เรื่องบังเอิญ

เธอขยำกระดาษที่พัชระส่งมาให้ เขวี้ยงมันลงไปในถังขยะ เธอแทบไม่ได้มองมันด้วยซ้ำ ถึงแม้นามบัตรของพัชระจะดูหรูหราแค่ไหน เธอก็ไม่สนใจ เพราะเธอไม่มีวันจะติดต่อเขาไปอีกเด็ดขาด เธอจะไม่มีวันขายตัวอีกเด็ดขาด แค่นี้ก็รู้สึกอับอายเหลือจะทน

"รอบนี้มีเด็กฝึกงานกี่คน"

"ห้าคนค่ะท่านประธาน"

"เรียกให้มาพบผมด้วยนะ จะขอทำความรู้จักสักหน่อย ถ้าคนไหนความประพฤติไม่เรียบร้อย ผมจะไม่ให้ผ่าน"

"ค่ะท่านประธาน"

เย็นฤดีเลขานุการเดินออกจากห้องท่านประธานทันที นั่งลงที่เก้าอี้พร้อมกดโทรศัพท์ติดต่อไปยังหัวหน้าแต่ละแผนกที่รับนักศึกษาเข้ามาฝึกงาน สิบห้านาทีหลังจากนั้น นักศึกษาห้าคนก็เดินเรียงแถวหน้ากระดานเข้ามาหาเธอ

"เดี๋ยวพวกเธอเข้าไปในห้องท่านประธานนะ ท่านอยากทำความรู้จักกับพวกเธอสักหน่อย เออนี่แต่งกายให้เรียบร้อยด้วยนะ ก่อนจะเข้าไปพบท่านเข้าใจมั้ย"

"เข้าใจค่ะ" นักศึกษาห้าคนตอบพร้อมๆ กัน หนึ่งในนั้นเป็นเพศที่สาม คือเพศสภาพเป็นผู้ชายแต่หัวใจเป็นหญิง คนภายนอกอาจดูไม่ออก เพราะเจ้าหล่อนแอ๊ปแมนเต็มที่ มีแต่เพื่อนสนิทสี่คนนี้เท่านั้นที่รู้

"เอาล่ะ..ในเมื่อเข้าใจแล้วก็เข้าไปได้"

ฤทธิชัยเป็นฝ่ายเดินไปเคาะประตูห้องท่านประธาน เมื่อได้ยินเสียงอนุญาต เขาจึงเปิดประตู แล้วเดินนำหน้าเพื่อนๆ เข้าไปหาท่านประธานในห้อง

พัชระวางมือถือสมาร์ทโฟนลงบนโต๊ะ เงยหน้าขึ้นทันทีที่มีเสียงเดินเข้ามา นักศึกษาเดินเรียงแถวเข้ามาด้วยกิริยานอบน้อม เขามองหน้าเรียงไปทีละคนเริ่มจากฤทธิชัย จนไปถึงนักศึกษาคนสุดท้ายที่ยืนก้มหน้างุด

"คุณจะก้มหน้าทำไม เงยหน้าขึ้นสักหน่อยสิครับ คนสุดท้ายนั่นน่ะ"

"ค่ะ" เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ทันทีที่เห็นหน้าพัชระ เธอถึงกับสะดุ้ง แววตาสั่นระริกด้วยความหวาดหวั่น เธอจำเขาได้ ผู้ชายคนแรกที่ได้ความสาวของเธอไปด้วยเงินหนึ่งแสนบาท

พัชระก็ตกใจไม่แพ้กัน ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยเจอเธออีกเลย เขาไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเธอที่นี่ ในบริษัทของเขา

"ฝึกงานแผนกไหนอะเรา" เขาถามในขณะที่จ้องหน้าเธอนิ่งๆ

"ถามฉันหรือคะ" เธอปากคอสั่น แววตาหวาดกลัวอย่างเห็นได้ชัด

"ใช่ครับ..ผมกำลังถามคุณ" น้ำเสียงนุ่มละมุน ช่างไม่คุ้นหูเอาเสียเลย

"ฉันฝึกงานกับพี่อบเชย แผนกการตลาดค่ะ"

