ตอนที่ 19 ลูส บุกเขตมาเฟีย

“ก็คงใช่ แต่ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะตอนนี้เทย์เลอร์มีอำนาจและบารมีมากเกินไป ไม่ใช่เวลาที่เราจะต้องไปขัดแย้งกับเขา” ลูสมีหลักฐานนั้นทั้งหมด และบีมก็ยังต้องพักรักษาตัวอีกนานกว่าจะฟื้น ลูสใช้เทคโนโลยีการแพทย์ทุกอย่างยื้อวิญญาณของบีมให้อยู่ในร่างเขาต่อไป ใช่! ตอนนี้บีมนอนโคม่าอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่งในนครนิวยอร์ก พร้อมคนซุ่มคุ้มกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงอย่างลับๆ

            “ครับ...นายจะไปไหนต่อครับ”

            “ไปหาอนาสตาเซีย แต่ฉันจะไปเองตามลำพัง”

            “แต่!…ตามที่ได้รับรายงานมา คุณอนาสตาเซียอยู่ภายใต้การควบคุมโดยเอ็ดเวิร์ดเองนะครับ”

            “ไม่เป็นไร อยากได้ลูกเสือ ก็ต้องบุกถ้ำเสือ” ครูก้ารับคำ และเข้าช่องทางเพื่อจอด เขาและลูสลงจากรถ ลูสเข้าประจำตำแหน่งหลังพวงมาลัยทันที  ครูก้าโค้งให้ลูสเล็กน้อยและเขาก็เดินไปจากตรงนั้น

            ลูสเคลื่อนรถมุ่งสู่ถนนโอ๊ค ที่ตั้งของบ้านที่อนาสตาเซียอยู่ตอนนี้ การเผชิญหน้ากับเอ็ดเวิร์ด ดูเป็นเรื่องที่ลูสไม่ควรเสี่ยง แต่เขาต้องแสดงให้อนาสตาเซียเห็นว่าเขารู้สึกอย่างไร ไหนๆเรื่องของเขาก็ล่วงรู้ถึงอดัม     เบนเน็ตแล้ว ไม่มีอะไรที่เขาต้องกังวลเพราะอนาสตาเซียไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาจะล้อเล่นกับความรู้สึกได้

            “นาย ลูส ลูเธอร์ กำลังเข้ามาในพื้นที่ของเรา” เอ็ดเวิร์ดที่กำลังจะออกมาจากบ้านเพียงลำพังได้รับแจ้งจากคนของเขา เมื่ออนาสตาเซียขอขึ้นไปพักบนห้องเธอ

            “ปล่อยให้เข้ามา” เอ็ดเวิร์ด ล้มความตั้งใจที่จะทำในตอนแรก เมื่อศัตรูกล้ามาเผชิญหน้า คนอย่างเขาก็ควรให้การต้อนรับอย่างทรงเกียรติ ลูสจอดรถหน้าบ้านสองชั้นในหมู่บ้านบนถนนนี้ ครอบครัวนี้แตกต่างจากผู้ทรงอิทธิพลแบบที่เขาเคยเจอมา เพราะพวกเขามีความเป็นอยู่ที่เรียบง่าย ไม่โฉงฉางแต่ลูสรู้ดีว่าการมาเยือนของเขาครั้งนี้ คนในบ้านต้องได้รับแจ้งแล้วจากที่ไหนสักแห่งแน่นอน

            เอ็ดเวิร์ด มองลูสจากทางหน้าต่าง ลูสถอดเสื้อนอกออกสวมเพียงเชิ้ตสีขาวแขนยาว เขาเดินมายังประตูทางเข้าบ้าน เอ็ดเวิร์ดสำรวจลูสจากการแต่งตัวที่ชายเสื้ออยู่ในกางเกงสีเทาเข้มทำให้เอ็ดเวิร์ดเห็นว่าลูสไม่ได้พกพาอาวุธมา

            ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูตามมารยาทเพียงสองครั้ง ประตูก็เปิดจากคนด้านใน เอ็ดเวิร์ดยืนเผชิญหน้ากับลูส สายตาจับจ้องมองกันอย่างไม่มีใครหลบใคร เพราะถึงแม้ทั้งสองจะไม่เคยเผชิญหน้ากันตรงๆ แต่ต่างฝ่ายก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร

