บทที่ 237

สองคนกินข้าวเสร็จแล้ว ก็กลับบ้าน

ซูมั่วอาบน้ำเสร็จแล้ว หลีโย่วจึงเข้ามาช่วยเธอทายา

ทายาเสร็จแล้ว หลีโย่วบอกว่า “อยู่นิ่งๆ ให้ฉันถ่ายรูปสองใบก่อน”

ซูมั่วยังสงสัย แต่ยังไม่ได้ถามอะไร หลีโย่วตอบแทนทันทีว่า

“เอาไว้ตรวจประเมินบาดแผล ส่งให้สถานีตำรวจน่ะ เพราะว่าพวกเรารับเงินยี่สิบห้าล้านมาแล้วนี่”

ซูมั่วไม่ได้สงสัยอะไร เชื่อคำพูดนั้น

หลีโย่วถ่ายรูปแล้ว รู้สึกว่ายังไม่พอใจ จึงใช้โปรแกรมแต่งรูปเพิ่มฟิลเตอร์ ทำให้แผลดูหนักขึ้น ก่อนจะส่งให้ฟู่อี้ชวน

ขณะนั้น ที่ห้องทำงานประธานฟู่ซื่อกรุ๊ป

ฟู่อี้ชวนกำลังทำงานล่วงเวลา มีข้อความเด้งขึ้นบนมือถือ เขารีบยื่นมือไปรับดูทันที

แต่เหลือบมองเขาก็เห็นแผลบนแขน เพราะมันชัดเจนและโดดเด่นมาก

รอยแดงหลายเส้น เหมือนรอยแส้ฟาด สีแดงทั้งเข้มและสด

ยิ่งซูมั่วผิวขาว แขนเรียวเหมือนข้อไผ่ ทำให้แผลดูสะดุดตามากขึ้น

ในชั่ววินาทีนั้น ฟู่อี้ชวนรู้สึกตาแห้งร้อนผ่าว หัวใจด้านในแสบจี๊ดๆ เหมือนถูกบีบ ขณะที่นิ้วมือสั่นๆ ลูบรูปภาพอย่างแผ่วเบา

บาดเจ็บหนักมาก...

ซูมั่วต้องเจ็บมากแน่ๆ เขานี่ช่างไม่ได้เรื่อง...

ความเจ็บปวดทั้งใจและความรู้สึกหมดหนทางปะปนกันไป น้ำตาไหลผ่านมุมต