Share

เล่ห์กล

Author: Suwachee
last update Last Updated: 2025-04-20 17:15:07

พลอยลดาโทรไปปรึกษาเพื่อนๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน ว่าใครพอจะมีเงินให้เธอหยิบยืมได้บ้าง แต่ทุกคนก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเธอได้ ด้วยต้องเก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายในการศึกษา ทุกวันนี้ยังต้องรอเงินที่ครอบครัวส่งมาให้ใช้เป็นรายอาทิตย์อยู่เลย พลอยลดากลุ้มใจอย่างถึงที่สุด ยิ่งได้ดูคลิปวิดีโอที่พี่ชายถูกทำร้าย ยิ่งหงุดหงิดใจ ที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรพี่ชายของเธอได้เลย จะไปแจ้งความ มารดาก็ห้ามเอาไว้ จะปล่อยให้แม่ขายบ้าน ขายที่ดินก็ไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจเหลือคณา

เธอหลับตาลง ข่มตาให้หลับอย่างยากลำบาก ในหัวคิดแต่เรื่องจะหาเงินมาจากไหน เงินตั้งมากมายขนาดนั้น เธอไม่คิดว่าจะสิ้นไร้หนทางจนต้องขายตัวแลกเงินอีกครั้งหรอกนะ

พัชระเดินทางมายังบริษัทตั้งแต่เช้า แต่ไม่ยักจะเห็นสาวเจ้ามาทำงาน เขามุ่งหน้าตรงไปยังแผนกการตลาดก่อนจะขึ้นไปบนห้องของเขาเสียอีก เมื่อไม่เห็นพลอยลดา อารมณ์ก็เริ่มชักจะหงุดหงิด เขาเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปบนห้อง ด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ

"เย็นฤดี..วันนี้นักศึกษามาฝึกงานกันครบหรือเปล่าครับ"

"สักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบเช็กให้ค่ะท่านประธาน"

เย็นฤดีเลขานุการรีบต่อสายไปยังหัวหน้าแต่ละแผนกทันที พัชระหน้านิ่งยืนเอามือล้วงกระเป๋าหนึ่งข้าง อีกหนึ่งข้างกระดิกไปมาบนโต๊ะเลขา

"ทราบแล้วค่ะ มีน้องพลอยลดา วันนี้ขอลาหนึ่งวันค่ะท่านประธาน นอกนั้นมากันครบค่ะ"

"เหตุผลล่ะ ทราบหรือเปล่าว่าลาไปไหน"

"กลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ พรุ่งนี้ถึงจะมาทำงานได้..คุณพัชระมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอกครับ กลับมาคงต้องเรียกมาตำหนิสักหน่อย เพิ่งมาฝึกงานได้แค่ไม่กี่วัน ก็ขอลางานเสียแล้ว" หน้าตาบึ้งตึงบูดเบี้ยวเมื่อกี้นี้หายไปทันตา เมื่อได้ยินว่าพลอยลดากลับบ้าน นี่เอกสารที่เขาให้คนส่งไปที่บ้าน คงถึงมือเธอแล้วสินะ พัชระกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย หันหลังให้เลขาแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปทันที

"นี่นังชะนี หยุดร้องไห้ได้แล้ว ดูสิเสื้อฉันเลอะหมดแล้ว" ฤทธิชัยตำหนิพลอยลดา ที่นั่งร้องไห้เป็นวักเป็นเวร อยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์ ใบหน้าซบลงตรงอกของเขา จนตอนนี้เสื้อเชิ้ตแขนยาว ที่ปลดกระดุมเปลือยให้เห็นหน้าอกขาวๆ มันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"ฉันขอโทษนะฤทธิชัย"

"โอ๊ย!!..มาฤทธิชง ฤทธิชัยอะไรกัน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในห้องเรียนนะ ริชชี่เท่านั้นค่ะนังชะนี"

"โอเค..ฉันขอโทษนะริชชี่ เสื้อเธอเลอะหมดเลย"

