ท้าทาย

พัชระพาตัวเองมาหยุดอยู่ที่แผนกการตลาดตั้งแต่เช้า เขาลังเลว่าจะเดินเข้าไปดีมั้ย เพราะปกติแล้วเขาไม่เคยเดินเข้าไปในแผนกนั้นด้วยตัวเอง มีอะไรก็จะใช้แต่เลขา แต่ขายาวๆ ก็ก้าวเข้าไปโดยอัตโนมัติ เมื่อตาเหลือบไปเห็นพลอยลดากำลังยืนถ่ายเอกสารอยู่ตรงมุมห้อง กลิ่นน้ำหอมชาแนลสำหรับผู้ชายลอยฟุ้งเข้าโสตประสาทการรับกลิ่นของหญิงสาว เมื่อเขาเดินเข้ามาใกล้เธอเข้าไปทุกที กลิ่นนี้เธอจำได้ มันเป็นกลิ่นเดียวกับผู้ชายที่พรากความสาวของเธอไปด้วยเงินหนึ่งแสนบาท

"ท่านประธาน"

เธอชะงักงันเมื่อเขามายืนซ้อนอยู่ข้างหลังห่างกันแค่คืบ

"คุณกำลังทำอะไร ถ่ายเอกสารอยู่เหรอ" เขาทักทายเธอเสียงเบาราวกระซิบ

พลอยลดากระพริบตาปริบๆ สูดลมหายใจเข้าปอดก่อนตอบ "ค่ะ"

"เย็นนี้ว่างหรือเปล่าไปกินข้าวกันนะ"

"ไม่ว่างค่ะ" เธอตอบปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิด

เขาเคาะนิ้วสองสามครั้งบนเครื่องถ่ายเอกสาร "ถ้าอย่างงั้นเอาเป็นพรุ่งนี้ก็ได้" พูดพร้อมขยับตัวเข้ามาใกล้เธออีกนิด จนแผ่นหลังบอบบางเกือบจะแนบสนิทกับแผงอกกำยำ

"ท่านประธาน..คุณทำแบบนี้มันน่าเกลียดนะคะ ถ้ามีใครผ่านมาเห็นเข้า เขาจะเอาไปครหาได้"

"ไม่เป็นไรผมไม่ถือ" เขาเอื้อมฝ่ามือไปกอบกำมือของพลอยลดา จรดปลายจมูกลงมาบนพวงแก้มสาว เธอเอียงแก้มหลบการรุกรานจากเขาพัลวัน

"คุณพัชระ..อย่าค่ะ!" เธอห้ามปากคอสั่น กลัวใครจะมาเห็นเข้าแล้วจะเอาไปพูดในทางเสียหาย แต่คนเอาแต่ใจก็ไม่ฟังเธอเลยสักนิด เธอกระเถิบออกห่างจนแผ่นหลังแนบชิดติดกำแพง เขาปล้ำจูบหอมแก้มเธอจนได้ แถมไม่วายระเรื่อยลงมาจนถึงต้นคอขาว นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามสันจมูกโด่งรั้นที่เชิดขึ้นนิดๆ ของเธอ

"เย็นนี้ผมจะรอ ถ้ายังอยากฝึกงานที่นี่ต่อ อย่าขัดใจผม ถ้ายังอยากเรียนจบอะนะ" เขาก้มหน้าลง กดจูบตรงพวงแก้มเธออีกครั้ง สูดกลิ่นความหอมอ่อนๆ อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะถอนจมูกออก

"ถ้าอย่างนั้นฉันจะออกไปฝึกงานที่อื่น"

"ไม่มีที่อื่นสำหรับคุณครับพลอยลดา คุณอย่าลืมสิว่า คุณเคยขายบริการให้ผม" เขาก้มหน้าลงไซ้จมูกดอมดมผิวแก้มเธออีกครั้ง

"ท่านประธาน นี่คุณขู่ฉันเหรอคะ"

"ก็คุณขายจริงๆ มั้ยล่ะ ถ้ายังอยากเรียนจบมหาลัยแล้วมีอนาคตที่สดใสก็อย่าขัดใจผม" เขากดยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ "เย็นนี้ไปรอผมที่ร้านเดอะเบสนะ ผมจะจองโต๊ะเอาไว้ ถ้าคุณไม่ไป คุณคงรู้ใช่มั้ยว่าจะเกิดอะไรขึ้น"

