EPISODE 16

"เธอเคยได้ยินไหมที่เขาบอกว่า ผีเสื้อก็เหมือนความรัก เวลาที่เราวิ่งไล่จับ มันจะยิ่งบินหนี แต่เวลาที่เราเลิกวิ่งตาม มันก็จะเป็นฝ่ายบินมาหาเราเอง"

"หมายความว่ายังไงคะ"

"เราจะไม่สนใจสิ่งที่คุณอรรถทำ แต่เราจะทำให้เขารู้สึกว่า เขาไม่ใช่คนที่เราให้ความสำคัญอีกต่อไป เขาจะไปนอนกับผู้หญิงบ้านเล็กบ้านน้อยก็ปล่อยให้เขาไป แล้วที่เหลือฉันจะจัดการเอง"

แม้แพงขวัญจะรู้สึกสับสนและงุนงงในตัวของเจ้านายสาว แต่เธอก็พร้อมจะทำตามสิ่งที่เจ้านายบอก เธอเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าคนอย่างเธอนั้นจะสามารถครอบครองหัวใจหนุ่มเจ้าสำราญแค่เพียงผู้เดียวได้หรือเปล่า

สาวน้อยเดินออกจากห้องของเจ้านายสาวมานานแล้ว เธอเดินช้าๆ เพื่อลัดเลาะไปตามสนามหญ้า เพื่อหามุมสงบคิดอะไรเรื่อยเปื่อย แพงขวัญพยายามคิดหาทางออกกับเรื่องที่เกิดขึ้น เพราะเธอเองก็สงสารนายผู้หญิง ที่คาดหวังกับเธอมากเช่นกัน

"เธออยากได้สมบัติมาก จนต้องยอมเสนอตัวมาเป็นนางบำเรอของฉันเลยเชียวเหรอ"

เสียงหนักแน่นดังขึ้นจากทางด้านหลัง ทำให้แพงขวัญสะดุ้งจนต้องหันกลับไปมอง ก่อนจะเห็นร่างกำยำในชุดลำลองของเจ้านายหนุ่ม ที่ยืนอยู่ใกล้แค่เพียงเอื้อมมือ

"คุณอรรถ!"

"เธอไม่คิดว่าการลงทุนของเธอมันมีความเสี่ยงเหรอ เพราะถ้ามันผิดพลาดเธออาจจะขาดทุนย่อยยับ"

"หนูไม่เข้าใจว่าคุณพูดอะไร หนูขอตัวกลับห้องนะคะ"

ร่างบางหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ถูกเจ้าของมือใหญ่คว้าเอวบางไว้ ก่อนจะกระชากเข้ามาในอ้อมกอดของตัวเอง

"คุณอรรถ! ปล่อยหนูนะคะ"

"คิดไกลถึงขั้นจะมาเป็นเมียอีกคนของฉัน เธอคิดว่าเธอมีอะไรดีพอให้ฉันพิจารณาเหรอ แค่คุณสมบัติของนางบำเรอเธอยังมีไม่ครบ แล้วเธอจะเอาอะไรมาผูกมัดใจฉันให้อยู่กับเธอไม่ทราบ ความสามารถแบบนางบำเรออ่อนหัดของเธอน่ะเหรอ...เหอะ ช่างน่าขำ"

แพงขวัญจ้องหน้าเขาด้วยสายตาตัดพ้อ จนน้ำตาเอ่อไหลออกมา กิริยาวาจาที่เขาแสดงถึงการบั่นทอนคุณค่าของเธอ มันช่างสร้างความเจ็บช้ำน้ำใจให้แก่เธออย่างแสนสาหัส

"แล้วนางบำเรอของคุณอรรถ ต้องเจนจัดถึงขนาดไหนเหรอคะ คุณถึงได้คิดว่าหนูขาดคุณสมบัติข้อนั้น"

เป็นครั้งแรกที่เธอกล้าต่อปากต่อคำกับเขา ทั้งที่ร่างน้อยของเธอกำลังสั่นเทาและหวาดกลัวเขาจับใจ

"อยากเห็นไหมล่ะ ฉันจะพาไปดูให้เห็นกับตา"

อรรถชัยดึงร่างบางให้เดินตามเขาไปที่เรือนหลังสวน ท่ามกลางความประหลาดใจของสาวๆ ที่กำลังนั่งรอเขาอยู่ข้างใน อรรถชัยเหวี่ยงร่างน้อยลงกับที่นอนกว้างกลางห้องเริงสวาท ก่อนจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงและปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอต่อหน้านางบำเรอเหล่านั้น

"อย่านะคะคุณอรรถ ปล่อยหนูนะ กรี๊ด!"

