1. รับคำท้า...

ณ ร้านอาหารหรูริมฝั่งแม่น้ำเจ้าพระยา ที่กลายเป็นที่จัดงานรวมรุ่นของโรงเรียนสตรีนานาชาติโนแสตมป์ ซิสเซอร์เวียรุ่น32 ที่นัดรวมตัวกันในทุกๆปี ทุกคนก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานแต่ไม่ใช่กับสโรชา เพราะปีนี้มันทำให้เธอต้องอายเพราะไม่มีแฟนแบบชาวบ้านเขามาควงโชว์เพื่อนๆ ทั้งๆที่เธอเป็นถึงดาวโรงเรียน แต่ทำไมเธอถึงไม่มีแฟน

     “นี่ยัยเอย แกจะทำหน้าเซ็งอีกนานไหมยะ พวกฉันเห็นแล้วเบื่อ ถ้ามาแล้วเป็นแบบนี้กลับไปเชียงใหม่เลยไป” เจ้ตั้ม หรือโตมรกระเทยสาวประจำกลุ่มเอ่ยพูดออกไป เมื่อเห็นสาวรุ่นน้องนั่งทำท่าเบื่อโลกอยู่

“เอยไม่กลับ เจ้ตั้มเอยอยากมีแฟนอะ เจ้ตั้มดูสิ เพื่อนแก๊งเราแต่งงานมีลูกกันหมดแล้ว ทำไมเอยเป็นคนเดียวที่ไม่มีกะเขาอะ” สโรชาพูดบอกรุ่นพี่ที่เรียนมาพร้อมกันออกไป

แล้วชี้ไปที่ปัทมาและกานดาที่แต่งงานพร้อมกับมีลูกน้อยให้เชยชม 

     “ก็แกเลือกเยอะเองนี่ยะ คนนั้นก็ไม่ดีคนนี้ก็ไม่ใช่ แล้วเมื่อไหร่แกจะหาผัวกับเขาได้ล่ะยัยเอย” โตมรเอ่ยออกไปเพราะสโรชาสวยที่สุดในกลุ่มและมีหนุ่มๆมาจีบเยอะที่สุดตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว แต่นางก็เลือกเยอะจนอายุจะแตะเลขสามแล้ว นางก็ยังไม่ลงเอยกับใครสักคน

   “ถ้าแกไม่เลือกเยอะนะ เดี๋ยวฉันจะหาหนุ่มหล่อๆให้แกเองยัยเอย เพื่อนๆสามีฉันก็มีนะหรือจะพี่ชายฉันดีล่ะ ฮ่าๆ” ปัทมาพูดบอกเพื่อนออกไป เพราะพี่ชายเธอที่เป็นตำรวจก็แอบชอบเพื่อนของเธออยู่

   “ไม่เอาอ่ะ ให้แกหาให้มีหวังได้อะไรมาก็ไม่รู้ ไม่เอาหรอก ฉันชอบแบบยากๆมันเร้าใจดี” สโรชาเอ่ยออกไปอย่างขำๆ

 “เอ้ะ นั่นมันนาตาชากับยัยนานานี่ มางานด้วยกันได้ไงล่ะน่ะ นึกว่าเป็นนางแบบดังแล้วจะไม่มาซะอีก” โตมรพูดขึ้นแล้วมองไปที่สองสาวที่เดินเฉิดฉายเข้ามาในร้าน

     “สองคนนั่นก็รุ่นเดียวกับเรา เขาก็ต้องมาอยู่แล้วสิเจ้ ขนาดดายังมาเลย”  กานดาเอ่ยถามออกไป เพราะเธอก็เป็นถึงนางเอกดังเช่นกันถึงแม้จะแต่งงานมีครอบครัวแล้ว

     “แกดังแล้วแกยังเหมือนเดิมนี่ยัยดา แต่ยัยนานานั่นไม่ย่ะ นางเรื่องเยอะจะตาย นั่นก็แพ้ นี่ก็แพ้  แล้วนี่รู้อะไรไหม นางคิดจะจับเจ้านายเจ้ไปทำผัวด้วยแหละ ดีนะที่เจ้านายเจ้เขาขยาดผู้หญิง ไม่งั้นเสร็จนางแน่ๆ”  โตมรเล่าออกไป เมื่อเคยทำงานกับนานาแล้วเจอพิษสงของเธอเข้าไป

