บทที่ 18 ข้อเสนอปลอมๆ จากขุนนางสวี่

หลังเกี่ยวและตากข้าวจนเสร็จสรรพ ครอบครัวสกุลฉินก็เว้นช่วงเวลาสำหรับหยุดพักผ่อน ด้วยเพราะร่างกายที่ชราภาพของท่านตาท่านยาย พอทำงานไร่นานานเข้าจึงปวดเมื่อยมากกว่าปกติ

ส่วนหลี่โต๋วเปาและฉินอี้หนิงก็ใช้เวลาส่วนมากอยู่กับการดูแลสวนผัก ขึ้นเขาไปล่าสัตว์มาขาย และใช้เวลาร่วมกันในฐานะสามีภรรยา

ทว่าวันนี้ แขกผู้มาเยือนกลับเป็นอดีตขุนนางผู้ต้องสูญเสียบ้านให้หลี่โต๋วเปาอย่างสวี่อี้เจิน

“คารวะผู้อาวุโส”

เสียงทุ้มของหลี่โต๋วเปาเอ่ยช้าๆ ดวงตาเรียวคมสังเกตท่วงท่าการเดินของฝ่ายตรงข้าม รู้สึกคุ้นเคยนัก ทว่านี่ไม่ใช่ท่าทีของผู้อาวุโสสวี่อี้เจินที่เขาเคยประลองหมากล้อมด้วยอย่างแน่นอน

“เจ้าน่ะใช้ชีวิตได้ดี กลายเป็นผู้เยาว์ที่สร้างครอบครัวอบอุ่นจริงเชียว” ชายชรามองสำรวจทั่วทุกมุมบ้านราวกับไม่เคยเห็น ก่อนที่สายตาจะพลันมาหยุดลงที่ร่างบอบบางของฉินอี้หนิงซึ่งบัดนี้ได้กลายเป็นสาวงามเต็มตัวไปเสียแล้ว “โอ้~ นี่คือฉินอี้หนิงคนนั้นรึ…” ชายชรายิ้มอย่างสดใสพลางมองสำรวจใบหน้างามอย่างชื่นชม

“เชิญผู้อาวุโสสวี่นั่งพักก่อนเจ้าค่ะ ข้าจะไปเอาชาอวิ๋นอู้ [1] ที่ได้จากภูเขาหลูซานมาให้” เสียงหวานกล่าวอย่างอ่อนโยน ขณะเดินหายเข้าไปในบ้าน

“ขอบใจหลานสะใภ้มาก ว่าแต่ชาอวิ๋นอู้นี่มันเป็นแบบใดหรือหลี่โต๋วเปา”

เพียงแค่การเรียกชื่อก็ยิ่งทำให้หลี่โต๋วเปามั่นใจมากขึ้นว่าฝ่ายตรงข้ามคงไม่ใช่คนที่นี่จริงๆ เพราะทุกคนในหมู่บ้านฮุ่ยฟางต่างรู้จักเขาในชื่อเว่ยหนี่ฉางเท่านั้น

“เป็นชาสีเขียวมรกตจากมณฑลเจียงซีขอรับ” ใบหน้าหล่อเหลายังคงสงบนิ่งขณะอธิบายต่อ “เนื่องจากเติบโตขึ้นบนพื้นที่สูงกว่าระดับน้ำทะเลถึงแปดร้อยเมตร และมีหมอกลงหนาอยู่บ่อยๆ จึงได้รับชื่อนี้มา”

“พูดจารู้มากเช่นนี้ เจ้าใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ได้อย่างไรโดยไม่โดนสงสัย” ชายชราหัวเราะ

“วันนี้มีธุระอะไรก็พูดมาเถอะ” หลี่โต๋วเปากล่าวเบาๆ ฉับพลันที่ฉินอี้หนิงเดินกลับมาพร้อมชุดน้ำชาพอดี

ชายชราในชุดผ้าแพรเนื้อดี ย้อมสีกรมครามคล้ายสีของท้องฟ้าหลังฝน จึงต้องเปลี่ยนเรื่องคุย เขาจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยดวงตาลุ่มลึกแฝงรอยยิ้มมุมปาก รอยยิ้มนั้นเป็นรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความครุ่นคิดและความเอ็นดูผสมกันอย่างแยบยล

