ตอนที่ 16 ช่วยเหลือเธอไว้

“ขะ...ขอบคุณ...ฉันต้องไปแล้ว”

            “เดี๋ยวก่อน...” เอ็ดเวิร์ดดึงแขนเล็กภายใต้เสื้อคลุมก่อนที่เธอจะวิ่งต่อไปอีกทาง เมื่อเห็นว่าสายตรวจกำลังเดินมายังพวกเขา

            “ได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะคะ...ฉันจะถูกจับไม่ได้” เสียงอ้อนวอนสั่นเทาด้วยความกลัวและเอ็ดเวิร์ดก็จับกระแสความรู้สึกนี้ของเธอได้เช่นกัน

            “งั้นมาทางนี้” เอ็ดเวิร์ดเดินต่อไปยังทิศทางที่เขาตั้งใจจะเดินไปอยู่แล้ว แต่เขาลากแขนหญิงสาวที่ตอนนี้เขาก็ยังไม่เห็นหน้าเธอ เพราะเธอเอาแต่ดึงฮู้ดมาปิดบดบังใบหน้าของตัวเองไว้

            เอ็ดเวิร์ดปลดล็อคประตูรถและผลักเธอเข้าไปในรถ และเขาอ้อมเดินไปด้านข้างคนขับเข้าไปสตาร์ทรถและออกจากถนนไปทันที จุดหมายปลายทางของเขาแน่นอนต้องไม่ใช่บ้านที่เขาอาศัยอยู่ เขามุ่งไปทิศทางอพาร์ทเม้นท์ส่วนตัวของเขาแทน ขณะที่รถเคลื่อนตัวไปเอ็ดเวิร์ดแอบชำเลืองมองผู้ร่วมเดินทาง เธอเอาแต่ก้มหน้าปกปิดใบหน้าของตัวเองไว้ เธอแอบชำเลืองมองออกไปด้านข้าง

            ปลาดาวกำลังรวบรวมความคิดว่าเธอจะทำอย่างไรต่อไป เพราะเธอต้องยอมจำใจให้เขาคนนี้ลากเธอขึ้นรถมาก่อน ไม่งั้นเธอก็ต้องถูกจับ

            “อย่าให้ถูกตำรวจจับ...” นั่นเป็นสิ่งที่เธอย้ำกับตัวเองมาโดยตลอดเธอถูกจับใส่ตู้คอนเทนเนอร์ข้ามฟากมาจากฮาวาย เธอเร่ร่อนอยู่ในนิวยอร์กนานนับสัปดาห์ตั้งแต่ที่เธอหนีออกมาได้ เธอไม่มีเอกสารและเงินติดตัว เธอเลี้ยงปากท้องด้วยการขอทำงานรับจ้างส่งหนังสือพิมพ์และตามร้านอาหารแลกอาหารและเศษเงิน เธอนอนที่ไหนนะเหรอ เธอซุกตัวตามสถานีรถไฟฟ้าของนครนิวยอร์กและอาศัยเดินเท้าให้ห่างไกลจากพวกที่จับตัวเธอมา พวกมันมีรูปถ่ายเธอรวมถึงหญิงสาวมากมายที่ถูกหลอกถูกบังคับให้มาขายตัว กว่าพวกมันจะรู้ว่าสินค้าหายไปก็ผ่านมากว่าสามวัน ปลาดาวเป็นหญิงสาวเอเชียร่างเล็กตามเชื้อชาติจึงทำให้เธอแอบหลบหนีออกมาตอนที่พวกมันย้ายให้พวกเธอขึ้นรถเพื่อเดินทางต่อ เธอเห็นช่องระบายน้ำเปิดทิ้งไว้ เธอแอบอยู่ในนั้นนานพอที่แน่ใจว่ารถขนส่งคนออกจากจุดนั้นไปแล้ว และเธอก็ออกห่างสถานที่นั่นให้มากที่สุดเท่าที่สองขาเล็กๆของเธอจะทำได้ การเร่รอนในต่างแดนไม่ใช่เรื่องง่ายและสนุกเลย แต่จนถึงตอนนี้เธอก็ยังอยู่รอดได้ คงไม่มามีอันเป็นไปในคืนนี้หรอกนะ!

