บทที่ 20

อาจูตาลุกวาว แต่ท่านจ้าวหุบเขาถอนหายใจยาว...

“ศิษย์พี่...เดาว่าท่านคงรู้ดีอยู่แล้วว่าตามกฎบัญญัติของหุบเขาข้าควรให้ความช่วยเหลือทุกผู้ทุกคนอย่างเท่าเทียม” เขาวางห่อผ้าในมือลงบนโต๊ะเล็กใกล้มือ ราวกับไม่แยแสมันอีกต่อไป “ก่อนหน้านี้ คุณชายใหญ่สำนักคุ้มภัยสกุลซุน ซุนเย่ เพียงเพื่อรักษาอาการใบไม้บาด พ่อบ้านสกุลซุนถึงกับตีมูลค่าบาดแผลนั้นถึง

หนึ่งหมื่นตำลึงทอง...ในตอนนั้นเมื่อการรักษาเสร็จสิ้นสกุลซุนทุกคนก็รีบลงจากเขา ไม่มีผู้ใดคิดพักค้างผูกขาดเรือนพักรับรองแขกของหุบเขาแห่งนี้แม้แต่น้อย”

เพียงได้ยินคำว่าใบไม้บาด อาจูก็นึกถึงฉากนองเลือดในบ่อน้ำร้อนขึ้นได้

เธอเหลียวมองจ้าวหุบเขาเดียวดายทันที...

ซือฝุ...ซือฝุเจ้าคะ...นี่อย่าบอกนะว่าท่านไปรักษาคนที่ตัวเองเป็นคน

ทำร้ายจนเลือกโชกเพียงเพื่อจะรีดไถเงินเขาอีกหนึ่งหมื่นตำลึงทอง...

นอกจากนี้ ผู้ใดกัน สอนให้ท่านเรียกแผลเลือดทะลักเช่นนั้นว่าแผลใบไม้บาด? นี่ท่านจงใจเล่นลิ้นกวนประสาทผู้คนใช่หรือไม่?

ซือฝุผู้สุขุมยังคงกล่าวต่อไป “เพียงรักษาแผลใบไม้บาดยังมูลค่าสูงถึง

หนึ่งหมื่นตำลึงทอง แต่นี่ท่านต้องการยาถอนพิษถึงสิบสองชนิดทั้งยังต้องการพำนักในหุบเขา หากเป็นยาพิษสามัญก็แล้วไป แต่พิษจากเข็มแต่ละเล่มล้วนร้ายแรงถึงขั้นเพียงโดนสะกิดเบาๆ ก็สิ้นชีพ หากข้ารับสินน้ำใจจากท่านเพียง

หนึ่งหมื่นตำลึงทอง จะเป็นธรรมต่อสำนักคุ้มภัยสกุลซุนได้อย่างไร”

ไม่เพียงแต่อาจูเท่านั้นที่ตกตะลึง ดูเหมือนศิษย์ผู้พี่ของท่านจ้าวหุบเขาเองก็ตะลึงงันจนสีหน้าแข็งค้าง

“หนึ่งชนิดเท่านั้น” ท่านจ้าวหุบเขาผู้ทรงธรรมต่อรอง “เห็นแก่ที่ประมุขเซี่ยเคยเป็นศิษย์ร่วมสำนัก ทั้งยังเคยเป็นคนในหุบเขาแห่งนี้ ด้วยสินน้ำใจจำนวน

หนึ่งหมื่นตำลึงทองนี้ ข้าจะเลือกปรุงยาถอนพิษชนิดที่ร้ายแรงที่สุดในบรรดา

เข็มพิษสิบสองเล่มนี้ให้ท่าน ในระหว่างเจ็ดวันที่รอยาถอนพิษชนิดนี้ ท่านและผู้ติดตามสามารถพักค้างในหุบเขานี้ได้โดยมีข้อแม้อยู่สองประการ”

“ว่ามา” ประมุขเซี่ยตอบรับฉะฉาน

“ข้อแรก...ระหว่างอยู่ที่นี่ เรือนที่เข้าออกได้มีเพียงเรือนตะวันตก สถานที่อื่นนับเป็นเขตหวงห้าม เมื่อมาอาศัยอยู่ที่นี่ แม้จะได้ชื่อว่าเป็นแขก แต่ตัวข้านั้นต้องทุ่มเทเวลาและสติสัมปชัญญะในการค้นหายาแก้พิษ จึงไม่สะดวกจะดูแลผู้ใด ศิษย์ของข้าผู้นี้ก็ไม่ประสีประสาทั้งยังต้องอยู่ข้างกายคอยช่วยส่งของ ทดสอบตัวยา