“คนหนุ่มเช่นเจ้ามีความสามารถอย่างที่ข้าไม่เคยเห็นในหมู่บ้านนี้มาก่อน” สวี่อี้เจินกล่าวขณะลูบเคราสีขาวบางของตนเบาๆ

“ทั้งความคิดว่องไว แววตานิ่งสงบ ท่วงท่าการเดินของเจ้าก็ไม่ใช่ชาวบ้านธรรมดา แต่เจ้ากลับวางตัวถ่อมตน ไม่ถือดีต่อผู้ใด ข้ามองเห็นความแตกต่างนั้นจากครั้งแรกที่เจ้าเดินเข้ามาใต้ต้นหลิวในสวนของข้า”

หลี่โต๋วเปาเพียงยิ้มรับเล็กน้อย ไม่เอ่ยถ้อยคำโอ้อวดใดต่อ

“ไม่ใช่เรื่องยากที่จะอ่อนน้อมต่อผู้ที่ควรเคารพหรอกขอรับ”

“แม้เจ้าจะไม่เคยเรียนรู้การค้าขายอย่างจริงจัง แต่ในการประลองหมากเมื่อตอนนั้น เจ้ากลับใช้แผนการเดินหมากเหมือนเจรจาต่อรองในตลาดท้องพระคลัง…” สวี่อี้เจิน (ตัวปลอม) หัวเราะแผ่วเบา พลางคิดถึงภาพคำลวงและคำสั่งของหลี่โต๋วเปาที่ทำให้เขาต้องเดินพลาดและกลายเป็นลูกไก่ในกำมือของเจ้าหลานชายผู้นี้ “เจ้าหลอกล่อให้ข้าติดกับ หลอกให้ข้าทำงานให้จนข้าเหนื่อยเกือบตาย แล้วยังมีหน้ามากล่าวว่าเจ้าไม่เชี่ยวชาญอีกหรือ?”

“ข้าเพียงมองให้เหมือนการอ่านใจคนในสนามรบน่ะขอรับ ผู้ใดมีความสามารถด้านใด ก็ส่งมอบงานนั้นให้เขาไป”

ชายชราพยักหน้าช้าๆ ก่อนเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ตอนนี้ข้าเกิดปัญหาเล็กน้อย หากเจ้าเต็มใจ…ข้ามีเพื่อนอยู่ในแคว้นทางใต้ซึ่งมีเส้นทางการค้าทางทะเล เจ้าสามารถติดตามข้าไปยังเมืองท่าแห่งนั้นได้ ข้าจะมอบตั๋วสินค้าให้เจ้าหนึ่งฉบับ ให้เจ้าเริ่มค้าขายจากสิ่งเล็กๆ ก่อน” พอกล่าวถึงตรงนี้อดีตขุนนางเฒ่าก็มองไปที่ฉินอี้หนิงเล็กน้อย “หากเจ้าทำสำเร็จ เราค่อยมาว่ากันต่อเกี่ยวกับเรื่องการขยายกิจการในหมู่บ้านฮุ่ยฟาง”

ดวงตาของหลี่โต๋วเปาเปล่งประกายบางอย่างที่ชายชรามีโอกาสได้เห็นแค่เพียงวูบเดียว มันคือความกระตือรือร้นอันเต็มไปด้วยคำถาม นัยน์ตานั้นราวกับจะตะโกนออกมาว่า เกิดอะไรขึ้นกับธุรกิจของเขาในยุคจักรวรรดิอวกาศ? หรือมีการประชุมหารือในธุรกิจใหม่?

“เฮ้อ~ การมีคู่ค้ามาเพิ่มมันก็มีทั้งดีทั้งเลว เจ้าว่าจริงหรือไม่” ชายชราจึงเลือกที่จะเป็นฝ่ายเกริ่นขึ้นก่อน อย่างน้อยก็เพื่อไม่ให้มีเหตุการณ์บานปลาย “แต่มันก็ช่วยเพิ่มช่องทางให้เราได้กระจายอภิสิทธิบางอย่างจากข้าบกพร่องเล็กๆ ของพวกเขา”

“เป็นเรื่องนั้นนี่เอง…”

ความเงียบงันของคนที่รอคอยโอกาสเช่นนี้มานานแสนนาน ทำให้ชายชราเผลอถอนหายใจออกมาแผ่วเบา ร่างสูงของหลี่โต๋วเปาลุกขึ้น ก่อนค้อมกายเล็กน้อย

“ข้าขอบคุณผู้อาวุโสที่ให้โอกาส”

