บทที่ 17 ฤดูเกี่ยวข้าว

วันเวลาผ่านเลยไปจากวันกลายเป็นหนึ่งเดือน ยามนี้สายลมปลายเดือนเปลี่ยนผิวทุ่งนาหน้าบ้านให้กลายเป็นสีทองอร่าม ลำต้นข้าวโน้มลงตามแรงน้ำหนักของรวงเมล็ดที่สุกงอม ท่ามกลางแสงอาทิตย์อุ่นอ่อนในยามเช้า เสียงเคียวเกี่ยวข้าวเสียดสีเบาๆ สะท้อนชัดอยู่กลางนา

หลี่โต๋วเปาค้อมตัวใช้เคียวไม้ด้ามสั้นในมือเกี่ยวรวงข้าวอย่างระมัดระวัง ท่วงท่าของเขาแม้ยังไม่คล่องแคล้วนัก แต่ก็เปี่ยมไปด้วยความตั้งใจ มือทั้งสองที่แกร่งอยู่แล้วบัดนี้ยิ่งแกร่งขึ้นซึ่งเป็นผลจากการจับจอบ ขุดหลุม และหาบน้ำทุกวัน จนรอยด้านปรากฏชัดที่ฝ่ามือ

“เจ้าหนุ่มจากเมืองหลวง เจ้าน่ะก้าวหน้ากว่าที่ข้าเคยคิดไว้มากจริงๆ”

เสียงของท่านตาดังมาจากอีกฟากของแปลงข้าว ใต้หมวกฟางเก่าคร่ำ ดวงตาของชายชรายังสะท้อนความชื่นชมไม่เสื่อมคลาย

หลี่โต๋วเปาเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก แล้วหัวเราะเบาๆ ชายหนุ่มย้อนนึกถึงตอนที่เขาอยู่ในตำแหน่งจอมพล ถ้าตอนนี้อยู่ในยุคจักรวรรดิ เขาคงสามารถสั่งคนให้ขุดหลุมปลูกข้าวได้เป็นพันหลุม แต่เพิ่งรู้ว่าสิ่งที่ยากที่สุด คือการเกี่ยวข้าวแค่เพียงมัดเดียว

“ฮ่าๆๆ เจ้ารู้วิธีปลูกและเก็บเกี่ยวข้าวแล้ว เช่นนั้นก็ถือว่าสำเร็จไปครึ่งหนึ่งของชีวิต” ท่านตาหัวเราะชอบใจ พลางหาบฟ่อนข้าวมาวางลงใกล้ๆ หลานเขย

บนพื้นที่ริมคันนา ฉินอี้หนิงนั่งอยู่ข้างกระด้งไม้ไผ่กลม รอรับข้าวเปลือกจากชายทั้งสองเพื่อนำไปตากแดด หญิงสาวสวมเสื้อผ้าสีเขียวขี้ม้า พร้อมทั้งผูกชายผ้าไว้ที่เอวอย่างทะมัดทะแมง มือเรียวทำงานไม่หยุด ขณะมองสามีของตนด้วยแววตาลอบอมยิ้ม

หลี่โต๋วเปาเหลือบมองภรรยาตัวน้อยเพียงครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยถามบางอย่างกับนางเพื่อไม่ให้หญิงสาวต้องคิดอะไรฟุ้งซ่านคนเดียว

“น้องหญิง…เจ้าคิดว่าหากวันหนึ่งข้าปลูกข้าวไว้มากๆ จนพอให้คนทั้งหมู่บ้านกินได้ไม่หมด เราจะกลายเป็นเศรษฐีได้หรือไม่?”

ฉินอี้หนิงยิ้มน้อยๆ เมื่อได้ฟังความคิดของผู้เป็นสามี “เป็นความคิดที่น่าสนใจมากเจ้าคะท่านพี่” นางกล่าวอย่างอ่อนโยน

เห็นหลานสาวส่งเสริมหลานเขย ท่านตาจึงแสร้งหยิบฟ่อนฟางโยนไปทางหลี่โต๋วเปาเบาๆ แล้วจึงหัวเราะหึๆ

“ตอนนี้เจ้าปลูกข้าวให้มันรอดก่อนเถอะ อย่าเพิ่งฝันว่าจะกลายเป็นเศรษฐี” พอกล่าวจบท่านตาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาจนลั่นบริเวณอีกครั้ง ก่อนที่เสียงของท่านยายจะแทรกขึ้นระหว่างเสียงลมที่ไล้ไปตามรวงข้าว

“สองคนนี้ ท่าจะเถียงกันจนข้าวสุกเลยกระมัง!”

