ปกป้องคนอื่น

"โอย..."

ธารน้ำส่งเสียงครางออกมาเบาๆ เมื่อลืมตัวเผลอหยิบนาฬิกามาใส่ด้วยความชิน เธอได้แต่ถอนหายใจก่อนจะเอานาฬิกาเก็บลงกล่อง

เธอไม่ได้ออกจากห้องมาหลายวันเพราะข้อมือมันช้ำมากจนกลัวว่าหากไปเรียนแบบนั้นจะถูกถามเอาได้

ดูท่าวันนี้จะต้องใส่เสื้อแขนยาวไปเรียนเสียแล้วเพราะบริเวณข้อมือของเธอมันช้ำเลือดไปทั้งสองข้างโชคดีที่วันนี้อากาศค่อนข้างเย็นคงไม่มีใครสงสัย

…ขอให้ต่อจากนี้มีชีวิตที่สงบ…

ถึงหญิงสาวจะภาวนาเช่นนั้นแต่แล้วมันกลับไม่เหมือนที่เธอคิด ธารน้ำนิ่งไปเมื่อเปิดประตูออกมาพบว่าหมอกยืนพิงกำแพงรอเธออยู่พร้อมกับถุงครัวซองในมือ

ใบหน้าของเขายังไร้ซึ่งอารมณ์เช่นเคย เขามองมาที่ข้อมือเธอเป็นอันดับแรกก่อนจะหลบสายตาแล้วยื่นถุงครัวซองมาให้

เธอหรี่ตามองเขาอย่างไม่ชอบใจนักแล้วเลือกจะเดินผ่านเสมือนกับว่าเขาไร้ตัวตน

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

เสียงฝีเท้าหนักตามหญิงสาวมาติดทุกจังหวะการเดินจนถึงชั้นหนึ่ง ก่อนที่เขาจะเดินแซงหน้าไปแล้วเปิดประตูรถคันหรูรอเชิญชวนให้หญิงสาวเข้าไปนั่ง

ธารน้ำเองก็ได้แต่ขมวดคิ้วแน่นเธอจำได้ว่าพูดไว้ชัดเจนมากพอแล้วแต่ดูท่าเขาจะไม่เข้าใจ

"ไม่ต้องรู้สึกผิดหรอก ขอแค่ไม่มายุ่งกันอีกจนเรียนจบพอ"

ธารน้ำย้ำหนักแน่นจนคนฟังถึงกับนิ่งไปจะไม่ให้เขาห่วงความรู้สึกเธอได้ยังไงเพิ่งย้ายมาเขาก็ทำตัวแย่ใส่เสียแบบนี้

ทั้งคู่เงียบไปชั่วขณะเป็นจังหวะเดียวกับที่รถประจำทางสีแดงขึ้นชื่อของจังหวัดจอดเทียบข้างฟุตบาท

เธอจึงละความสนใจจากหมอกแล้วเดินขึ้นรถไปเพื่อหนีความอึดอัด

ฟุบ!

ร่างสูงกระโดดขึ้นเกาะท้ายรถพร้อมยื่นถุงครัวซองมาตรงหน้าธารน้ำอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาส่งสายตาดุบังคับเธอ

บอกตามตรงตอนนี้หมอกเริ่มมีน้ำโหขึ้นมาเสียแล้วเมื่อคนตรงหน้าไม่มีทีท่าจะรับคำขอโทษของเขา

ตอนนี้ทุกสายตาของคนบนรถได้จับจ้องมาที่ทั้งคู่เรียบร้อย มากไปกว่านั้นสาวๆ บนรถยังส่งยิ้มให้หมอกไม่หยุด

เพราะเสื้อนักศึกษาที่ถูกปลดกระดุมออกสองเม็ดกับชายเสื้อที่หลุดออกจากกางเกงนั้นมันกำลังถูกลมพัดจนเห็นกล้ามเนื้อแน่นเรียงสวย

แต่ทว่าเจ้าตัวคงไม่รู้เพราะเอาแต่จ้องใบหน้าธารน้ำลูกเดียวจนเธอเริ่มทนไม่ไหวขยับตัวเว้นที่ว่างให้เขาได้นั่งจนได้

ได้ทีหมอกก็นั่งลงเบียดธารน้ำแล้วหยิบครัวซองออกมาจากถุงก่อนจะยื่นไปจ่อที่ริมฝีปากอิ่มของคนข้างกายอย่างไม่สนสายตาหรือเสียงหวีดร้องของคนที่มองมา

...ไอ้บ้านี่...