"แล้วคนอื่นๆ ล่ะครับ พวกคุณฝึกงานแผนกไหน แล้วหัวหน้าของคุณคือใคร" เขาไล่ถามจนครบทุกคน แต่สายตาไม่ละจากใบหน้ามนของคนสุดท้าย "นักศึกษาคนสุดท้ายคุณชื่ออะไรครับ" เขาเน้นย้ำที่เธอเป็นคนแรก

"ฉันชื่อพลอยลดาค่ะ"

รอยยิ้มผุดขึ้นมาบนใบหน้าของเขา "แล้วน้องผู้ชายชื่ออะไรอะเรา" เขาถามไปอย่างนั้น เพื่อไม่ให้ผิดสังเกตนัก "เอาล่ะครับ..ทุกคนกลับไปทำงานได้ หวังว่าทุกคนจะได้ประสบการณ์ไม่มากก็น้อยจากที่นี่ ตั้งใจฝึกงานนะครับ"

ทุกคนตอบรับแล้วก้าวเดินออกไป "น้องคนสุดท้ายอยู่ก่อนนะครับ คนอื่นออกไปได้" เขาจ้องมองใบหน้าหวานใส ที่หม่นลงเล็กน้อย เมื่อเขารั้งไว้ให้อยู่ต่อ

"ทำไมเหรอคะ" เธอถามนัยน์ตาไหวสั่นเมื่อเพื่อนเดินออกไปหมดแล้ว

"ทำไมคุณไม่โทรหาผมล่ะ..ผมรอคุณทุกวันเลยนะพลอยลดา" เขาเดินเข้ามาใกล้ๆ พลอยลดา จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ

เธอขยับออกห่างเล็กน้อยก่อนตอบเขาออกไป "ทำไมดิฉันต้องโทรหาคุณด้วยล่ะคะ ในเมื่อไม่มีธุระอะไร"

"ไม่ขายแล้วเหรอ..ตัวเธอน่ะ" รอยยิ้มหยันผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักของเขา

เธอชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มนั้น แววตาสั่นระริกด้วยความเจ็บปวดใจ "ไม่ขายค่ะ" เธอกัดปากตัวเองจนเจ็บ มือประสานกันแน่นเอาไว้ด้านหน้า

เขาโคลงศีรษะไปข้างๆ ช้าๆ "ว้า!!!..เสียดายจัง ตั้งใจจะซื้อบริการสักหน่อย ติดใจอะ ของสด สะอาด อร่อย บอกเลยดีต่อใจ"

"คุณพัชระ!" เธอเผลอพูดชื่อเขาขึ้นมาเสียงดัง เพราะอารมณ์บางอย่าง "ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันขอตัวกลับไปทำงานต่อนะคะ" เธอแทรกขึ้นมา พยายามรวบรวมความกล้ามองสบตาเขา "เรื่องวันนั้นของเราฉันขอให้คุณอย่าเอามาใส่ใจ ฉันมีความจำเป็นที่ต้องขาย ซึ่งมันกลายเป็นอดีตไปแล้ว"

"ใช่..มันกลายเป็นอดีตไปแล้ว ทุกคนย่อมอยู่กับปัจจุบัน ถ้าหากคุณต้องใช้เงินกะทันหันเหมือนวันนั้น อย่าลืมนึกถึงผมคนแรกนะ..พลอยลดา"

เธอฝืนยิ้มออกมา แล้วก้าวเดินจากไป ปล่อยให้ท่านประธานยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว

"พลอยลดา..เรื่องมันชักสนุกแล้วสินะ"

เขาเปรยออกมา ก่อนจะนั่งไขว่ห้างในท่าสบายและเริ่มทำงานของเขาต่อไป ส่วนคนที่เพิ่งก้าวเดินออกไป หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ทำไมโลกมันช่างกลมแบบนี้นะ คุณพัชระคือประธานบริษัทที่เธอเข้ามาฝึกงาน แล้วอย่างนี้เธอจะผ่านการฝึกงานครั้งนี้ไปได้มั้ย เขาจะเอาเรื่องที่เธอเคยขายบริการไปรายงานกับอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยหรือไม่ เธอกลุ้มใจที่สุด