Novels by ศรีสวาท

เช้าวันต่อมา...รถหรูของเวกัสแล่นเข้ามาจอดรถหน้าบ้านของใบหยกตั้งแต่เช้า พอพ่อของเธอออกมาเห็นก็ยิ้มรับอย่างเอ็นดู ก่อนจะตะโกนเรียกลูกสาวให้รีบออกมา ใบหยกที่ยังมึน ๆ งง ๆ เลยต้องยอมขึ้นรถมากับเขา เพราะไม่อยากให้พ่อตั้งคำถาม แต่ในใจก็คิดอยู่ตลอดเวลาว่า...ทำไมเขาต้องอยากมารับมาส่งเธอแบบนี้ด้วยทว่าพอรถเคลื่อนออกไปได้ไม่นาน ใบหยกก็หันไปต่อว่าเขาทันทีเพราะแทนที่เขาจะพาไปดูงาน แต่กลับพาเธอมาที่ร้านอาหาร“ฉันจะไปดูงาน ไม่ได้จะมากินข้าวนะ” เวกัสเหลือบสายตาคมมามองเธอเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง“ถ้าเธอไม่กินข้าว ร่างกายจะไม่ไหว งานก็ไม่เดิน แล้วสุดท้ายเธอจะกลายเป็นภาระของกลุ่ม”คำพูดหนักแน่นนั้นทำให้ใบหยกเงียบไป เธอรู้ดีว่าที่ผ่านมาเธอดื้อกับร่างกายตัวเองเกินไป จึงจำใจต้องเดินตามเขาเข้าไปในร้านอาหาร บรรยากาศภายในหรูหรามาก จนเธอได้แต่คิดในใจว่าจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่ายพอมานั่งลงบนโต๊ะอาหาร เขาก็สั่งอาหารมาหลายอย่างมาก และอาหารทั้งหมดล้วนเป็นเมนูพิเศษที่เธอแทบไม่เคยได้ลิ้มรสมาก่อน ใบหยกจึงหันไปต่อว่าเขา“นายสั่งเยอะไปหรือเปล่า เยอะขนาดนี้กินไม่หมดหรอก”“กินเท่าที่ไหว เหลือก็ห่อกลับ”

ในห้องโดยสารที่มีเพียงเสียงเครื่องยนต์กับจังหวะหายใจของทั้งสอง บรรยากาศกลับเงียบกว่าที่ควรจะเป็น ใบหยกนั่งตัวเกร็ง มือกำชายกระโปรงไว้แน่น พยายามไม่เหลือบสายตาไปมองคนข้าง ๆ แต่กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ ที่โชยมาจากร่างสูงกลับก่อกวนหัวใจของเธอให้เต้นระส่ำทว่าเงียบได้ไม่นานนัก รถก็เกิดเบรกกะทันหัน เพราะมีมอเตอร์ไซค์ตัดหน้า ร่างเล็กของใบหยกเกือบจะโผไปชนคอนโซลข้างหน้า โชคดีที่แขนแกร่งของเวกัสคว้าตัวเธอเอาไว้ได้ทัน“ระวังหน่อยสิ!” ใบหยกอุทานทั้งตกใจทั้งเขิน รีบสะบัดแขนเขาออก แต่เวกัสกลับทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วใช้โอกาสนั้นโอบรอบเอวเธอแทน ก่อนจะดึงตัวเธอเข้ามาใกล้ จนแนบชิดอกแกร่ง“เฮ้! ปล่อยนะ” เธอโวยเสียงดัง ทั้งที่แก้มยังแดงจัดแต่แทนที่จะปล่อย เขากลับเอนตัวนิด ๆ มองตรงไปข้างหน้าอย่างใจเย็น “นั่งเฉย ๆ จะได้ไม่เจ็บตัว”ใบหยกถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง เพราะไม่อยากปะทะกับเขาตอนนี้ ร่างกายเธอไม่มีแรงจะทำศึกกับใคร เลยต้องยอมปล่อยเลยตามเลย ทว่าคนข้าง ๆ กลับแอบอมยิ้มบาง ๆ มุมปากยกขึ้นอย่างไม่รู้ตัวกระทั่งรถหรูแล่นเข้ามาจอดตรงหน้าปากซอยซึ่งเป็นทางเข้าบ้านของเธอ เวกัสก็เดินลงมาเปิดประตูให้ราวกับสุภาพบุรุ

