ไม่มีสิทธิ์

            ไม่รู้ตอนไหนที่บนแก้มมีหยาดน้ำใสไหลอาบอยู่ ทว่าเพียงไม่นานต้องรีบเช็ด เพราะมีคนเดินตรงมาทางเธอ

            “คุณนาค พ่อค้ามาแล้วครับ” สาทรคนงานเดินเข้ามา หญิงสาวจึงสูดหายใจลึกยิ้มให้คนตรงหน้าเบาๆ ใช่ วันนี้เป็นวันที่ดีที่สุดของเธอ ต้องรักษาวันที่ดีไว้ให้สุดสิ

           

            ดวงตากลมโตมองเงินในมือของตน อาจไม่ใช่จำนวนมากมายเป็นเพียงเงินหนึ่งหมื่นบาท ทว่าเทียบกับการเริ่มแรกนั่นมากมายจนทำให้คนตัวเล็กใจฟูไปทั้งใจ นี่คือเงินที่เธอหามาได้ มาจากผลผลิตของเธอเอง

            ดีใจจัง

            “คุณนาค” น้ำเสียงเหนื่อยหอบมาจากคนด้านหลัง ทำให้ต้องหันไปมอง พบว่าเป็นสาทรนั่นเอง

            “มีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยความสงสัย วันนี้วันดีคงไม่มีอะไรกวนใจเธอใช่มั้ย ทว่าดูเหมือนไม่ใช่เลย

            “นายหัวเรียกประชุมครับ บอกว่าอยากให้หัวหน้าทุกคนในไร่ไปคุยกัน เพราะแบบนั้นคุณกรเลยให้ผมมาเรียกคุณนาคไปด้วย ประชุมที่อาคารกลางของไร่ครับ ตอนนี้เลย”

            อาคารกลางเป็นอาหารอเนกประสงค์ที่ให้ใครเข้ามาใช้ประโยชน์อะไรก็ได้ ซึ่งส่วนมากจะใช้เป็นที่ประชุมของคนงานในไร่ และใช่ ตั้งแต่สิงหราชถูกจับ ยังไม่มีการประชุมเกิดขึ้นเลยสักครั้งเดียว ทว่าส่วนมากเธอไม่ต้องเข้าประชุมก็ได้ไม่ใช่เหรอ เพราะเธอไม่ได้ทำหน้าที่อะไรเป็นพิเศษ ตอนนี้ก็รับผิดชอบพืชของตนที่ปลูกอยู่หลายไร่

            “แต่ครั้งก่อนนาคไม่ได้เข้าประชุมด้วยนี่คะ นาคคิดว่าตอนนี้นาคไม่ขอเข้าประชุมดีกว่าค่ะ” ใช่ งานเธอยังมีอีกตั้งเยอะ ไม่ไปดีกว่า

            “ไม่ได้ครับ” ทว่าสาทรเอ่ยเสียงหนักแน่น “คุณสิงบอกว่าให้คุณนาคมาด้วย คุณนาคไปเถอะครับ ก่อนนายจะระเบิด”

            แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอเล่า นาราอยากจะบ้าตาย เมื่อไหร่สิงหราชจะเลิกเอาแต่ใจกัน  การประชุมครั้งนี้ไม่มีเธอไปก็ได้ ไม่รู้เหรอว่างานเธอยุ่งจะตายอยู่แล้ว

            “น้องนาค” ในตอนนั้นเองที่วิกรเดินมาพอดี ชายหนุ่มหอบแฟ้มงาน เหงื่อแตกทั่วใบหน้า นารายิ้มบางเบาให้เขา

            “น้องนาคไม่เข้าประชุมเหรอครับ” เขาถามเธอ เพราะแบบนั้นนาราจึงพยักหน้าให้

            “เข้าค่ะ เขาบอกให้นาคไป”

            “งั้นไปพร้อมพี่ พี่กำลังจะไปตอนนี้”

            “ค่ะ” สุดท้ายก็เลี่ยงไม่ได้ นาราเดินตามหนุ่มรุ่นพี่ไปกระทั่งถึงอาคารกลาง เข้ามาในห้องประชุมสี่เหลี่ยมไม่ใหญ่ไม่เล็ก พบว่าคนอื่นมากันหมดแล้ว นาราเดินไปนั่งท้ายโต๊ะ ไม่มองไปยังหัวโต๊ะที่มีใครบางคนนั่งอยู่