ในแต่ละวันมีเวลาไม่มากนัก จึงต้องรบกวนพวกท่านให้จัดหาข้าวปลาอาหารกันเอง นอกจากที่พักแล้วจะไม่มีผู้ใดช่วยดูแลเรื่องอื่นเรื่องใดให้พวกท่านทั้งนั้น”

แม้จะตะลึงงันเพราะเงื่อนไขอันเขี้ยวลากดินของท่านข้าวหุบเขา แต่เมื่อฟังถึงตรงนี้ อาจูก็อดสรรเสริญในใจไม่ได้

อา...เยี่ยมเจ้าค่ะ เสี่ยวจวี๋ฮวาเป็น(ลูกศิษย์)ของท่าน ห้ามให้ไปรับใช้ผู้อื่นผู้ใดทั้งสิ้น!

“ข้อที่สอง...” ท่านจ้าวหุบเขาจ้องลึกลงในดวงตาศิษย์พี่ผู้มาเยือน “หากประมุขเซี่ยและผู้ติดตามจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องกินยาชนิดนี้” จ้าวหุบเขาหลี่ล้วงหยิบขวดกระเบื้องเคลือบออกมาจากสาบเสื้อ ใช้ลมปราณซัดขวดเล็กๆ ขวดนั้นส่งไปยังศิษย์ผู้พี่

เมื่ออีกฝ่ายเปิดจุกเทเม็ดยาออกมา ท่านจ้าวหุบเขาก็อธิบายด้วยน้ำเสียงราบเรียบดังเช่นก่อนหน้า

“นี่คือยาพิษสลายวรยุทธ์ที่ข้าเพิ่งคิดค้นขึ้น”

“ยาพิษ...สลายวรยุทธ์?! ”

“ขอประมุขเซี่ยจงวางใจ ยาชนิดนี้จะสลายวรยุทธ์ที่ท่านมีเพียงชั่วคราวเท่านั้น ทันทีที่ได้รับยาถอนพิษ วรยุทธ์ที่ท่านมีก็จะกลับสู่สภาวะเดิมทุกประการ”

“ตำหนักพันพิษมีกิจธุระให้สะสางไม่น้อย หากมีเหตุจำเป็น ต้องออกนอกหุบเขา ประมุขค่ายพรรคที่ไร้วรยุทธ์เช่นข้าจะยังขยับแข้งขยับขากระทำสิ่งใดได้? ” นางอุทธรณ์

“ประมุขเซี่ยไม่จำเป็นต้องกังวลจนเกินไป หากประมุขเซี่ยมีเหตุจำเป็น หรือหากจ้าวหุบเขาเช่นข้าต้องออกไปสะสางธุระใด ประมุขเซี่ยสามารถขอรับยาถอนพิษไปได้ทุกครั้ง”

สรุปก็คือ นอกจากตอนอาศัยอยู่ในหุบเขาจะห้ามหือห้ามอือแล้ว จะเข้าหรือออกจากหุบเขาแต่ละครั้งก็ล้วนต้องบอกให้รู้

จุ๊ๆๆ อาจูได้ยินแล้วลอบส่งเสียงจิ๊จ๊ะกับตัวเองในใจ

ที่แท้แล้วท่านจ้าวหุบเขาผู้นี้ก็ระเบียบจัดช่างคิดไม่น้อย...

ดูเหมือนเซี่ยซูเหยาเองก็เดารูปการณ์ได้เหมือนกัน

“แล้วหากข้าไม่กิน”

“สิ่งที่ข้าพูดออกไปแล้วย่อมผูกมัดเป็นเงื่อนไข หากท่านไม่ยอมทำตามเงื่อนไข ข้าก็ไม่อาจรับทองหมื่นตำลึงและคิดค้นยาถอนพิษให้ท่านได้เช่นกัน”

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร พอฟังถึงตรงนี้ ศิษย์ผู้พี่ของท่านจ้าวหุบเขาก็ตวัดสายตาอันคมกริบจ้องมองมา...

เอ๊ะเอ๋...นี่ข้าทำอันใดผิดไปเจ้าคะ อาจารย์ป้า เหตุใดจึงถลึงตามองข้าเช่นนี้???