เสียงเครื่องมือก่อสร้างดังระงม ตลอดแนวพื้นที่สำหรับสร้างโปรเจกต์หอนาฬิกา เสียงเหล็กกระทบกับค้อนผสานกับเสียงหัวเราะหยอกล้อกันของเหล่านักศึกษาที่ร่วมแรงร่วมใจ ท่ามกลางแสงแดดแรงที่สาดแสงจนพื้นคอนกรีตร้อนระอุ แต่ใบหยกกับกลุ่มวิศวกรรมโยธาของน่านนทีกลับกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเกือบสองสัปดาห์ที่ผ่านมานั้น ทุกคนแทบจะกินนอนอยู่ตรงไซต์งาน หอบโน้ตบุ๊กมาวางตรงม้านั่งยาวเพื่อปรับแบบ ตรวจเช็กสัดส่วน และแก้ไขรายละเอียดตามความเป็นจริง และทุกคนต่างเหน็ดเหนื่อยพักบ้าง ทำบ้าง สลับกันไป แต่ใบหยกกลับเป็นคนที่ไม่เคยหยุดพัก เธอคอยจด คอยตรวจเช็กและแก้ไข เพื่อปรับให้โครงสร้างสมบูรณ์ลงตัว เสมือนพลังงานในร่างของเธอไม่มีวันหมด“ใบหยก หยุดพักก่อนเถอะ แดดมันแรงนะ”มินตราเอ่ยเตือนพร้อมยื่นขวดน้ำและข้าวกล่องมาให้เธอ แต่เจ้าของร่างเล็กกลับทำเพียงส่ายหน้า ยิ้มบาง ๆ แล้วหันกลับไปจ้องแปลนที่อยู่ในมือต่อเพื่อน ๆ ต่างรู้ว่าเธอทุ่มเทที่สุด เพราะนี่ไม่ใช่แค่โปรเจกต์ธรรมดา แต่มันคือความฝันที่เธออยากให้เป็นสัญลักษณ์ของสถาบัน เป็นร่องรอยที่เธอจะฝากเอาไว้ทว่า…ร่างกายที่ไม่ได้พักก็มีขีดจำกัดบ่ายวันนั้

ห้องออกแบบเงียบสงบ หลังจากการประชุมเสร็จสิ้น ทุกคนทยอยกลับกันหมดแล้ว เหลือเพียงใบหยกที่นั่งอยู่กลางโต๊ะ ก้มหน้าขีดเขียนแก้ไขแปลนงานอย่างตั้งอกตั้งใจ แสงไฟจากโคมเพดานส่องลงมาบนใบหน้าของเธอ ทำให้ดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายเปล่งสว่างยิ่งกว่าแสงไฟใด ๆเธอยิ้มออกมาเล็กน้อย เมื่อมองแปลนที่ปรับแต่งจนเสร็จสมบูรณ์ รอยยิ้มสดใสที่ดูมีความสุขผุดขึ้นเล็กน้อย เพียงเพราะได้เห็นผลงานของตัวเองเป็นรูปเป็นร่างจนเสร็จสมบูรณ์แต่ใบหยกกลับไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ได้มีร่างสูงของใครคนหนึ่งกำลังเคลื่อนเข้ามาใกล้เธอจากทางด้านหลังอย่างเงียบ ๆ ฝีเท้าที่ย่างยกเข้ามาลงน้ำหนักเบา ๆ จนแทบไม่เกิดเสียงจนกระทั่ง...ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดต้นคอขาวเนียน ใบหยกสะดุ้งเฮือก รีบหันขวับไปมองทันที และสิ่งที่เธอได้เห็นก็คือใบหน้าคมคายของเวกัส ที่อยู่ใกล้จนเหลือเพียงคืบเดียวหัวใจของเธอเต้นรัว มือไม้ไร้เรี่ยวแรงจนแทบล้ม แต่เวกัสกลับรวบร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดได้ทัน พลางกระซิบเสียงทุ้มแผ่วเบาชิดข้างใบหูของเธอ“อยู่คนเดียวแบบนี้ไม่ดีนะรู้ไหม หืม?”“นะ...นายจะทำอะไร?”ใบหยกถึงกับสั่นไปทั้งตัว เธอรีบใช้แรงทั้งหมดที่เหลือดันแผงอกของเขาให้ออกห่าง

เวลานี้ที่ห้องประชุมใหญ่ของสถาบันดูคึกคักมากกว่าปกติ เพราะวันนี้...เป็นวันแรกที่กลุ่มสภานักศึกษาของใบหยก ได้ร่วมโต๊ะทำงานกับกลุ่มวิศวกรรมโยธาที่จะรับผิดชอบด้านการก่อสร้างชิ้นงานกระทั่งได้เวลาประชุม กลุ่มวิศวกรรมโยธาก็เดินเข้ามาทีละคน ร่างสูงล้วนอยู่ในเสื้อช็อปที่ดูทะมัดทะแมง“สวัสดีครับ!!!” เสียงทักทายเต็มไปด้วยพลัง ราวกับคนที่คุ้นเคยกับสนามงานจริง“สวัสดี…ผมเป็นหัวหน้าทีมที่จะดูแลการก่อสร้างชิ้นงานของโปรเจกต์นี้ ยินดีที่ได้ร่วมงานกันนะครับ”นที หรือ น่านนที หัวหน้าทีมวิศวะโยธา หนุ่มร่างสูงผิวขาว ดวงตาคมทว่าเต็มไปด้วยความอบอุ่น กล่าวทักทายทีมของใบหยก ใบหน้าหล่อยกยิ้มบาง ๆ ก่อนยื่นมือออกมาข้างหน้า ใบหยกชะงักเล็กน้อย ก่อนจะยกมือขึ้นไปจับมือเขาตอบอย่างสุภาพ“ค่ะ…ใบหยกค่ะ ประธานสภานักศึกษา และหัวหน้าทีมออกแบบ”“อะแฮ่ม...” เสียงกระแอมเบา ๆ ของวิเวียนดังขึ้น พร้อมสายตาเจ้าเล่ห์ที่ทอดส่งมาแซวใบหยก จนเธอต้องรีบดึงมือกลับมา ส่วนมินตราก็อมยิ้มราวกับกำลังสนุกกับบรรยากาศตรงหน้า แต่ใบหยกพยายามไม่ใส่ใจแบบแปลนหอนาฬิกาขนาดใหญ่ถูกนำออกมากางบนโต๊ะตัวยาว ที่มีแสงไฟสะท้อนเส้นลายดินสอที่วาดไว้อย่างพิถีพ