เธอยิ้มขื่นๆ น้ำตาแทบไหล แต่ก็ต้องกล้ำกลืนมันเอาไว้

"ผมไปก่อนนะ เจอกันเย็นนี้นะครับ..พลอยลดา"

"ค่ะ" เธอก้มหน้าก้มตาตอบเขาออกไป ขู่เธอเสร็จเขาก็เดินอมยิ้มออกไปจากตรงนั้น เธอยิ้มหยันให้กับชะตาชีวิตของตัวเองที่มันเส็งเคร็งสิ้นดี

เย็นวันนั้นเธอไม่ได้ไปตามนัดของเขา แต่เลือกไปเดินห้างกับเพื่อนแทน พัชระกำหมัดแน่น ทุกอย่างมันดูจะผิดแผนไปเสียหมด เขานั่งรอเธอตั้งหนึ่งชั่วโมง ไม่มีแม้เงาของพลอยลดา "จะเล่นอย่างนี้ก็ได้นะ อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน" เขาขบกรามแน่น จนนูนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ซัดเหล้าเข้าปากแก้วแล้วแก้วเล่า พัชระติดต่อไปหาเลขานุการเพื่อสอบถามถึงที่อยู่ของพลอยลดา และอีกครึ่งชั่วโมงถัดมา เขาก็ได้ประวัติของครอบครัวเธอมาเรียบร้อย เธอมีแม่ที่กำลังป่วย พี่ชายขี้เหล้าและติดการพนันงอมแงม บ้านเธออยู่ขอนแก่น เขาจ้างนักสืบให้ตามติดชีวิตของพี่ชายเธอทันที ติดการพนันอย่างนี้เล่นไม่ยาก เพราะเขาก็มีบ่อนการพนัน ที่มีหุ้นอยู่ในนั้น50% เขาจะมอมเมาพี่ชายเธอ ให้ติดการพนันเข้าไปอีก จนเธอต้องรีบวิ่งแจ้นมาหาเขา "แล้วเราจะได้เห็นดีกันพลอยลดา เธอบีบให้ฉันต้องทำแบบนี้เองนะ จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้ ของเล่นที่ฉันยังไม่เบื่อ คนอื่นไม่สิทธิ์แย่งไปทั้งนั้น อย่าหวังจะให้ใครมาทับรอยฉัน" สายตาคมกริบจ้องมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์ที่มีรูปพี่ชายของพลอยลดา "ผีพนันสินะ" พัชระฉีกยิ้มออกมาด้วยความสบายใจ "เธอมันก็แค่ลูกไก่ในกำมือ ฉันจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด..พลอยลดา"

หญิงสาวได้แต่หลบหน้าเขาตั้งแต่เดินเข้าบริษัท กลัวจะโดนหาเรื่องที่เมื่อวานเธอไม่ไปตามนัดของเขา แต่จนแล้วจนเล่าเธอก็หลบเขาไม่พ้น เมื่อคนเอาแต่ใจใช้อำนาจบาดใหญ่ เรียกเธอให้เข้าไปพบ

ประตูห้องถูกล็อคทันทีที่เธอเดินเข้ามา เขาช้อนอุ้มร่างเธอเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวใหญ่หนาสีดำ

"เมื่อวานฉันรอเธอจนค่ำ ทำไมไม่ไป ฉันเตือนเธอแล้วใช่มั้ยพลอยลดา"

"คุณเพชรคะ ปล่อยพลอยไปเถอะค่ะ พลอยกลัวแล้ว"

"กลัวแล้ว..ทำไมยังกล้าทำ เธอกล้าขัดใจฉัน"

