เล่ห์กล

พลอยลดาโทรไปปรึกษาเพื่อนๆ ที่ฝึกงานด้วยกัน ว่าใครพอจะมีเงินให้เธอหยิบยืมได้บ้าง แต่ทุกคนก็ไม่มีใครสามารถช่วยเหลือเธอได้ ด้วยต้องเก็บเงินเอาไว้ใช้จ่ายในการศึกษา ทุกวันนี้ยังต้องรอเงินที่ครอบครัวส่งมาให้ใช้เป็นรายอาทิตย์อยู่เลย พลอยลดากลุ้มใจอย่างถึงที่สุด ยิ่งได้ดูคลิปวิดีโอที่พี่ชายถูกทำร้าย ยิ่งหงุดหงิดใจ ที่เธอไม่สามารถช่วยอะไรพี่ชายของเธอได้เลย จะไปแจ้งความ มารดาก็ห้ามเอาไว้ จะปล่อยให้แม่ขายบ้าน ขายที่ดินก็ไม่ได้ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้มใจเหลือคณา

เธอหลับตาลง ข่มตาให้หลับอย่างยากลำบาก ในหัวคิดแต่เรื่องจะหาเงินมาจากไหน เงินตั้งมากมายขนาดนั้น เธอไม่คิดว่าจะสิ้นไร้หนทางจนต้องขายตัวแลกเงินอีกครั้งหรอกนะ

พัชระเดินทางมายังบริษัทตั้งแต่เช้า แต่ไม่ยักจะเห็นสาวเจ้ามาทำงาน เขามุ่งหน้าตรงไปยังแผนกการตลาดก่อนจะขึ้นไปบนห้องของเขาเสียอีก เมื่อไม่เห็นพลอยลดา อารมณ์ก็เริ่มชักจะหงุดหงิด เขาเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นไปบนห้อง ด้วยหน้าตาบอกบุญไม่รับ

"เย็นฤดี..วันนี้นักศึกษามาฝึกงานกันครบหรือเปล่าครับ"

"สักครู่นะคะ ดิฉันจะรีบเช็กให้ค่ะท่านประธาน"

เย็นฤดีเลขานุการรีบต่อสายไปยังหัวหน้าแต่ละแผนกทันที พัชระหน้านิ่งยืนเอามือล้วงกระเป๋าหนึ่งข้าง อีกหนึ่งข้างกระดิกไปมาบนโต๊ะเลขา

"ทราบแล้วค่ะ มีน้องพลอยลดา วันนี้ขอลาหนึ่งวันค่ะท่านประธาน นอกนั้นมากันครบค่ะ"

"เหตุผลล่ะ ทราบหรือเปล่าว่าลาไปไหน"

"กลับบ้านที่ต่างจังหวัดค่ะ พรุ่งนี้ถึงจะมาทำงานได้..คุณพัชระมีอะไรหรือเปล่าคะ"

"เปล่าหรอกครับ กลับมาคงต้องเรียกมาตำหนิสักหน่อย เพิ่งมาฝึกงานได้แค่ไม่กี่วัน ก็ขอลางานเสียแล้ว" หน้าตาบึ้งตึงบูดเบี้ยวเมื่อกี้นี้หายไปทันตา เมื่อได้ยินว่าพลอยลดากลับบ้าน นี่เอกสารที่เขาให้คนส่งไปที่บ้าน คงถึงมือเธอแล้วสินะ พัชระกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย หันหลังให้เลขาแล้วเดินเข้าห้องของตัวเองไปทันที

"นี่นังชะนี หยุดร้องไห้ได้แล้ว ดูสิเสื้อฉันเลอะหมดแล้ว" ฤทธิชัยตำหนิพลอยลดา ที่นั่งร้องไห้เป็นวักเป็นเวร อยู่ในร้านอาหารกึ่งบาร์ ใบหน้าซบลงตรงอกของเขา จนตอนนี้เสื้อเชิ้ตแขนยาว ที่ปลดกระดุมเปลือยให้เห็นหน้าอกขาวๆ มันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"ฉันขอโทษนะฤทธิชัย"

"โอ๊ย!!..มาฤทธิชง ฤทธิชัยอะไรกัน ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในห้องเรียนนะ ริชชี่เท่านั้นค่ะนังชะนี"

"โอเค..ฉันขอโทษนะริชชี่ เสื้อเธอเลอะหมดเลย"

"ช่างมันเถอะ ฉันก็ว่าไปอย่างนั้นแหละ หยุดร้องไห้ได้แล้ว เรามาสนุกคลายเครียดกันนะ แต่ดูสารรูปเธอสิยะ..กระเทยรับไม่ได้ ทั้งน้ำมูกน้ำตา ฉันเช็ดให้นะ" ฤทธิชัยบรรจงเช็ดคราบน้ำตา ที่เลอะเต็มใบหน้าและดวงตาของอีกฝ่ายอย่างเบามือ "ฉันว่าเธอเข้าไปล้างหน้าล้างตา เติมเครื่องสำอางค์หน่อยดีกว่านะนังชะนี นั่งหน้าโทรมอยู่แบบนี้ น่าเกลียดชะมัด" 

"ก็ได้จ้ะ" หญิงสาวตอบรับอย่างว่าง่าย เดินตรงไปยังห้องสุขาเพื่อล้างหน้าล้างตาตามคำแนะนำของเพื่อน

