บทที่ 20 ไม่ให้อดีตซ้ำรอยเดิม

หนึ่งเดือนกับอีกสามสัปดาห์ที่หลี่โต๋วเปายังไม่กลับมา ฉินอี้หนิงนั่งจิบชากุหลาบอยู่ที่ชายเรือนสกุลฉิน ลมยามบ่ายพัดกรูจากทิศตะวันออก พาเอาใบไผ่ที่ลู่ลมอยู่บนเนินเตี้ยหล่นเกลื่อนทั่วลาน

ทว่าเสียงกีบม้านับสิบและฝีเท้าเกราะเหล็กที่ดังกึกก้องยิ่งกว่าเสียงพายุ กลับทำให้หมู่บ้านฮุ่ยฟางที่เคยเงียบงัน เกิดความสนันหวั่นไหวราวกับมีเงามรณะเคลื่อนเข้ามาปกคลุมทั่วผืนดิน

รถม้าขนาดใหญ่สลักลายมังกรดำขอบทอง เคลื่อนมาหยุดลงบริเวณหน้าบ้านสกุลฉิน ก่อนที่บรรดาทหารสวมเกราะดำประทับตราจักรพรรดิหลี่จะวิ่งเข้ามารายล้อมรอบบ้านเอาไว้ ตามมาด้วยเสียงแม่ทัพหนุ่มผู้หนึ่งตวาดดังแทรกเสียงใบไม้ปลิว

“เรามารับตัวหรันฝูหรง สตรีอายุสิบเก้าหนาวที่ซ่อนตัวในหมู่บ้านแห่งนี้!”

ท่านตาฉินที่กำลังสานกระด้งไม้ไผ่รีบก้าวออกมาจากเรือน ร่างชราภาพฝืนฝ่าแนวทหารเข้ามาขวาง

“ขออภัยด้วย ที่นี่ไม่มีใครชื่อเช่นนั้นหรอกขอรับ ข้าไม่รู้จัก! ส่วนสตรีที่อายุสิบเก้า ที่นี่ก็มีเพียงบ้านสกุลหลาน สกุลซ่ง สกุลกั๋ว และหลานสาวของข้า…นางชื่อฉินอี้หนิง”

แม่ทัพผู้นั้นกระตุกยิ้มมุมปาก พร้อมทั้งจ้องมองฉินอี้หนิงอย่างเย้ยหยัน

“เช่นนั้นข้าก็มาถูกแล้วล่ะ เพราะนามเดิมของนางก็คือหรันฝูหรง องค์หญิงลำดับที่สิบสามของราชสกุลหรันที่ถูกล้างบางไปเมื่อห้าปีก่อน!”

กล่าวจบแม่ทัพผู้นั้นก็กระชากแผ่นประกาศราชโองการขึ้นอ่าน

“ฮ่องเต้หลี่หยางหนิงอัน ทรงมีพระบัญชาให้นำตัวนางกลับวังหลวงเพื่อลงโทษ ฐานหลบหนีราชบัญญัติ และจะถูกส่งเข้าตำหนักในรอพิธีแต่งตั้งขึ้นเป็นพระสนมในพระองค์”

ท่านยายฉินอี้เอินผงะเมื่อได้ฟังพระราชโองการฉบับนั้น มือเหี่ยวย่นคว้ามือฉินอี้หนิงไว้อย่างสั่นเทา ทว่าไม่อาจปล่อยหลานสาวเพียงคนเดียวให้ถูกจับไปเผชิญชะตานั้นได้

ฉินอี้หนิงพยายามฝืนไม่ให้ร่างกายของนางสั่น ดวงหน้างามเริ่มซีดเผือด ร่างกายภายใต้ผ้าฝ้ายเรียบง่ายนั้น ท้องของนางกำลังป่องออกอย่างเห็นได้ชัด…บุตรตัวน้อยที่หล่อเลี้ยงอยู่ในครรภ์กำลังดิ้นไหว อาจเพราะเขาสัมผัสได้ว่ามารดากำลังเผชิญกับสถานการณ์อันตรายต่อชีวิต

“ทะ ท่านแม่ทัพ ท่านอย่าพานางไปเลยนะเจ้าคะ…นางกำลังตั้งครรภ์อยู่! พวกท่านกล้าหรือที่จะพรากแม่จากลูกในครรภ์เช่นนี้ หากระหว่างทางนางเกิดเป็นอะไรขึ้นมา พวกท่านจะรับผิดชอบอย่างไรไหว!”