   “เจ้านายเจ้แซ่บมากเลยหรอ ยัยนานาถึงคิดจะจับอ่ะ”  สโรชาเอ่ยถามออกไปอย่างสงสัย

  “ถ้าหน้าตารูปร่างก็แซ่บอยู่หรอก แต่นิสัยเย็นชาเจ้าอารมณ์ไปนิดนึงอะ คือแบบทุกอย่างต้องเป๊ะต้องตรงใจนางอะไรแบบนี้ เจ้คุยกับเขาแต่ละทีต้องลุ้นฉี่จะราดอ่ะ แล้วผู้หญิงที่ขึ้นเตียงกับนางส่วนใหญ่ก็นางแบบดาราอะไรงี้ ลูกน้องสาวๆนี่อย่าหวังเพราะนางไม่กินค่ะ” โตมรเอ่ยเล่าให้ทุกคนในกลุ่มฟังอย่างเมามันส์

   “เว่อร์ไปป่ะเจ้ คนอะไรจะโอเว่อร์ขนาดนั้น”  สโรชาพูดออกไปอย่างไม่เชื่อ

   “ก็เจ้านายเจ้ไง แกเจอแล้วแกจะหนาวยัยเอยเอ้ย”  โตมรพูดไปก็ทำเสียงแหลมอย่างตลก จนนาตาชาและนานาเดินเข้ามาหากลุ่มของเขาที่นั่งกันอยู่

   “สวัสดีจ้ะ ไม่เจอกันนานเลยนะทุกคน” นาตาชาเอ่ยทักด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร

   “นั่งด้วยกันไหมนาตาชา” ปัทมาเอ่ยถามออกไป เพราะเธอก็ถือว่าเจอนาตาชาบ่อยๆ

   “เชิญแค่ชาคนเดียวหรอปัท นานาก็มาด้วยทั้งคนไม่เห็นชวน”  นานาเอ่ยแล้วมองสโรชาคนที่เป็นศัตรู ที่แข่งชิงดีชิงเด่นกันมาตลอดตั้งแต่เรียนจนถึงตอนนี้

 “เขาไม่อยากให้นั่งด้วยไง น่าจะรู้ตัว”  สโรชาพูดออกไปแล้วมองหน้านานาอย่างเอาเรื่อง เพราะนานาถือเป็นศัตรูมากกว่าเพื่อนสำหรับเธอ เพราะไม่ว่าเธอจะทำอะไรนานาก็มักจะทำตามเสมอ ไม่เว้นแม้แต่แย่งแฟนของเธอไปนอนกก แถมยังเคยใส่ร้ายจนเธอเคยโดนพักการเรียนไปหลายอาทิตย์ จนทำให้ไม่ถูกกันจนถึงทุกวันนี้

   “เราก็ชวนทั้งสองคนแหละ”  ปัทมาเอ่ยยิ้มๆ เพราะนาตาชานิสัยน่าคบกว่านานา เธอจึงพูดกับนาตาชาแทน  และเธอก็ไม่อยากให้ทั้งสองมาทะเลาะกันที่นี่

   “พอดีชากำลังจะแต่งงานน่ะ ชาเลยเอาบัตรเชิญมาให้ทุกคน ไปกันให้ได้นะเราอยากให้ทุกคนไป” นาตาชาเอ่ยบอกออกไป เมื่อกำลังจะแต่งงานกับแฟนหนุ่มนักธุรกิจ แล้วส่งการ์ดงานแต่งให้กับทุกคนในโต๊ะ

   “ว้าว เจ้ดีใจด้วยนะจ้ะนาตาชา เจ้ไปแน่นอนจ้ะ” โตมรเอ่ยออกไปแล้วรับซองมา แล้วเปิดดูว่านาตาชากำลังจะแต่งงานกับใคร เพราะไม่เคยเห็นข่าวของนาตาชาเลย

   “อุ้ย แต่งงานกับทายาทร้านเพชรเลยนะ เรานี่เก็บเงียบเชียวนะนาตาชา เห็นแล้วเจ้อิจฉาอยากแต่งบ้างจัง” โตมรพูดออกไปอย่างอิจฉา

   “แล้วนี่เอยแต่งงานรึยังจ้ะ ไม่ได้เจอกันนาน เลยไม่รู้เรื่องอะไรเลย เห็นแต่ปัทกับดาสองคนเองที่แต่งงานไปแล้ว” นาตาชาถามออกไปตามปกติ เพราะเหลือแค่สโรชาคนเดียวที่เธอไม่ได้ไปงานแต่ง 

   “ชาถามทำไมแบบนั้นล่ะ ถามว่าเอยเขามีแฟนรึยังถึงจะถูก ฮ่าๆ”  นานาเอ่ยออกไปก่อนที่สโรชาจะตอบอย่างจิกกัด จนทุกคนเริ่มรู้สึกถึงสงครามที่เกิดขึ้นเบาๆ

