ลักพาตัว

"ไอ้หมาย"

"ครับ!"

สมหมายวิ่งออกมารับเจ้านายของเขาและพาไปดูผลงานที่เขาพึ่งพาตัวมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

"นี่นะหรอ"

"ครับนายน้อย แสบใช้ได้เลย"

ผู้เป็นเจ้านายเกลี่ยผมที่ปิดหน้าหญิงสาวออก

"ทำไมมีรอยมือว่ะไอ้หมาย"

"เอ่อ ขอโทษครับนายน้อย นังนี่มันพ่นน้ำลายใส่ผม ผมก็เลยเผลอตบมันไปครับ"

"โถ่ไอ้โง่"

ผวัะ! นายน้อยถึงกับเตะเข้าที่ท้องของสมหมายลูกน้องตัวดี

"ใครให้แกทำของกูเป็นรอยว่ะ"

"ขอโทษครับนายน้อย"

"ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้"

"ครับๆ"

สมหมายรีบวิ่งออกไปให้พ้นๆหน้าผู้เป็นเจ้านายและไม่ลืมปิดประตูให้มิดชิด

"ไงสาวน้อย...ตื่นสิครับ"

"อื้อออ"

"ตื่นขึ้นมาให้พี่ชื่นใจหน่อยสิคะ"

"อื้ออ คุณเป็นใครคะ"

ม่านฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมา

"พี่ชื่อสิงห์นะ"

"คุณมาช่วยม่านฟ้าหรอคะ"

"ห๊ะ? อ๋อ ใช่ครับพี่มาช่วย...เราชื่อม่านฟ้าหรอ"

"ค่ะ พาหนูออกไปทีค่ะมันจะทำร้ายหนู ฮึก"

"ได้สิ พี่จะพาหนูออกไปเองค่ะ"

ทีแรกเขากะจะจัดการเธอตรงนี้แต่ไหนๆเธอก็คิดว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณมาช่วยเธอแล้ว เล่นละครกับเธออีกสักหน่อยก็แล้วกัน! คงไม่เสียเวลาเท่าไหร่นัก เขาไม่ได้เล่นสนุกๆแบบนี้มานานแล้ว

"ฮึก! ฮืออ"

เธอปล่อยโฮออกมาก่อนที่สิงห์จะแก้มัดให้ม่านฟ้าเป็นอิสระ

"ไปกับพี่นะ"

"ค่ะ หนูขอบคุณพี่มากนะคะ ฮึก"

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น สิงห์ประคองเธอออกไปจากห้องและพาขึ้นรถไป

"รอพี่บนรถแปปนะ พี่ขอไปเอาของแปปนึง"

"ค่ะ"

"ฮัลโหล ไอ้หมายแกอยู่ไหน"

" "

"ฉันจะพายัยนั่นไปบ้านพักที่กลางป่า แกไม่ต้องตามไปฉันจะเล่นกับเธอสักหน่อย"

" "

"อืม"

สิงห์บอกลูกน้องก่อนจะขับรถพาม่านฟ้าออกไป

"พี่สิงห์คะ ถ้ากลับตอนนี้พวกมันจะกลับมาอีกไหมคะ หนูกลัว ฮึก!"

ในชีวิตของเธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน และมันก็เข้าทางของเขาพอดี สิงห์ยิ้มที่มุมปาก

"งั้นเอางี้ไหม...พี่มีที่ลับอยู่ที่หนึ่ง"

"ที่ไหนคะ"

"บ้านพักกลางป่า พี่จะพาหนูไปพักที่นั่นก่อน รอดูสักอาทิตย์ค่อยกลับมาดีไหม"

"คนที่บ้านพี่จะไม่ว่าหรอคะ"

"ใครจะกล้าว่าพี่ ไม่มีหรอกครับ"

"เอางั้นก็ได้ค่ะ รบกวนพี่มากจริงๆขอโทษด้วยนะคะ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"พี่บังเอิญมาเจอม่านฟ้าที่นั่นหรอคะ ยังไม่ได้เล่าให้ฟังเลย" เธอหันมาถามเขาต่ออย่างสงสัย

"อ๋อ ใช่ครับพี่บังเอิญผ่านมาก็เลยเห็นคนลับๆล่อๆก็เลยแอบเข้าไปตอนพวกมันไม่อยู่ครับ"

"พี่เป็นคนดีจริงๆเลย ขอบคุณนะคะ"

"พี่เต็มใจครับ"

สิงห์พาม่านฟ้ามาถึงบ้านพักกลางป่า รอบๆเต็มไปด้วยต้นไม้ แต่ข้าวของเครื่องใช้ในบ้านยังคงใหม่และทันสมัยราวกับว่ามันถูกออกแบบไว้อย่างดี ม่านฟ้าเดาว่าสิงห์น่าจะไม่ใช่ผู้ชายธรรมดาแบบที่เธอคิดตั้งแต่แรก ทั้งบ้านที่ใหญ่โตตั้งอยู่กลางป่ารวมไปถึงรถหรูที่เขาขับอีกด้วย

แต่สิงห์ยังคงทำตัวปกติไม่แสดงท่าทางแปลกๆหรือทำตัวผิดปกติกับเธอเลยสักครั้ง เขาเป็นสุภาพบุรุษและดูแลเธอเป็นอย่างดี เขาให้เธอนอนคนละห้องและยังดูแลความสะดวกให้เธอราวกับเป็นคนพิเศษ จนม่านฟ้าตายใจและไว้ใจเขามาก

วันต่อมา...