"ช่างมันเถอะ ฉันก็ว่าไปอย่างนั้นแหละ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เรามาสนุกคลายเครียดกันนะ แต่ดูสารรูปเธอสิยะ..กระเทยรับไม่ได้ ทั้งน้ำมูกน้ำตา ฉันเช็ดให้นะ" ฤทธิชัยบรรจงเช็ดคราบน้ำตา ที่เลอะเต็มใบหน้าและดวงตาของอีกฝ่ายอย่างเบามือ "ฉันว่าเธอเข้าไปล้างหน้าล้างตา เติมเครื่องสำอางค์หน่อยดีกว่านะนังชะนี นั่งหน้าโทรมอยู่แบบนี้ น่าเกลียดชะมัด" 

"ก็ได้จ้ะ" หญิงสาวตอบรับอย่างว่าง่าย เดินตรงไปยังห้องสุขาเพื่อล้างหน้าล้างตาตามคำแนะนำของเพื่อน

"มากับเพื่อนเหรอครับ" พัชระเดินถือแก้วที่มีน้ำสีอำพันมาทางฤทธิชัย หลังจากนั่งข่มอารมณ์เอาไว้เสียนาน

"ท่านประธาน" ฤทธิชัยเอามือปิดปากหลังเผลออุทานเสียงสองอย่างไม่ตั้งใจ

พัชระขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา "ไม่เป็นไรครับ นี่ไม่ใช่เวลางานทำตัวตามสบายเถอะ"

"ขอบคุณครับ" ฤทธิชัยถึงกับโล่งอกโล่งใจที่พัชระไม่ถือสา "ท่านประธานมาคนเดียวเหรอครับ"

"เปล่าหรอกครับ ผมมากับเพื่อนน่ะ แล้วนี่เพื่อนคุณไปไหนเสียล่ะครับ"

"ไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ อีกสักพักก็คงมา"

"เพื่อนคุณใช่พลอยลดาหรือเปล่าครับ วันนี้ไม่มาทำงาน"

"พลอยลากลับบ้านน่ะครับ เพิ่งกลับมาเมื่อบ่ายนี่เอง"

"คุณเพชร" พลอยลดาเผลอเรียกชื่อเล่นของเขาออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มหน้าลงพนมมือไหว้คนที่วันนี้แต่งตัวสบาย สบาย แต่ดูดี "สวัสดีค่ะท่านประธาน ต้องขอประทานโทษที่ดิฉันเสียมารยาท เรียกชื่อเล่นของท่าน"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ไม่ใช่เวลางาน" พัชระกดยิ้มมุมปากมองสำรวจเรือนร่างของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ "ตามสบายนะครับ ผมขอตัวกลับโต๊ะก่อนล่ะ มื้อนี้ผมขอเลี้ยงพวกคุณสองคนนะครับ"

"ขอบคุณครับ ท่านประธานใจดีจังเลย" ฤทธิชัยจีบปากจีบคออย่างเปิดเผย ไม่มีอะไรต้องปิดบังกันอีกแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร คนอย่างพัชระคงมองออกได้ด้วยตาเนื้อ

"เหลือจะเชื่อ นี่แกรู้จักชื่อเล่นของคุณพัชระได้ยังไงกัน เล่ามาเลยนะ"

"ไม่เห็นจะยาก ฉันก็ได้ยินมาจากพวกพี่ๆ ในบริษัทเขาพูดกัน ฉันเลยจำเขามา" พลอยลดาหลบสายตาอยากรู้อยากเห็นของฤทธิชัยเล็กน้อย กลัวจะถูกจับได้ว่าเธอกำลังโกหก

"เออ เออ ช่างมันเถอะ เรามาสั่งเครื่องดื่มกันดีกว่า อย่าลืมว่าวันนี้มีคนเลี้ยงนะ" ริชชี่กวาดสายตาไปยังบริกรหนุ่มหล่อกล้ามโต ทำสัญญาณมือเรียกให้มาที่โต๊ะ เขาสั่งเครื่องดื่มสำหรับตัวเองและเพื่อนสาวพร้อมกับแกล้มอีกสามสี่อย่าง

