บทที่ 4

เฉิงจิ้นเหอตะโกนถามกลับอย่างไม่กลัวเกรงยังความไม่พอใจแก่หนุ่มวัยฉกรรจ์ทั้งสาม

“ไม่ใช่เรื่องของเจ้าอย่ามายุ่งย่ามจะดีกว่า ถ้าไม่อยากถูกฆ่ายามวิกาลโดยมิมีผู้รู้เห็นก็จงไปซะ!

“แสดงว่าพวกเจ้ากำลังทำเรื่องไม่ดีจริง ๆ ด้วย แต่ขอโทษที ข้าล่ะชอบนักกับไอ้การเข้าไปยุ่งย่ามเรื่องชาวบ้าน”

“จิ้นเหอ!”

หวังซื่อร้องปรามตัวสั่นเพราะตนเองนั้นไร้วรยุทธ หากไม่ทันเสียแล้วเมื่อแม่ทัพหนุ่มกระโดดลงจากหลังม้า เฉิงจิ้นเหอตวัดผ้าคลุมออกทำให้เห็นรูปร่างสูงใหญ่กำยำในชุดสีดำน่าเกรงขาม ดวงตายาวรีบนใบหน้าหล่อเหลาราวรูปสลักของเทพจ้องคนทั้งสามที่ย่างสามขุมเข้ามาพร้อมกัน

หญิงสาวซึ่งถูกรายล้อมเมื่อครู่ขยับก้าวถอยหลังแต่กลับสะดุดตอไม้ล้มลง นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้งก็เห็นประกายเงาวับสะท้อนจากปลายดาบของชายหนุ่มที่ตวัดไปมาปะทะคมดาบของชายทั้งสามเสียงดังสนั่นหวั่นไหวก่อนคนเลวทั้งหมดจะถูกปลายดาบคมกริบตวัดลงกลางหลังและกลางลำตัวล้มลุกคลุกคลานวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงทั้งที่ตามร่างกายเปื้อนเปรอะด้วยโลหิตแดงฉานหายไปคนละทิศคนละทางในความมืด

“แม่นาง...เป็นอย่างไรบ้าง”

เฉิงจิ้นเหอปราดเข้าไปประคองร่างของสตรีที่นั่งตกตะลึงบนพื้น นางเงยหน้าขึ้นและจ้องบุรุษหนุ่มผู้ซึ่งเข้ามาช่วยได้ทันเวลา

“ข้าไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณท่านผู้กล้าที่มาช่วยข้าไว้”

“ดึกดื่นเช่นนี้ใยจึงเข้ามาในป่าเพียงผู้เดียว รู้หรือไม่ว่ามันอันตรายมาก”

“ข้าเดินทางมาจากอีกหมู่บ้าน กำลังจะเข้าไปในเมืองเพื่อหาที่พักก็มาพบคนพวกนี้เสียก่อน ช่างโชคดีเหลือเกินที่ท่านผ่านมาพอดี”

“เจ้าชื่ออะไร?”

“ข้าชื่อ...ฟางซิน”

2

นางมารเร้นกาย

                เสียงใสทว่ากังวานกว้างของนางมิได้ทำให้คนฟังฉุกนึกว่ามันคือทำนองเสียงอันทรงพลังแม้ฟางซินพยายามเก็บเร้นสิ่งที่ต้องการแอบซ่อนหากสิ่งที่นางทำได้คือการเปิดเผยความอ่อนช้อยของความเป็นอิสตรีซึ่งดูภายนอกเสมือนอ่อนแอและเป็นคุณสมบัติประการหนึ่งที่มิว่าชายใดก็ต้องแพ้พ่าย หากแต่ชายแปลกหน้ากลับมิยอมฉวยโอกาสตอนที่นางล้มจับต้องเรือนกายอ่อนช้อยงดงามราวนางหงส์มากไปกว่าผละจากและลุกขึ้นยืนขณะเก็บคมดาบกลับลงฝักข้างลำตัว

