ตอนที่35 คัมภีร์ปราณมรณะ

หลังจากตั้งจิตอฐิษธาน ว่านชิงอีก็เปิดย่ามออกมาดูว่ามีสิ่งใดเกิดขึ้นหรือไม่ ปรากฏว่ามีหนังสือจีนโบราณอยู่เล่มหนึ่ง ที่ค่อนข้างเก่ามากมองแทบไม่เห็นตัวหนังสือ ว่านชิงอีค่อย ๆ หยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา แล้วเริ่มเปิดดูด้านในมีกระดาษสอดเอาไว้ นางจึงหยิบมาเปิดอ่าน ก่อนจะตาเบิกกว้าง นี่มันลายมือของพ่อ

 “ลูกรักนี่เป็นหนังสือที่แม่ของเจ้าไปเจอมาจากร้านของเก่า เป็นตำราวิชาเดชคัมภีร์ปราณมรณะ แม่ของเจ้าชอบดูซีรี่ย์จีนโบราณมาก จึงได้ซื้อติดมา พ่อคิดว่าเจ้ามีความผูกพันกับวิญญาณ วิชานี้อาจเหมาะกับเจ้า รักษาตัวด้วย”

 พอว่านชิงอีอ่านจบก็บอกไม่ถูกว่า จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี วิชาเดชคัมภีร์ปราณมรณะ วิชานี้ฟังดูแปลกมาก ไม่ใช่ฝึกเสร็จนางจะมรณะตามชื่อหรอกนะ เฮ่อแต่ว่าก็ต้องลองดู พ่อกับแม่อุตส่าห์ส่งมาให้ทั้งที

 ว่านชิงอีเปิดหนังสืออ่านจนจบ ตัวหนังสือเป็นภาษาจีนแต่ไม่รู้ว่านางเข้าใจได้อย่างไร ทั้งหมดมีอยู่เจ็ดบท พอนางเริ่มอ่านบทแรกสร้อยประคำเจ็ดสีที่นางสวมอยู่ก็เริ่มเปล่งแสง นางมองด้วยความสนใจ เมื่อก่อนสร้อยประคำเส้นนี้ไม่เคยเปล่งแสงออกมาเลย หรือว่าสร้อยเส้นนี้จะเชื่อมโยงกับวิชาในหนังสือเล่มนี้กันนะ สีแรกที่เปล่งแสงออกมาคือสีแดง บทที่สองเป็นสีส้ม บทที่สามเป็นสีเขียว บทที่สี่สีน้ำเงิน บทที่ห้าสีม่วง บทที่หกสีเงิน บทที่เจ็ดคือสีทอง จากนั้นสีทั้งเจ็ดที่เป็นดั่งสายรุ้ง ก็หมุนไปรอบๆ ตัวของว่านชิงอี ก่อนจะค่อย ๆ จางหายไป ว่านชิงอีรับรู้ถึงพลังปราณที่ไหลเวียนทั่วร่างกาย ก่อนจะยกมือขึ้นมาพนมอีกครั้ง “ขอบคุณท่านพ่อขอบคุณท่านแม่ ข้าสัญญาว่าจะใช้ความสามารถที่มีช่วยเหลือผู้คนจากคนชั่วเจ้าค่ะ” ปิงปิงที่นั่งมองเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่บนเตียงของว่านชิงอี ระบายยิ้มด้วยความพอใจ ต่อไปคุณหนูก็จะเก่งกาจเหนือใคร พวกคนชั่วพวกเจ้ารอหน่อยนะข้ากับลูกพี่ของข้ากำลังจะไปหาในไม่ช้า

 จวนตระกูลโจว โจวเหม่ยหลิงหลังจากฟังรายงานจากจ้าวลัทธิซิ่วเป่า ก็ถึงกับตกตะลึงเป็นไปได้อย่างไรที่เด็กคนนั้น นอกจากจะมีความสามารถเหฺ็นวิญญาณแล้ว ยังมีวิชาเวทมนตร์อาคมอีกด้วย เรื่องนี้เหลือเชื่อเกินไปแล้ว แต่ถึงอย่างไรนางก็เก็บเด็กคนนั้นไว้ไม่ได้ ยิ่งนางมีความสามารถก็ต้องรีบกำจัด

 “หากนางมีวิชาอาคม ท่านคิดว่าจะมีความสามารถรับมือกับนางหรือไม่?” โจวเหม่ยหลิงเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

 “ข้าจะเรียกน้องสาวมาช่วยอีกแรง ข้าไม่รู้ว่าความสามารถนางมีมากเท่าใด คราวหน้าหากลงมือเราจะประมาทฝีมือนางไม่ได้เด็ดขาด”