โต๊ะไม้ตัวยาวที่ตั้งอยู่กลางห้องสภานักศึกษา ถูกปกคลุมไปด้วยกระดาษแปลนสีฟ้าเข้มและสมุดสเก็ตช์ภาพที่เต็มไปด้วยเส้นสายและรายละเอียดครบถ้วนใบหยกยืนกอดอกก้มลงมองแบบร่างที่อยู่ตรงหน้า ด้วยแววตาสดใสและส่องประกายแห่งความภาคภูมิใจ ไม่ต่างจากเพื่อนสนิททั้งสองคนวิเวียนเลื่อนแว่นตาที่ใส่สำหรับอ่านรายละเอียดในเนื้องานขึ้นเล็กน้อย พลางกวาดสายตามองเส้นวงจรจำลอง ที่เธอกับมินตราเพิ่งวิเคราะห์ร่วมกันเมื่อคืน เพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด“ตรงนี้ถ้าเชื่อมเข้ากับกลไกหลักได้จริง เวลาแสดงผลจะเป๊ะแม้กระทั่งเข็มวินาทีเลยนะ...โอ้ว! เพอร์เฟกต์”วิเวียนกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูตื่นเต้น จนหลุดสำเนียงต่างชาติออกมา มินตราที่นั่งข้าง ๆ หัวเราะเบา ๆ พลางเอาปากกาจิ้มลงบนจุดเชื่อมอีกจุด ที่เธอได้รับผิดชอบ“และถ้าใส่ระบบไฟอัจฉริยะตรงนี้ หอนาฬิกาจะไม่ใช่แค่ตั้งบอกเวลาอย่างเดียว แต่จะกลายเป็นแลนด์มาร์กที่มีชีวิต...ทุกค่ำคืนมันจะส่องแสงสวยงามไปทั่วทั้งบริเวณ ราวกับเป็นศูนย์กลางหัวใจของสถาบัน”“และมันก็จะดึงดูดผู้คนที่ผ่านไปมา...ราวกับต้องมนต์” ใบหยกเอ่ยด้วยรอยยิ้มทั้งสามมองหน้ากันพลางยิ้มกว้าง ความเหนื่อยล้าจากหลายค่ำคืนที่นั

เธียรลุกขึ้นจากเก้าอี้ยืนเต็มความสูง ก่อนจะดึงกางเกงชุดนอนผ้าแพรลง แล้วงัดองคชาตชาตรีที่แข็งขืนออกมาฝ่ามือหนาข้างหนึ่งเหนี่ยวไหล่บางและรั้งเข้าหาตัว ในขณะที่มืออีกข้างเอื้อมมาจับความแข็งขืนยัดเข้าไปในร่องนุ่มแสนเชิญชวน ก่อนจะขยับสะโพกสอบอัดส่งความใหญ่โตเข้าสู่ด้านในอย่างค่อยเป็นค่อยไป"อ๊ะ! ที่รักขา ฮื่อ!"ร่างน้อยที่แอ่นยกสะโพกเสนอเขาสุดฤทธิ์ถึงกับอ้าปากค้าง ทั้งดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะหรี่หลับลง เพื่อรับรู้ถึงความเสียวซ่านจับใจขาเรียวสวยเริ่มสั่นเทาจนยืนแทบไม่มั่นคง ยิ่งองคชาตลำใหญ่จอดเทียบภายในจนสุดเส้นทาง สาวน้อยก็ถึงกับร้องครวญครางออกมาสุดเสียงความคับแน่นที่เธียรบุกอัดเข้าไป เริ่มตอดรัดจนเขาต้องเร่งขยับลำกายถี่ ๆ เสียงครวญครางที่หาความหมายของคำศัพท์ไม่ได้ เปรียบเสมือนปุ่มเร่งเครื่องของชายหนุ่ม เพราะยิ่งเมื่อเธอส่งเสียงดังเท่าไหร่ เธียรก็ยิ่งตอกอัดลำกายเร่งถี่เท่านั้นร่างบางที่โดนถาโถมแบบไม่บันยะบันยังตัวสั่นจนโยกคลอนตามแรงกระแทกอย่างน่าสงสาร"อ่า...ตรงนี้มันใหญ่ขึ้น...พี่ชอบจัง"เธียรเอ่ยออกมาด้วยเสียงแหบแห้งและแผ่วเบา เมื่อเขาเคล้นคลึงอกนุ่มของภรรยาด้วยความพึงพอใจกับขนาดที่ขยาย

