บทที่ 16 หนึ่งยามในคืนวสันต์ มีค่าดั่งพันทอง

หลังผ่านพ้นค่ำคืนของการร่วมหอ ร่างงามก็ซุกตัวอยู่ในอ้อมอกแกร่งไม่ไปไหน หลี่โต๋วเปาไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะกว่าเขาจะเสร็จกิจแต่ละรอบก็ใช้เวลานานเสียจนตัวเขาเริ่มนอนไม่หลับ ได้แต่กอดฉินอี้หนิงไว้ ขณะมองใบหน้าขาวนวลในยามนิทรา

บนโต๊ะข้างเตียงมีกะละมังไม้ใส่น้ำอุ่นที่เริ่มจะเย็นชืด พร้อมด้วยผ้าขาวที่ถูกใช้แล้ววางพาดอยู่ แน่นอนว่าเป็นหลี่โต๋วเปาที่นำมันมาเพื่อเช็ดผิวกายให้ภรรยาตัวน้อย อาจเพราะเขาไม่ได้ปลดปล่อยตนเองมานานหลายปี เจ้าของเหลวสีขาวขุ่นเหล่านั้น จึงมีมากเสียจนอาจทำให้ฉินอี้หนิงนอนหลับแบบไม่สบายตัวนัก ซึ่งในฐานะผู้กระทำ เขาจึงต้องทำความสะอาดให้นางทุกครั้ง

แพขนตาหนาที่เริ่มขยับน้อยๆ ทำให้หลี่โต๋วเปาอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจุมพิตบนเปลือกตาของนาง ไล่เรื่อยลงไปจนถึงหน้าอกนุ่มที่เต็มไปด้วยร่องรอยสีกุหลาบ

ฉินอี้หนิงที่เพิ่งลืมตาตื่นขึ้นมา เผลอทำหน้าอิดออดน้อยๆ เมื่อส่วนล่างของนางมันทั้งบวมและเจ็บระบมอย่างที่ไม่เคยเป็น ค่ำคืนเข้าหอนี้ผ่านไปอย่างยากลำบากจริงๆ ยิ่งเมื่อผู้เป็นสามีไม่ยอมจบดังที่ควรเป็น

ใต้ผ้าห่มมีบางอย่างขยับอยู่ เคลื่อนจากหน้าอกสู่ส่วนล่างอย่างเชื่องช้า ทว่าทุกการสัมผัสล้วนเต็มไปด้วยความเสียวซ่าน ร่างเล็กสะดุ้งน้อยๆ เมื่อถูกปลุกเร้าความรัญจวนใจ ฉินอี้หนิงจิกเล็บลงบนฟูกนอน ไม่นานเรียวขางามก็ถูกแยกออกและตามมาด้วยความรู้สึกคับแน่นที่นางคุ้นเคย

เตียงไม้เริ่มขยับตามจังหวะของเอวสอบ บางคราก็เนิบช้าอย่างหนักแน่น บางคราก็ถี่รัวเสียจนฉินอี้หนิงอยากร้องขอชีวิต

ร่างสูงกำยำยังคงอยู่ใต้ผ้าห่ม มีเพียงเสียงหอบหายใจและเสียงครางทุ้มต่ำของเขาที่ดังลอดออกมาเป็นระยะ

“โต๋วเปา…” เสียงหวานเรียกชื่อของฝ่ายตรงข้ามราวกับพึมพำ ขณะที่มือเรียวเล็กพยายามดึงผ้าห่มออกเพื่อคว้าจับมือใหญ่ไว้ให้อุ่นใจ “กอดข้าหน่อยเจ้าค่ะ”

หลี่โต๋วเปาวางผ้าห่มไว้ข้างๆ ก่อนจะก้มลงไปหาร่างบอบบางของภรรยาตัวน้อย มือใหญ่จับสะโพกเล็กล็อกไว้เมื่อใกล้ถึงฝั่ง ในขณะที่ฉินอี้หนิงโอบกอดเขาด้วยอ้อมแขนที่สั่นเทา

“เหตุใดท่านถึงไม่รู้จักพอเสียที” นางกระซิบถามคนตัวโตที่กำลังครางกระเส่า “ข้าควรลุกไปทำอาหารเช้าได้แล้ว”

ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ “เช้านี้ข้าทำให้กินเอง” เพราะเขากินนางบนเตียงไม่เคยอิ่มจริงๆ ยิ่งได้ยินเสียงหวานคราง หรือได้อยู่ในอ้อมกอดนุ่มนิ่มของนางเขาก็ยิ่งต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ

“ท่านทำอาหารเป็นด้วยหรือเจ้าคะ” ว่าพลางยื่นมือเรียวสวยไปเช็ดเหงื่อเย็นบนใบหน้าหล่อเหลา ทว่าเช็ดได้ไม่นานมือข้างนั้นก็ถูกคนตัวโตยึดไปจุมพิตอย่างอ่อนโยน

“ทำข้าวโจ๊กที่เจ้าเคยสอน แต่ไม่แน่ใจว่าจะอร่อยมั้ย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่คิดจะทำ”

ฉินอี้หนิงหัวเราะเบาๆ นึกเอ็นดูที่เขาพยายามเอาอกเอาใจนาง

“อื้อ ท่านพี่” นางครางไม่เป็นภาษาเมื่อคนตัวโตจงใจรังแก

“เจ้าชอบมั้ย” เสียงทุ้มกระซิบถามขณะเร่งบทรักให้เร็วมากขึ้น

“ชอบอะไร?”

“ชอบข้า…ที่เป็นสามีของเจ้า”

“อื่ม” หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ นางเขินอายจนไม่กล้าลืมตาขึ้นมองเขา

“เจ้าสัญญาแล้วว่าจะมีข้าเป็นสามีเพียงคนเดียว” ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียอยู่บนดวงหน้างามอย่างออดอ้อน เกิดหวาดกลัวขึ้นมานิดๆ ว่าหากวันใดวันหนึ่งที่นางไม่พอใจเขา นางจะทิ้งเขาไปมีสามีใหม่หรือไม่?

“ข้าจะไม่มีวันทำผิดต่อท่านพี่”

หลี่โต๋วเปากอดร่างนุ่มแน่นกว่าเดิม “ข้าก็สัญญา จะไม่มีผู้หญิงคนไหนอีก” เพราะเขารักนางมากเกินกว่าจะทำเรื่องไม่ดี ต่อให้สิ่งนี้จะอยู่ภายใต้ตัวตนที่เขาจงใจโกหกนางขึ้นมา ทว่าเรื่องอื่นย่อมไม่ใช่เรื่องโกหกอย่างแน่นอน

ไม่นานธารอุ่นก็ถูกปลดปล่อย หลี่โต๋วเปาก้มลงไปหยิบกางเกงขึ้นมาสวม ก่อนจะใช้ผ้าสะอาดเช็ดคราบบางส่วนที่กำลังไหลล้นออกมาจากดอกไม้งามของฉินอี้หนิง

นางทำให้เขาได้มีค่ำคืนที่วิเศษจริงๆ เหมือนดังคำปรามาสของบุรุษน้อยใหญ่ที่มาร่วมงามแต่ง

ชายหนุ่มก้มลงไปจุมพิตบนแก้มนุ่มของฉินอี้หนิง

“นอนพักเถอะ ข้าจะทำจนสุดฝีมือ”

ทว่าเดินเข้าห้องครัวไปได้ไม่นาน อดีตจอมพลจากยุคจักรวรรดิอวกาศก็ต้องปวดหัวกับสิ่งที่เรียกว่าวัตถุดิบบนโลกสีฟ้าใบนี้ ชายหนุ่มยืนเกาศีรษะได้ไม่นาน ร่างบอบบางของภรรยาเพียงคนเดียวก็เข้ามายืนข้างๆ

“ให้ข้าสอนใหม่ดีหรือไม่เจ้าคะ” นางเอ่ยติดตลก ขณะที่มือเรียวสวยค้นหาวัตถุดิบเพื่อใช้ในการทำโจ๊กข้าวฟ่าง [1]

มือเรียวเล็กของฉินอี้หนิงคลี่ถุงผ้าฝ้ายออก เผยให้เห็นเมล็ดข้าวฟ่างสีทองอ่อนซึ่งผ่านการคัดสรรมาอย่างดีจากอดีตขุนนางสวี่