ทหารสองนายก้าวเท้าเข้ามา ใบหน้าเหี้ยมเกรียมไม่มีวี่แววของความเมตตาแฝงอยู่เลยสักนิด ก่อนจะยื่นแขนมากระชากแขนหญิงสาวอย่างไม่คิดถนอม หมายฉุดออกจากเรือนอย่างโหดร้าย

“นางคือกบฏราชวงศ์เก่า ต่อให้ตายไปก็ไม่มีใครมีความผิด อีกทั้งในราชโองการก็ไม่ได้กล่าวถึงการรักษาครรภ์ของใครทั้งสิ้น! ยิ่งขัดขืนก็ยิ่งมีความผิด เพราะเป็นกบฏต่อราชสำนัก!”

“หลานสาวของข้าไม่เคยคิดเอาตัวไปยุ่งกับเมืองหลวง นางไม่ใช่กบฏ!” ท่านตาตะโกนลั่น “นางก็แค่เด็กสาวผู้หนึ่งที่อยากมีชีวิตสงบสุขอย่างคนธรรมดา! หากพวกเจ้ามีใจเป็นมนุษย์ ก็จงกลับไปเสีย!”

“ชีวิตธรรมดาเช่นนั้นเป็นไปไม่ได้สำหรับสายเลือดโสมมของตระกูลหรัน!” เสียงของท่านแม่ทัพผู้นั้นดังกึกก้อง สะท้อนถึงแรงอาฆาตของจักรพรรดิผู้เป็นนายออกมาอย่างชัดเจน สมแล้วที่หลี่หยางหนิงอันผู้นั้นเป็นทรราชที่ชิงราชสมบัติด้วยคมดาบและไฟสงคราม

ฉินอี้หนิงก้าวถอยหลังหนึ่งก้าว มือเรียวสั่นเทา แตะที่หน้าท้องของตนเบาๆ เพื่อหมายจะหาที่ยึดเกาะทางจิตใจ

“ข้ากำลังจะเป็นแม่คน…ท่านจะทำเช่นนี้จริงหรือเจ้าคะ?”

“เจ้าเป็นเพียงเศษเลือดของราชวงศ์เก่าที่ไม่ควรเหลือรอดมาตั้งแต่แรก” แม่ทัพผู้นั้นพูดด้วยเสียงเย็นชา “ฮ่องเต้คงไม่ยอมเก็บเลือดเนื้อของศัตรูไว้แน่”

ฉับพลันที่ทหารอีกคนเดินเข้ามากล่าวต่อ “ฝ่าบาทไม่ต้องการให้สตรีจากสกุลหรันมีชีวิตอยู่บนแผ่นดินนี้ หากไม่ใช่บนเตียงของพระองค์ ฮ่าๆๆ”

ท่านยายร้องไห้โฮ ก่อนสิ้นสติทรุดตัวล้มลงกับพื้น เป็นเหตุให้ท่านตาต้องรีบเข้าไปกอดประคอ

“ข้าขออ้อนวอนพวกเจ้า ได้โปรด…เห็นแก่เด็กในท้องของนาง หรือไม่ก็เห็นแก่คนแก่ๆ อย่างพวกข้าทั้งสองคน”

ทว่าเสียงสะอื้นไม่มีน้ำหนักใดในสายตาของผู้รับราชโองการ สุดท้าย ร่างของฉินอี้หนิงก็ถูกลากออกจากเรือนสกุลฉินไปอย่างไม่ใยดี ทั้งที่นางยื้อแขนไว้กับขื่อประตู จนฝุ่นดินติดแก้มนวลและเปื้อนไปกับรอยน้ำตา

“ท่านตา ท่านยาย ไม่ต้องห่วงข้า พวกท่านอย่าเอาชีวิตมาเสี่ยงยุ่งกับข้าเลยเจ้าค่ะ ขอยอมไปแต่โดยดี ขอเพียงพวกท่านได้อยู่อย่างปลอดภัย”