"ส่งบิลไปเก็บที่โต๊ะนั้นนะครับ เขาชื่อคุณพัชระ วันนี้เขาเป็นเจ้ามือ" 

"ได้ครับ" บริกรกล้ามโตตอบรับ พร้อมส่งยิ้มหวาน เงินในกระเป๋าสตางค์ริชชี่ถึงกับสั่น อยากจะควักแบงค์พันมาให้ทิปหนักๆ เสียจริง แต่ติดตรงที่ต้องเก็บเงินไว้ซื้ออาหารกินจนถึงสิ้นเดือน เขาเลยขยิบตาวิ๊ง วิ๊ง ส่งยิ้มหวานๆ กลับไปแทน

ด้านพัชระ ชายหนุ่มขอตัวออกไปโทรศัพท์ด้านนอก "บอกลูกน้องแกด้วย ว่าช่วยไปส่งข่าวที่บ้านของพลอยลดา บอกทางบ้านของเธอว่า แกต้องการเงินห้าล้านภายในอาทิตย์นี้"

"ได้เลยครับคุณพัชระ ผมจะจัดการตามที่คุณบัญชา"

"ไอ้ห่า..พูดเหมือนแกเป็นขี้ข้าของฉัน"

พงศ์ประพัฒน์หัวเราะลั่น "แกจะกดดันน้องเขาไปถึงไหน ไม่ให้โอกาสเขาหาเงินหน่อยเหรอวะ"

"โอกาส..มันมีสำหรับฉันเท่านั้น แกไปจัดการตามที่ฉันบอกแล้วกัน แค่นี้นะ กำลังสังสรรค์กับเพื่อนติดพันว่ะ"

"ขอรับ คุณพัชระ"

ทั้งสองกดวางสาย พัชระปรายตามองพลอยลดาเล็กน้อยก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะ

"ธุระเสร็จแล้วเหรอวะไอ้เพชร มา มา ชนแก้วกันต่อ"

พัชระกระดกเหล้าลงคออย่างคนอารมณ์ดี

 

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   รักสุดท้าย

    "วันนี้เราไปจดทะเบียนสมรสกันนะครับพี่พลอย ..ผมร้อนใจ กลัวพี่พลอยจะเปลี่ยนใจไม่แต่งงานกับผม"ภัทรดลเชยคางมนให้หันมาสนใจเขา เมื่อหญิงสาวเอาแต่จ้องหน้าจอทีวี"ผมหล่อกว่าดอกไฮเดรนเยียนั้นตั้งเยอะ! สนใจผมหน่อยสิครับ"ภัทรดลทำหน้างอง้ำราวกับเด็กน้อย"ขี้น้อยใจจังเลยนะ หัวก็ไม่ล้านสักหน่อย"พลอยลดารีบหันไปสนใจหน้าจอทีวี ที่มีดอกไฮเดรนเยียสีขาว "พี่ชอบดอกไฮเดรนเยียสีขาว" หญิงสาวพูดเปรยขึ้นมา"แล้วเรื่องจดทะเบียนของเราล่ะ..พี่จะว่ายังไง อย่าเอาแต่สนใจเรื่องอื่นสิครับ"ภัทรดลไม่สบอารมณ์นัก ที่หญิงสาวไม่ให้ความสนใจ รู้สึกน้อยใจจนต้องลุกออกไปจากโซฟา ภัทรดลเดินออกมาที่ริมหน้าต่าง เขาถอนหายใจหนักๆ พลอยลดาเป็นผู้หญิงที่เขารักมาก เขาไม่อยากสูญเสียเธอไป จนคิดจะมัดใจเธอไว้ด้วยการจดทะเบียน"แล้วเราจะไปจดทะเบียนกันที่ไหน พี่ต้องเตรียมอะไรบ้างเหรอภัทร"ภัทรดลหน้าบาน เมื่อได้ยินหล่อนพูดอย่างนั้น " พี่ไม่ต้องเตรียมอะไรเลยครับ แค่บัตรประชาชนกับสำเนาทะเบียนบ้านก็พอ""อ๋อค่ะ..งั้นพี่ไปอาบน้ำก่อนนะภัทร""ไม่เอาอะ ผมจะอาบพร้อมพี่""นี่ภัทร!..เกเรใหญ่แล้วนะ""นะครับพี่พลอย ช่วยถูหลังให้ผมหน่อย นะครับพี่พลอยคนสวยน