ธารน้ำสบถในใจคิ้วสวยทั้งสองก็ขมวดเป็นปมเข้าหากันอย่างไม่ชอบใจนัก เธอพยายามเบี่ยงใบหน้าหลบเขาก็พยายามจ่อมาไม่หยุด

"กิน"

หมอกเหมือนเห็นว่าธารน้ำไม่ยอมอ้าปากจึงโน้มตัวเข้ามากระซิบข้างใบหูใกล้เสียจนริมฝีปากอุ่นนั้นเผลอสัมผัสเนื้อหูของหญิงสาว

ทำให้เธอถึงกับสะดุ้งจะขยับตัวหนีทำให้ร่างของเธอไปเบียดกับนักศึกษาหนุ่มต่างสถาบัน และเมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเขาเองก็มองหน้าเธออยู่

ไม่น่าเชื่อว่าผู้ชายคนนี้ก็หล่อไม่เบาใบหน้าขาวเนียนแต่มีดวงตาที่ทรงพลังรูปร่างสูงโปร่งนี่สะกดสายตาได้ดี

"ขะ ขอโทษค่ะ"

"คุณไม่สบายใจหรือเปล่า"

ในขณะที่ธารน้ำพยายามขยับตัวหนีมือหนาของเขาก็ถือวิสาสะโอบเข้าที่ไหล่เธอ ทว่าธารน้ำไม่ได้รู้สึกถึงการรุกล้ำ

เขาคงเข้าใจว่าเธอถูกหมอกตามรังควานเลยปกป้องเธอเท่านั้นเอง

"ไม่เป็นไรค่ะ"

ธารน้ำบอกพร้อมแกะมือนุ่มนั้นออกอย่างเบามือ ตอนนี้เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องชอบกลเพราะหมอกกำลังมองทุกการกระทำด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก และชายที่ช่วยเธอไว้ก็มองหมอกอย่างไม่ไว้ใจเช่นกัน

พอรถแล่นมาจอดที่หน้ามหาวิทยาลัยหมอกก็คว้าเข้าที่แขนแล้วดึงธารน้ำให้ลงมาจากรถ

ธารน้ำเมื่อลงมาจากรถก็สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมแล้วกอดอกมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

 ตลอดทางเธอรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตของชายทั้งสองคนเหมือนกับว่าพวกเขาเกลียดกันมาตั้งแต่ปางก่อน

หากไม่มีคนนอกอยู่ไม่แน่ว่าพวกเขาอาจจะต่อยกันไปแล้วก็ได้

"อย่ายุ่งกับมัน"

"อะไร?"ธารน้ำสับสนเมื่ออยู่ๆ หมอกก็พูดประโยคนั้นออกมาด้วยน้ำเสียงน่ากลัว

"คนเมื่อกี้ อย่ายุ่งกับมัน"

เขาย้ำเสียงเข้มมากไปกว่านั้นเขายังจ้องเข้ามานัยน์ตาของธารน้ำเชิงขู่ นี่เขาเป็นฝ่ายขู่ได้ด้วยหรือไงทั้งที่ตัวเองทำผิดต่อเธอแท้ๆ

แต่ถึงอย่างนั้นธารน้ำก็รู้สึกกลัวขึ้นมาแปลกๆ คนนี้พอได้ดุแล้วทำคนอื่นขนลุกได้เลย

"ฉันต้องไปยุ่งอะไรกับเขาละ เพิ่งเจอกันใครก็ไม่รู้จัก"เธอเอ่ยเสียงเบา

"มันจะมายุ่งกับเธอแน่ เพราะมันเห็นเธออยู่กับฉัน"

"หมายความว่ายังไง"

"มันไม่ชอบฉัน และมันจะยุ่งกับผู้หญิงของฉันทุกคน"

"แต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงของนาย"ธารน้ำรีบขัด

เขาทิ้งความเงียบไว้ให้ธารน้ำก่อนจะเดินขึ้นตรงไปในมหาวิทยาลัยโดยทิ้งเธอไว้ตามลำพัง

 เธอได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างนั้นด้วยความไม่เข้าใจอันที่จริงเธอก็ไม่คิดจะยุ่งกับใครอยู่แล้วละรวมถึงตัวเขาด้วย

ธารน้ำทิ้งเวลาปล่อยให้หมอกเดินไปไกลจนลับสายตาก่อนจึงเริ่มก้าวเดินอย่างช้าๆ

ตั้งแต่มาที่นี่เธอไม่ได้ชื่นชมบรรยากาศของมหาวิทยาลัยเลยที่นี่ปลูกต้นไม้และมีสวนดอกไม้เป็นจุดกระจายทั่วบริเวณ