(1 ปีต่อมา)"ยินดีด้วยนะครับ ท่านรักษาการประธานกับการเติบโตจาก200%เป็น400% ภายใน 1ปี"ยิวเอ่ยแสดงความยินดีกับเธียร เมื่อเขาเข้ามาเยี่ยมเยือนเธียรกับนุดีถึงบริษัท และยิวเองก็มาในฐานะหุ้นส่วนใหญ่แทนผู้เป็นพ่อ เพราะการตกลงเซ็นสัญญาหุ้นส่วนสำคัญในครั้งก่อน ทำให้ยิวกับครูเฟิร์นได้ใจคนเป็นพ่อแม่บริษัทของท่านอนันต์ต่างเป็นที่ที่นักลงทุนทั้งหลายต้องการเป็นหุ้นส่วน และเธียรเองก็อยากตอบแทนยิว จึงนัดให้เขาเข้ามาคุยเรื่องทำสัญญา งานนี้ยิวจึงได้หน้ากับพ่อแม่เต็ม ๆและในตอนนี้ บริษัทของท่านอนันต์ที่มีเธียรขึ้นนั่งบริหารก็เติบโตขึ้นจากเดิมที่เฟื่องฟูอยู่แล้ว กลายเป็นทวีคูณไปอีกเท่าตัว จนเธียรเป็นที่ไว้วางใจสำหรับทุกคนไปแล้ว "ขอบคุณครับคุณยิว ยินดีมากเลยที่ได้ร่วมงานกัน ยินดีด้วยนะครับทั้งคู่""ก่อนนี้ผมกลัวมาก ว่าพ่อแม่ผมจะไม่ยอมรับครูเฟิร์น แต่พอมาตอนนี้ แทบจะเป็นผมที่จะโดนดีดออกจากกองมรดก ในขณะที่ครูเฟิร์นกลายเป็นที่รักของคนทั้งบ้าน แม่ผมแทบจะเอาลูกสะใภ้ไปนอนกกซะเองแล้ว"ได้ฟังยิวบ่นเธียรก็ขำชอบใจ เขาก็มีชะตากรรมไม่ต่างกัน เพียงแต่เขาโชคดีกว่ายิวตรงที่ คนที่ถูกแย่งออกจากอก เป็นลูกชายตัวน้อย เพรา

"ท่านครับ วันนี้ท่านจะเข้าบริษัทไหมครับ""ไม่...ฉันไม่ว่าง""แต่วันนี้มีประชุมกับบอร์ดบริหารนะครับ""ก็บอกว่าไม่ไปไง""แต่นัดสำคัญนะครับ ท่านเป็นคนบอกให้ผมจดลงในตารางงานเอง""เลขากรนี่ยังไง ฉันไม่ว่างไม่เห็นเหรอ"นุกร เลขาหนุ่มเหลือบไปมองทารกตัวน้อย ที่นอนอยู่ในอ้อมกอดของคนเป็นนาย ก่อนจะทำหน้างง"ฉันไม่ว่าง ฉันกำลังกล่อมหลานนอน ถ้าจะตามไปทำงานก็ไปตามเธียรโน่น""ตามคุณเธียรทำไมครับ""อ้าว! จะให้มานอนอยู่นอนกินเฉย ๆ หรือไง มาเป็นเขยก็ต้องไปทำงานสิ ไม่งั้นจะเอาอะไรเลี้ยงลูกเลี้ยงเมีย"เสียงที่พยายามตะเบ็งเพื่อให้คนที่กำลังชงนมอยู่ตรงมุมห้องด้านในได้ยิน ทำให้นุดีที่กำลังสอนสามีชงนมถึงกับทำหน้างง"แต่ท่านต้องเข้าประชุมนะครับ""วะ...เลขากรนี่ยังไง ฉันบอกให้ไปบอกเธียรไปแทนไง ไม่เข้าใจเหรอ""แล้วคุณเธียรจะเข้าใจเหรอครับ""ก็สอนเขาสิ"บทสนทนาของผู้เป็นพ่อทำให้ลูกสาวหน้างอ เพราะคิดว่าพ่อหาเรื่องแกล้งสามีของตนอีกแล้ว แต่เธียรกลับหัวเราะให้กับความพยายามของพ่อตา จนนุดีไม่เข้าใจว่าทำไมเธียรถึงไม่โกรธที่พ่อตนพยายามกลั่นแกล้ง"พี่เธียรยังยิ้มได้อีกเหรอคะ ทั้งที่คุณพ่อหาเรื่องพี่เธียรได้ทุกวัน""คิดดี