เสียงหวีดร้องนั้นปักลึกลงในอกของคนทั้งหมู่บ้าน ชาวบ้านหลายคนที่มามุงดูเริ่มร่ำไห้โดยไม่รู้ตัว ทั้งสงสารคนท้องอย่างนางที่ต้องมาเจอชะตาชีวิตเช่นนี้ และสงสารตายายสกุลฉินที่ต้องสูญเสียหลานสาวสุดที่รักไป

ทว่าก่อนที่รถม้าจะปิดประตูสนิท…ดวงตาของหญิงสาวยังคงหันกลับไปที่เรือนของหลี่โต๋วเปา ที่ซึ่งนางเคยอาศัยอยู่กับคนรัก และที่ซึ่งนางเคยได้ร่วมอภิรมย์ ได้ยินเสียงหัวเราะของชายที่เธอเฝ้ารอ

แม้นับจากวันนี้เป็นต้นไป…จะไม่มีสิ่งใดเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว

หมู่บ้านฮุ่ยฟางตั้งอยู่ห่างจากเมืองหลวงไม่ต่ำกว่าสามร้อยลี้

ขบวนทหารจึงต้องใช้เวลาเดินทางอย่างต่ำคือห้าวัน แน่นอนว่าระหว่างนั้นฉินอี้หนิงได้รับเพียงน้ำเปล่าและอาหารหยาบอย่างแป้งย่างแข็งๆ วันละหนึ่งชิ้นเท่านั้น

หญิงสาวนั่งพิงผนังรถม้าอย่างเหมอลอย สิ่งที่ทำให้นางยังอยากมีชีวิตอยู่ก็คือลูกในครรภ์ และหลี่โต๋วเปาผู้ที่ทิ้งนางไปที่ใดก็ไม่อาจทราบได้ เพียงแต่นางยังอยากพบหน้าเขา อยากใช้ชีวิตอย่างสุขสงบร่วมกับเขาเพียงคนเดียว

วันนี้คือวันที่เท่าใดไม่อาจทราบได้…

เสียงกลองประโคมจากหอประตูหน้าวังดังกึกก้องยามสาย ท้องฟ้าปราศจากเมฆ แต่แดดก็ไม่อาจทำให้ร่างที่อยู่ในเกี้ยวผ้าไหมสีแดงเข้มรู้สึกร้อนเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวนั่งนิ่งคล้ายรูปสลัก ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาเหม่อลอยมองลอดม่านบางไปยังภาพซ้อนเลือนของผู้คนสองข้างทางที่ล้วนเงียบงันราวกับต้องมนตร์สะกดให้กลายเป็นหิน

ฉินอี้หนิง…ไม่สิ เพราะนางคือหรันฝูหรง ธิดาองค์สุดท้ายในสกุลหรัน สกุลที่ถูกจักรพรรดิหลี่หยางหนิงอันฆ่าล้างโคตรจนไม่เหลือแม้แต่เงา

มือทั้งสองที่ในอดีตเคยถือพู่กันอย่างสง่างาม บัดนี้กลับถูกมัดด้วยผ้าไหมสีแดงผืนยาว อันสื่อถึงของกำนัลแห่งโชคลาภที่ถูกส่งเข้าตำหนักราตรีตามคำสั่งของฮ่องเต้ทรราชผู้นั้น

เกี้ยวหยุดลงตรงลานหินกว้างเบื้องหน้าตำหนัก ก่อนที่หน้าประตูสองบานจะถูกเปิดช้าๆ พร้อมกลิ่นหอมบางอย่างที่คล้ายยาหม้อร้อนๆ โจมตีเข้าจมูก

หรันฝูหรงถูกพยุงลงจากเกี้ยวโดยหญิงรับใช้ในวัง นางพยายามไม่สบตาใคร เพราะหากมอง…นางอาจจะเห็นแววสมเพช หรือสิ่งที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นมนั่นคือแววตาสาแก่ใจของใครบางคน

“ฝ่าบาทรับสั่งไม่ให้ผู้ใดขัดขืน” เสียงขันทีผู้หนึ่งกระซิบเบาๆ ข้างหูของหญิงสาว พลางยื่นผ้าไหมคลุมบ่าให้นางอย่างไม่กล้าสบตา

หรันฝูหรงก้าวเข้าสู่โถงใหญ่ แสงแดดถูกกรองผ่านกระจกหยกใสจนดูคล้ายแสงจันทร์บนผืนน้ำ ทุกย่างก้าวนั้นหนักอึ้ง ราวกับถูกถ่วงไว้ด้วยเสียงหัวใจของบุตรในครรภ์ที่เต้นระรัวไม่ยอมหยุด