สมเป็นเมืองหนาว สีเขียวและสีสันของดอกไม้นั้นทำให้รู้สึกสดชื่นจนสามารถสูดหายใจได้เต็มปอด

ทว่าธารน้ำยังไม่ทันได้ชื่นชมความสดชื่นให้หนำใจสายตาเธอก็มองไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังยืนทะเลาะกันเสียงดังอยู่ใต้ตึกนั้นคือมี่และหมอก

โดยที่หมอกกำลังยืนนิ่งปล่อยให้มี่ทั้งตบทั้งด่าเขาทั้งน้ำตา และเมื่อมี่หันมาสบสายตากับเธอร่างเล็กนั้นก็เดินตรงเข้ามาหาทันทีพร้อมง้างมือเตรียมจะตบทำให้ธารน้ำต้องรีบหลับตาลง

หมับ

ร่างของธารน้ำถูกร่างใหญ่ของหมอกวิ่งเขามาสวมกอดเพื่อรับแรงตบแทน ก่อนที่เขาจะหันไปจับเข้าที่ข้อมือของอดีตแฟนสาวแล้วบีบมันแน่นด้วยความโมโห

เขากัดฟันแน่นอยากจะพูดเหตุผลของตัวเองออกไปให้คนตรงหน้ารับรู้แต่เขากลัวว่าหากใครมาได้ยินเข้าคนที่จะเสียหายก็ไม่พ้นมี่

"เลิกกันได้กี่วันก็ปกป้องขนาดนี้เลยเหรอ"

มี่สะบัดแขนออกจากการเกาะกุมพร้อมยกมือปาดน้ำตาออกจากดวงตาสวย

"เลิกงี่เง่าต่างคนต่างไป"

หมอกเอ่ยเสียงนิ่งก่อนจะชำเลืองมองคนข้างกายที่ยังคงตกใจไม่น้อย มี่ได้แต่หัวเราะในลำคอด้วยความเสียใจทั้งๆ ที่เขารักเธอมากมาตลอด

ตอนนี้กับห่วงคนอื่นโดยไม่สนความรู้สึกเธอเลยแม้แต่น้อย เธอกอดอกนิ่งพร้อมสูดลมหายใจเข้าลึกก่อนจะระบายยิ้มออกมา

"เธอมีดีตรงไหนกันยัยเด็กใหม่ หน้าก็จืดรูปร่างไม่ได้ดีกว่าฉัน"มี่ถามธารน้ำเธอมองธารน้ำตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างดูถูก

"นี่-"หมอกพยายามจะพูดแต่ต้องเงียบไปเมื่อธารน้ำจับเข้าที่แขนของเขาแน่นแถมแววตาของเธอตอนนี้มันก็เต็มไปด้วยความโกรธ

"ช่วยไปจัดการปัญหากันเองโดยไม่ต้องเอาฉันไปยุ่งได้ไหม"เธอเอ่ยเสียงขุ่นป่นน้ำเสียงข้อร้อง

"พูดเหมือนเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอเลยนะทั้งที่เธอแย่งแฟนฉัน เพี้ยะ!"

พูดจบมี่ก็ฟาดมือลงมาบนแก้มของธารน้ำโดยไม่ทันได้ตั้งตัวทำให้หมอกถึงกับโกรธเลือดขึ้นหน้า

"มี่! จะต้องให้พูดจนได้เลยใช่ไหมว่ามันเพราะอะไร"

หมอกตะคอกเสียงเข้มอย่างไม่อายโชคดีที่ตอนนี้ยังเช้าอยู่ทำให้ไม่ค่อยมีนักศึกษามากนัก แต่ถึงอย่างนั้นคนที่เดินไปมาก็เริ่มยืนจ้องมาที่ทั้งสามคน

"เออ ก็พูดมาสิว่ามึงหลงอะไรมัน"

มี่ชี้หน้าผากธารน้ำแต่ถูกหมอกปัดมือทิ้ง ธารน้ำเองก็รู้สึกโกรธไม่น้อยที่ถูกตบเธอโกรธจนกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป

ไม่รู้ว่าเพราะเจ็บที่แก้มหรือเพราะเจ็บใจที่ตัวเองไม่รู้วิธีสู้ได้แต่ยืนตัวสั่นกำแขนเสื้อตัวเองแน่นอยากจะเดินหนีออกไปก็ดันถูกหมอกจับแขนไว้อยู่แบบนี้

"เออ! พูดตามตรงฉันไม่ได้เลิกกับเธอเพราะธารน้ำ ฉันแค่ดึงธารน้ำเข้ามาเป็นข้ออ้าง"

"แล้วมันเพราะอะไร! ทั้งที่มึงยังขอมีอะไรกับกูอยู่เลย!"