(หลายเดือนต่อมา)"คลอดหรือยัง""ยังครับท่าน"ทันทีที่ท่านอนันต์มาถึงก็เอ่ยถามพ่อบ้านโจทันที เมื่อตนติดประชุมกับบอร์ดบริหารทั้งวัน ทั้งที่นุดีกำลังจะคลอดแล้ว ท่านอนันต์จึงสั่งให้พ่อบ้านโจนั่งเครื่องบินล่วงหน้ามาก่อน และพอประชุมเสร็จตนก็รีบตามมาด้วยความเป็นห่วงลูกสาวจับใจหลายเดือนหลังจากวันนั้น ท่านอนันต์ก็ไม่เคยมาหาลูกสาวเลย แต่ก็มีบ้างที่ส่งข้าวของมากมายมาบำรุงนุดีและลูกในท้อง แถมยังสร้างบ้านและจัดหาที่นอนแบบสะดวกสบายแก่คนท้องให้อยู่ ชนิดที่ว่าไม่ให้ขาดตกบกพร่อง แต่วันนี้ลูกสาวของท่านกำลังจะให้กำเนิดหลานแก่ท่าน คนที่กำลังจะได้เป็นคุณตา ตื่นเต้นจนไม่มีกะจิตกะใจจะประชุมด้วยซ้ำ พอเลิกประชุมก็รีบนั่งเครื่องส่วนตัวมาอย่างเร่งรีบทันใจ"ท่านอนันต์""คุณสายคำ"แม่นายสายคำเอ่ยทักทายท่านอนันต์ด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะตนเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้ท่านอนันต์เช่นกัน"แล้วนี่...เธียรไปไหน""ตามเข้าไปข้างในค่ะ""ห่วงเกินเหตุ" ท่านอนันต์ตำหนิลูกเขย"หรือท่านไม่ห่วง"ท่านอนันต์เงียบทันที เมื่อได้ยินคำพูดของแม่นายสายคำ ท่านอนันต์ไม่อาจเถียงเพราะท่านเป็นห่วงลูกสาวมากเช่นกัน การได้รู้ว่าเธียรตามเข้าไปดูแล ทำให้

"ญาติรอด้านนอกนะคะ""คุณหนู...ฮึก ๆ""พี่เธียร...ใจเย็น ๆ นะพี่ นุดีต้องปลอดภัยครับ""พี่ใจจะขาดแล้วยิว""ผมเข้าใจครับพี่ แต่พี่ต้องเข้มแข็งนะ"เธียรทรุดนั่งลงกับเก้าอี้ ก่อนจะก้มลงปล่อยความอัดอั้นออกมาทั้งน้ำตา ความเจ็บปวดทรมานนี้ มันช่างสาหัสเหลือเกิน เธียรหยิบกล่องของขวัญในกระเป๋าเสื้อออกมาแกะทั้งที่น้ำตายังไหล พอของขวัญข้างในปรากฏขึ้นแก่สายตา ยิ่งทำให้เธียรร้องไห้หนักกว่าเดิมเข้าไปอีก"เธียร!""แม่...นุดี..."เธียรมองหน้าคนเป็นแม่ด้วยความเจ็บ ก่อนจะโผเข้ากอดแม่ ด้วยความรู้สึกที่แสนจะทรมาน"นุดีท้องครับแม่ ฮือ ๆ ลูกของผม...เธอท้องลูกของผมครับแม่...ฮือๆ "แม่นายสายคำถึงกับน้ำตาไหล สงสารลูกจับใจ ความรักที่คนเป็นแม่มีต่อลูก มันทำให้แม่นายเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นลูกเป็นทุกข์ไม่ว่าเรื่องใดคำพูดของเธียรที่เอ่ยกลับแม่ ทำให้คนที่ตามมาทันได้ยินเข้าอย่างชัดเจน แทบล้มทั้งยืนอีกรอบ จนเหล่าบอดี้การ์ดต้องรีบเข้ามาพยุงร่างผู้เป็นนายเอาไว้ทันทีเธียรเหลือบไปเห็นก็อดไม่ได้ที่จะเข้าไปหาท่าน จนคนเป็นแม่คว้าไว้ไม่ทัน"เธียรอย่านะลูก"ร่างสูงเดินเข้าไปคุกเข่าลงต่อหน้าท่านอนันต์ สายตาที่แดงก่ำจากการร้อง