            “มาทำไม?” เอ็ดเวิร์ดเป็นฝ่ายเปิดฉากถาม

            “ฉันมาหาอนาสตาเซีย” เอ็ดเวิร์ดขบกรามแน่น กักเก็บความไม่พอใจไว้ ทั้งๆที่คำตอบของลูสไม่เกินที่คาดไว้ แต่เขาก็ยังไม่พอใจอยู่ดี

            “ไม่ได้!...เธอจะไม่พบกับแกอีก” ลูสเลิกคิ้วอย่างท้าทาย แสดงความแปลกใจให้เอ็ดเวิร์ดได้เห็น

            “ฉันต้องการได้ยินจากปากของเธอเอง” ลูสที่ยังยืนอยู่ที่เดิมเขาเก็บมือไว้ในกระเป๋ากางเกง อย่างไม่มีท่าทางเกรงกลัวแม้สักนิด

            “งั้นเชิญ ถ้าต้องการแบบนั้น” เอ็ดเวิร์ด หลีกทางให้ลูส และนั้นทำให้ลูสเป็นฝ่ายประหลาดใจขึ้นมาจริงๆบ้าง แต่ลูสเก็บความรู้สึกนั้นไว้ และเดินเข้าไปข้างในตามคำเชิญนั้น เพราะลูสค่อนข้างมั่นใจว่าช่วงเวลาสั้นๆที่ผ่านมาระหว่างเขากับอนาสตาเซีย ทำให้เธอหวั่นไหวในตัวเขาแน่นอนไม่มากก็น้อย และเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับเขาเป็นการสร้างโอกาสให้กับได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

            ลูสเดินมายังฝั่งโซนนั่งเล่นที่มีการจัดไว้อย่างน่ารัก ดั่งกับว่าบ้านนี้ไม่มีที่ต้อนรับแขก เพราะภายในถูกจัดไว้ในแบบอบอุ่นที่มีไว้สำหรับคนในครอบครัวนั่งเล่นนั่งคุยกันอย่างสบายๆเสียมากกว่า

            “ฉันจะรอตรงนี้” เอ็ดเวิร์ดเลิกคิ้วยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปยกโทรศัพท์ที่ไม่ไกลจากตรงนั้น และกดหมายเลขสามตัวเท่าที่ลูสสังเกตุมองอยู่

            “แอนนี่ ติดอะไรอยู่มั้ย?....ดี! ลงมาข้างล่าง ลูส ลูเธอร์ รออยู่”   ลูสหลี่ตามอง จับจ้องไปที่บันได เมื่อสิ้นเสียงคำพูดของเอ็ดเวิร์ดไม่นาน เธอกำลังเดินลงมา ใบหน้าเธอเศร้าหมองอย่างเห็นได้ชัด ถึงแม้เธอพยายามจะปรับเปลี่ยนสายตาให้ขึงขังก็ตามที

            “อนาสตาเซีย” ลูสพึมพำออกมาเบาๆ เมื่ออนาสตาเซียเดินลงมาถึงข้างล่างและยืนประจันหน้ากับลูสที่มีระยะห่างกันสามสี่เมตร และถัดไปจากลูสก็เป็นเอ็ดเวิร์ด ที่กอดอกมองอนาสตาเซีย

            “แอนนี่ ต้องการเวลาส่วนตัวมั้ย?” เอ็ดเวิร์ดเป็นฝ่ายเอ่ยออกมา

            “มะ...ไม่ต้อง” คำตอบของอนาสตาเซีย ทำให้ลูสต้องขมวดคิ้ว “คุณลูเธอร์ มีธุระอะไรกับฉันคะ?” อนาสตาเซียหันไปถามลูส อย่างเป็นทางการ

            “ธุระ?...แน่นอนผมไม่มีอะไรที่เป็นทางการกับคุณทั้งนั้น ผมแค่คิดว่าคุณคงอยากเห็นว่าผมยังมีชีวิตอยู่” อนาสตาเซียคิ้วขมวดทันที เมื่อลูสยังเป็นลูส ลูเธอร์ ที่ไม่มีทีท่าว่าจะเกรงหรือกลัวเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาเลยสักนิด

            “ขอบคุณ...และจะขอบคุณมากถ้าคุณจะยังมีชีวิตต่อไป โดยที่ไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกับฉัน”

            “อนาสตาเซีย คำพูดของคุณมันสวนทางกับความต้องการที่แท้จริงของคุณนะ”

            “อย่า!...มาใช้คำพูดแบบนี้กับฉัน เราไม่ได้รู้จักกันดีขนาดที่คุณจะมาวิเคราะห์อะไรฉันได้”