บทที่ 19 ความวุ่นวายในยุคจักรวรรดิอวกาศ

ยุคจักรวรรดิอวกาศ ภายในสถานีวิจัยหลักของตระกูลหลี่ ชั้นบัญชาการพลังงานควอนตัม ความวุ่นวายกำลังเกิดขึ้นเมื่อคนที่หายตัวไปกลับเข้ามาสั่งงานจนกองพะเนิน

“โธ่เอ๋ย…ครั้งแรกผมก็นึกว่าท่านประธานหลี่ของเราหลุดเข้าไปอยู่ในปฏิกรณ์ชีวภาพจนแยกโมเลกุลไม่ออกเสียแล้ว ที่แท้…ก็แค่ติดภรรยาเท่านั้น”

ร่างสูงของหลี่โต๋วเปายืนพิงกรอบประตู มือซุกกระเป๋าเสื้อโค้ตสีเทาเรียบทว่าหรูหรา ไม่มีคำเถียงใด มีเพียงรอยยิ้มมุมปากที่เจือแววอ่อนโยนบางอย่าง…คล้ายไม่คิดปฏิเสธความจริงข้อนั้น

“ก็แค่ใช้เวลาให้คุ้มกับชีวิตบ้าง คุณต้องลองไปปลูกฟักทองดูสักครั้งสิ แล้วจะเข้าใจว่าทุกเช้าในทุ่งหมอกนั้นมีค่ามากกว่างานวิจัยที่เขียนมาพันปีเสียอีก”

หลี่เฮ้าถงกลอกตาเล็กน้อยขณะมองหลายชายเพียงคนเดียว ก่อนจะหัวเราะในลำคอเบาๆ

“อา…ฟักทองยังไม่เท่าไร แต่ถ้าประธานหลี่ของเราหายหน้าไปอีกสามเดือน ผมอาจจะกลับเข้าไปลักพาตัวภรรยาของท่านมาขังไว้ที่นี่แทน แล้วให้ท่านประธานเข้าออกห้องทดลองตลอดยี่สิบชั่วโมงเสียเลย”

“แบบนั้นก็เป็นความคิดที่ดีนะ” หลี่โต๋วเปาพึมพำ พร้อมกับหยิบซาลาเปาไส้เห็ดหอมออกมาจากถุงเล็กๆ ในมือ ก่อนจะยื่นให้ฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่รีบร้อน “ของฝากจากโลกใบเก่า…ที่คุณชอบวิจารณ์ว่ารสชาติธรรมดานั่นแหละ”

หลี่เฮ้าถงมองถุงผ้าใบนั้นก่อนถอนหายใจยาวแล้วรับไว้ “บางทีสิ่งพิเศษก็อาจจะซ่อนอยู่ในความธรรมดาที่เราเผลอมองข้ามมันไปจริงๆ” ชายวัยกลางคนพูดจบก็กัดซาลาเปาเห็ดหอมลูกนั้นแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

สองอาหลานสกุลหลี่มองหน้ากันเพียงครู่หนึ่ง ราวกับความเข้าใจบางอย่างไม่ต้องพูดออกมาเป็นถ้อยคำยาวเหยียด

“ภรรยาของผม เธอชอบซาลาเปาร้านนี้มาก เลยคิดว่าคุณอาเองก็อาจจะชอบเหมือนกัน” สรรพนามเรียกแทนที่เปลี่ยนไปทำให้หลี่เฮ้าถงยิ้มออกมา

“ว่าแต่…” หลี่เฮ้าถงเอ่ยขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เด็กสาวคนนั้น เธอรู้รึเปล่าว่านายคืออดีตจอมพลที่มีความสามารถในการทำดาวสกัดพลังงานสามดวงระเบิดได้ในคราวเดียว ฮ่าๆๆ” หลี่เฮ่าถงหัวเราะเสียงเบา พลางหมุนแหวนทองแดงที่นิ้วนางข้างซ้ายอย่างไม่ตั้งใจ

“ไม่รู้ครับ…เธอเกลียดคนสกุลหลี่ แถมสายเลือดของผมก็ยังเป็นสกุลหลี่ที่เธอเกลียด ตอนนี้ผมก็เลยหวังว่าเธอจะไม่มีวันรู้ความลับนั่น”