วันนี้ครบอาทิตย์ที่เธอมาอยู่ที่นี่กับเขา ม่านฟ้าจะบอกสิงห์ว่าให้พาเธอกลับไปที่บ้านพักเพราะเธอคิดว่าหลังจากนี้เธอจะโทรไปหาท่านนายพลขอให้เขาส่งคนมาช่วยดูแลเธอในช่วงนี้ พวกนั้นคงจะไม่กล้ามาทำเรื่องเลวๆแบบนี้อีก

แต่มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด เพราะเพียงแค่เธอเริ่มเอ่ยปากกับสิงห์ เขาก็ดูเหมือนจะโมโหขึ้นมาราวกับเป็นคนละคน

"ทำไมเหรอครับ อยู่ที่นี่ไม่สบายใจตรงไหน"

"ไม่ใช่นะคะ ม่านฟ้าอยู่ที่นี่นานเกรงใจพี่สิงห์ด้วย ขอกลับไปอยู่บ้านพักแบบเดิมดีกว่าค่ะ"

"ถ้าพี่บอกว่าไม่ให้กลับล่ะ"

"ทำไมละคะ"

"กลับไปแล้วพี่จะอยู่กับใครล่ะครับ"

เขามองม่านฟ้าด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป ม่านฟ้าเองก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความผิดปกติในตัวเขาแล้วเช่นกัน เธอถอยหนีจากเขาทีละก้าวเตรียมหนี

วิ่งงงง

ม่านฟ้าหันหลังให้เขาก่อนจะออกแรงวิ่งตรงเข้าไปในป่าโดยที่ไม่หันหลังกลับมามองว่าอีกฝ่ายจะวิ่งไล่ตามไหม แน่นอนว่าสิงห์ยืนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนจะออกแรงวิ่งตามเธอไป

"คิดว่าจะหนีพ้นหรอ หึ สาวน้อยของพี่!"

สิงห์วิ่งตามม่านฟ้าเข้าไปในป่า เขามองเห็นหลังเธอไวๆ ม่านฟ้าตัดสินใจหันกลับมามองก็พบว่าสิงห์กำลังวิ่งตามเธอเช่นกัน เธอเริ่มแน่ใจแล้วว่า เขาน่ากลัวแตกต่างจากที่เคยเห็นเมื่อก่อนหน้านั้น ซึ่งเธอเดาว่าที่เขาทำดีกับเธอต้องมีจุดประสงค์อื่นแอบแฝงแน่ๆ

ตุบ!!!

ม่านฟ้าสะดุดเข้ากับตอไม้ขนาดใหญ่ที่เธอไม่ทันระวัง

"โอ้ยยย"

ไม่ทันที่เธอจะได้ลุกขึ้นคนที่เธอไม่อยากจะได้ยินก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

"ให้พี่ช่วยไหมครับ"

"พี่สิงห์ ยะ อย่าทำอะไรหนูเลยนะพี่"

"แล้วคิดว่าพี่จะทำอะไรล่ะ หืมมม"

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะนั่งยองๆลงตรงหน้าหญิงสาวแล้วบีบที่แก้มทั้งสองข้างของเธอ

"ถ้าจะหนีไว้วันหลังนะ วันนี้พี่ไม่เล่นด้วยนะครับ เสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งจ้องมองม่านฟ้าด้วยความหื่นกระหาย ม่านฟ้ากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่

"ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูไหว้ล่ะ" ม่านฟ้ายกมือไหว้สิงห์พร้อมกับน้ำตาที่หลั่งใหลออกมาท่ามกลางความกลัว

สิงห์อุ้มหญิงสาวขึ้นในอ้อมแขนก่อนจะพากลับไปยังบ้านพักตามเดิม ร่างบางถูกวางบนเตียงอย่างนุ่มนวลราวกับเป็นคนละคน เขาแสดงออกกับเธอแบบที่เคยเป็นก่อนหน้านี้

"กลัวพี่หรอ"

"ปล่อยหนูไปนะ ถ้าท่านนายพลรู้เรื่องนี้ท่านไม่เอาพี่ไว้แน่"

"ท่านนายพลหรอ...เขาจะทำอะไรพี่ได้ครับ" เขายิ้มที่มุมบ้าง

"พี่หมายความว่าไงคะ"

"ท่านนายพลก็คือพ่อของพี่ ที่นี่ก็คืออาณาจักรของเทวะสิงขร คิดอยากจะหนีมันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก"

"พะ พ่อ..."

ม่านฟ้าทวนคำที่สิงห์กล่าวและนิ่งอึ้งไป มันคืออะไรทำไมท่านนายพลที่เป็นคนพาเธอมาทำงานที่นี่ถึงเป็นพ่อของสิงห์คนที่ลักพาตัวเธอมา และเธอก็ยังไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไรแอบแฝงกันแน่ ม่านฟ้าถอดหนีไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัว เขามองหญิงสาวด้วยสายตาที่เยือกเย็น ก่อนจะเดินออกไปและปิดประตูขังเธอเอาไว้