ตอนที่ 15 ปลาดาว

“อย่าร้องไห้เลยนะจ๊ะ ไปทานอาหารกันดีกว่า คุณปู่ทำของโปรดให้กับแอนนี่เยอะเลย” อนาสตาเซียผละออกจากหนูนาและพยักหน้าทำตาม เพราะเธอเข้าใจความห่วงใยที่คุณปู่และคุณย่ามีให้ แม้จะไม่มีคำและเหตุผลต่อสิ่งที่ทำให้เธอเสียใจ คุณย่ามักจะเป็นแบบนี้ ดึงความสนใจเรื่องอื่นเข้ามาเพื่อลดทอนความเสียใจกับเรื่องที่เธอเป็นอยู่ คุณย่าเคยบอกไว้ว่า เราไม่อาจเข้าถึงความรู้สึกของคนอื่นได้ทั้งหมดอย่างเข้าใจและแจ่มแจ้ง เราจึงไม่อาจที่จะอธิบายได้ถึงการกระทำของเขาคนนั้น...

            ทางด้านเอ็ดเวิร์ดที่ตั้งใจทิ้งโทรศัพท์ไว้เขาขับรถมาจอดริมทางที่อนุญาตให้จอดหน้าผับแห่งหนึ่ง เพราะเขามีความตั้งใจที่จะมาดื่มลดความกลัดกลุ้ม ความโกรธ น้อยใจ ไม่พอใจ อารมณ์หลายแบบที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ในตัวเขาซึ่งสาเหตุมาจากหญิงเดียวคืออนาสตาเซีย เอ็ดเวิร์ดเดินเข้าไปในร้านและก้าวขาไปยังบาร์ที่มีบาร์เทนเดอร์ชายผสมเครื่องดื่มยืนอยู่

            “รับอะไรดีครับ”

            “อะไรก็ได้” เอ็ดเวิร์ดตอบกลับ และเลี่ยงไม่สนใจสาวน้อยสาวใหญ่ที่ทอดสายตามองเขา เพราะตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์อะไรทั้งนั้น แน่นอน!   เอ็ดเวิร์ดไม่ได้ถือพรมจรรย์ อายุยี่สิบเก้าของเขาไม่ได้ผ่านมาแบบชายหนุ่มไร้ซึ่งประสบการณ์ทางเพศ เขามีมันอยู่แล้วในแบบความสัมพันธ์ทางกายเพียงอย่างเดียว แต่เรื่องแบบนั้นเขาไม่เคยเปิดเผยต่ออนาสตาเซีย ทั้งๆ ที่เขาเสียพรมจรรย์ตั้งแต่เกรดสิบแล้ว ซึ่งครั้งแรกของเขา ตอนนั้นกลับเป็น  รุ่นพี่เกรดสิบสอง และเขามีมันมาตลอดกับหญิงสาวที่รักสนุกแต่ไม่คิดผูกพัน และนั่นเป็นสิ่งที่เอ็ดเวิร์ดต้องการตามประสาผู้ชาย แต่ไม่ใช่สำหรับคืนนี้ เขาไม่ต้องการใครทั้งนั้น รวมถึงหญิงสาวสวยทรงเสน่ห์ที่กล้าหาญเดินมาหาเขาที่บาร์ในตอนนี้ เอ็ดเวิร์ดกรอกน้ำสีทองอำพันฟองฟอดเย็นจัดลงสู่กระเพาะเป็นแก้วที่สองแล้ว

            “ต้องการเพื่อนแก้เหงามั้ยคะ?” เอ็ดเวิร์ดหันไปมองด้วยดวงตาที่ไร้ซึ่งไมตรีตอบรับ และนั่นทำให้หญิงสาวเบ้หน้าใส่เอ็ดเวิร์ดที่ไร้มารยาทต่อเธอ...เอ็ดเวิร์ดหันมาสนใจเครื่องดื่มของตนต่อไป เขานั่งต่ออีกสักพักทำให้แก้วที่ห้ามองไม่เห็นน้ำในแก้วเสียแล้ว เอ็ดเวิร์ดหยิบเงินเหรียญสหรัฐดอลล่าวางไว้ที่บาร์ แน่นอนมันมากกว่าราคาจริงเท่าหนึ่ง เพราะส่วนต่างก็จะเป็นของบาร์เทนเดอร์ ที่หยิบเงินพร้อมโน้มศีรษะให้เขาเป็นการขอบคุณ