"ปัง! ปัง! ปัง!""กรี๊ดดดดด!"ในขณะทุกคนกำลังรู้สึกยินดีกับคู่บ่าวสาวกันทั้งงาน อยู่ ๆ ก็มีเสียงปืนดังขึ้นรัว ๆ จนคนในงานกรีดร้องและวิ่งวนหาที่หลบกันจนสถานการณ์วุ่นวายไปหมดเธียรมองไปที่กลุ่มคนชุดดำที่เดินบุกเข้ามาเป็นกองทัพด้วยความตกใจ เธียรจึงดึงนุดีเข้ามาหลบด้านหลัง เพื่อปกป้องคนที่ตนรักอย่างสุดความตั้งใจ"พี่เธียร..."นุดีรู้สึกกลัวมากจนตัวสั่นงันงก จวบจนร่างของคนที่คุ้นตาเดินตามกลุ่มชายชุดดำเข้ามา นุดีถึงได้รู้ว่าจุดมุ่งหมายของคนกลุ่มนั้นคือเธอและเธียร"มึงกล้ามากนะไอ้เธียร ที่พาลูกกูหนีแล้วแอบมาจัดงานแต่งบัดซบนี่ วันนั้นกูอุตส่าห์เลือกทางรอดให้มึง แต่มึงมันรนหาที่ตาย ถ้าวันนี้กูไม่ได้เลือดมึงมาล้างตีนกู กูจะไม่ยอมเด็ดขาด""ไม่นะคะคุณพ่อ อย่าทำพี่เธียรนะคะ""นังลูกไม่รักดี แกกล้ามากนะที่หนีตามผู้ชายมาแบบนี้ ทำตัวเป็นผู้หญิงไร้ราคา แกหักหน้าฉันให้ต้องอับอาย เพียงเพราะหลงเสน่ห์ขี้ข้าในบ้าน มันมีอะไรดีนักหนาถึงได้ทุ่มเทเพื่อมันนัก"ท่านอนันต์โกรธจัดจนแทบจะควบคุมอารมณ์ไว้ไม่ได้ ในขณะที่นุดี ก็พร้อมจะปกป้องเธียรและเลือกจะจับมือเขาตลอด ไม่ว่าพ่อของตนจะทำอะไร นุดีก็ไม่มีทางที่จะปล่อยมือ

อรรถชัยจ้องมองใบหน้าสวยของภรรยาที่จ้องหน้าเขาอย่างเย้ายวน พลางโอบอมลำท่อนแกร่งของเขาจนคับแน่นเต็มปาก ยามที่แพงขวัญทั้งดูดปลายพลางครูดฟันขาวคมไปกับท่อนกายของเขา อรรถชัยถึงกับเสียวซ่านไปกับความรัญจวนใจในครั้งนี้ แก้มนุ่มที่โอบอมท่อนแข็งถึงกับตอบเรียว เมื่อเธอพยายามดูดดื่มลำเลาของสามีจนธารเสียวซึมออกมา"อู้ว! อาส์! แพงจ๋า ที่รักจ๋า ทำไมเก่งอย่างนี้ อาส์ ซี้ด! "ด้วยความเสียวแล่นปราดเข้าหัวใจ อรรถชัยจึงเผลอสอดมือเข้าไปในกลุ่มผมดำสลวย ก่อนจะกดเข้าหาลำแกร่งเป็นจังหวะ จากนั้นก็เลื่อนมากุมใบหน้าสวยให้แหงนขึ้นมาสบตากัน พลางย่อตัวลงป้อนท่อนหรรษาเข้าปากเธออย่างเต็มคำ"อาส์! แพง...ฉันเสียวจนทนไม่ไหวแล้วที่รัก...ออส์ "อรรถชัยถึงกับกระตุกเกร็งไปทั้งร่าง เมื่อถูกลิ้นเล็กแตะรัวๆ ที่ยอดปลายแกร่งนาทีที่ธารรักพุ่งจนกระฉอกในปากอุ่น แพงขวัญก็ดูดกลืนน้ำรักของสามีลงไป"ไม่ไหวแล้วที่รัก ต้องสอดเท่านั้น"เขาว่าพลางแบกร่างบางไปทุ่มลงเตียงนุ่มเบาๆ ก่อนจะจัดการกับเสื้อผ้าที่เหลืออยู่ทั้งบนตัวเขาและเธออรรถชัยแนบตัวลงไปละเลงจูบพลางลูบไล้ไปบนร่างบางของภรรยา นาทีนี้เขาไม่อาจรอช้าอยู่ไหว ทันทีที่ร่างบางเคลิบเคลิ้มแ

"ส่งลูกๆ เข้านอนหมดแล้วใช่ไหม"อรรถชัยถาม พลางเดินมากอดและซบหน้ากับลำคอหอมกรุ่นของภรรยาอย่างหลงใหล แพงขวัญอมยิ้มพลางแอบชำเลืองมองสามีในกระจก เมื่อเขาเข้ามาซบไซ้และถูไถจมูกไปตามซอกคอของเธอ แพงขวัญรู้ได้ในทันทีว่าสามีกำลังมีความปรารถนาต่อเธอ"นอนหมดแล้วค่ะ กว่าจะหลับได้สามแสบงอแงกันใหญ่เลย""งั้น...ตอนนี้ก็ถึงเวลากล่อมสามีบ้างแล้วสิ เพราะตอนนี้ร่างกายของฉันมันกำลังงอแงเต็มทีแล้ว"แพงขวัญรับรู้ได้ถึงความแข็งขืนที่ถูไถไปกับร่องสะโพกของเธอเบาๆ เธอแอบพึงพอใจในส่วนลึกที่สามียังคงหลงใหลและปรารถนาในตัวเธอมิเสื่อมคลาย แม้ว่าเธอจะท้องลูกของเขาถึง 3คน แต่เขาก็ยังคงแสดงความต้องการต่อเธอเหมือนเดิมเช่นทุกวัน"เด็กงอแงก็แค่ให้กินนม แล้วถ้าผู้ใหญ่งอแง...จะปลอบยังไงดีนะ" แพงขวัญหยอกเย้าสามี"จะให้ฉันกินนมเหมือนลูกๆ ได้ไหมล่ะ""ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวคุณอรรถแย่งลูกกินหมด""โธ่...แพงไม่สงสารฉันเหรอ มันแข็งเกร็งจนปวดไปหมดทั้งเลาแล้วนะทูนหัว"เขาว่าพลางซุกหน้าถูไถไปกับลำคอขาวเนียนของภรรยา อีกทั้งมือหนายังล้วงเข้ามากอบกำทรวงอกใต้เสื้อนอนตัวบาง ก่อนจะออกแรงขยำเบาๆ สร้างความเสียวซ่านให้ภรรยาสาวไม่น้อย"อื้อ! มือไ

