีคิงคอนโด

หมอกเดินถือถุงที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่มแอลกอฮอล์กำลังจะเปิดเข้าห้อง แต่ต้องชะงักไปเมื่อหางตาเห็นร่างของใครบางคนที่คุ้นเคย

ธารน้ำกำลังเดินฮัมเพลงไปยังห้องที่ถัดจากเขาสองห้องพร้อมกับปากที่คาบขนมปัง เธอเดินผ่านเขาไปราวกับไม่ได้สังเกต

มืออีกข้างกำลังคว้านหากุญแจอย่างยากลำบาก แต่เขารู้สึกว่าไม่ใช่ว่าเธอมองไม่เห็นแต่เขาคิดว่าเธอคงทำเป็นไม่เห็นเขามากกว่า

หมอกที่เห็นเธอดูวุ่นวายจึงว่างของลงที่หน้าห้องของตัวเองก่อนจะตรงเข้าไปจับเข้าที่ถุงขนมของธารน้ำ

เพื่อหวังจะช่วยแต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำให้เธอตกใจจนขนมปังในปากร่วงลงบนพื้น

"เอ้ย!"

เธออุทานสายตาก็จ้องไปยังขนมแสนอร่อยบนพื้นด้วยความเสียดายก่อนดวงตากลมนั้นจะตวัดมาจ้องเข้าอย่างคาดโทษ

"ขอโทษที่ทำให้ตกใจ เห็นดูยุ่งๆ เลยว่าจะช่วย"สีหน้าของเธอดูตกใจแสดงว่าเมื่อครู่เธอไม่ได้สังเกตเห็นเขาจริงๆ

"นายรู้จักให้สุ้มให้เสียงบ้างไหม ฉันนึกว่าโรคจิตเกือบเตะแล้วนะ"

ธารน้ำบ่นอุบพร้อมก้มลงไปเก็บขนมปังที่พื้นอย่างเสียดาย หมอกที่เห็นธารน้ำจะเอามันเข้าปากอีกครั้งจึงรีบแย่งมันมาจากมือเล็กนั้นทันที

"เธอบ้าหรือเปล่ามันตกแล้วนะ"

"เอ้า แป๊บเดียวเองฉันกินได้น่าเอามา"

ธารน้ำเปิดประตูเข้าไปในห้องก่อนจะแบมือขอขนมปังเธอคืน แต่หมอกกลับมองเธอด้วยสายตาดุจนธารน้ำต้องชักมือกลับและนั้นทำให้หมอกรู้ว่าธารน้ำกลัวสายตาของเขาไม่ก็คงกลัวคนหน้าดุแบบเขา

...ว่าง่ายดี...หมอกได้แต่คิดในใจ

"ของตกพื้นไม่ควรเก็บมากินควรทิ้ง เรื่องแค่นี้ไม่รู้เหรอ?"

"มันเสียดายเงิน ยี่สิบนะน่ะ"

"พรุ่งนี้จะซื้อคืนให้ เข้าห้องไปได้แล้ว"

"นายอยู่ชั้นนี้เหรอ? หรือมาส่งมี่"

ธารน้ำถามตาใสแต่พอได้ยินชื่อของคนรักหมอกถึงกับนิ่งไปความเจ็บปวดมันทำให้เขารู้สึกจุกอกจนหายใจลำบาก แต่เขาก็ฝืนยิ้มให้คนถามก่อนจะส่ายหัวเบาๆ

"ฉันอยู่ห้องถัดเธอไปสองห้องมีอะไรก็ไปเคาะได้"

"ไม่คิดว่าจะมีอ่า ขอบคุณนะ"

หมอกแปลกใจกับคำตอบของธารน้ำ แต่เขากลับยิ้มออกมามุมปากเพราะใบหน้าของคนตรงหน้านั้นดูเหมือนจะไม่ได้คิดก่อนพูดด้วยซ้ำ

ธารน้ำเมื่อเห็นว่าหมอกนิ่งไปเลยโบกมือลาเขาด้วยความสับสนแล้วเข้าห้องของตัวเองไป

หมอกเดินกลับเข้ามาห้องของเขาพร้อมกับเปิดเหล้าที่ซื้อมายกขึ้นกระดกรวดเดียวจนเกือบหมด สายตาก็มองจ้องไปยังรูปแฟนสาวที่ตั้งอยู่หน้าโทรทัศน์ ก่อนที่รอยยิ้มชั่วร้ายจะปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“ฉันจะเล่นเกมกับเธอเองมี่”

เขาโยนรูปมี่ลงถังขยะอย่างไม่ไยดีก่อนจะจัดการเก็บข้าวของทั้งหมดของมี่ลงในถุงดำ เดิมที่ทั้งคู่ห่างเหินกันจนแทบจะไม่เหลือคำว่าแฟน เพราะมี่มักจะอ้างเรื่องงานกับเขาเสมอ จนวันนี้ที่เขาได้เห็นมันกับตาแล้วคงยากที่จะรักเธอต่อไป