"เพราะมึงสวมเขาให้กูไง!"

หมอกขึ้นกูมึงบ้าง เขากำหมัดแน่นและพยายามใจเย็นแต่มี่ก็เอาแต่กระตุ้นความโกรธเขาไม่หยุด

ธารน้ำที่ได้ยินคำพูดนั้นจากปากหมอกก็ถึงกับช็อกไป เธอพยายามเดินหนีอีกครั้งโดยใช้มือเล็กทั้งจิกและแกะมือตัวเองออก เพราะคิดว่านี่มันไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้

แต่หมอกกลับเอื้อมมือมากุมเข้าที่มือของเธออย่างอ่อนโยนราวกับต้องการกำลังใจ...เธอรู้สึกได้ถึงความอ่อนแอและเจ็บปวดที่ถูกส่งผ่านฝ่ามือมา

"หมายความว่าไง"

สีหน้าของมี่เปลี่ยนไปจนธารน้ำเริ่มจับพิรุธได้ จากใบหน้าที่มีแววตาเศร้าเพราะกำลังถูกคนรักบอกเลิกแค่ชั่วพริบตาเธอกลับตีสีหน้านิ่งจนคนมองตกใจ

"คิดว่าไม่รู้เลยเหรอ? คิดว่าไม่เคยมีใครมาเตือนเลยงั้นสิ...ทุกครั้งที่ไปถ่ายแบบคงไปหาคนคนนั้นด้วยสินะ ถึงว่าขอค้างห้องทีไรก็ไม่เคยจะได้ ของสักชิ้นของฉันที่ลืมไว้ห้องเธอ เธอก็เอามาคืนเสมอ..."

"ฉันแค่ไม่ชอบให้ของคนอื่นมาอยู่ในห้อง"มี่เอ่ยเสียงนิ่งเบียนหน้าหลบสายตา ทำเอาหมอกแค้นหัวเราะอย่างสมเพช

...แม่ง*...หมอกสบถออกมาเบาๆ

"ฉันคือคนอื่นเหรอ? ไม่ใช่เจ้าของรองเท้านั่นหรอกเหรอที่เป็นคนอื่น"

ถึงสีหน้าเขาจะไม่แสดงออกถึงความเจ็บปวดแต่มือที่กุมธารน้ำอยู่นั้นกลับมีเหงื่อออกจนชุ่ม

เขาพยายามเข้มแข็ง...แต่ธารน้ำรับรู้ได้ว่าเขาคงเศร้าไม่น้อยที่ต้องพูดอะไรแบบนั้น มันเหมือนการพูดตอกย้ำตัวเองยังไงอย่างนั้น

"ก็บอกแล้วว่าเป็นพี่ชาย..."

มี่เริ่มหงุดหงิดแต่นั้นยิ่งทำให้หมอกมั่นใจว่าเขาเลือกถูกแล้วที่จะทิ้งผู้หญิงคนนี้ เพราะถึงขั้นนี้ผู้หญิงตรงหน้าเขาก็เลือกที่จะโกหก

"เธอเป็นลูกคนเดียว ถ้าจะบอกว่าลูกพี่ลูกน้อง คงไม่มีลูกพี่ลูกน้องที่ไหนมานอนห้องเดียวกันทุกอาทิตย์หรอกถูกไหม"

"...หมอก นี่รู้มาตลอดเลยเหรอ"น้ำเสียงของมี่สั่น มือไม้เริ่มอยู่ไม่สุข

"เออ! แต่ปิดหูปิดตาจนมาวันที่ฉันเห็นรองเท้าของไอ้บ้านั้นอยู่ในห้องเธอ ฉันขอไม่พูดต่อนะเพราะคนที่จะดูแย่มันคือเธอ"

หมอกกระแทกเสียงก่อนจะดึงมือธารน้ำให้เดินตามออกมา

ธารน้ำเองก็เลือกที่จะไม่พูดอะไรปล่อยให้มือหนานั้นเกาะกุมมือของเธอตลอดทางไปห้องเรียน

สมองก็คิดตามสิ่งที่หมอกพูดไม่หยุด เขาคงรักมี่มาก...รักมากจนยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นคนที่ถูกหลอก

พอรู้แบบนี้เธอกลับรู้สึกสงสารเขาขึ้นมาเสียอย่างนั้นทั้งที่เขาก็ทำร้ายเธอด้วยความเห็นแก่ตัวไม่ต่างกัน