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   กินเด็กเป็นอมตะ

    หลังกลับจากเล่นน้ำตก ภัทรดลก็ลงมือทำอาหาร เป็นข้าวผัดอเมริกันสองจานง่ายๆ พลอยลดาอยากช่วยแต่ชายหนุ่มปฏิเสธ เพราะอยากโชว์สกิลในการทำอาหารให้หญิงอันเป็นที่รักทานด้วยตัวเอง"มันกินได้แน่นะภัทร"หญิงสาวหัวเราะคิกคักขณะเดินเข้ามาในครัว เห็นชายหนุ่มกำลังตั้งใจ หั่นผักอย่างเอาเป็นเอาตาย"กินได้สิครับ พี่พลอยรอทานฝีมือเชฟภัทรเลยครับ รับรองอร่อยจนต้องร้องขออีกจาน""โอ้โห..ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"พลอยลดาหัวเราะลั่นกับความขี้โม้ของภัทรดลเขาอมยิ้ม วางมีดแล้วรีบประชิดตัวเธอ"เอ่อ..คืนนี้ขอนอนด้วยได้มั้ย เมื่อคืนนอนโซฟามันเมื่อย ปวดหลังไปหมดเลย"เขาเชยคางหญิงสาวให้รับจุมพิตจากเขา "เราเป็นแฟนกันแล้วนะ อย่าลืมสิครับคนสวย คืนนี้ขอนอนด้วยคนนะ"พลอยลดาพยักหน้ารับด้วยความเขินอาย "ก็ได้จ้ะภัทร"เมื่อหญิงสาวตอบอย่างนั้น หมอภัทรเลยแสดงความดีใจ ช้อนอุ้มเธอไว้ในท่าเจ้าสาว แกว่งไปแกว่งมาสามสี่ครั้ง"ผมดีใจจังเลยครับพี่พลอย..ขอบคุณมากนะครับ""วางพี่ลงเถอะภัทร พี่เวียนหัวแล้วนะ จะดีใจอะไรขนาดนั้น""ผมดีใจมากครับที่ได้นอนกับพี่พลอย""ให้มันน้อยๆ หน่อยเถอะนะ"หญิงสาวหยิกหมับเข้าที่แขนล่ำๆ ของภัทรดล ชายหนุ่มอมยิ้ม"ก็ม

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   เป็นแฟนกันนะ

    หลังรับประทานอาหารเสร็จ ภัทรดลก็เอ่ยปากชวนหญิงสาวให้ไปเที่ยวน้ำตกด้วยกัน เป็นน้ำตกธรรมชาติที่ไหลลงจากภูเขาสูง น้ำสะอาดสีขาวเย็นชื่นใจ พวกคนงานในไร่ช่วยกันดูแลรักษาความสะอาดเป็นอย่างดี ไม่ให้มีขยะมูลฝอยหรือสิ่งปฏิกูลใดๆ ลงไปในแหล่งน้ำธรรมชาติ เพราะนอกจากจะใช้อาบ ยังใช้ในการอุปโภคได้ด้วย "พี่พลอยเราไปเล่นน้ำตกกันไหมครับ ที่ท้ายไร่มีน้ำตกสวยมากเลยนะ""ไปสิคะ เดี๋ยวรอพี่เปลี่ยนชุดแป๊บนึงนะคะ""ได้ครับ"พลอยลดารีบวิ่งขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่ เพราะเธอตั้งใจจะไปเล่นน้ำ หล่อนนุ่งกางเกงขาสั้นสีดำเหนือเข่า คู่กับเสื้อยืดสีขาว และไม่ลืมที่จะหยิบเอาผ้าขนหนูไปด้วย ทั้งคู่เดินตรงไปทางท้ายไร่ มีข้าวโพดที่คนงานในสวนปลูกเอาไว้เพื่อเลี้ยงสัตว์ ต้นข้าวโพดโตสูงไล่เลี่ยกัน เรียงเป็นแถวตลอดสองข้างทาง"บรรยากาศร่มรื่นดีจัง" เธอเกาะแขนล่ำๆ ของหมอภัทรเดินลัดเลาะไปตามทางที่มีต้นไม้ใบหญ้าขี้นตามธรรมชาติค่อนข้างรก ตอนนี้ทั้งคู่เดินออกมาไกลจากตัวบ้านประมาณหนึ่งกิโลเมตรน่าจะได้ หญิงสาวรู้สึกเหนื่อย เพราะเป็นคนไม่ชอบออกกำลังกายก็เลยเหนื่อยง่าย "อีกไกลมั้ยภัทร กว่าจะถึงน้ำตกอะ พี่เหนื่อยแล้วนะ""ใกล้ถึงแล้วครั

