ตอนที่ 20 ลูสเน้นย้ำคำว่าวันนี้

“คุณต้องการให้ผมกลับไปก่อนมั้ย...วันนี้” ลูสเน้นย้ำคำว่าวันนี้ และนั้นทำให้บุคคลที่สามที่ยืนเงียบๆได้ยินเช่นกัน เอ็ดเวิร์ดยังคงนิ่ง สำหรับภายนอกแต่ภายในใจของเขาร้อนลุ่ม เมื่อลูสประกาศชัดเจนว่าไม่มีทางเลิกยุ่งกับอนาสตาเซีย ผู้ซึ่งเป็นหัวใจและลมหายใจของเขา...เอ็ดเวิร์ด

            “ลูส ลูเธอร์ ไม่ว่าจะวันนี้หรือวันไหน ฉันไม่ต้องการเห็นหน้าคุณอีก...เราควรต่างคนต่างอยู่เสียดีกว่า ถ้าคุณไม่อยากเดือดร้อนไปกว่านี้”

            “เดือดร้อน? อนาสตาเซีย ผมแสดงให้คุณเห็นแบบนั้นเหรอว่าผมเดือดร้อนกับสิ่งที่เกิดขึ้น”

            “ไปให้พ้น!!!” อนาสตาเซีย ตะโกนใส่ลูส และวิ่งกลับขึ้นไปข้างบน และนั้นทำให้ลูสและเอ็ดเวิร์ดเคลื่อนไหวเช่นกัน ทันทีที่ลูสขยับจะตามอนาสตาเซียไป แต่เอ็ดเวิร์ดเองก็เหมือนจะไวไม่แพ้ลูส แต่เอ็ดเวิร์ดใช้ทางลัดเขาขยับกระโดดเหยียบตู้เล็กๆที่ตั้งอยู่ใกล้ๆราวบันได ทำให้เอ็ดเวิร์ด สามารถดักลูสไว้ทันก่อนที่ลูสจะก้าวขึ้นบันไดขั้นที่สามด้วยซ้ำ

            “ทางออก อยู่ฝั่งโน้น” เอ็ดเวิร์ดเป็นฝ่ายเอ่ยออกมา พร้อมตั้งรับการตอบโต้จากลูส

            “…เรื่องระหว่างฉันกับอนาสตาเซียไม่มีทางจบลงในวันนี้แน่นอน”

            “นั้นมันสำหรับแก แต่สำหรับเธอ จบแล้ว”

            “เอ็ดเวิร์ด นายกดดันเธอ”

            “ถ้านั้นเป็นสิ่งที่ฉันทำได้ ฉันก็จะทำอย่างไม่ลังเล แกออกไปจากที่นี่ได้แล้ว เพราะแกได้ทุกอย่างตามที่แกต้องการแล้ว” ลูสขบกรามแน่น ตอนนี้เขาบอกตัวเองได้เลยว่า เขาไม่พอใจสิ่งที่เกิดขึ้น และเขาเห็น เห็นน้ำตา ของอนาสตาเซียที่ไหลออกมาพร้อมกับเสียงตะโกนนั้น เธอเสียใจกับสิ่งที่ต้องฝืนใจแสดงออกมา เขาอยากจะไปหาเธอปลอบประโลมเธอ แต่นั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้นกับเขาแน่นอน เพราะอนาสตาเซียไม่ยอมให้เกิดขึ้นทั้งๆที่สายตาของเธอยามที่มองเขา เธอไม่มีทางเลือกหรือเธอไม่อยากเลือกตามเสียงของหัวใจ คนอย่างเขาไม่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ รออีกไม่นานนี้

            ลูสขยับเดินออกมาจากบ้านหลังนั้น เขาไม่ได้กลัวเอ็ดเวิร์ดเลยสักนิดและนั้นทำให้เอ็ดเวิร์ดรู้เช่นกัน แต่เขาไม่อยากให้อนาสตาเซียต้องเสียน้ำตาไปมากกว่านี้ และถ้าเธอคิดว่าเขาจะล้มเลิกทุกอย่างและจบอย่างที่เธอเข้าใจ บอกได้เลยว่าอนาสตาเซีย เบนเน็ต จะได้รู้จัก ลูส ลูเธอร์อย่างจริงจังในอีกไม่นานนี้

            ก็อก ก็อก ก๊อก  อนาสตาเซียรีบเช็ดน้ำตาของตัวเองทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูนั้น

            “เอ็ดเวิร์ด เขาไปแล้วใช่มั้ย?”