สวี่อี้เจินหัวเราะอีกครั้ง ก่อนยื่นพัดกระดาษในมือให้ฝ่ายตรงข้าม

“จำไว้…โลกใบนี้ไม่ได้กว้างสำหรับคนที่มองฟ้าแค่เหนือหลังคา อย่ากลัวการออกเดินทาง และอย่าลืมกลับมาหาคนที่ต้องอยู่รอเจ้าพร้อมแบกภาระอันหนักอึ้ง”

ทั้งวิธีการพูดและความรู้สึกที่ดูคุ้นเคยถูกเฉลยไว้บนพัดนั้น เพราะมันมีตัวอักษรเล็กๆ ที่เขียนไว้ว่าสวัสดีครับท่านประธานหลี่ ผมเองดอกเตอร์หลี่เฮ้าถง

“เช้ามืดของวันพรุ่งใช่หรือไม่” ก่อนที่ชายชราจะลุกขึ้นยืน อยู่ๆ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น

“อะไร? เจ้าหมายถึง…”

“วันที่ข้าต้องออกเดินทางไปกับท่าน” หลี่โต๋วเปารีบขัดเมื่อฝ่ายตรงข้ามอาจทำให้สถานการณ์ต้องเปลี่ยนไป

“ใช่…ข้าจะเอารถม้ามารับเจ้าที่นี่ รบกวนเวลาแค่เพียงหนึ่งเดือนเท่านั้น” กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งหันไปหาฉินอี้หนิงเพื่อบอกลาหญิงสาว “ข้าขอตัวก่อนนะแม่นางฉิน”

“ข้าไปส่งนะเจ้าคะผู้อาวุโสสวี่”

“ไม่ต้องๆ ข้ามีสาวใช้มาด้วย แถมใบหน้าก็งดงามไม่แพ้เจ้าหรอกนะ”

กล่าวจบชายชราก็เดินจากไปพร้อมสาวใช้สี่คน ทิ้งไว้เพียงคำถามมากมายในใจของฉินอี้หนิง และความกลัวว่าเรื่องบางอย่างอาจกำลังจะเกิดขึ้น…

ฉินอี้หนิงหันมาทางหลี่โต๋วเปา ใบหน้างามฉายชัดว่ามีคำถามอยู่ภายในใจ ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยถาม นางก็ถูกชายหนุ่มพุ่งเข้ามากอดไว้เสียก่อน ใบหน้าหล่อเหลาซุกอยู่บนไหล่เล็กราวกับคนที่ไม่อยากห่างกันไปไหน ขณะที่อ้อมกอดอุ่นเริ่มขยับแน่นขึ้นเรื่อยๆ

เขาจำเป็นต้องโกหกนางอีกครั้ง…

ฉินอี้หนิงลูบแผ่นหลังกว้างเพื่อปลอบโยน “มีเรื่องอะไรหรือเจ้าคะ”

“น้องหญิง…ข้า” พอจะพูดออกไป ก็คล้ายกับว่ามีก้อนอะไรบางอย่างมาตันอยู่ในลำคอ ทว่าพอมีมือเรียวอุ่นของภรรยาตัวน้อยคอยกอดประคอง หลี่โต๋วเปาจึงมีความกล้าที่จะพูดต่อ “ข้าต้องออกไปหาเงินที่แคว้นทางใต้ มันจะเป็นโอกาสดีที่เราจะได้เริ่มต้นสร้างฐานะ ข้าอยากเตรียมทุกอย่างไว้เพื่อลูกของเรา”

หญิงสาวหัวเราะเบาๆ เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกแย่ๆ

“ท่านพี่…ท่านคิดเร็วเกินไปแล้ว เรายังไม่มีลูกเจ้าค่ะ หากท่านไม่อยากไป ท่านก็ไม่จำเป็นต้องไป”

เสียงหัวเราะแผ่วเบาดังมาจากคนตัวโต ก่อนที่เขาจะอุ้มนางขึ้นไว้ในอ้อมแขนแล้วพาเข้าไปในบ้าน ประตูทางเข้าที่ถูกผู้เป็นสามีล็อกทำให้ฉินอี้หนิงเกิดความสงสัย ทว่าพอถูกวางลงบนเตียง แล้วถูกคนตัวโตตามมาทาบทับ ฉินอี้หนิงจึงหมดคำถามที่จะถามออกไป

