ตอนที่ 17 เข้าห้องเอ็ดเวิร์ด

ปลาดาวมองห้องที่เขาคนนั้นให้เธอเดินมาใช้บริการ  ห้องนอนและคาดว่าน่าจะเป็นห้องนอนเขาเอง ปลาดาวเปิดตู้เสื้อผ้ามีเสื้อยืดแขวนไว้หลายตัว ปลาดาวหยิบเสื้อยืดคอกลมแขนยาวสีน้ำเงินออกมาและเธอเอามาทาบตัว มันใหญ่พอที่จะเป็นชุดกระโปรงให้กับเธอ เธอหยิบเสื้อตัวนั้นติดมือไปด้วยตอนที่เดินเข้าห้องน้ำ เมื่อเธอค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก พร้อมกับชั้นในที่ทำให้ปลาดาวเศร้าใจ เพราะมันมีเพียงชุดเดียวที่เธอใส่ติดตัวมาและแน่นอนเธอทำความสะอาดมันโดยการที่เธอต้องอาศัยห้องน้ำตามร้านอาหารและอยู่ในนั้นจนกว่าชั้นในเธอจะแห้งจากการทำความสะอาด ปลาดาวหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมพร้อมกับรวบเสื้อผ้ามอมแมมของเธอมากองรวมเข้าด้วยกันไว้ในมือ และเดินออกจากห้องนอน ด้านนอกว่างเปล่าเขาคงออกไปแล้วจริงๆ ปลาดาวจึงเดินมองหาบางอย่างที่เธอเองก็ไม่รู้ว่ามันจะมีมั้ย

            รอยยิ้มปรากฎออกมา เมื่อเธอเห็นสิ่งที่มองหา มันอยู่หลังบานประตูอีกบาน และเธอไม่รอช้าเอาทุกอย่างที่เธอรวบรวมมาใส่ไปในเครื่องซักผ้าขนาดเล็กและจัดการทุกอย่างตามขั้นตอน เพราะนี้จะเป็นการซักเสื้อผ้าครั้งแรกในรอบสัปดาห์เลย เธอปล่อยให้เทคโนโลยีทำหน้าที่ของมันและเดินกลับเข้าห้องนอนนั้นอีกครั้ง เธอมองหาแปรงสีฟันใหม่และมันมีอยู่หลังตู้เล็กๆนั้น เมื่อทุกอย่างพร้อมปลาดาวไม่รอช้าที่จะสัมผัสน้ำอุ่นๆ สบู่หอมๆ

            เอ็ดเวิร์ดที่ไม่อยากเชื่อว่าเขากำลังยืนมองเสื้อผ้าสตรีเฉพาะส่วนอยู่ แต่เขาต้องซื้อมันไปจากซุปเปอร์มาร์เก็ตใกล้ๆ นี้ เอ็ดเวิร์ดหยิบอย่างรวดเร็วลงตะกร้าจากราวแขวนที่บอกไซด์กำกับไว้ แน่นอนเขาต้องเลือกหยิบจากราวที่บอกขนาดเล็กที่สุด เมื่อเขาจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วทุกอย่างลงถุง สองถุงที่เป็นอาหารสำเร็จหนึ่งถุงกับเสื้อผ้าสำหรับสตรีอีกหนึ่งถุง ตัดสินใจช่วยแล้วก็ต้องช่วยให้มันสุดๆ ขาแข็งแรงเร่งฝีเท้ากลับขึ้นไปยังชั้นสิบห้าทันที ประตูทางเข้าห้อง กับปะตูห้องนอนที่อยู่กันคนละฟากห้องถูกผลักพร้อมกัน

            เอ็ดเวิร์ดมองหญิงสาวที่เขาแทบจะไม่รู้จักเธอเลย ออกมาจากห้องนอนในชุดเสื้อแขนยาวสีเข้ม ผมยาวประบ่าของเธอยังเปียกอยู่มันลีบลู่ไปตามแนวศีรษะ ใบหน้าขาวเนียนสะอาดไร้การแต่งแต้ม ปากนิดจมูกหน่อย ‘สวย’ ผู้หญิงคนนี้สวยงามอย่างธรรมชาติสรรสร้างมาให้เธอ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมพวกนั้นถึงอยากได้เธอกลับไปให้จงได้ ถ้าเป็นแมงดาจริง หญิงสาวตรงหน้าจะทำเงินให้พวกมันไม่น้อยเลยกว่าที่เธอจะสิ้นลมจากไป

            “เธอก็น่ารัก หน้าตาดีไม่น้อยเลย...พอได้ล้างเนื้อล้างตัวแล้ว...”