            “ภาได้ยินว่าค่าปุ๋ยขึ้นราคาเป็นยังไงบ้าง” มากันครบองค์ประชุม นายหัวของไร่ก็ซักถามทันที ซึ่งการนี้นภาพนักงานสาวเป็นคนจัดการการสั่งปุ๋ย รู้ราคาและความผันผวนในตลาดอยู่เสมอ เอ่ยตอบนายหัวหนุ่มด้วยความนอบน้อม

            “ค่ะ ปุ๋ยสูตร 8-24-24 ขึ้นมาอีกสองบาท แต่บางสูตรราคาเท่าเดิมค่ะ นี่ภาก็ว่าจะมองหาเจ้าใหม่ที่ให้ราคาดีกว่านี้เหมือนกัน ถ้ารวบรวมได้แล้ว ภาจะนำเสนอคุณสิงอีกทีนะคะ”

            “อืม” นายหัวหนุ่มพยักหน้าพอใจ ก่อนจะหันไปที่นภา  กล่าวเสียงเข้ม “เดี๋ยวค่อยมาบอกฉันแล้วกัน ถ้าลดราคาไม่ได้มาก ฉันจะเข้าไปคุยกับคนขายเอง”

            นายหัวสิงรู้จักกับร้านขายอุปกรณ์การเกษตรในจังหวัดนี้ และส่วนมากเป็นร้านพันธมิตรกับธรภูมิก่อนที่เขาจะเกิดเสียอีก ตอนนี้ก็ยังมีความสัมพันธ์อันดีกันอยู่ คงไม่ใช่เรื่องยากที่จะขอต่อรองราคา

            “แล้วไร่สตรอว์เบอร์รี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง”

            นารานั่งฟังคนอื่นพูดคุยเรื่องงานของตน และปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอสนใจเล็กน้อย ถึงไม่ได้เข้าทำงานในตำแหน่งไหนเป็นพิเศษและยุ่งเกี่ยวกันไม่ได้เข้าขั้นลึกซึ้ง ทว่าหญิงสาวรู้ดีว่าตนพอรู้เรื่องต่างๆมากถึงขั้นลึกทีเดียว แต่ก่อนสิงหราชเล่นให้เธอเข้าไปยุ่งเกี่ยวในทุกแผนกเลย มีเพียงตอนนี้ที่ต้องทำงานไร่ของตัวเองจนไม่เป็นอันทำอะไร

            ให้ตายทำไมเธอต้องนึกถึงเขาอีกแล้ว

            “ไร่ทางตะวันตกล่ะเป็นยังไงบ้าง”

            วันนี้อยากกินข้าวขาหมูจัง หรือเธอจะกลับบ้านดี ไปอ้อนแม่ให้ทำให้ จะว่าไปนี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว อืม วันนี้กลับบ้านดีกว่า

            “ฉันถามได้ยินมั้ย”

            แต่อีกทางก็อยากไปกินหมูกระทะใกล้ๆนะ นั่นเป็นอีกเมนูหนึ่งที่เธอโปรดปรานเลย

            “นาค”

            แต่ว่าช่วงนี้ น้ำหนักเพิ่มขึ้นหลายโล ถ้ากินไปกลัวจะตัวอืดกันไปเปล่าๆ หรือจะไม่กินดี

            นัยน์ตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองไปที่คนตัวเล็ก ที่เวลานี้เจ้าตัวราวกับได้หลุดจากโลกภายนอกเข้าไปในโลกของตัวเองแล้ว ท่าทางเมินเฉยนายหัวของนาราพลันทำให้ทุกคนในที่ประชุมแตกตื่นไม่น้อย ทั้งหมดหันมองหน้ากัน ก่อนมองไปยังร่างสูงบนเก้าอี้หัวโต๊ะที่เวลานี้เริ่มแผ่รังสีคุกรุ่นออกมา