ร่างกำยำซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่น พลางพรมจูบลูบคลำไปทั่วทั้งร่างบาง สาวน้อยที่ตกอยู่ในชะตากรรมเลวร้าย ทำได้เพียงออกแรงขัดขืน สองแขนเรียวถูกเขารวบและตรึงไว้เหนือศีรษะ ก่อนจะซุกไซ้ใบหน้าลงกับสองเต้าอวบของเธอ พลางดูดดึงขบเม้มยอดชมพูระเรื่ออย่างเอาแต่ใจ

"อื้อ! คุณอรรถอย่า! "

สาวน้อยถึงกับอยากตะโกนออกมา เมื่อเขาทำกิริยาต่ำช้ากับเธอต่อหน้าผู้หญิงของเขา

"สาวน้อย! ครางออกมาสิจ๊ะ คุณอรรถเธอชอบ คิกๆ"

"เจ่อปากค่ะลูก ไม่ใช่ทำหน้าเหมือนจะตายแบบนั้นนะ"

"แอ่นอกขึ้นหน่อย แอ่นเยอะๆ แอ่นเหมือนป้อนนมเข้าปากเขา ยัดเข้าไปจนเต้าบี้ไปเลยสิจ๊ะ ถึงจะสะใจ"

"คุณอรรถเธอแข็งรอแล้วเห็นไหม รีบจับมันยัดเข้ารูไปเลยสิ คุณอรรถเธอไม่ชอบรอนานเข้าใจไหม แม่นางบำเรอมือใหม่ "

เสียงหัวเราะขบขันดังขึ้นรอบๆ ตัวแพงขวัญ จนเธอตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว นี่มันด้านมืดของเขาเองเหรอ ผู้หญิงพวกนี้เก่งและชำนาญเรื่องอย่างว่ากันทั้งนั้น แล้วนางบำเรออ่อนหัดอย่างแพงขวัญจะเอาอะไรไปสู้กับพวกเธอไหว

ร่างน้อยนอนหอบหายใจรัว เมื่อเขายอมผละจากตัวเธอ ทันทีที่เขาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเอง ผู้หญิงพวกนั้นก็เข้ามาลูบไล้นัวเนีย พลางเลีย พลางกอด อีกคนถึงกับนั่งลงพลางครอยครองยอดแกร่งด้วยปาก จนเขาแสดงใบหน้าถึงอารมณ์พึงพอใจให้เธอได้เห็น ร่างแกร่งเพียงยืนนิ่งๆ แล้วผู้หญิงพวกนั้นก็เป็นผู้บรรเลง สิ่งนี้เองเหรอคือสิ่งที่เขาเรียกมันว่าความสุข

"อ๊าาา! "

เสียงครวญครางดังออกมาจากปากของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ก้มโค้งโก่งบั้นท้ายให้เขา พลางจับดุ้นใหญ่ยาวของเขามาสอดใส่ของตัวเอง แล้วเธอก็ขยับเบียดบั้นท้ายนุ่มเด้งบรรเลงจังหวะเอาเอง โดยให้เขามีหน้าที่เพียงเกร็งรับก็เท่านั้น

"อ๊าเสียวจัง อื้ม! อ๊า! คุณอรรถขา อ๊ะอ๊ะอ๊า! "

แพงขวัญกำมือแน่นกับภาพตรงหน้า สาวน้อยถึงกับน้ำตารินไหล เขาบดเบียดแนบชิดร่างกายผู้หญิงพวกนั้น แต่กลับส่งแววตาหวานมาแทะโลมเธอ คนแล้วคนเล่าที่สับเปลี่ยนเวียนวนเข้าไปกกกอดเขา พลางเริงสวาทด้วยความรุนแรงและเร้าใจ เขาคงมีความสุขมากที่ได้เริงรักกับพวกหล่อน เหมือนเขากำลังสั่งสอนให้เธอรู้ว่าอย่าริอ่านมาเทียบชั้น แม้แต่คำว่านางบำเรอของเขาเธอก็ไม่คู่ควร