"ยาย!""แพง...มาหาคุณผู้หญิงเร็วเข้า ฮึกๆ "แพงขวัญรีบเดินเข้าไปนั่งลงข้างเตียงและกุมมือซีดเซียวของเจ้านายสาวเอาไว้ด้วยความห่วงหา ใบหน้าหวานเริ่มน้ำตาหลั่งริน เมื่อเห็นร่างกายที่อ่อนแรงโรยราของเจ้านายสาว"หนูแพง...ฉันฝากดูแลคุณอรรถกับลูกของเราด้วย เลี้ยงตาขวัญให้ดี ให้เขามีอนาคตที่ดี บอกเขาด้วย...ว่าแม่ทิพย์คนนี้รักเขามาก"เสียงแหบแห้งที่พยายามฝืนพูดด้วยกำลังที่อ่อนแรงเต็มที ทำให้แพงขวัญบีบหัวใจจนเจ็บปวดรวดร้าว"คุณผู้หญิง ฮือๆ ""อย่าร้องไห้สิ หนูต้องเข้มแข็ง ไม่งั้นจะปกครองคนไม่ได้ ต่อไปหนูจะต้องเป็นคุณผู้หญิงของบ้านนี้แทนฉันนะ""ฮือๆ ไม่ค่ะ...ไม่มีใครแทนคุณผู้หญิงได้...ฮือๆ""แทนได้สิ...หนูแพงมีหลายอย่างที่เหมือนฉัน ถ้าเธอปราบคุณอรรถได้เรื่องอื่นๆ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก หึๆ แค่กๆ ""คุณผู้หญิง! ""คุณทิพย์!"อรรถชัยวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหาภรรยาในห้องนอน เมื่อคนรับใช้เข้าไปบอกถึงในห้องว่าอาการของทิพวรรณกำลังทรุดหนัก พอมาถึงเขาก็รีบเข้าไปประคองร่างภรรยามาซบที่อกแกร่ง พลางลูบศีรษะเธอด้วยมือที่สั่นเทา"คุณทิพย์ พี่มาแล้ว...พี่อยู่นี่แล้ว""คุณพี่...ร้องไห้อีกแล้วนะคะ ทำไมทุกคนไม่ยิ้มให้ทิพย์บ

"คุณทิพย์"อรรถชัยเดินเข้ามาสวมกอดภรรยา พลางแนบใบหน้ากับใบหน้าซีดเซียวอย่างห่วงหา เขายังรักและผูกพันกับภรรยาไม่เคยเสื่อมคลาย และเขากำลังรู้สึกแย่เพราะในวันที่เขากำลังมีความสุขที่สุดในชีวิต กับเป็นวันที่ทิพวรรณอ่อนกำลังเต็มที"คุณพี่คะ ทิพย์มีเรื่องอยากจะขอร้องคุณพี่""ได้สิ ได้ทุกอย่าง คุณทิพย์ต้องการอะไร พี่จะทำให้ทุกอย่าง ต่อให้มันยากเย็นแค่ไหน พี่ก็จะทำ"อรรถชัยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น เมื่อรู้สึกว่าคนที่อยู่ในอ้อมกอดกำลังจะหายไป"ถ้าวันหนึ่งไม่มีทิพย์แล้ว ทิพย์อยากให้คุณพี่จดทะเบียนสมรสกับหนูแพง ลูกๆ ของเราจะได้เป็นลูกในสมรส และมีสิทธิ์ในสมบัติทุกอย่างของเราสืบไป คุณพี่ทำให้ทิพย์ได้ไหมคะ""ได้...ได้สิ ฮึกๆ "อรรถชัยถึงกับกลั้นก้อนสะอื้นที่จุกในอกเอาไว้ไม่ไหว เขากับทิพวรรณผ่านหลายสิ่งหลายอย่างมาด้วยกัน มีทั้งทุกข์และสุขร่วมกัน เธอเป็นภรรยาที่เขารักมากถ้าวันหนึ่งเธอจากไป เขาคงเสียใจเป็นที่สุด"คุณพี่อย่าร้องไห้สิคะ คุณพี่ร้องไห้แบบนี้ทิพย์ใจไม่ดีเลย อย่าทำให้ทิพย์เสียกำลังใจสิ ""พี่ขอโทษ ที่ทำตัวแย่ๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาพี่ทำให้คุณเป็นทุกข์ใจหลายครั้ง พี่ข