            เอ็ดเวิร์ดสูดอากาศยามค่ำคืนเข้าปอดยาวๆ เมื่อเดินออกจากร้านมาแล้ว รถเขาจอดอยู่ห่างไปนิดหน่อยที่หน้าทางเข้าผับ

            “โอ๊ะ!!!…” เอ็ดเวิร์ดที่ก้าวขากำลังเดินอย่างช้าๆ ไปยังรถ เขาก็ถูกชนจากด้านหลัง และคนที่ชนเขาก็ล้มกระเด็นไปนั่งก้นกระแทกพื้นทันที  เอ็ดเวิร์ดหันมามอง เขาทำเพียงหลี่ตามองร่างเล็กที่สวมเสื้อแบบมีฮู้ดและฮูกนั้นสวมปิดศีรษะเขาไม่เห็นหน้าภายใต้ฮู้ด แต่เสียงฝีเท้าหลายคู่จากฝั่งทางเดินที่ร่างเล็กที่ล้มอยู่ดังตามมา ทำให้ร่างเล็กรีบลุกขึ้นและขยับไปยืนด้านหลังเขาทันที เมื่อมีชายสามคนวิ่งมาทันและเขาก็ขวางทางทั้งสามคนนั้นอยู่

            “ชะ...ช่วยด้วย!” เอ็ดเวิร์ดเหลือบตาไปด้านหลัง ผู้หญิงกับเสียงขอความช่วยเหลือนั้นของเจ้าของร่างที่ชนเขา และเธอก็ยืนอยู่ข้างหลังเขา

            “ไม่ใช่เรื่องของแก ถอยไป” หนึ่งในสามเอ่ยกับเอ็ดเวิร์ด เมื่อเขายังยืนกั้นระหว่างพวกมันกับหญิงสาวด้านหลัง

            “พวกแกเกี่ยวข้องอะไรกับเธอคนนี้”

            “ผู้หญิงคนนั้น ล้วงกระเป๋าเรามา...” ชายคนเดิมตอบเอ็ดเวิร์ด

            “มะ...ไม่นะ...ไม่ใช่...ไม่จริง...พวกมันโกหก” เอ็ดเวิร์ดคิ้วขมวดเมื่อเสียงด้านหลังปฎิเสธพร้อมมือเล็กดึงชายเสื้อเขาไว้ เสียงเธอดูเหนื่อย อ่อนแรงอย่างชัดเจน

            “กระเป๋าแกเป็นแบบไหน เดี๋ยวฉันจะค้นตัวเธอให้” เอ็ดเวิร์ดตอบกลับด้วยเสียงที่มั่นคง เบียร์ห้าแก้วไม่ทำให้คนอย่างเขามึนเมาไร้สติได้

            “ไม่ใช่เรื่องของแก แกถอยไปดีกว่า พวกฉันจะจับผู้หญิงคนนั้นส่งตำรวจ” เอ็ดเวิร์ดหลี่ตามองชายสามคนตรงหน้า เพราะลักษณะของพวกมันบ่งบอกให้เขาคิดว่า พวกมันน่าจะอยากอยู่ห่างจากเจ้าหน้าที่บ้านเมืองที่เรียกว่าตำรวจเสียมากกว่า

            “อย่าให้พวกมันเอาตัวฉันไปนะ...พวกมันเป็นแมงดา” เสียงเบาๆที่ดังออกมาจากผู้หญิงข้างหลังเขาทำให้เอ็ดเวิร์ดเชื่อเธอมากกว่าพวกชายสามคนตรงหน้าเขาเสียอีก

            “พวกแกเลือกเอาว่า ถ้าจะเอาตัวเธอไปให้ได้ พวกแกก็ลองคุยกับสายตรวจสองคนที่กำลังเดินมานั่นมั้ย?” ทั้งสามหันไปตามทิศทางที่เอ็ดเวิร์ดมองอยู่และสายตาของสายตรวจก็มองมาทางนี้ด้วย และนั่นไม่ใช่เพียงชายสามคนที่ตระหนกตกใจ รวมถึงหญิงสาวด้านหลังด้วยที่เธอเองก็ตกใจกลัวเช่นกัน

         “ฝากไว้ก่อนยายตัวดี...สาบานเลยว่าแกไม่มีทางรอดแน่นอน” สิ้นเสียงพวกชายทั้งสามก็รีบวิ่งเข้าไปในตรอกเล็กๆ ระหว่างตึกเพื่อไปทะลุถนนอีกฟาก