ฉันคือใคร

“แผลข้างนอกหายจะหมดแล้ว  เหลือแต่ที่หัว  เมื่อไหร่จะฟื้นสักทีวะ”

ลูคัสที่รับหน้าที่เฝ้ายามหน้าห้องพักฟื้นของลูกศัตรูของเจ้านายบ่นพึมพำออกมาเมื่อเขาต้องมานั่งตรงนี้ทุกวันแทบจะตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยก็ว่า  เป็นระยะเวลาเกินครึ่งเดือนมาแล้ว

ความเบื่อหน่ายถามหาเขาจนแทบอยากจะกระอักมันออกมาทางปาก  แต่ติดตรงที่กลัวเจ้านายจนหัวหด  ก็ทำได้เพียงแค่พูดลอยลมออกมาเท่านั้น

นี่ถ้าไม่ใช่งานที่เจ้านายสั่ง  เขาก็คงยิ่งอีนั้นที่นอนสบายอยู่ในห้องพักฟื้นนั้นตายห่าไปแล้วแน่ๆ

“มึงเบื่อจะเฝ้าแล้วหรือไง”

โจหันไปถามเพื่อนด้วยคำพูดสั้นๆ  พร้อมกับหน้าตาที่เบื่อหน่ายสุดกำลังเช่นกัน  เพราะเขาก็นั่งอยู่ตรงนี้มานานเท่าๆกับไอ้ลูคัสมันนั่นแหละ

“เออซิวะ  ครึ่งเดือนแล้วนะโว้ย  หลับสบายใจอยู่ได้”

“กูเบื่อยิ่งกว่ามึงอีก  กูยังไม่พูดเลย  มึงจะเสือกพูดมากทำไมวะ  หนวกหู”

“เอาปืนยิงกรอกปากแม่งให้จบๆไป  แล้วค่อยไปรายงานนายที่หลังว่าปืนลั่น”

“ถ้าอีนี่ตายมึงก็ตายจำไม่ได้หรือไง”

โจทวนความจำให้กับเพื่อนรักของเขาเผื่อว่ามันจะลืมว่าเจ้านายเคยพูดเอาไว้ยังไง  ก็ด้วยอีนั้นของมันที่นอนอยู่บนเตียงนั้นเป็นศัตรูตัวฉกาจของเจ้านาย  ถ้าเจ้านายไม่ได้สั่งฆ่าใครจะไปกล้ายุ่งกันล่ะ

“เฮ้อ  มึงเฝ้าไว้ก็แล้วกัน  กูจะออกไปซื้อกาแฟกิน”

ลูคัสเดินออกไปจากตรงนั้นเพื่อระบายความเบื่อหน่าย  อีกสักพักเขาก็จะกลับมาทำงานต่อได้เอง

“เออ  รีบไปรีบมา”

โจรับหน้าที่เฝ้าหญิงสาวที่คล้ายเป็นเจ้าหญิงนิทราไปแล้วนั้นต่อเพียงลำพัง  สอดส่ายสายตามองไปรอบๆด้วยความระมัดระวังอย่างไม่ขาด

“สวัสดีครับนาย”

แล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นยืนตัวตรงทำความเคารพเจ้านายที่เดินเข้ามาอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว  ก้มหัวเล็กน้อยเพื่อทักทายเจ้านาย

“อีกตัวไปไหน”

เสียงหนาเอ่ยถามสั้นๆกับลูกน้องพร้อมกับสีหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่  เมื่อมาเจอลูกน้องเพียงคนเดียวคอยเฝ้าศัตรูของเขาเอาไว้  แทนที่จะมีสองคนตามคำสั่งของเขา

“ไปซื้อกาแฟครับ”

“ไปลากคอมันมา  แล้วกระทืบให้มันหลาบจำ”

“ครับนาย”

โจจำต้องเดินออกไปตามเพื่อนของเขากลับมารับโทษ  โทษฐานที่ละทิ้งหน้าที่ของตัวเองไปทั้งที่ก่อนหน้าที่จะมานั่งเฝ้าเป็นเวลาพักมาก่อนก็ควรที่จะหาอะไรกินให้เรียบร้อยมาก่อนหน้านี้แล้ว

ถึงจะเป็นเพื่อนกันแต่ทว่าเขาก็ช่วยเพื่อนไม่ได้  จำต้องลงโทษด้วยฝ่าเท้าไปหลายทีเพื่อให้เกิดความหลาบจำและจะไม่ทำเรื่องพวกนี้อีก

“ทำไมไม่ฟื้นสักทีวะ  กูรอนานแล้วนะ”

เซนต์เดินเข้าไปเยี่ยมลูกของศัตรูด้วยแววตาที่โกรธเกรี้ยวที่แทบจะแผดเผาหญิงสาวที่นอนหลับใหลไม่ฟื้นสักทีให้มอดไหม้ได้เลย