 “เห็นทีว่าข้าต้องเรียกทีมสังหารมาช่วยอีกแรง ท่านกับน้องสาวก็ใช้วิชาอาคม จากนั้นก็ให้ทีมสังหารเข้าโจมตี ข้าไม่อยากให้เรื่องนี้ผิดพลาดอีกแล้ว เด็กสาวเพียงคนเดียวทำให้ข้าเสียเวลาเกินไปแล้ว เหว่ยอ๋องอีกคนข้าต้องหาทางกำจัดเขาให้ได้ ว่าแต่คืนนี้ท่านจะนอนค้างกับข้าที่นี่หรือไม่?” โจวเหม่ยหลิงกล่าวจบก็ลุกมานั่งบนตักของเขา ก่อนจะยกมือขึ้นมาคล้องคอของจ้าวลัทธิ 

 “นายหญิงเดี๋ยวมีคนมาเห็นขอรับ”

 “เห็นก็ช่างปะไรใครสนกัน จวนนี้ใครใหญ่ทุกคนต่างรู้ดี สามีข้าเราต่างคนต่างอยู่มานานแล้ว เขาก็ไปหาความสุขของเขา ข้าก็หาความสุขของข้า ท่านไม่ต้องกังวลไปหรอก” โจวเหม่ยหลิงโน้มใบหน้าเขาเข้ามาใกล้ ก่อนจะบดจูบลงไปบนริมฝีปากหนาอย่างเร่าร้อน 

 จางเจียวลู่ที่ยืนมองพฤติกรรมของโจวเหม่ยหลินอย่างไม่ใส่ใจ เขาและนางต่างแต่งงานกันเพราะผลประโยชน์ของทั้งสองฝ่าย เขาไม่ได้รักนางและนางก็ไม่ไดรักเขา หลังจากเขาทำให้นางมีทายาทสืบสกุล ทั้งเขาและนางก็ต่างใช้ชีวิตในแบบของตน แต่ก็ดีเพราะเขานั้นมีรสนิยมการร่วมรักที่รุนแรง ช่วงมีอะไรกับโจวเหม่ยหลิน เขาก็ไม่ได้มีความชอบเรื่องร่วมรักที่แปลกประหลาดมากนัก แต่หลังจากเค้าเห็นพฤติกรรมของนาง ตัวเขากลับกลายเป็นคนที่เวลาเสพสมหรือร่วมรักกับใคร มักจะชอบเห็นสตรีได้รับความเจ็บปวด ซึ่งหลายต่อหลายครั้งสตรีก็ทนไม่ไหวเสียชีวิต

 นึกถึงเรื่องนี้เขาเองก็ห่างหายไปนาน ครั้งสุดท้ายเขาจำได้ว่า ได้ร่วมรักกับสตรีจากหอคณิกาชมจันทร์ บทรักครั้งนั้นเขาร่วมรักกับนางอย่างบ้าคลั่ง นางได้เสียชีวิตในเวลาต่อมา จากนั้นเขาก็ยังไม่ได้ไปเยือนที่นั่นอีกเลย แต่วันนี้เขาเห็นการกระทำของโจวเหม่ยหลิงแล้ว ความรู้สึกอยากลงโทษสตรี จึงบังเกิดขึ้นมาในหัวของเขาขึ้นมาทันที แต่ว่าเขาต้องหาสถานที่แห่งใหม่ หอนางโลมชมจันทร์เขาทำสตรีตายไปห้าคนแล้ว หากกลับไปอีกครั้งคงไม่มีสตรีอยากไปหลับนอนกับเขา ถึงแม้ว่าเขาจะจ่ายหนักเพียงใดก็ตาม อีกอย่างเขาไม่อยากเสี่ยงถูกจับ แม้จะไม่มีใครมาแจ้งจับเขา แต่เขาก็ควรระมัดระวังตัวเอาไว้

 บนถนนในเมืองหลวงยามตะวันใกล้ลับฟ้า วิญญาณลู่หลิ่งที่ออกมาเดินตรวจตรากับวิญญาณอีถง หลังจากจับตาดูตระกูลซูและตระกูลจาง สองวิญญาณก็ออกมาเดินเตร็ดเตร่แก้เบื่อ แต่สายตาของลู่หลิงก็ต้องไปสะดุดกับรถม้าที่นางจำได้ดีไม่เคยลืม ที่นางจำได้เพราะรถม้าประดับด้วยผ้าแพรสีม่วง และโคมไฟลายดอกโบตั๋นที่ห้อยไว้ด้านข้าง นางจดจำใบหน้าเขาไม่ได้มากนัก เพราะเขาสวมหน้ากากอยู่ตลอดเวลา จะเป็นชายชั่ววิปริตคนนั้นหรือไม่ นางต้องรีบไปแจ้งท่านหญิงก่อน