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   คนในแข็ง

    ตกดึกคืนนั้น พัชระได้ส่งคนมาลอบสังหารนายแพทย์หนุ่มในโรงพยาบาล คนร้ายปลอมตัวเป็นบุรุษพยาบาลแอบย่องเข้ามาในห้องของภัทรดล ดีที่ชายหนุ่มตั้งรับได้ทัน เพราะเขาไม่ได้หลับลึกขนาดที่เสียงลูกบิดดังแกร๊กจะไม่รู้สึก ถ้าเป็นพยาบาลเข้ามาวัดไข้ตอนดึกจะมีเสียงรองเท้าคัทชูดังขณะก้าวเท้าเดิน แต่นี่เงียบกริบ มีเพียงเสียงลูกบิดประตูเท่านั้น แค่นี้หมอภัทรก็รู้ได้ทันทีว่ามันผิดปกติคนร้ายยกมีดกะจะจ้วงแทงจากทางด้านหลัง นายแพทย์หนุ่มกลิ้งหลบได้ทัน หันมาประจันหน้ากับคนร้ายในท่ายืน เขาไม่ลืมกดออดบนหัวเตียงเพื่อเรียกพยาบาล คนร้ายเห็นดังนั้น จึงปามีดสั้นใส่ร่างคุณหมอทันที เขาเบี่ยงตัวหลบมีดไปทางซ้าย คนร้ายจู่โจมกระโดดถีบเข้าตรงยอดอก ภัทรดลหงายหลังฟาดลงกับโต๊ะข้างเตียง เกิดเสียงดังโครมใหญ่"เกิดอะไรขึ้นคะ"พยาบาลเข้ามาเพราะได้ยินเสียงออดดังและเกิดเสียงดังขึ้นในห้องพักผู้ป่วย"ช่วยด้วยครับ ช่วยไปตามรปภ.ให้ขึ้นมาช่วยผมด้วยครับ ผมถูกทำร้าย"ภัทรดลตะโกนขณะที่คนร้ายพยายามใช้มีดอีกเล่มจ้วงแทงเข้าที่หัวไหล่ซ้าย เขาหลบเกือบไม่ทัน คมมีดวืดไปด้านหลังเฉียดใบหูเขาไปนิดเดียว เสียงรปภ.สองคน บุรุษพยาบาลอีกสามสี่คนกรูกันเข้ามา