“ท่านจะทำอะไร? ยังไม่ค่ำเลย” มือเล็กพยายามผลักอกของคนที่กำลังออดอ้อนนางด้วยการซุกไซร้บนจุดต่างๆ “มันจั๊กจี้ ฮ่าๆๆ”

“แล้วใครกำหนดว่าต้องทำลูกแค่ตอนกลางคืนอย่างเดียว” ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียอยู่บนพวงแก้มนุ่ม “ตอนกลางวันเราก็ทำมาแล้ว…”

เมื่อเสื้อผ้าถูกถอดออกจนหมด สองร่างก็แนบชิดกัน มือใหญ่จับเรียวขางามให้แยกออก ก่อนโถมกายเข้าไปสอดประสานกับความอบอุ่นของภรรยาอย่างเอาแต่ใจ บทรักในครั้งนี้เต็มไปด้วยความรุนแรงและการเอาเปรียบ ร่างของฉินอี้หนิงถูกจับพลิกไปมา ในขณะที่ผู้คุมเกมคือคนที่สุขสมที่สุด

นางอดทนจนกระทั่งคนตัวโตไปถึงจุดหมาย ร่างใหญ่ที่กำลังหอบหายใจ ทิ้งตัวทับลงมาบนเนิ่นอกนุ่มอย่างอ่อนแรง ฉินอี้หนิงทำเพียงลูบศีรษะของเขาเพื่อปลอบประโลม

“เจ้าตัวหอมจัง…” ใบหน้าหล่อเหลาเอ่ยขณะที่ยังหลับตาพริ้ม

มือเรียวสวยเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของฝ่ายตรงข้ามอย่างอ่อนโยน

“ท่านจะไปจริงๆ ใช่มั้ย”

“เรียกว่าจำเป็นจะต้องไปดีกว่า” คราวนี้ชายหนุ่มเลือกจะพลิกตัวไปอยู่ด้านล่าง เพื่อให้ร่างบอบบางได้นอนทับอยู่ด้านบนตัวเขา “ข้าทำเจ้าเจ็บรึเปล่า” เขาเอ่ยเสียงอ่อน พลางดึงผ้าห่มขึ้นคลุมทับร่างขาวนวล

“เจ็บ…วันนี้ท่านทั้งเอาเปรียบ แถมยังรังแกข้าไม่หยุด” เสียงหวานบ่นอุบอิบ

“ขอโทษ” เสียงทุ้มอิดออดเบาๆ ขณะลูบแผ่นหลังเนียนสวย “แค่พอคิดว่าต้องห่างจากเจ้าไปไกล ข้าก็เลยเป็นเช่นนี้”

“ข้าเข้าใจท่าน ที่จริง…หลายวันมานี้ข้ารู้สึกแปลกๆ เจ้าค่ะ บางทีอาจจะ…” หญิงสาวเงียบเสียงไว้แค่นั้น ถึงนางกับหลี่โต๋วเปาจะมีค่คืนร่วมกันทุกวัน แต่ฉินอี้หนิงก็ไม่กล้าฟันธงว่าตนตั้งครรภ์หรือไม่ ด้วยเพราะอาการและความเปลี่ยนแปลงยังไม่เด่นชัดเท่าใด อย่างน้อยในวันพรุ่งก็ควรจะไปให้ท่านหมอในหมู่บ้าน หรือท่านตาฉินตรวจดูจนแน่ชัด

“วันพรุ่งข้าจึงจะไปหาท่านตา ได้ผลเช่นไรข้าจะส่งข่าวไปหานะเจ้าคะ”

พออยู่ในท่าทางนัวเนียกันเช่นนี้ ร่างกำยำก็อดไม่ได้ที่จะล่วงล้ำนางอีก

ครั้ง ทว่าบทรักคราวนี้เป็นไปอย่างเชื่องช้า และเต็มไปด้วยความทะนุถนอม

“น้องหญิง ข้าขอไปจัดการเรื่องค้าขายแค่เพียงหนึ่งเดือน เมื่องานในฝั่งทางนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ข้าจะรีบกลับมาหาเจ้าทันที” มือใหญ่สอดประสานกับมือเรียวสวยทั้งสองข้าง ขณะที่นางนั่งคร่อมอยู่ด้านบนแก่นกายใหญ่