   “เหมือนเธอจะรู้เรื่องของฉันดีจังเลยนะนานา รู้ดีกว่าตัวฉันซะอีก”  สโรชาเอ่ยตอกกลับแล้วแสยะยิ้มใส่

   “เห็นอายุขนาดนี้แล้ว ยังไม่แต่งงานเหมือนเพื่อนคนอื่นๆเขาอีก ฉันก็เลยเดาๆดูน่ะ”  นานาเอ่ยออกไป ทั้งที่เจ็บแค้นในใจ

   “พอดีฉันเลือกคบน่ะ สวยๆแบบฉันมีมาจีบเยอะแยะไป เธอก็ยังไม่ได้แต่งนี่นานาหรือว่าไม่มีใครเอา” สโรชาเอ่ยออกไปแล้วถามกลับอย่างไม่ยอม

   “อุ๊ปส์” โตมรเอ่ยเบาๆแล้วเอามือปิดปาก อย่างชอบใจ

   “งั้นเรามาดูกันว่าระหว่างฉันกับเธอใครจะแต่งงานก่อนกัน”  นานาพูดกลับไปอย่างท้าทาย พร้อมกับจ้องมองหน้าของสโรชาอย่างจริงจัง

   “กลัวที่ไหน ได้ ฉันรับคำท้าเธอนานา” สโรชาเอ่ยบอกออกไป แล้วมองหน้านานาอย่างจริงจังอย่างไม่มีใครยอมใคร

   “เธอเตรียมตัดชุดมางานแต่งฉันได้เลยยัยเอย เพราะเจ้าบ่าวของฉันทั้งหล่อ ทั้งรวยแน่ๆ หาให้ได้ดีกว่าฉันล่ะ ไปก่อนนะจ้ะ พอดีมีนัดทานข้าวกับคุณรามีนน่ะ” นานาเอ่ยอย่างมาดมั่น แล้วยิ้มใส่อย่างสะใจก่อนจะเดินออกไปโดยไม่บอกนาตาชา เพราะเธอตั้งใจมาเยาะเย้ยสโรชาเท่านั้น

   “เราขอโทษแทนนานาด้วยนะ เขาแค่อยากเอาชนะเอยเท่านั้นเองไม่มีอะไรหรอก”  นาตาชาเอ่ยบอกออกไป

   “เธอคบไปได้ยังไงกับยัยนี่ ฉันล่ะยอมเธอเลยนาตาชา คนอะไรคิดว่าตัวเองเริดนักรึไง เดี๋ยวจะสั่งสอนให้รู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร”  สโรชาเอ่ยอย่างไม่พอใจ

   “ยังไงก็เพื่อนกันน่า เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ” นาตาชาบอกออกไปแล้วทำหน้ายิ้มๆ เพราะก็ไม่ได้สนิทกับนานามากเท่าไหร่

   “นาตาชา ดามีถ่ายละครที่จีนหลายเดือนคงไปไม่ได้ ยังไงดาขอแสดงความยินดีด้วยนะ” กานดาเอ่ยบอกออกไป เพราะต้องไปถ่ายละครที่จีนสามสี่เดือนเลยทีเดียว

   “จ๊ะไม่เป็นไร แต่สามคนที่เหลือต้องไปนะไม่งั้นงอนแน่ๆ งั้นเดียวชาขอไปแจกการ์ดให้เพื่อนๆคนอื่นๆก่อนนะ แล้วเจอกันนะจ้ะ”  นาตาชาเอ่ยบอกแล้วยิ้มให้ก่อนจะขอตัวไปยังโต๊ะอื่นๆ

   ทุกคนในโต๊ะก็พากันพยักหน้าและยิ้มตอบจนนาตาชาเดินออกไป

   “แล้วแกจะไปหาผู้ชายจากที่ไหนยะ ยิ่งหล่อๆรวยๆกว่าคุณรามจะไปหาที่ไหนยะ ฉันจะบ้าตาย” โตมรพูดออกไปแล้วทำหน้าคิดแทนสโรชา

   “แกไม่น่าไปรับคำท้านานามันเลยยัยเอย อยู่โสดๆดีๆไม่เอา” กานดาเอ่ยว่าเพื่อนสาว

   “เจ้ตั้มเจ้านายเจ้ ใช่คนเดียวกับที่ยัยนานามันบอกจะไปทานข้าวด้วยใช่ปะ” สโรชาถามออกไปเพื่อความแน่ใจ

   “ใช่ แกอย่าบอกนะว่าจะจีบแข่งกับยัยนานา ฉันว่าเปลี่ยนคนเถอะ คุณรามไม่เหมาะกับแกหรอก”โตมรเอ่ยบอกออกไปก่อน เพราะดูแล้วทั้งสองคงจะเข้ากันไม่ได้