“ท่านช่วยก่อไฟให้ข้าได้หรือไม่” นางหันไปบอกคนข้างๆ ซึ่งเขาก็พยักหน้ารับคำสั่งเบาๆ “ก่อนจะนำเมล็ดข้าวฟ่างไปต้ม ต้องล้างเสียก่อนนะเจ้าคะ…” นางเอ่ยเสียงนุ่มพลางเดินไปหยิบกระด้งไม้ไผ่มา

หลี่โต๋วเปาที่ก่อไฟจนติดแล้วรีบเข้ามาจับกระด้งออกจากมือของภรรยาตัวน้อยทันที

“ข้าทำเอง เจ้าเพียงดูอยู่ห่างๆ ก็พอ” เพราะเห็นว่านางค่อนข้างเดินลำบาก ซ้ำยังทำอะไรช้ากว่าปกติ ตัวต้นเหตุอย่างหลี่โต๋วเปาจึงอดไม่ได้ที่จะห่วงใย

“ก็ได้เจ้าค่ะ” ฉินอี้หนิงยอมปล่อยมือจากทุกอย่างแต่โดยดี

“อย่างไรจึงจะถือว่าสะอาด?” เขาถามด้วยความจริงจังราวกับกำลังฟังผู้บัญชาการรบ

ฉินอี้หนิงกลั้นเสียงหัวเราะไว้ในลำคอ “ล้างด้วยน้ำสะอาดสองถึงสามครั้งจนกว่าน้ำจะใส ข้าวฟ่างจึงจะพร้อมลงหม้อ”

หลี่โต๋วเปาทำตามทุกขั้นตอนที่นางบอกด้วยความตั้งใจ ขณะที่หญิงสาวหันไปเตรียมวัตถุดิบอย่างอื่นไว้รอเขา

นางหยิบเห็ดหอมแห้งออกมาจากห่อผ้าเล็ก แล้วแช่ลงในน้ำอุ่น ขณะใช้มีดบางเฉียบหั่นขิงแก่เป็นเส้นบางเท่าเส้นด้าย กลิ่นฉุนอ่อนๆ ของขิงสดเริ่มแตะปลายจมูก

“เห็ดหอมนี่ต้องแช่ให้นุ่มก่อน แล้วค่อยซอยเป็นเส้นนะเจ้าคะ ส่วนใบหอมต้องซอยเอาเฉพาะปลายสีเขียวอ่อน แบบนั้นมันถึงจะหอมกว่า” นางสอนด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางตวัดมีดลงบนเขียงไม้

ชายหนุ่มยืนมองราวคนต้องมนตร์ แม้ไม่รู้ว่าตนจะจดจำวิธีการทำได้หมดหรือไม่ แต่ภาพของฉินอี้หนิงที่อยู่ในชุดธรรมดา พร้อมทั้งกำลังขะมักเขม้นอยู่ตรงหน้าขิงกับเห็ด กลับดูงดงามกว่าหญิงใดที่เขาเคยพบเจอมาทั้งชีวิต

“แค่ซอยขิงก็ต้องมีศิลปะด้วยหรือ?” เขาถามติดตลก

“แน่นอนสิเจ้าคะ หรือท่านเห็นว่าการซอยแบบนี้ไม่ดูสวยจนน่ากิน อีกอย่างถ้าเผลอพลาด…ก็จะเหลือแต่นิ้วตัวเองบนเขียง” นางหันมายิ้ม พลางวางปลายมีดลงอย่างอ่อนโยน จากนั้นทั้งสองก็ช่วยกันนำวัตถุดิบทุกอย่างที่เตรียมไว้ ใส่ลงในจานเล็ก แล้วเรียงไว้ด้านข้างหม้อดินที่ตั้งอยู่บนไฟร้อน

ทั้งเห็ดหอมนุ่มละมุน ขิงหอมสดหั่น ใบหอมซอย และข้าวฟ่างล้างสะอาด ทุกสิ่งพร้อมจะรวมกันกลายเป็นโจ๊กข้าวฟ่างแล้วล่ะ

 

 

[1] หลี่ซื่อเจินแห่งราชวงศ์หมิง บันทึกไว้ว่า ข้าวฟ่างมีฤทธิ์เย็น และปลอดสารพิษ ส่วนใหญ่ใช้เพื่อบำรุงฉี ขจัดความร้อนในม้ามและกระเพาะอาหาร