เมื่อบทรักใกล้ถึงฝั่ง หลี่โต๋วเปาพลันเร่งจังหวะเอวสอบจนเกิดเสียงหยาบโลนคล้ายเป็นเสียงของเหลวที่อยู่ภายในโพรงนุ่ม แม้แต่ฉินอี้หนิงที่ทนรับไม่ไหวก็ถึงกับทรุดตัวลงอย่างหมดท่า

“อื้อ…” เสียงหวานครางไม่ได้ศัพท์ ยามเมื่อถูกจัดท่าทางให้นอนตะแคงข้าง จนท่อนเอ็นใหญ่สามารถเข้าไปลึกถึงผนังมดลูก

“ระหว่างที่รอ เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ” เสียงทุ้มเอ่ยกระเส่า สองแขนกอดรัดร่างงามเข้ามาแนบอก ก่อนจะครางออกมาเมื่อหยาดน้ำอุ่นถูกปลดปล่อยใส่ภายในช่องทางรักเป็นรอบที่สอง ท่อนเอ็นแข็งขืนขยับเข้าออกอีกสองสามครั้งคล้ายต้องการมั่นใจว่าน้ำเชื้อของเขาจะไม่ไหลออกมาเปื้อนหน้าขาเรียวสวย

ฉินอี้หนิงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ไม่นานหลี่โต๋วเปาก็ตามมานอนหนุนตัก พร้อมทั้งใช้สองแขนโอบรอบเอวคอดแน่น ราวกับกลัวว่านางจะหนีหายจากเขา

“วันนี้ข้าจะนอนกอดเจ้าให้อิ่ม” เสียงทุ้มกล่าวอย่างจริงจัง จนฉินอี้หนิงอดไม่ได้ที่จะขำออกมาเบาๆ

“ต้องตื่นมากินข้าวเย็นด้วยนะเจ้าคะ เพราะวันนี้ข้าตั้งใจทำสุยจู่โร่ว [2] กับน้ำแกงไป่เหอ [3] ตุ๋นเม็ดบัวไว้ให้ท่านบำรุงร่างกาย”

“อื่ม…” เสียงทุ้มครางเบาๆ “ต้องอร่อยมากแน่ เพราะเจ้าเป็นผู้ทำ”

“เจ้าค่ะ” ใบหน้างามยิ้มรับ “ท่านนอนพักสักนิดเถอะ”

“ข้าจะกลับมาพร้อมเงินทองและเกียรติยศ” เขาพึมพำขณะหลับตา

“ท่านพี่…ไม่ว่าท่านจะตัดสินใจอย่างไร ข้าก็เชื่อว่าท่านสามารถทำได้” นางว่าพลางใช้มือลูบเรือนผมของฝ่ายตรงข้ามอย่างอ่อนโยน และเต็มไปด้วยความรัก “ข้าจะตั้งใจเฝ้ารอการกลับมาของท่าน อยู่ที่บ้านของเรานะเจ้าคะ”

ไม่นานหลี่โต๋วเปาก็เข้าสู่ห้วงนิทรา ยามนี้ชายหนุ่มสามารถหายใจเข้าออกได้อย่างผ่อนคลาย เพราะเขาสบายใจเหลือเกินที่ได้อยู่กับนาง สตรีผู้เป็นรักแท้เพียงหนึ่งเดียวในชีวิตของเขา…

 

 

 

[1] ชาหลูซานอวิ๋นอู้ หรือ ชาอวิ๋นอู้ (ชาเมฆหมอก) เป็นชาเขียวที่มีมาแต่โบราณ กลิ่นหอมอ่อนๆ เดิมผลิตในราชวงศ์ฮั่น ต่อมาจึงถูกจัดให้เป็นชาบรรณาการ

[2] เป็นอาหารตำรับเสฉวน ใช้เนื้อสันไร้มันหั่นเป็นชิ้นขนาดพอดีคำ หมักให้นุ่ม ต้มในน้ำปรุงรสเผ็ดตำรับเสฉวน โดยมีผักรองจาน เช่น ผักกาดขาว หรือ ผักกวางตุ้ง และถั่วงอก เพราะช่วยลดความเผ็ดได้ดี

[3] ไป่เหอ คือเหง้าลิลลี่ มีรสหวาน ฤทธิ์เย็น สรรพคุณใช้บำรุงปอด และทำให้จิตใจสงบ ขับพิษร้อน เหมาะสำหรับผู้ที่ชอบทานอาหารทอด หรือสูบบุหรี่มากเกินไป