เขากดริมฝีปากลงบนกลีบปากรูปกระจับหนักหน่วงรุนแรง บดขยี้แรงๆ จนห้อเลือด ฝ่ามือร้อนบีบแก้มเธอจนเจ็บ ก่อนจะบดขยี้ริมฝีปากลงมาอีกครั้ง คราวนี้เขาใช้ฟันงับและกัดริมฝีปากล่างของเธอจนมีเลือดไหลซึมออกมา พลอยลดาร้องไห้ออกมาทันทีเพราะความเจ็บระบม เขากดร่างเธอลงให้นอนราบไปบนโซฟา ปลดเน็คไทสีฟ้ามามัดมือเธอเอาไว้ตรึงไว้เหนือศีรษะ ร่างทั้งร่างถูกกดทับด้วยร่างกำยำของเขา เขาแยกขาเธอออกแล้วตรึงมันไว้ด้วยหัวเข่าทั้งสองข้าง หลังจากนั้นเขาก็จัดการลงโทษเธอ กระดุมเสื้อเชิ้ตถูกปลดออกสามเม็ดจากทางด้านบน เผยให้เห็นไรขนบนแผงอกหนั่นแน่น เขาพับแขนเสื้อสองสามตลบก่อนจะรูดขึ้นจนถึงข้อศอก หันไปถลกกระโปรงของหญิงสาวออกให้พ้นทาง

"อย่าค่ะ!..ปล่อยพลอยไปเถอะนะคะ คุณเพชร"

พัชระหาฟังไม่ แพนตี้ตัวสวยลายลูกไม้สีชมพูหวานถูกรูดลงจนถึงหน้าขา แววตาหวาดกลัวของพลอยลดา ยิ่งกระตุ้นไฟราคะให้เพิ่มมากขึ้น จะขอร้องอ้อนวอนกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เป็นผลกับคนๆ นี้ เพราะทันทีที่แพนตี้ถูกปลดออก เขาก็ก้มหน้าลงสูดดมกลิ่นเนื้อสดที่เขาเคยลองลิ้มชิมรสมันมาแล้ว มันทั้งหอม ทั้งหวานเลยล่ะ

พัชระจ้วงลิ้นลงมาสองสามครั้ง ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนปลายเม็ดกระสันที่อ่อนไหว กระดกปลายลิ้นละเลงตรงร่องหลืบจนหนำใจจึงถอนริมฝีปากออก แล้วสอดปลายนิ้วเข้ามาแทน พลอยลดาสะดุ้งเฮือก กลืนก้อนสะอื้นลงคอ เม้มริมฝีปากแน่น เขายัดมันลงไปแล้วดึงเข้าดึงออกแรงๆ สองสามครั้ง

"คุณเพชรปล่อยพลอยไปเถอะค่ะ"

เธอขอร้องอ้อนวอนเขาอีกครั้ง หลังจากที่ส่วนล่างโดนยัดเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งนิ้ว เขาละเลงปลายนิ้วเข้าๆ ออกๆ อยู่อย่างนั้น พลอยลดาน้ำตาไหลพรากเพราะความเจ็บแสบล้วนๆ มีเลือดออกไหลเปรอะเปื้อนมาตามปลายนิ้วของเขา เขานิ่วหน้าก่อนจะเอ่ยออกมา

"บอบบางจังเลยนะ แค่นี้ก็เลือดไหล"

เขาไล้ปลายลิ้นร้ายปาดป่ายไปตามร่องสวาท ดูดกลืนน้ำหวานที่มีกลิ่นคาวเลือดผสม เขาถ่มน้ำลายลงในร่องสวาทของเธอ ละเลงลิ้นดูดกินอย่างกักขระ ภายนอกพัชระดูหล่อเนี๊ยบแต่รสนิยมทางเพศของเขาไม่ค่อยปกตินัก เขาชอบฟังเสียงครวญครางที่เกิดจากความเจ็บปวด แววตาหวาดกลัว เกลือกกลิ้งดิ้นพล่านๆ ไปทั่วเขายิ่งชอบ ยิ่งคู่นอนมีเลือดออก พัชระยิ่งชอบมากเป็นพิเศษ มันทำให้เขาถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดได้เร็วมากขึ้น เขาลุกขึ้นยืนรูดซิปกางเกงสแล็คแล้วควักลำแท่งร้อนออกมา เขาใช้มือขวารูดรีดน้ำรักฉีดพ่นบนร่องสวาทของเธอ ร่างกายกระตุกเกร็งสองสามครั้งก่อนจะคำรามออกมาเสียงดังด้วยความสะใจ เขาหยิบทิชชูโยนให้พลอยลดา

"จัดการตัวเองซะ แล้วคราวหน้าอย่าขัดใจฉันอีก"