หลี่เฮ้าถงแสร้งหัวเราะในลำคออีกครั้ง ก่อนจะหยุดลงด้วยรอยยิ้มอบอุ่นยิ่งกว่าครั้งไหน ชายวัยกลางคนมองชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้ามอย่างเงียบๆ แล้วจึงตัดสินใจเอ่ยช้าๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนกว่าทุกถ้อยคำที่ผ่านมา

“อาเปา ไม่ว่านามสกุลของนายจะเป็นอะไรก็ตาม อย่าลืมว่าที่นี่คือบ้านของนาย นายมีภาระอันยิ่งใหญ่ และตอนนี้ภรรยาของนายก็เป็นคนในครอบครัวสกุลหลี่แล้ว หากนายตัดสินใจจะพาเธอมาที่นี่…นั่นก็เป็นสิ่งที่ดี”

“….”

“เธอคงเป็นคนที่ดีมาก ถึงทำให้หลานชายเพียงคนเดียวของฉัน กล้าละทิ้งเกียรติยศทั้งจักรวาลเพื่อไปอยู่ข้างเธอ…”

หลี่โต๋วเปาเงียบไปชั่วครู่

“เธอไม่เคยถามว่าผมเป็นใคร ไม่เคยสนว่าในอดีตผมจะเคยทำอะไรไว้บ้าง แต่เธอเชื่อมั่นในตัวผม เชื่อว่าถ้าผมปลูกผักไม่ขึ้น ผมก็ยังสามารถเรียนรู้ใหม่ได้ทุกวัน”

“แบบนั้นแหละที่เรียกว่าคู่ชีวิต” หลี่เฮ้าถงยิ้ม “ส่งข่าวให้ฉันด้วย ถ้าจะพาเธอมาที่นี่ จะได้เตรียมห้องพักที่เห็นแสงเนบิวลาไว้ให้”

กล่าวจบหลี่เฮ้าถงก็ยักไหล่เบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน

“ถึงฉันจะแก่มากแล้ว แต่เรื่องสร้างความประทับใจให้ผู้หญิงน่ะฉันไม่เคยลืมหรอก ฮ่าๆๆ”

[ณ หอการค้าหลี่เจิ้นหลัน เขตเมืองหลวงจักรวาล]

ยามที่ประตูโค้งที่มีพลังงานสีเงินส่องสว่างเปิดออก เสียงปัญญาประดิษฐ์จากบอร์ดประสาทกลเคลือบทองคำแท้ก็ดังขึ้นเบาๆ

“ยินดีต้อนรับท่านหลี่โต๋วเปา ลำดับเครดิต 0001 เจ้าของสิทธิบัตรระดับ S+ ผู้ถือครองหุ้นสูงสุดของจักรวาล เข้าสู่ระบบแล้ว”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทตัดกับอินเนอร์สีเงินเทา เดินก้าวเข้าสู่ห้องประชุมสูงสุดของหอการค้า ท่ามกลางสายตาของเจ้าของดาวน้อยใหญ่นับร้อย

หลี่โต๋วเปาไม่เอ่ยคำใด ดวงตาสีอความารีนใต้แสงหลอดพลังงานควอนตัมฉายความนิ่งลึกเฉกเช่นทะเลที่ไร้คลื่นลม

“ท่านประธานหลี่ครับ โปรเจกต์ซิงเสียน 02 ของคุณ…มันเหนือกว่าความคาดหมายมากจริงๆ” เสียงของที่ปรึกษาเศรษฐกิจชั้นสูงเอ่ยขึ้นช้าๆ น้ำเสียงนั้นแฝงทั้งความชื่นชมและความยินดีเอาไว้

“ท่านรวมการสตรีมข้ามมิติเข้ากับระบบพลังงานชีวภาพ และเครือข่ายเซลล์สื่อสารระหว่างดาวเคราะห์เข้าด้วยกันได้อย่างไร้รอยต่อ ทั้งที่ยังไม่มีใครกล้าขยับแม้แต่ครึ่งก้าว สมแล้วที่เป็นผู้นำสูงสุดของพวกเรา”