ครั้นเมื่อแดดคล้อย และงานเช้าลุล่วง แรงงานสามคนก็หาบข้าวกลับบ้าน เพราะฤดูเกี่ยวข้าวในปีนี้ มีแรงแขนของชายหนุ่มจากต่างแดนที่มาลงมือร่วมกับคนเฒ่า บรรยากาศระหว่างการเกี่ยวข้าวจึงมีเสียงหัวเราะมากกว่าความเหน็ดเหนื่อย

ฉินอี้หนิงรับหน้าที่เข้าครัว นางเตรียมอาหารรองท้องให้ทั้งสามเป็นขนมแป้งย่างที่มีไส้เป็นผัดเนื้อใส่ถั่วฝักยาว ก่อนที่หญิงสาวจะหายตัวเข้ามาทำกับข้าวอย่างอื่นไว้เป็นมื้อเย็นของวันนี้

อาหารฝีมือฉินอี้หนิงแม้จะมีสูตรมาจากวังหลวงแต่ก็พิถีพิถันสู้คนครัวในรั้ววังไม่ได้ ทว่าความอร่อยของวัตถุดิบที่สดใหม่ย่อมทำให้รสมือของนางกลายเป็นที่ชื่นชอบของคนในบ้าน

เพราะวันนี้เป็นวันเกี่ยวข้าว อาหารและสุราจึงต้องมากเป็นพิเศษ

เนื้อหมูส่วนซี่โครงชั้นดีถูกฉินอี้หนิงนำมาหมักและนึ่งในไหดินเผา ขณะที่ด้านนอกเรือน ท่านตาฉินกงจื่อกำลังทำเนื้อแพะเสียบเหล็กย่างชิ้นใหญ่ โดยมีท่านยายคอยหั่นเป็นชิ้นๆ ให้กิน

ระหว่างที่หญิงชราลงใบมีด มันแพะที่ถูกย่างก็หยดลงมาตามใบมีดเรียกน้ำลายของผู้รอให้ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ทั้งชั้นไขมันแพะสีขาวที่แทรกอยู่ระหว่างเนื้อ ทั้งหนังที่กรอบ และเนื้อนุ่มๆ เพียงใส่เครื่องปรุงที่เป็นพริกแห้งป่นซึ่งผสมน้ำซอสรสหวานเล็กน้อย ความอร่อยก็ซึมเข้าเนื้อแม้ไม่ต้องใส่ยี่หร่าแล้ว

ฉินอี้หนิงเคยกินอาหารชนิดนี้มาสามถึงสี่ครั้ง รสชาติของมันหอมนุ่มอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว

หญิงสาวละความสนใจจากด้านนอก เพื่อมาทำเนื้อลิ้นจี่ [1] ต่อ มือเรียวสวยหั่นเนื้อหมูไม่ติดมันให้เป็นรูปกากบาท แล้วจึงหั่นเป็นชิ้นเฉียงๆ คล้ายการบากเพื่อให้ได้ความกว้างและความลึกเท่าๆ กัน จากนั้นก็นำไปทอดด้วยไฟอ่อนๆ แล้วม้วนมันให้มีลักษณะเป็นลูกลิ้นจี่ ปิดท้ายด้วยการใช้น้ำส้มสายชูหมัก น้ำตาล ซีอิ๊ว น้ำมันงา แป้ง และเครื่องปรุงรสอื่นๆ ในการปรุงรส

หน้าตาเมื่อปรุงเสร็จจะเป็นเนื้อหมูนุ่มเด้งสีแดง พอชิมแล้วให้รสชาติออกเปรี้ยวหวานก็เป็นอันมาถูกทาง ฉินอี้หนิงนำหมูลิ้นจี่วางเรียงบนจานให้คล้ายพวงลิ้นจี่ ก่อนหั่นพริกหวานสีเขียวมาใช้ตกแต่งเป็นส่วนใบ แล้วจึงยกไปตั้งไว้บนโต๊ะในครัว

อาหารอีกสองชนิดคือน้ำแกงเนื้อตุ๋น และน้ำแกงไก่ตุ๋นซานหวงเซิน [2] หม้อดินทั้งสองใบฟุ้งกำจายไปด้วยกลิ่นหอมของเนื้อตุ๋นและเนื้อไก่

พอทุกอย่างในครัวเสร็จสิ้น ท่านยายก็เข้ามาช่วยยกหมูลิ้นจี่ออกไป พร้อมทั้งให้บุรุษอีกสองคนเข้ามาช่วยยกหม้อดินทั้งสองใบ แน่นอนว่าเป็นหลี่โต๋วเปาและท่านตาฉินกงจื่อที่มายก ส่วนฉินอี้หนิงมีหน้าที่เพียงถือถ้วยและหม้อข้าวเท่านั้น

ทุกคนกินข้าวกันอย่างพร้อมหน้า ถ้วยที่ได้รับความนิยมที่สุดคือน้ำแกงไก๋ตุ๋นซานหวงเซิน เพราะในท้องไก่ที่สุกจนเปื่อยแล้วนั้น เต็มไปด้วยโสมแก่ พุทรา กับเนื้อเกาลัด ตัวน้ำแกงก็กินกับข้าวได้คล่องคอพอดี เหมาะกับวันเหนื่อยๆ วันนี้อย่างยิ่ง

 

 

[1] เนื้อลิ้นจี่เป็นอาหารแบบดั้งเดิมและมีชื่อเสียงในฝูโจว ผูเถียนฯ ในมณฑลฝูเจี้ยน

[2] ซานหวงเซิน หมายถึงโสมคน ซึ่งเติบโตอยู่บนเขาตามธรรมชาติ