มือหนาคว้าหมับเข้าที่ต้นแขนเล็กๆของเธอที่ไร้เครื่องมือทางการแพทย์ติดอยู่แล้วบีบเข้าให้อย่างแรงเพื่อหวังระบายความโกรธที่มันอัดอั้นอยู่ภายในใจออกไปบ้าง

“มารยาอะไรหนักหนา  ความทรมานรอมึงอยู่รู้ตัวไหม”

เขาอยากล้างแค้นเต็มแก่แล้วแต่ทำไมเธอถึงไม่ฟื้นขึ้นมาสักที  เขาปรานีไว้ชีวิตเธอแต่เธอกลับมาทำตัวมารยาใส่เขาแบบนี้เหรอ 

“กูรับรองเลยว่าทันทีที่มึงลืมตาขึ้นมา  นรกบนดินจะถูกประเคนให้มึงทันทีเลย  คุณหนูมายด์”

จ้องมองหญิงสาวอยู่ชั่วครู่ก่อนจะดึงมือกลับมาแล้วหันหลังให้กับเธอ  เตรียมตัวจะเดินออกจากห้องคับแคบนี้ไป

เพราะเขามีงานต้องทำต่อในค่ำคืนนี้อีกมากกับธุรกิจสีดำของเขา  ที่มีกิจการความชั่วอย่างครบวงจร

พร้อมกันนั้นหลังจากเสร็จงานเขาก็ยังให้ลูกน้องจัดหาหญิงสาวมาไว้เล่นสนุกหลังเลิกงานอีกด้วย

“อืม”

นิ้วมือเรียวยาวของหญิงสาวที่หลับใหลไม่ได้สนิทมานานนับครึ่งเดือนนั้นขยับปลายนิ้วเบาๆ

“เธอขยับแล้วครับนาย”

มาลิคลูกน้องคนสนิทมือขวาของมาเฟียเซนต์เอ่ยขึ้นในทันทีที่มองเห็นนิ้วเรียวยาวนั้นขยับ

“ไปตามหมอมาดู  กูจะได้เริ่มสนุกกับอีนี่สักที”

เซนต์หันหลังกลับมาตามคำรายงานของลูกน้อง  สายตาคมจ้องมองไปยังมือเล็กๆนั้นในทันที

เห็นกับตาว่ามันเริ่มขยับได้  พร้อมกับเปลือกตาของเธอก็เริ่มจะเปิดลืมขึ้น  ก่อนจะเอ่ยสั่งลูกน้องออกไป

เขาไม่ได้อยากจะรักษาชีวิตไร้ค่านี้เอาไว้นักหรอก  เพียงแต่อยากจะแก้แค้นให้ผู้เป็นพ่อของเธอ  เขาก็เลยจำใจต้องทำ

“ครับนาย”

ลูกน้องรีบทำตามคำสั่งผู้เป็นเจ้านายในทันที  เดินออกไปอย่างสุขุมรอบคอบแต่ทว่าก้าวยาวราวกับวิ่งได้  ตามสไตล์มาเฟีย

ใช้เวลาไม่นานนักเหล่าหมอกับพยาบาลก็วิ่งกันให้วุ่น  เข้าๆออกๆห้องของคนเจ็บหนักที่เกือบเอาชีวิตไม่รอดอย่างเพียงพอใจ

ตรวจเช็คร่างกายให้เธออย่างละเอียดพร้อมทดสอบสมองเท่าที่จะทำได้  ด้วยเธอนั้นเริ่มฟื้นตัวอย่างรวดเร็วหลังจากนอนเกือบจะเป็นเจ้าหญิงนิทรามานานหลายวัน

“สมองของคนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนัก  ทำให้มีผลต่อความจำของ  เธอความจำเสื่อมครับ”

หมอเอ่ยบอกอาการคร่าวๆของคนไข้ที่เขาไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเธอหลังจากที่ตรวจร่างกายอย่างละเอียดตามคำสั่งของมาเฟียที่นั่งหน้าดุอยู่ตรงโซฟานั้น

“ฉันเป็นใครคะ”

เพียงพอใจชะโงกหน้ามองไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่เธอคุ้นหน้า  ที่เขานั้นนั่งอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่ที่มันไกลจากเตียงคนไข้ที่เธอนอนอยู่มากๆเลย

เพื่อจะถามเขาถึงตัวเธอเองที่ไม่รู้จักตัวเองเลยแม้แต่นิดตั้งแต่ตื่นขึ้นมา  เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นใครรวมไปถึงนึกอะไรก็ไม่ออกภายในสมองมันว่างเปล่าไปหมดเลย

ยิ่งโดนถามจากคนที่เรียกตัวเองว่าหมอ  เธอก็ตอบคำถามอะไรไม่ได้เลยและเริ่มปวดหัวจากการพยายามคิดว่าจะตอบอะไรอย่างหนักนั้น

“เธอเป็นนางบำเรอของฉันไงล่ะ”