หลี่โต๋วเปาเพียงยิ้มบาง ในใจเหนื่อยหน่ายกับคำเยินยอยิ่งนัก ทว่าไม่อาจทำสิ่งใดได้มากไปกว่าการรับคำชมของตาแก่พวกนี้

“ผมก็แค่…นำสิ่งที่คนยังไม่เห็น มาวางให้พวกเขาเห็นเท่านั้น”

ภาพเสมือนโฮโลกราฟิกเบื้องหลังแสดงแผนธุรกิจในอีกร้อยปีของชายหนุ่ม แต่ละเส้นสายตัดกันราวกับแผนการศึกในสนามรบ ทว่านับเป็นเส้นทางการลงทุนที่ไร้ช่องโหว่โดยสิ้นเชิง

“ในเมื่อพวกคุณยังมองว่าโลกเก่าคือของไร้ค่า…” โต๋วเปากล่าว ขณะใช้ปลายนิ้วกดแสดงภาพตลาดพื้นพิภพยุคโบราณ “ผมก็ขอเก็บเกี่ยวมรดกนั้นไว้คนเดียวก็แล้วกัน”

เสียงประชุมเงียบสนิท ราวกับแรงโน้มถ่วงถูกลดลงสู่ศูนย์ ชายหนุ่มหมุนแหวนสื่อสารที่นิ้วช้าๆ พร้อมพูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ หากแต่ลึกล้ำจนผู้ฟังต้องตั้งใจจับประเด็นจนเหงื่อเย็นผุดขึ้นมาบนผิว

“ธุรกิจ…ไม่ใช่การเร่งขยายเพียงอย่างเดียว หากแต่คือการวางหมากให้ครบ ก่อนจะลงมือเดิน”

ภาพสุดท้ายที่ปรากฏขึ้นบนจอ คือเรือนหลังหนึ่งในโลกยุคโบราณที่ปลูกผัก ทอผ้า ทำอาหารอย่างเรียบง่าย พร้อมเสียงเด็กหญิงเด็กชายหัวเราะเบาๆ ดังลอดออกมา

หลี่โต๋วเปามองมันเพียงครู่หนึ่ง ก่อนเอ่ยต่อ

“และหมากที่สำคัญที่สุดก็อยู่ในกำมือของผมแล้ว หวังว่าพวกคุณจะตั้งใจอ่านแผนธุรกิจค้าขายของผมอย่างตั้งใจ และสามารถปฏิบัติได้ตามช่วงเวลาที่ผมกำหนดไว้”

ในอีกด้านของโลกใบเก่า…

หลังจากส่งสามีออกเดินทางไปกับคณะพ่อค้าของผู้อาวุโสสวี่ ตอนนี้วันเวลาผ่านไปได้เดือนกว่าแล้ว ภายในห้องเล็กริมสวน ฉินอี้หนิงยืนนิ่งอยู่ริมหน้าต่าง ดวงตากลมสวยทอดมองแปลงผักที่หลี่โต๋วเปาเป็นผู้ปลูก มองเครื่องเรือนไม้ที่เขาประดิษฐ์ขึ้นมาเองกับมือ มองอุปกรณ์ทำไร่ที่เขามักถือมันขึ้นมาในทุกเช้า แต่บัดนี่เจ้าของของมันกลับไม่อยู่ให้เห็นหน้านานนับเดือน

“หนิงเอ๋อร์ เจ้าแน่ใจแล้วหรือว่าจะสามารถรออยู่ที่นี่เพียงคนเดียวได้จริงๆ” เสียงท่านยายดังขึ้นเบื้องหลัง หญิงชราถือถ้วยน้ำขิงอุ่นๆ ไว้ในมือ ดวงตาเต็มไปด้วยความอบอุ่นปนสงสารในชะตาของหลานสาว

ฉินอี้หนิงพยักหน้าเบาๆ มือเรียวสวยยกขึ้นแตะบนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นมานิดๆ ของตน