เมื่อนางเดินเข้ามาถึงหน้าตำหนักชั้นในสุด บานประตูไม้ฉลุลายมังกรก็ถูกเปิดออกช้าๆ และเงาของจักรพรรดิหลี่หยางหนิงอัน ก็ค่อยๆ ปรากฏขึ้นใต้แสงเทียนสิบสองดวง

พระพักตร์นั้นหล่อเหลาจนสะเทือนใจ แต่ยามที่แววตาของพระองค์สบกับดวงตาของนาง มันกลับทำให้ลมหายใจของหรันฝูหรงเย็นเฉียบไปจนถึงปลายเท้า

ใช่…

เพราะใบหน้าของชายหนุ่มตรงหน้า…มีรูปลักษณ์ละม้ายคล้ายกับหลี่โต๋วเปาราวกับถูกหล่อออกมาจากแม่พิมพ์เดียวกัน นัยน์ตาคู่นั้น ดวงหน้าอันคมคาย เส้นผมยาวสลวยประดุจแพรไหม แม้แต่สันจมูกก็ช่างคล้ายคลึงยิ่งนักล

หากแต่นัยน์ตาของคนตรงหน้าเป็นสีดำขลับ…เต็มไปด้วยความเย็นชาราวกับหิมะบนเทือกเขาทางเหนือที่ไม่เคยละลาย บางคราก็ดูราวกับเปลวเพลิงที่ไร้แสงอบอุ่น มีเพียงเปลวร้อนลุกไหม้ที่พร้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่ง

คล้ายมากถึงแปดในสิบส่วน ทว่าคนตรงหน้านางกลับไร้ซึ่งความอ่อนโยนแม้เพียงปลายนิ้ว ซึ่งต่างกับสามีเพียงคนเดียวของนางที่รักนางจนสุดหัวใจ

“หึ…โครงหน้างามล้ำเช่นเจ้าเองหรือที่ทำให้เหล่าขุนนางเก่าหลบซ่อนไว้ไม่บอกใคร”

เสียงของจักรพรรดิหลี่หยางหนิงอันไม่ได้ดังกึกก้องนัก แต่กลับเต็มไปด้วยอำนาจกดทับบางอย่าง

“ลูกหลานสกุลหรันที่ยังเหลือรอด เจ้าคือของขวัญจากสวรรค์ที่ข้ารอคอยมานาน…หรันฝูหรง” เสียงทุ้มต่ำของทรราชดังก้องขึ้นในความเงียบ “เจ้าหนีข้ามาได้นานพอแล้ว คืนนี้…เจ้าจะไม่มีวันหนีข้าได้อีก”

“ฝ่าบาท ทรงปล่อยหม่อมฉันไปเถอะเจ้าค่ะ”

“เรียกฝ่าบาทรึ? หึ คนป่าเถื่อนอย่างเจ้าเคารพข้าด้วยหรือ”

“…..”

“ข้าฆ่าหรันผิงเจิ้งบิดาเจ้า…ก็เพราะเขาอ่อนแอเกินไป”

ถ้อยคำเยียบเย็นถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบไร้แววสำนึก เป็นน้ำเสียงของผู้ชายที่ใช้การสังหารเป็นตรรกะ และใช้ไฟสงครามเป็นคำอธิบาย

“บิดาของเจ้าเชื่อมั่นในคำว่าสันติมากเกินไป…แถมยังหูเบาเดินตามสนมต้อยๆ ขณะที่ดินแดนนี้มันกำลังถูกฉีกออกเป็นเสี่ยงๆ ด้วยคำว่าความอยุติธรรม” เสียงทุ้มเริ่มเล่าเรื่องช้าๆ ในขณะที่เหล่าบ่าวไพร่เรียงแถวกันเดินออกจากภายในตำหนัก “สันติจึงไม่ต่างอะไรกับฝันของคนโง่ อีกทั้งความลังเลของเขาก็ทำให้ตระกูลหลงที่โฉดชั่วนั่นมีอำนาจในมือมากขึ้น บัลลังก์แทบกลายเป็นของคนชั่ว ข้าไม่อาจทนยืนอยู่ข้างคนเช่นบิดาเจ้าได้อีกต่อไป”

แววตาของจักรพรรดิทรราชเปล่งรังสีคลุ้มคลั่งบางอย่าง

“ข้าเดินขึ้นบัลลังก์มังกรด้วยเลือดเพื่อให้โลกหยุดหมุนตามใจพวกขุนนางสกุลหลง ข้ารวบอำนาจเพื่อความสงบของดินแดนนี้ ไม่ใช่เพื่อรักษาความดีงามของพวกสตรีในวังหลัง!”