            “ใช่!…แอนนี่ร้องไห้”เอ็ดเวิร์ดพูดสิ่งที่เห็นเพื่อเป็นการเตือนอนาสตาเซีย ให้เธอรู้ว่าเขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น

            “แอนนี่ แอนนี่...ไม่รู้ว่าทำไมถึงเกิดขึ้น” เอ็ดเวิร์ดเดินไปนั่งชันเข่าลงที่พื้นตรงหน้าอนาสตาเซียที่นั่งอยู่บนเตียงนอน

            “ถามใจตัวเองว่าต้องการอะไร พี่หรือลูส...แอนนี่ค่อยๆคิด ถามตัวเองให้แน่ใจว่าใครคือคนที่แอนนี่ต้องการ”

            “ไม่ ไม่ แอนนี่มีเอ็ดเวิร์ดมาโดยตลอด แอนนี่ไม่ต้องการชีวิตที่ไม่มี   เอ็ดเวิร์ด พี่รู้ใช่มั้ย?”

            “แอนนี่ เรื่องนี้มันสำคัญ พี่ไม่เคยเห็นแอนนี่ทุกข์ใจมากมายขนาดนี้  เรื่องระหว่างเรามันต้องมาจากความต้องการของแอนนี่เพียงคนเดียว      พี่รักษาในสิ่งที่พี่รับปากไว้กับคุณย่า ท่านเป็นคนไทยและหลานสาวเพียงคนเดียวของท่านยังคงสะอาดหมดจด แอนนี่จะมอบสิ่งที่มีค่าของแอนนี่ให้กับคนที่แอนนี่เลือก ว่าเขาคนนั้นจะเป็นเจ้าบ่าวของแอนนี่...”

            “เอ็ดเวิร์ด พี่ทำแบบนี้ทำไม พี่จะมาเป็นตัวเลือกทำไม พี่ไม่ควรรอเลย ทุกอย่างมันควรจบไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน”อนาสตาเซียยังจำได้ว่าเมื่อสามปีก่อนเธอเป็นฝ่ายเอ่ยให้ทุกอย่างกับเอ็ดเวิร์ด ซึ่งเขาปฎิเสธเธอเพียงบอกว่า อยากให้เธอโตมากกว่านี้

            “พี่ยังยืนยันคำเดิม ถ้าถึงตอนนั้น ตอนที่แอนนี่โตเป็นผู้ใหญ่ และแอนนี่ไม่ต้องการใครและแอนนี่ยังต้องการเพียงพี่ไม่เปลี่ยนแปลง เหมือนเมื่อสามปีก่อน เราจะแต่งงานกัน”

            “แล้วมันเมื่อไหร่? ต้องรออีกนานแค่ไหน” อนาสตาเซียย้ำถามเป็นครั้งที่สอง เมื่อเธอเคยถามมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อสามปีก่อน

            “คุณย่าบอกว่า ถ้าเวลานั้นมาถึงแอนนี่จะรู้เอง แล้วถ้าถึงตอนนั้นสายตาของแอนนี่ยังคงต้องการเห็นเพียงพี่ พี่ที่แอนนี่อยากเห็นไปตลอดจนลมหายใจสุดท้าย”

            “คุณย่าบอกแบบนั้นเหรอคะ?”

            “แอนนี่ ไม่ใช่เพียงแต่แอนนี่ที่ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง พี่เองก็สับสนและไม่เข้าใจเช่นกัน แต่เมื่อพี่โตขึ้น ทุกอย่างของพี่มันชัดเจนมากขึ้น ว่าแอนนี่คือผู้หญิงที่พี่ต้องการ...ตอนนี้พี่บอกแอนนี่ได้เลยว่าพี่ไม่สงสัยตัวเองหรือตั้งคำถามกับตัวเองอีกเลย กับความรู้สึกที่พี่มีให้...” เอ็ดเวิร์ดมอง อนาสตาเซียด้วยสายตาที่สื่อความหมายได้อย่างชัดเจน