                แว่บหนึ่งที่เห็นก็ทำให้ฟางซินฉุกนึกว่าบุรุษแปลกหน้าผู้นี้คงมิใช่ชาวบ้านธรรมดาเป็นแน่ คนเดินทางธรรมดาสามัญทั่วไปคงไม่พกพาดาบนอกจากจะเป็นผู้ฝึกฝนวิชาการต่อสู้ อาจมาจากสำนักใดสำนักหนึ่งในแคว้นนี้ เพราะดูจากการแต่งกายอันรัดกุม จะว่าเขาเป็นจอมยุทธ์พเนจรก็ไม่เหมือนเสียทีเดียวเพราะดูเหมือนเขามาอย่างมีจุดหมาย ในเวลานั้นเองหวังซื่อก็รีบลงจากหลังม้าวิ่งเข้ามาสมทบ

                “เป็นอย่างไรบ้างจิ้นเหอ ท่านบาดเจ็บตรงไหนบ้าง”

“ข้าไม่เป็นไร”

เขาตอบเสียงเบาลงและหันกลับไปยังหญิงสาวที่ยังนั่งบนพื้นหญ้า ในห้วงขณะนั้นเองที่แสงไฟจากคบเพลิงในมือหวังซื่อสาดลงบนใบหน้าสวยงามหมดจดของนาง เฉิงจิ้นเหอชะงักงันไปชั่วลมหายใจ ขุนศึกผู้เกรียงไกรมิใช่ว่าไม่เคยเห็นนางสนมในราชวัง หญิงเหล่านั้นแต่งกายด้วยแพรพรรณและเครื่องถนิมพิมภางดงาม หากก็ไม่เคยเห็นหญิงชาวบ้านใบหน้าสวยซึ้งผุดผาดและมีผิวขาวผ่องราวดั่งหยกเปล่งประกายเช่นนี้ และนอกจากเว่ยซูฉี คู่หมายของเขาแล้วเฉิงจิ้นเหอแทบไม่เคยละสายตาไปมองหญิงใด ขุนพลหนุ่มสงบความคิดของตัวเองลงชั่วขณะก่อนจะกล่าวเสียงเย็น

“ลุกขึ้นเถิดแม่นาง”

“ข้า...ข้า...อะ...”

ฟางซินนิ่วหน้าเมื่อพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ลุกขึ้นไม่ได้ นางจับข้อเท้าตัวเองและทำให้เฉิงจิ้นเหอประหลาดใจ

“มีอะไรหรือ...โอ...ที่ข้อเท้าของเจ้ามีเลือดออก”

เขาก้มลงดูที่เท้าขาวผ่องของนางและเห็นว่าข้างที่มีลูกกระพรวนเงินเล็ก ๆ ห้อยอยู่เป็นรอยช้ำมีเลือดซึมออกมา ฟางซินก้มลงมองข้อเท้าตัวเอง แท้จริงบาดแผลเพียงเท่านี้มิได้สร้างความเจ็บปวดให้นางแต่อย่างใดหากเพื่อมิให้เป็นที่สงสัยนางจึงแสร้งทำสีหน้าตกใจเมื่อเห็นหยาดโลหิตอาบแผล

“นี่เจ้าเดินได้หรือไม่?”

ขุนศึกหนุ่มเอ่ยถาม ยามเขาก้มหน้าลงไปใกล้กลับทำให้นางมารบังเกิดความหวั่นไหวในฉับพลัน ซึ่งไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ในกายของนางร้อนรุ่มด้วยพลังปราณแปรปรวนซึ่งโดยปกติมันจะเกิดขึ้นเมื่อนางบังเกิดความตื่นเต้นหากก็สงบความปรวนแปรนั้นลงได้ในชั่วไม่ถึงหนึ่งลมหายใจ ฟางซินสกัดพลังฟุ้งซ่านนั้นไว้ด้วยการกดปลายนิ้วเพียงเบา ๆ ร่างกายของนางผ่อนคลายลงแต่จะสำแดงความเข้มแข็งว่ามิได้เป็นเช่นไรเลยตอนนี้ไม่ได้ นางพยักหน้า

“ได้...ข้าคิดว่าได้”