“แน่ใจเจ้าค่ะ เพราะข้าสัญญากับเขาไว้ว่าจะรอเขาอยู่ที่บ้านของเรา แถมตอนนี้ก็เกินหนึ่งเดือนไปมากแล้ว ไม่นานเขาก็คงจะกลับมาหาข้า”

ท่านตาและท่านยายเงียบไปชั่วขณะ ก่อนจะหันมองหน้ากันด้วยความกังวลใจ ท่านตายกมือขึ้นสัมผัสไหล่ภรรยาเบาๆ ก่อนจะแสร้งทำตัวมีความสุขเพื่อกล่าวบางอย่างให้บรรยากาศสดใสขึ้น

“อีกไม่นานเจ้าตัวน้อยในครรภ์ก็คงออกมาดูโลก” ท่านตากล่าวพลางลูบเคราเบาๆ “นับจากนั้นเรือนนี้คงไม่เงียบเหงาอีกต่อไปแล้วละนะ…”

ทว่าในขณะที่ทุกคนต่างแสดงความยินดี ฉินอี้หนิงกลับนิ่งเงียบ ดวงตาของนางยังคงทอดมองไปบนฟ้าไกล ส่งความคิดคำนึงไปถึงบุรุษผู้เป็นสามี ผู้ที่พานางออกจากความเศร้าในอดีต ผู้ที่ทำให้นางกล้าที่จะรักใครอีกครั้ง และทำให้นางมีทุกอย่างเช่นวันนี้

หลี่โต๋วเปายังไม่รู้ว่านางกำลังจะมีบุตรกับเขา ว่าบุตรของเราทั้งสองมีอายุได้สี่เดือนกว่าแล้ว หญิงสาวครุ่นคิดมาหลายวัน กระทั่งวันต่อมานางจึงตัดสินใจที่จะทำบางอย่าง

ฉินอี้หนิงจึงเดินทางไปหาอดีตขุนนางสวี่อี้เจินด้วยตนเอง หวังให้เขาช่วยส่งข่าวถึงหลี่โต๋วเปาในแดนไกล เพราะตอนนี้มันเลยเวลาที่เขาควรกลับมาไปไกลโขแล้ว

บ่ายวันนั้น ที่ใต้ต้นหลิวซึ่งกำลังออกดอกอ่อน กลีบสีขาวโปรยปรายลงบนพื้นดิน มองแล้วสวยงามอย่างยิ่ง

“ผู้อาวุโสสวี่…” นางโค้งคำนับอย่างนอบน้อม “ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องผู้อาวุโส”

ชายชราหยุดลูบเครา ก่อนหันมามองด้วยแววตาสงบ “นึกว่าใคร ที่แท้ก็ภรรยาของเจ้าหนุ่มสกุลเยว่ผู้นั้นนี่เอง เจ้าว่าไปมาเถิดแม่หนู”

“ข้าต้องการส่งข่าวถึงสามีของข้าเจ้าค่ะ…เขาไปค้าขายกับท่าน ใช่หรือไม่เจ้าคะ เหตุใดหนึ่งเดือนกว่าแล้วเขาจึงยังไม่กลับมา?”

คำถามนั้นทำให้คิ้วของสวี่อี้เจินขมวดเล็กน้อย ราวกับไม่เข้าใจ

“ค้าขายรึ?” เขาทวนคำ “ข้าไม่เคยมีแผนออกเดินทางในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา และข้าก็ไม่เคยชวนเยว่หนี่ฉางออกไปที่ใด แม้จะมีความคิดนั้นอยู่ เพียงแต่ข้ายังไม่มีเรื่องน่าสนใจให้คนฝีมือดีอย่างเขาไปทำ”

“ท่านว่าอย่างไรนะเจ้าคะ…” ฉินอี้หนิงเบิกตากว้าง ราวกับโลกทั้งใบของนางได้หยุดหมุนไปชั่ววินาทีหนึ่ง เสียงใบหลิวที่ร่วงลงมาดังแผ่วในความเงียบงัน ดวงตาของหญิงสาวสั่นไหวก่อนจะก้มต่ำ

หลี่โต๋วเปา…หายไปเอง โดยไม่บอกกล่าว และไม่ได้เดินทางไปกับใคร

แล้วเขาอยู่ที่ไหน?