"มากับเพื่อนเหรอครับ" พัชระเดินถือแก้วที่มีน้ำสีอำพันมาทางฤทธิชัย หลังจากนั่งข่มอารมณ์เอาไว้เสียนาน

"ท่านประธาน" ฤทธิชัยเอามือปิดปากหลังเผลออุทานเสียงสองอย่างไม่ตั้งใจ

พัชระขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา "ไม่เป็นไรครับ นี่ไม่ใช่เวลางานทำตัวตามสบายเถอะ"

"ขอบคุณครับ" ฤทธิชัยถึงกับโล่งอกโล่งใจที่พัชระไม่ถือสา "ท่านประธานมาคนเดียวเหรอครับ"

"เปล่าหรอกครับ ผมมากับเพื่อนน่ะ แล้วนี่เพื่อนคุณไปไหนเสียล่ะครับ"

"ไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ อีกสักพักก็คงมา"

"เพื่อนคุณใช่พลอยลดาหรือเปล่าครับ วันนี้ไม่มาทำงาน"

"พลอยลากลับบ้านน่ะครับ เพิ่งกลับมาเมื่อบ่ายนี่เอง"

"คุณเพชร" พลอยลดาเผลอเรียกชื่อเล่นของเขาออกมาด้วยความตกใจ ก่อนจะก้มหน้าลงพนมมือไหว้คนที่วันนี้แต่งตัวสบาย สบาย แต่ดูดี "สวัสดีค่ะท่านประธาน ต้องขอประทานโทษที่ดิฉันเสียมารยาท เรียกชื่อเล่นของท่าน"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ นี่ไม่ใช่เวลางาน" พัชระกดยิ้มมุมปากมองสำรวจเรือนร่างของอีกฝ่ายอย่างตั้งใจ "ตามสบายนะครับ ผมขอตัวกลับโต๊ะก่อนล่ะ มื้อนี้ผมขอเลี้ยงพวกคุณสองคนนะครับ"

"ขอบคุณครับ ท่านประธานใจดีจังเลย" ฤทธิชัยจีบปากจีบคออย่างเปิดเผย ไม่มีอะไรต้องปิดบังกันอีกแล้วว่าตัวตนที่แท้จริงของเขาเป็นอย่างไร คนอย่างพัชระคงมองออกได้ด้วยตาเนื้อ

"เหลือจะเชื่อ นี่แกรู้จักชื่อเล่นของคุณพัชระได้ยังไงกัน เล่ามาเลยนะ"

"ไม่เห็นจะยาก ฉันก็ได้ยินมาจากพวกพี่ๆ ในบริษัทเขาพูดกัน ฉันเลยจำเขามา" พลอยลดาหลบสายตาอยากรู้อยากเห็นของฤทธิชัยเล็กน้อย กลัวจะถูกจับได้ว่าเธอกำลังโกหก

"เออ เออ ช่างมันเถอะ เรามาสั่งเครื่องดื่มกันดีกว่า อย่าลืมว่าวันนี้มีคนเลี้ยงนะ" ริชชี่กวาดสายตาไปยังบริกรหนุ่มหล่อกล้ามโต ทำสัญญาณมือเรียกให้มาที่โต๊ะ เขาสั่งเครื่องดื่มสำหรับตัวเองและเพื่อนสาวพร้อมกับแกล้มอีกสามสี่อย่าง

"ส่งบิลไปเก็บที่โต๊ะนั้นนะครับ เขาชื่อคุณพัชระ วันนี้เขาเป็นเจ้ามือ" 

"ได้ครับ" บริกรกล้ามโตตอบรับ พร้อมส่งยิ้มหวาน เงินในกระเป๋าสตางค์ริชชี่ถึงกับสั่น อยากจะควักแบงค์พันมาให้ทิปหนักๆ เสียจริง แต่ติดตรงที่ต้องเก็บเงินไว้ซื้ออาหารกินจนถึงสิ้นเดือน เขาเลยขยิบตาวิ๊ง วิ๊ง ส่งยิ้มหวานๆ กลับไปแทน

ด้านพัชระ ชายหนุ่มขอตัวออกไปโทรศัพท์ด้านนอก "บอกลูกน้องแกด้วย ว่าช่วยไปส่งข่าวที่บ้านของพลอยลดา บอกทางบ้านของเธอว่า แกต้องการเงินห้าล้านภายในอาทิตย์นี้"

"ได้เลยครับคุณพัชระ ผมจะจัดการตามที่คุณบัญชา"

"ไอ้ห่า..พูดเหมือนแกเป็นขี้ข้าของฉัน"

พงศ์ประพัฒน์หัวเราะลั่น "แกจะกดดันน้องเขาไปถึงไหน ไม่ให้โอกาสเขาหาเงินหน่อยเหรอวะ"

"โอกาส..มันมีสำหรับฉันเท่านั้น แกไปจัดการตามที่ฉันบอกแล้วกัน แค่นี้นะ กำลังสังสรรค์กับเพื่อนติดพันว่ะ"

"ขอรับ คุณพัชระ"

ทั้งสองกดวางสาย พัชระปรายตามองพลอยลดาเล็กน้อยก่อนจะไปนั่งที่โต๊ะ

"ธุระเสร็จแล้วเหรอวะไอ้เพชร มา มา ชนแก้วกันต่อ"

พัชระกระดกเหล้าลงคออย่างคนอารมณ์ดี