            ปลาดาวที่ตกอยู่ในภวังค์ไม่รู้ตัวว่ารถจอดสนิทใต้อาคารจอดรถแล้ว เอ็ดเวิร์ดทำเพียงมองเธอที่เหมือนว่าเธอจะตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง และแสงสว่างจากดวงไฟในลานจอดรถทำให้เอ็ดเวิร์ดเห็นสภาพหญิงสาวชัดเจนมากขึ้น ซึ่งเธอไม่ต่างจากขอทานเลย ถึงแม้เขาจะยังไม่เห็นหน้าเธอชัดๆ แต่เธอดูมอมแมมมาก

            “เธออาบน้ำครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่?” เสียงของเอ็ดเวิร์ดเรียกปลาดาวกลับคืนปัจจุบัน เธอไม่ตอบเขาด้วยคำพูด เธอก้มหน้าและส่ายศีรษะไปมา “ลงจากรถ...และตามฉันมา”

            ปลาดาวลังเลต่อเสียงคำสั่งที่มั่นคงนั้น เธอไม่แม้แต่เงยหน้ามามองผู้ที่ช่วยเธอไว้เลย

            “หรือเธออยากไปไหนก็ตามสบาย...ฉันไม่ได้บังคับเธอ ฉันมีเพียงอาหาร เสื้อผ้าและที่นอนอุ่นๆ ให้เธอได้พักสักคืนก็เท่านั้น” เหตุผลนั้นทำให้ปลาดาวลังเลอีกครั้ง ทำให้เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองเขา ‘ดูดีมาก’ หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าผู้มีพระคุณชัดๆ ดวงตาเขาสีเทาหลี่มองเธอ ที่จู่ๆเธอก็หน้าร้อนผ่าวขึ้นมาเมื่อสบสายตาคู่นั้น ปลาดาวหลบตาเขาและก้มหน้ามองมือตัวเองที่กำกันแน่น

            “ขะ...ขอบคุณ” ปลาดาวเอ่ยแค่นั้น และก็เป็นคำตอบที่เธอจะรับความช่วยเหลือจากชายคนนี้ เพราะเขาไม่มีทีท่าแสดงให้เธอรู้สึกว่าเขาจะคุกคามทำร้ายเธอสักนิด

            ปลาดาวเดินตามหลังเอ็ดเวิร์ดเมื่อทั้งสองลงมาจากรถ ปลาดาวขยับไปยืนอีกมุมที่ห่างจากเอ็ดเวิร์ดในลิฟท์ ที่กำลังเคลื่อนขึ้นไปยังชั้นเก้า...สิบ...สิบเอ็ด...สิบห้าและลิฟท์ก็หยุดพร้อมเสียงเตือนว่าถึงชั้นที่เขากดแล้ว ปลาดาวเดินออกมาจากลิฟท์ตามเอ็ดเวิร์ดที่เดินไปทางซ้ายตามทางเดินผ่านประตูไปอีกสามบาน จนไปถึงประตูบานสุดท้ายที่อยู่มุมทางเดิน เอ็ดเวิร์ดดึงคีย์การ์ดออกมาจากกระเป๋าเงินและรูดเสียงล็อคประตูดังขึ้น และนั่นทำให้มือข้างที่ว่างของเขาจับที่จับประตูและผลักประตู เขาผายมือให้เธอเดินเข้าไปด้านในก่อน ปลาดาวก้มหน้าและเดินผ่านเขาเข้าไปในห้องอย่างช้าๆ เธอก้มหน้าต่ำมากยามที่เดินผ่านหน้าเขา เธอรู้ว่าเนื้อตัวเธอต้องมีกลิ่นที่ไม่ดีมากๆ

            เอ็ดเวิร์ดเปิดไฟ ปลาดาวมองห้องที่เป็นโทนสีน้ำตาล กว้างขวาง เป็นระเบียบ สะอาด นานแล้วที่เธอห่างสถานที่แบบนี้ เอ็ดเวิร์ดชี้นิ้วให้เธอเดินไปยังทิศทางที่มีประตูอีกบาน

            “เข้าไปในห้องนั้น และจัดการตัวเองตามสบาย เสื้อผ้า เธอก็เลือกหาจากตู้เสื้อผ้าด้านในได้เลย เดี๋ยวฉันจะออกไปหาซื้ออะไรมาให้เธอกิน ฉันไม่ได้มาที่นี่สักพักแล้วนอกจากน้ำและเครื่องดื่มอื่นๆ ก็ไม่มีอะไรที่เธอจะกินมันได้เลย” ปลาดาวพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เธอกล่าวขอบคุณเขาอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปยังประตูที่เขาชี้