เขาจะยังจะกลับมาหานางอยู่หรือไม่?

ต่างฝ่ายต่างเงียบไปครู่หนึ่ง อดีตขุนนางเฒ่าสวี่อี้เจินยกพัดขนนกกระเรียนขึ้นมาปิดริมฝีปากของตนเล็กน้อย ดวงตาลุ่มลึกจงใจจับจ้องใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างครุ่นคิด

“แม่นางฉิน…พอเจ้าโตขึ้น ข้าคงไม่เคยพบหน้าเจ้านานเกินไป แต่ไม่รู้เหตุใด พอได้เห็นเจ้าใกล้ๆ กลับให้ความรู้สึกคล้ายคลึงกับ…” ชายชราเว้นคำ ทว่าแววตากลับเปี่ยมความสงสัยระคนระวัง

“คล้ายใครหรือเจ้าคะ?” เสียงของอี้หนิงเบาลงโดยไม่รู้ตัว

“คล้ายฮองเฮาในรัชสมัยก่อน” สวี่อี้เจินตอบช้าๆ พลางจ้องมองดวงหน้างามล้ำของหญิงสาวอีกครั้ง “เมื่อข้ายังเป็นขุนนางฝ่ายธรรมการ เคยเข้าเฝ้าพระนางอยู่หลายครั้ง ฮองเฮาพระองค์นั้นก็มีนัยน์ตาเรียวยาวเช่นนี้…ผิวพรรณก็คล้ายกันนัก หากกล่าวว่าเจ้าเป็นสายเลือดเดียวกัน ข้าก็ย่อมเชื่อ”

ฉินอี้หนิงชะงัก หัวใจเริ่มสั่นไหวอย่างประหลาด ฉับพลันที่ความหวาดกลัวต่างๆ แล่นเข้ามาผสมปนเปอยู่ในทรวงอกของนาง จนพาลให้รู้สึกสะอิดสะเอียน

“ข้าเป็นเพียงสาวชาวบ้าน เรื่องนั้นอาจเป็นเพียงเรื่องบังเอิญกระมังเจ้าคะ” นางเอ่ยเสียงเบา พร้อมรอยยิ้มที่จืดเจื่อน ไม่รอช้า หญิงสาวรีบค้อมกายเป็นเชิงขอตัวลาทันที “หากไม่มีข่าวจากสามี เช่นนั้นข้าคงต้องขอตัวกลับก่อนนะเจ้าค่ะ ขอบพระคุณผู้อาวุโสที่กรุณารับฟัง”

“อืม…” ขุนนางเฒ่าพยักหน้าเบาๆ

ฉินอี้หนิงหมุนกายกลับ ร่างงามเดินผ่านร่มเงาของต้นหลิวที่โปรยกลีบลงมาเป็นสาย ในใจเต็มไปด้วยความกังวลอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ทั้งเรื่องของสามีและเรื่องที่อดีตขุนนางสวี่ผู้นี้กล่าวออกมา

เงาหลังของหญิงสาวหายลับไปตามแนวทางหินกรวดที่ทอดตัวยาว ขณะที่ขุนนางสวี่ยังคงยืนนิ่งอยู่ใต้ชายคาเรือนใหญ่ ใบหน้าชราภาพแฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ชายชราจะเรียกพ่อบ้านคนสนิทมารับคำสั่ง

“นายท่าน สตรีงามล่มเมืองจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร บนโลกนี้ไม่มีความบังเอิญอย่างแน่นอน ข้าได้ยินมาว่าผู้อาวุโสฉินและภรรยาพบนางนอนสลบอยู่ที่ริมแม่น้ำ จึงนำมาเลี้ยงดู อีกทั้งในตอนที่พบนั้น เป็นวันเดียวกับที่องค์หญิงหรันฝูหรงหายตัวไปขอรับ”

ชายชราลูบเคราของตนเบาๆ “เช่นนั้นข้าจะพลาดรางวัลชิ้นใหญ่ไปได้อย่างไร ฮ่าๆๆ ส่งคนไปแจ้งแก่องค์จักรวรรดิ ว่าข้าพบองค์หญิงหรันฝูหรงแล้ว”