            “…..” ปลาดาวเอาแต่หลบหน้าหลบตาไม่กล้าสบตา ดวงตาสีเทาที่ยามต้องแสงเหมือนจะเปลี่ยนเป็นสีเขียว จู่ๆถูกชมต่อหน้าเธอย่อมต้องอาย

            “ชื่ออะไร?...”

            “ปะ...ปลาดาว” ปลาดาวประหม่าเมื่อเห็นสายตาของเขาคนนั้นมองมาที่เธอ เขาดูดีมาก เธอยังคงยืนยันความจริงนั้น ปลาดาวเขย่าตัวเองในใจเรียกสติของตัวเองกลับมา “ขะ...ขอบคุณนะคะ...คุณชื่ออะไรเหรอคะ” ปลาดาวเอ่ยถามชื่อเขาด้วยเสียงที่เบาจนเหมือนเสียงกระซิบ

            “เอ็ดเวิร์ด นั่นชื่อของฉัน” เอ็ดเวิร์ดตอบคำถามเธอ และได้รับรอยยิ้มเป็นรางวัลซินะ เพราะนั่นคือสิ่งที่เขาได้รับจากเธอหลังจากที่เขาตอบคำถามเธอ “หิวมั้ย?...มาเอาไปซิ เธอจัดการได้เต็มที่เลย”

            ปลาดาวเดินเข้าไปใกล้เอ็ดเวิร์ดรับถุงที่ใส่อาหารที่เอ็ดเวิร์ดยื่นให้

            “เอานี้ไปด้วย” เอ็ดเวิร์ดยื่นอีกถุงให้กับเธอ ปลาดาวรับมาเช่นกัน เมื่อเธอก้มมองในถุงที่สองดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น เธอวางถุงอาหารไว้บนโต๊ะใกล้ๆ และเธอก็เดินกลับเข้าห้องนอนพร้อมถุงนั้นไปด้วย

            เอ็ดเวิร์ดมองตาม เผยรอยยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย และเขาก็เดินไปหยิบขวดน้ำในตู้เย็นเปิดขวดออกและยกขึ้นดื่มรวดเดียวหมดขวด เขากระหายน้ำที่จะเกิดขึ้นเป็นปกติของคนที่พึ่งดื่มมาอย่างเขา

            “ขอบคุณนะคะ...” ปลาดาวกล่าวขอบคุณเอ็ดเวิร์ดหลังจากเดินออกมาจากห้องนอนอีกครั้งด้วยความสบายใจมากขึ้น เมื่อเธอได้สวมชั้นในที่คนตรงหน้ากรุณาซื้อมาให้เธอ

            “เอาล่ะพอแล้ว คืนนี้ฉันได้มันเยอะแล้ว...คำขอบคุณของเธอ...คืนนี้เธอพักที่นี่ตามสบายเลย...ฉันจะกลับแล้ว” ปลาดาวพยักหน้าพร้อมรอยยิ้มและกำลังจะอ้าปากกล่าว... ‘ขอบคุณ’แต่เธอก็ต้องหยุดเปล่งเสียงและคำพูดเอาไว้เมื่อเขายกมือเป็นการห้ามเธอเสียก่อน

            “ฉันจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่?” ปลาดาวยิงคำถามที่ทำให้ขาที่กำลังจะก้าวย่างออกไปต้องหยุด

            “เธออยากเจอฉันอีกเหรอ?” เอ็ดเวิร์ดหันไปถามด้วยดวงตาที่หลี่มองปลาดาวอีกครั้ง และนั้นทำให้ปลาดาวหน้าแดง ก้มหน้าลงมองพื้นทันที

            “ก็คุณช่วยฉันไว้” เอ็ดเวิร์ดพยักหน้าอย่างเข้าใจ

            “ยังไม่รู้...ฉันไม่ค่อยว่าง ถ้ามาเธอก็จะเห็นเอง...ฉันวางเงินให้เธอไว้บนโต๊ะ เธอสามารถออกไปหาซื้ออะไรกินที่ร้านใกล้ๆ...ช่วงนี้เธอก็คิดและตัดสินใจเองแล้วกันว่าจะเอายังไงกับตัวเอง...เมื่อฉันกลับมาที่นี่อีกครั้ง และเธอยังอยู่ ตอนนั้นเธอต้องมีคำตอบให้กับฉันได้ทุกคำถาม แต่ถ้าเธอไม่ต้องการตอบคำถามอะไรฉัน อยากจะไปตอนไหนก็ได้ แล้วแต่ต้องการ” ปลาดาวเงียบและมองบานประตูที่ปิดลง เมื่อเขาที่ชื่อเอ็ดเวิร์ดออกไป ‘แฟร์’ เขาเป็นแบบนั้น ไม่มีการบังคับ วุ่นวาย เขาเป็นใครกัน?