หรันฝูหรงกำมือแน่น ดวงตาของนางแดงเรื่อ ไม่ใช่เพราะแค้น แต่เพราะหวาดกลัวในสิ่งตรงหน้า

“แล้วตระกูลของข้าเล่า? ท่านฆ่าทุกคนในครอบครัวของข้า ทำลายแม้แต่หญิงชราและเด็กทารก นั่นก็เพื่อคำว่าสันติภาพของท่านหรือ!?”

พระเนตรคู่นั้นมืดดำขึ้นชั่วพริบตา “เพราะหากมีเชื้อสายสกุลหรันหลงเหลือ แคว้นนี้ก็จะไม่มีวันหยุดนิ่ง พวกเจ้าย่อมได้โอกาสลุกขึ้นมาเป็นหุ่นเชิดของพวกขุนนางอีกครั้ง ข้าไม่ต้องการปล่อยรากฐานของปัญหาไว้”

ฉินอี้หนิงก้มหน้าลงเล็กน้อย เพราะดูเหมือนชะตากรรมของนางจะวนเวียนมาตายอยู่ในวังหลังจริงๆ

“แต่เจ้าต่างออกไป…”

ชายหนุ่มยื่นมือมาลูบพวงแก้มสีขาวนวลของนางเบาๆ

“เจ้าเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของสกุลหรัน ทว่าเกิดมาสมบูรณ์กว่าความอ่อนแอของบิดาเจ้านัก แววตาเจ้ามีทั้งไฟและน้ำแข็ง เจ้ารอดจากการไล่ล่าได้นานถึงสิบกว่าปี นั่นคือชะตากรรมที่ทำให้ข้าสนใจ…”

“…..”

“เจ้าจะให้กำเนิดบุตรของข้า เพื่อไถ่บาปแทนบิดาของเจ้า และให้ข้ามีเหตุผลพอจะสงบศึกครั้งสุดท้ายในชีวิตที่กำลังรู้สึกผิดนี้”

หรันฝูหรงเบี่ยงหน้าหนี หยาดน้ำตาไหลลงจากขอบตาอย่างไร้เสียง

“ข้าไม่มีวันยอมให้บุตรของข้า ต้องเกิดจากความเกลียดชัง ความแค้น และอำนาจอันบิดเบี้ยวแบบท่านเด็ดขาด!”

ประโยคนั้นทำให้ฝ่ายตรงข้ามหัวเราะในลำคออย่างน่าขนลุก

“ความรักอาจทำให้คนอ่อนแอ แต่สายเลือด…มันทรยศใครไม่ได้”

เขาขยับเข้าใกล้ มือที่เต็มไปด้วยเลือดในอดีตต้องการจะไขว่คว้านางเข้ามากอด หากแต่ในวินาทีนั้นเอง เสียงบางอย่างดังขึ้นจากด้านหลัง ประตูตำหนักแง้มออก พร้อมเสียงเย็นเฉียบของผู้มาใหม่…

“เก็บมือนั่นลงไปซะ ก่อนที่ข้าจะหักมันทิ้งทั้งสองข้าง”

เสียงทุ้มต่ำที่แม้ไม่ตะโกน แต่กลับดังชัดเจนในหัวใจของฉินอี้หนิง

ย้อนกลับไปห้าวันหลังจากที่ฉินอี้หนิงถูกพาตัวไป

ในที่สุดหลี่โต๋วเปาก็กลับมาเหยียบลานหินเล็กๆ หน้าบ้านในชนบทของเขากับฉินอี้หนิงอย่างเงียบงัน

ทว่าบรรยากาศที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้หัวใจของชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ เพราะในบ้านหลังนี้ไม่มีรอยเท้า ไม่มีกลิ่นอาหาร ไม่มีเสียงหัวเราะของหญิงสาวที่เขาเฝ้าฝันถึงในทุกค่ำคืน

“อี้หนิง…” ชื่อของนางหลุดออกมาจากริมฝีปากโดยไม่รู้ตัว “อี้หนิง!!!” เสียงทุ้มตะโกนหาภรรยาเพียงคนเดียว ทว่าภายในบ้านกลับว่างเปล่า

“ฉินอี่หนิงเจ้าอยู่ที่ไหน!”