ร่างน้อยที่ขย่มให้สามี ทิ้งตัวลงนอนราบบนแผงอกแกร่งของสามีอย่างหมดแรง อรรถชัยกอดภรรยาแนบอกไว้ พลางจุมพิตที่ศีรษะเล็กเบาๆ อย่างรักใคร่ ท่อนแกร่งยังคงเสียบคาอยู่ภายใน เขายังรับรู้ถึงแรงตอดรัดที่เต้นตุบๆ ของภรรยาและพยายามซึมซับความสุขสุดหรรษานี้ไว้ จนหัวใจพองโต"ฉันมีความสุขจัง ราวกับกำลังฝันอยู่เลย""ความฝันอะไรจะเหนื่อยขนาดนี้ละคะ ตัวเองนอนอยู่เฉยๆ ก็พูดได้สิ""งั้น...ให้ฉันทำให้แพงบ้างเอาไหม""ไม่เอาหรอก คุณอรรถทำแรงเดี๋ยวสะเทือนถึงลูก ว้าย! คุณอรรถทำอะไรคะ"แพงขวัญตกใจที่อยู่ๆ สามีก็พลิกร่างเธอให้นอนลงไป ก่อนจะเลื่อนลงมากดจูบลงที่หน้าท้องแบนราบที่เริ่มนูนออกมาน้อยๆ ของเธอ"ลูกจ๋า ให้พ่อรักแม่หน่อยนะ เดี๋ยวพ่อจะช่วยต่อแข้งต่อขาให้ หนูออกมาจะได้แข็งแรง"แพงขวัญถึงกับหัวเราะคิกคัก เมื่อได้เห็นท่าทางที่สามีคุยกับลูกในท้อง สองสามีภรรยาสบตากัน พลางยิ้มให้กันอย่างมีความสุข และค่ำคืนที่ภรรยาแอบย่องเข้าหาสามีก็เกิดบรรเลงเพลงรักกันทั้งคืน จนอรรถชัยอิ่มเอมและแช่มชื่นไปทั้งใจ" อ๊า! คุณอรรถขาแพงไม่ไหวแล้วค่ะ""ปล่อยออกมาเลยที่รัก ฉันจะเสร็จแล้วเช่นกัน อาส์! หื้ม! "อรรถชัยกอดประคองร่างอวบของภรรยา

อรรถชัยหันมามองหน้าภรรยาสาว ก่อนจะหันไปมองหน้าภรรยาหลวง ทั้งคู่หัวเราะออกมาจนอรรถชัยเริ่มเข้าใจในทุกอย่าง เขาก้มลงไปมองที่ท้องของแพงขวัญด้วยใบหน้าดีใจอย่างเห็นได้ชัด"จริงเหรอแพง จริงเหรอคุณทิพย์...นี่แพงท้องเหรอ""ค่ะ จะ3เดือนแล้วค่ะ"อรรถชัยดึงร่างน้อยที่นั่งบนตักเข้ามากอดซบอก พลางกดจูบที่ศีรษะเธอด้วยอาการหัวใจเต้นแรง เขาดีใจมากจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่กอดภรรยาสาวแรงๆ จนทิพวรรณหันมาดุเอา"เบาๆ สิคะคุณพี่ต่อไปห้ามใช้ความรุนแรงกับหนูแพงเด็ดขาดนะคะ เดี๋ยวจะสะเทือนไปถึงลูกของทิพย์""ลูกของคุณทิพย์เลยเหรอ""ก็หนูแพงบอกว่าลูกคนนี้ยกให้เป็นลูกของทิพย์ ฉะนั้นทิพย์มีสิทธิ์ที่จะไม่ให้คุณพี่เข้าใกล้หนูแพง เพราะเดี๋ยวลูกของทิพย์จะได้รับอันตราย""โธ่...คุณทิพย์ไม่สงสารพี่บ้างเหรอ พี่ไม่สบายอยู่นะ""ทำไมต้องสงสารคะ ก็แค่ตาแก่คนหนึ่งแพ้ท้องแทนเมีย ฮ่าๆ""แพ้ท้องแทนเมียคืออะไรเหรอ?"คำถามของอรรถชัยทำให้ภรรยาทั้งสองและเด็กรับใช้ในบ้านต่างหัวเราะเสียงดังในความไม่รู้ของเขา ใครจะคิดว่าหนุ่มใหญ่อย่างเขา จะมาแพ้ท้องแทนเมียในวัย 40กว่าแบบนี้ความเหนื่อยล้าของร่างกาย ทำให้อรรถชัยเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำ แม้จะขัดใจ