เซนต์ลุกขึ้นยืนอย่างสง่าผ่าเผยด้วยความสูงร้อยแปดสิบแปดเซนของเขา  เดินด้วยท่วงท่าสง่างามน่าย้ำเกรงเข้าไปหาหญิงสาวที่กำลังมีคำถามกับเขา

ก่อนจะตอบคำถามเธอออกไปด้วยรอยยิ้มเยาะแห่งความสะใจ  มันอาจจะผิดแผนไปซะหน่อยกับการที่เธอไม่หลงเหลือความทรงจำอะไรนั้นเลย  แต่รับรองเลยว่าต่อจากนี้เธอจะทรมานไม่ต่างจากตอนที่พ่อของเขาถูกพ่อของเธอฆ่าตาย

“นางบำเรอ?”

หญิงสาวก้มหน้าหลบสายตาคมที่จ้องมามองที่เธอเล็กน้อยเพื่อคิดถึงสิ่งที่เขาพูด  แต่ยิ่งคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกว่าเขากำลังพูดถึงอะไรกัน

“ก็อีตัวที่มีไว้ให้เอาไง”

“เอา?”

“ใช้ตรงนี้มอบความสุขไม่รู้จบ”

ร่างสูงขยับเดินเข้าไปให้ใกล้เธอมากขึ้นจนหมอกับพยาบาลต้องรีบหลบทางให้  ก่อนจะยื่นมือหนาเข้าไปใกล้หญิงสาวให้มากที่สุด  แล้วเข้าสัมผัสตรงเป้ากางเกงของเธอ

บีบเข้าไปอย่างแรงด้วยความตั้งใจ  เพราะคนอย่างเธอเขาไม่จำเป็นต้องปรานี  ยิ่งทำให้เธอเจ็บช้ำมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสะใจมากเท่านั้น

“อื้อ  เจ็บนะ”

หญิงสาวถึงกับขยับตัวหนีความเจ็บปวดนั้นด้วยความไม่เข้าใจ  ในหัวของเธอก็ยังคงคิดไม่ออกอยู่ดีว่านางบำเรอนั้นคืออะไร

“ถอดสายน้ำเกลือออก  แล้วพาตัวกลับบ้าน  เดี๋ยวนี้”

มาเฟียหนุ่มหันหน้าเดินกลับออกไปพร้อมกับออกคำสั่งดังลั่นห้องพักฟื้นเล็กๆนั้น  เมื่อเขาอยากพาเชลยแห่งความแค้นกลับไปเล่นสนุกด้วยใหญ่แล้ว

“ครับนาย”

“ให้คนไข้ได้พักต่อสักคืนเถอะครับ”

หมอคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นอย่ากล้าๆกลัวๆ  แต่ทว่าเพื่อรักษาชีวิตของคนไข้เอาไว้ก็ต้องกลั้นใจพูดออกไป

เพราะถ้าขืนปล่อยให้หญิงสาวคนนั้นกลับบ้านไปตอนนี้  อาการของเธออาจจะแย่ลงหรือหายช้าก็เป็นได้

“กล้าพูดมากมึงคงไม่อยากใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม”

มาเฟียหนุ่มหันหน้ามาเล็กน้อยเพื่อใช้หางตามองคนที่กล้าขัดคำสั่งของเขา  ก่อนจะตะคอกออกไปดังลั่นอีกครั้ง

“ดะๆเดี๋ยวผมสั่งยาให้นะครับ”

หมอคนนั้นกลัวจนหัวหด  รีบเปลี่ยนคำพูดในทันที  ก่อนจะพาตัวเองเดินออกไปจากห้องพักฟื้นนั้นก่อนมาเฟียซะอีก  รวมไปถึงพยาบาลก็รีบเดินออกไปด้วย

ไม่มีใครกล้าอยู่ขัดใจมาเฟียที่ใหญ่คับโรงพยาบาลนั้นเลยแม้แต่คนเดียว  ด้วยกลัวจะตายกันทั้งนั้น

“พากลับไปขังไว้ที่บ้าน  ถ้ามันหนีไปได้กูจะฆ่าล้างโคตรพวกมึงทุกตัว  แม้แต่หมาเฝ้าบ้านกูก็ไม่ให้เหลือ”

เซนต์เดินออกมาสั่งไอ้โจลูกน้องที่เขานั้นไว้ในให้ทำงานใหญ่ได้อีกคนนอกเหนือจากไอ้มาลิค  เมื่อวันนี้เขายังไม่ว่างกลับไปเล่นสนุกกับผู้หญิงคนนั้น

แล้วเขาก็ออกจากโรงพยาบาลไปทำงานของเขาที่เป็นธุรกิจผิดกฎหมายเต็มรูปแบบ  มีตั้งแต่ผับใหญ่โตที่เต็มไปด้วยอบายมุขไปจนถึงท่าเรือของตัวเองที่เอาไว้ขนส่งของผิดกฎหมายทุกชนิด

“ครับนาย”