หลี่โต๋วเปาพยายามสงบสติอารมณ์ เพราะคิดว่าการที่เขาหายไปนานจนเกือบถึงสองเดือน อาจทำให้ฉินอี้หนิงเหงาจนกลับไปอยู่ที่บ้านสกุลฉิน ทางเลือกเดียวของชายหนุ่มจึงเป็นการเดินกลับไปบ้านหลังนั้น

เพียงไม่กี่ก้าวจากประตูบ้าน เขาก็เห็นท่านตาฉินนั่งพิงเสาเรือนอย่างอ่อนแรง ดวงตาขุ่นมัวเต็มไปด้วยรอยเหนื่อยล้า แต่ยังจ้องตรงมาที่เขาเหมือนจะเฆี่ยนตีเขาด้วยสายตา

“เจ้า…” เสียงแหบพร่านั่นแทบจะตะโกนออกมา “เจ้าบ้า! เจ้ากลับมาอะไรเอาตอนนี้!!!”

เสียงของชายชราสะท้อนผ่านลมหายใจที่แห้งผาก ก่อนที่น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าจะไหลออกมาไม่ขาดสาย

“ท่านตา ภรรยาของข้าเล่า อี้หนิงนางหายไปไหน”

“ข้าต้องเป็นฝ่ายถามมากกว่าเจ้าหายไปไหนมา…”

หลี่โต๋วเปาไม่เอ่ยตอบในทันที เขาเพียงยืนอยู่นิ่งๆ คิ้วเข้มขมวดมุ่นราวกับมีบางอยากวางหนักอยู่ในอก หรือบางทีอาจมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้น

“เจ้าหายไปเกือบเดือน…รู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้น!?” เสียงของท่านตาเอ่ยอีกครั้ง ก่อนใช้ไม้เท้ากระแทกพื้นอย่างแรง

“…..”

“เมื่อสี่วันก่อนมีทหารจากเมืองหลวงมาลากตัวหลานสาวข้าไป!”

“…..”

“เป็นเรื่องเมื่อคราวที่สกุลหรันถูกกวาดล้าง เพราะนางคือหรันฝูหรงที่หนีรอดมาอยู่กับข้า แต่เจ้าฮ่องเต้นั่นกลับส่งคนมาลากนาง…ภรรยาเจ้าและเลือดเนื้อในครรภ์นางไป!”

“ท่านว่าอะไรนะ…”

“เสี่ยวหนิงตั้งท้องลูกของเจ้าได้สี่เดือนแล้ว เจ้าได้ยินหรือไม่!!?”

ประโยคคำตอบนั้นทำให้โลกในอกของหลี่โต๋วเปารู้สึกเหมือนระเบิดสูญญากาศที่กำลังดูดกลืนทุกสรรพเสียง ใบหน้าเขายังคงเรียบเฉย…

เฉยจนดูผิดปกติ

แต่ใครจะรู้บ้างว่าภายในนั้น กลไกบางอย่างได้เริ่มต้นทำงานแล้ว

ชายหนุ่มก้าวออกจากลานหินอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง ทำเพียงเดินตรงไปยังเสาสัญญาณที่เขาฝังไว้หลังบ้าน ปลายนิ้วสัมผัสคริสตัลพลังงานเรืองแสง ก่อนกระซิบคำสั่ง

“เปิดจุดขนย้าย ล็อกพิกัด…วังหลวง”

ไม่นานต่อจากนั้น แสงสีฟ้าเรืองรองก็ทอขึ้นรอบกายสูงกำยำ ขณะที่เสียงคำรามภายในใจดังขึ้นอย่างเงียบงัน ไม่มีใครมีสิทธิ์แย่งตัวนางและลูกไปจากเขาได้…แม้จะเป็นจักรพรรดิแห่งแผ่นดินนี้ก็ตาม