 “อีถงเจ้าไปแจ้งท่านหญิงว่าข้าพบคนคนนั้นแล้ว ข้าจะคอยจับตาอยู่ที่นี่ หากเจ้ากลับมาก็มาอยู่ตรงจุดนี้ เดี๋ยวขาจะตามเขาไป”

 “ได้ ๆ ข้าจะรีบไป แล้วจะรีบกลับมา”

 ณ จวนสกุลว่าน ว่านชิงอีนั่งเขียนยันต์อยู่ตรงริมระเบียง โดยมีเสี่ยวหมาน ฮุ่ยเจียง และห้าองครักษ์ช่วยกันพับยันต์ ที่นางที่เขียนขึ้นอย่างขะมักเขม้น ยามนี่ว่านชิงอีอารมณ์ดีร่าเริงเป็นที่สุด เพราะยามนี้นางมีความสามารถขึ้นมาอีกอย่างนั้นก็คือวรยุทธ นางไม่ต้องกังวลว่าองครักษ์จะต้องมาตาย เพราะต้องมาคอยปกป้องนาง ก่อนจะมีคนบ่าวมารายงานว่าเหว่ยอ๋องได้แวะมาหา ว่านชิงอีพยักรับรู้และให้เขาเข้ามาพบได้ เหว่ยอ๋องเมื่อมาถึงก็เห็นว่า ว่านชิงอีกำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่อย่างตั้งใจ ก็เดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ นาง แล้วหยิบแผ่นกระดาษขึ้นมาดู

 “นี่คือยันต์ที่เจ้าเขียนรึ เหตุใดถึงเขียนมากมายเช่นนี้?”

 “อีกไม่นานจะถึงเทศกาลปีใหม่ ผู้คนก็จะหลั่งไหลกันไปกราบไหว้ขอพรตามวัดต่างๆ หม่อมฉันเลยคิดจะทำยันต์ไว้แจกทุกคน แต่ว่าอาจจะทำไว้แต่อาจจะยังไม่แจกเพคะ หม่อมฉันมีลางสังหรณ์ว่า เทศกาลปีใหม่อาจมีคนใช้โอกาสนี้ สร้างเรื่องใส่ร้ายหม่อมฉันอีกครั้ง หลังจากที่ครั้งก่อนใส่ร้ายว่าหม่อมฉันเป็นปีศาจแล้วไม่สำเร็จ หากหม่อมฉันแจกยันต์ป้องกันออกไป พวกเขาอาจสร้างเรื่องแล้วโยนความผิดให้ได้เพคะ”

 “เจ้าคิดได้รอบคอบดี แล้วถ้าหากเจ้าไม่ได้แจกยันต์ แต่ก็ยังถูกใส่ร้าย แล้วเจ้าจะทำอย่างไร?” เหว่ยอ๋องมองใบหน้างามที่ยามนี้ ยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดี เขาเห็นแล้วก็ยกยิ้มเอ็นดูในความสดใสของนาง

 “หม่อมฉันมีแผนเพคะแต่ต้องรอดูท่าทีของพวกเขาว่าจะมาไม้ไหน แต่ว่าท่านอ๋องหม่อมฉันมีเรื่องจะบอกพระองค์เพคะ” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้น พร้อมยิ้มสดใสนัยน์ตาเป็นประกาย บ่งบอกว่านางมีความสุขมากเพียงใด เหว่ยอ๋องเห็นท่าทางของนาง ก็ใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก หากนางเกี้ยวเขาต่อหน้าทุกคนเขาจะทำอย่างไรดี 

 “หม่อมฉันฝึกวรยุทธสำเร็จแล้วเพคะ ต่อไปก็ไม่ต้องกลัวว่าใครจะมาทำร้าย ท่านอ๋องดีใจมั้ยเพคะ?” เหว่ยอ๋องชะงักงันเมื่อได้ยิน เขาก็นึกว่านางจะ…

 “ดีใจสิ แล้วเจ้าไปฝึกวรยุทธกับผู้ใด?”

 “องครักษ์ฮุ่ยเจียงสอนหม่อมฉันเพคะ พอนางสอนปุ๊บหม่อมฉันก็เป็นวรยุทธทันทีเลยเพคะ เฮ่อ!ว่าที่ชายาของเหว่ยอ๋อง ช่างเก่งกาจเฉลียวฉลาดเสียจริง ๆ” ว่านชิงอีเอ่ยขึ้นอย่างเป็นเรื่องปกติทั่วไป ก่อนจะหยิบพู่กันมาเขียนยันตฺ์ต่อ ปล่อยให้เหว่ยอ๋องที่ยามนี้หัวใจเบ่งบาน หันหน้าหนีไปยิ้มให้กับดินฟ้าอากาศ เพราะทำตัวไม่ถูก