            กลัวนายหัวจะระเบิดออกมาซะก่อน จึงมีพนักงานใจกล้าคนหนึ่งสะกิดหญิงสาวที่นั่งข้างกันให้

            “น้องนาค นายหัวเรียกค่ะ”

            นาราพึ่งรู้สึกตัว จึงมองไปยังคนนั่งอยู่หัวโต๊ะ และเพียงสบตาเขาความรู้สึกปั่นป่วนไหลเวียนในช่องท้องทันที หญิงสาวรีบถอนสายตาไปทางอื่น เอ่ยโดยไม่สบตาเขา

            “มีอะไรคะ” ราวกับรอเวลานี้มาเนิ่นนานนายหัวตอบรับไม่ให้ขาดตอน

            “ฉันถามว่าไร่ที่ทำเป็นยังไงบ้าง”

            ไปดูเองสิ มีขาไม่ใช่หรือไง หรือจะให้เธอคนนั้นพาเข็นรถเข็นไปก็ได้นะ นาราอยากเอ่ยแบบนั้น ทว่าด้วยความที่อยู่ต่อหน้าคนหลายคน และทุกคนกำลังจริงจังกัน จึงทำตัวเป็นพนักงานผู้รับใช้เจ้านายด้วยท่าทีอันเรียบร้อย

            “ก็ดีค่ะ มีพ่อค้ามารับซื้อ เดี๋ยวฉันจะส่งบัญชีไปให้นะคะ”

            “จบการประชุมได้” เสียงทุ้มดังขึ้น พลันทำทุกคนตกใจ ไม่คิดว่าจะเร็วถึงปานนี้ แต่นั่นแหละไม่มีใครคาดเดาความคิดของนายหัวได้สักคน ทุกคนลุกขึ้น เตรียมตัวเดินออกไป

            “เว้นแค่นาค”

            ทุกคนหันไปมองทางหญิงสาวตัวเล็กกันทั้งหมด ทว่าพอหันมามองสายตาดุดันของผู้เป็นเจ้านาย ก็รีบก้มหน้าเดินออกจากห้องเร็วปานพายุ ก่อนเดินออกไปวิกรไม่ลืมมองรั้งท้ายที่นารา เลื่อนสายตาไปที่เพื่อนของตน ที่ผ่านมาเขารู้ว่าแฟนเก่าของสิงหราชกลับมาแล้ว เพราะแบบนั้นจึงสงสัยว่านายหัวหนุ่มจะเอายังไงกับนารา เขาอยากบอกว่าถ้ามันไม่คิดจะจริงใจก็ปล่อยเธอไปเถอะ นาราเป็นเด็กดี หน้าตาก็งดงาม สามารถหาผู้ชายที่ดีได้ ทว่าเขาคงได้แค่คิด เพราะความจริงไม่กล้าพูดแบบนั้นกับคนเป็นนายหัว กลัวมันกระโดดกัดคอ

            ทุกคนออกไปหมดแล้ว ในนี้จึงเหลือเธอกับเขาเพียงแค่สองคน ความเงียบปกคลุมไปทั่วบริเวณทำให้ต้องถอนหายใจออกมา ร่างเล็กได้แต่คิดว่าอะไรของเขาเรียกเธอไว้ก็มามองหน้าเธอ

            “พูดมาสิ ธุระของคุณคืออะไร” เอ่ยขึ้นด้วยความทนไม่ไหว บอกตามตรงว่าไม่อยากอยู่ที่นี่กับเขานานๆ ถ้าเกิดอยู่ด้วยกันแฟนเก่าของเขาอยู่ด้านนอก แล้วเราสองคนอยู่ข้างในกันแบบสองต่อสองไม่ดีเลย เธอไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด

            “เดินมานี่” ทว่าเจ้าตัวไม่ยอมเอ่ยสิ่งที่นาราต้องการ กลับเรียกเข้าไปหา นารายังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ยอมเข้าไป

            “พูดมาเถอะค่ะ ฉันจะได้กลับ มีงานอีกมากที่ต้องดูแล ไม่ได้ว่าง”

            ยิ่งห่างกันมากเท่าไหร่ ยิ่งดีมากเท่านั้น เธอไม่ควรใกล้ชิดกับเขามากเกินไป