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   อ้อน

    "สวัสดีครับคุณพลอยลดา อาการดีขึ้นมากแล้วนะครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้ หมอดีใจด้วยนะครับ..เรื่องนั้น""ขอบคุณมากค่ะคุณหมอชวัตร แล้ววันนี้หมอภัทรไม่มาเหรอคะ""หมอภัทรไม่สบายน่ะครับ นอนพักอยู่ห้องพิเศษด้านล่าง""อ้าว! เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ" สายตาเป็นห่วงหมอภัทรแสดงออกชัดเจน"หมอภัทรถูกแทงอะครับ โชคดีที่ไม่โดนจุดสำคัญแต่ก็โดนไปหลายแผลเหมือนกัน""ถ้าอย่างนั้นพลอยขอไปเยี่ยมหมอภัทรได้ไหมคะ พลอยเป็นห่วงหมอภัทรค่ะ""ได้สิครับคุณพลอยลดา เดี๋ยวผมจะให้คนเปลมาเข็นคุณออกไป รอสักครู่นะครับ"พลอยลดามาเยี่ยมภัทรดลที่ตึกผู้ป่วยชาย เธอเดินเข้าไปใกล้เตียง เห็นใบหน้าหมอหนุ่มซีดเซียว บริเวณบั้นเอวมีผ้าก๊อซปิดแผลเอาไว้ หญิงสาวเข้าไปเขย่าแขนเขาเบาๆ ภัทรดลลืมตาตื่นขึ้นมา"คุณพลอยลดา มาได้ยังไงครับ คุณหายดีแล้วเหรอครับ""ฉันหายดีแล้วค่ะหมอภัทร พรุ่งนี้คุณหมอชวัตรบอกว่าให้ฉันกลับบ้านได้ นี่คุณหมอถูกคนร้ายแทงไปกี่แผลคะ""สี่ห้าแผลครับ แต่ที่หนักๆ น่าจะที่บั้นเอว ตอนนี้ขยับไม่ได้เลย ปวดแผลมากครับ""แล้วคุณหมอจำหน้าคนร้ายได้หรือเปล่าคะ แจ้งความไว้แล้วหรือยัง""อาจารย์หมอแจ้งความให้แล้วครับ แต่คนร้ายมันคลุมหมวกไอ้โ

  • นางบำเรอที่เธอไม่รัก   น้อยใจ

    เช้าวันถัดมา ดอกกุหลาบสีขาวถูกเพิ่มจำนวนเป็นสองดอก ภัทรดลแอบเอามาวางเอาไว้ตอนคนไข้หลับอีกเช่นเคย พวงกุญแจมีอักษรภาษาอังกฤษอ่านว่าพลอยถูกห้อยโผล่พ้นออกมานอกถุงเสื้อกาวน์ด้วยความจงใจ "พี่จะจำสร้อยข้อมือเส้นนี้ได้ไหมนะ"นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดแอบคิดในใจ อมยิ้มน้อยๆ ให้กับแผนการของตัวเอง หนุ่มนักศึกษาแพทย์เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยหญิงเพื่อสอบถามอาการตามปกติ แต่ที่รู้สึกหงุดหงิดคือดอกกุหลาบในถังขยะ"คุณพลอยไม่ชอบดอกกุหลาบสีขาวเหรอครับ ทำไมทิ้งในถังขยะล่ะ""ฉันไม่ชอบคนให้ค่ะ ก็เลยโยนทิ้งไป ฉันไม่อยากรับของอะไรจากเขาอีก"หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบนิดๆ "นี่คุณรู้เหรอครับ ว่าใครเป็นคนให้ดอกกุหลาบ"นักศึกษาแพทย์ฝึกหัดหน้าหดเหลือแค่สองนิ้ว พลอยลดานิ่วหน้า"ก็ของคุณเพชรไงคะ คนที่ทำร้ายร่างกายของฉัน ผู้ชายคนนั้นชอบตบหัวแล้วลูบหลัง เขาจะให้ของราคาแพงทุกครั้งที่ทำฉันเจ็บ ไม่ใช่ของเขาแล้วจะเป็นของใคร"ภัทรดลสบายใจขึ้นมาทันที "แล้วนี่คุณจะแจ้งความไหมครับ ทางเรายินดีช่วยนะ""ฉันไม่อยากมีอะไรเกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้วค่ะ ต่างคนต่างอยู่ดีกว่า" พลอยลดาทำหน้าเบื่อหน่าย ภัทรดลเดินเข้ามาใกล้เตียงคนไข้ เผื่อเธอจะสังเก

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status