บทที่ 12 ท่านรองแม่ทัพมาเยือน

บ่ายวันต่อมา ท่านรองแม่ทัพถังมาขอพบพระชายาหยาง บ่าวในจวนจึงพาท่านรองแม่ทัพเดินลัดเลาะผ่านเรือนใหญ่ไปทางด้านหลังตำหนักจนถึงสุดมุมรั้วที่แสดงอาณาเขตของตำหนักชินอ๋อง เขารู้สึกแปลกใจมากที่พระชายามาอยู่ที่เรือนหลังเล็กท้ายตำหนักเช่นนี้

คิ้วเข้มของเขาขมวดมุ่น  เฝ้าครุ่นคิดว่าชีวิตในตำหนักของซิ่วอิงจะลำบากยากแค้นหรือไม่  เมื่อเดินไปถึงหน้าเรือนหลังเล็ก บ่าวชายเข้าไปเคาะประตูเรือนและแจ้งว่าท่านรองแม่ทัพมาขอพบพระชายา

เหม่ยเอ๋อเดินออกเปิดประตูเรือน “ คารวะท่านรองแม่ทัพถังเจ้าค่ะ อีกสักครู่พระชายาจะออกมาพบท่านเจ้าค่ะ เชิญท่านนั่งรอที่ม้านั่งตรงนี้ก่อนนะเจ้าค่ะ  บ่าวจะไปยกน้ำชามาให้”

รองแม่ทัพถังส่งยิ้มให้เหม่ยเอ๋ออย่างคุ้นเคย  และทรุดนั่งลงตามที่นางบอกหันมองไปรอบๆบริเวณเรือนหลังเล็กนี้ มันก็ร่มรื่นน่าอยู่ดีอยู่หรอกสวนหน้าเรือนก็สวยงาม  ลมพัดเย็นสบายแต่มันจะสมศักดิ์ศรีของพระชายาชินอ๋องอย่างนั้นหรือ เขาครุ่นคิดอย่างข้องใจ 

 

 

สักพักซิ่วอิงก็เดินออกมา ตามด้วยเหม่ยเอ๋อที่นำป้านน้ำชามาวางบนโต๊ะตัวเล็กข้างหน้าทั้งสองและรินน้ำชาใส่จอกวางตรงหน้าของทั้งคู่  จากนั้นจึงถอยออกไป  

“ เจ้าอยู่ที่นี่สบายดีอย่างนั้นหรือ เมื่อก่อนเจ้าอยู่ที่จวนท่านราชครู เป็นคุณหนูในห้องหอ เป็นบุตรีคนเดียวของท่านราชครูต้องการอะไรก็ได้สมปรารถนา จะมาทนอดอู้อยู่เรือนเล็กเช่นนี้  เจ้าทำใจได้อย่างนั้นหรือ ”

รองแม่ทัพเอ่ยถามนาง พลางพิศดูใบหน้้าหวานนั้นอย่างเป็นห่วง “ ข้าอยู่ได้เจ้าค่ะ เรือนหลังนี้มันเล็กไปหน่อยก็จริงแต่ว่าเครื่องใช้ในเรือนก็ครบครันอีกทั้งบริเวณโดยรอบร่มรื่นย์  บรรยากาศดีมากนะเจ้าคะ ที่สำคัญเป็นอิสระ ไม่ต้องมีใครมารบกวนเราเจ้าค่ะ ”

ท่านรองแม่ทัพมองใบหน้าหวานนิ่งนาน  เพื่อค้นหาความทุกข์ในใบหน้านัั้น  เห็นนางทำหน้าเฉยๆ ไม่ทุกข์อันใดก็รู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมาก “ เจ้าไม่คิดหรือว่าชินอ๋องทำเช่นนี้หยามท่านราชครูและเจ้ามากที่ส่งเจ้ามาอยู่เรือนเล็กท้ายตำหนักเช่นนี้ ” 

 

 

ซิ่วอิงส่งยิ้มน้อยๆให้ท่านรองแม่ทัพ  “ ไม่ใช่ความผิดของเขาที่ไม่รักข้า เพราะเขาไม่ได้รักข้าตั้งแต่แรกแล้วเจ้าค่ะ ข้าขอร้องท่านพ่อให้ขอราชโองการบีบบังคับให้เขาต้องแต่งงานกับข้า รับข้าเป็นพระชายาโดยที่เขาไม่ได้เต็มใจเลยแม้แต่น้อย เขามีคนรักของเขาอยู่แล้วคือแม่นางหลิวอี้เฟยบุตรีเสนาบดีฝั่งซ้ายไงล่ะเจ้าคะ ท่านพอจะรู้จักหรือไม่ ” ท่านรองแม่ทัพพยักหน้า

“ นางเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของเมืองนี้  ข้าย่อมรู้จักนาง  แต่ไม่ได้นึกชอบพอนางหรอกนะ เพราะข้ามีคนที่ข้าชอบพออยู่นานแล้ว  เพียงแต่ข้ายังไม่ได้บอกกับนางแค่นั้นเอง” ท่านรองแม่ทัพมองหน้าซิ่วอิงอย่างมีความหมาย   ดวงตามีประกายแปลกๆอยู่ในนั้น

ซิ่วอิงนึกคิดเอาว่าคนที่ว่านั้นคงไม่ใช่นางหรอกใช่ไหม  จากนั้นใบหน้าหวานก็แดงระเรื่อขึ้นมาน้อย ๆ ท่านรองแม่ทัพมองนางมีท่าทีเขินอายน้อยๆ ก็ยิ้มอย่างพอใจ เขามีความหวังขึ้นมาทันที  ถ้านางก็มีใจตรงกัน  เขาก็ดีใจนัก   

แต่ตอนนี้ปัญหาใหญ่คือต้องหาทางให้นางหย่าขาดกับชินอ๋องให้ได้  เขาจะลองปรึกษากับท่านพ่อและท่านราชครูดูว่ามีหนทางใดจะทำได้บ้างเนื่องจากเป็นสมรสพระราชทาน  จะให้ทั้งสองหย่าขาดกันเองนั้นทำไม่ได้  

 

 

ซิ่วอิงเชิญชวนเขาอยู่ทานอาหารค่ำกับนาง นางจะย่างเนื้อและทำน้ำจิ้มแจ่วแซ่บ ๆ  ให้เขาลองชิมรับรองเขาจะต้องร้องว๊าวอย่างแน่นอน  

จากนั้นจึงเรียกเหม่ยเอ๋อให้นั่งรถม้าไปซื้อเนื้อ,แตงกวา,มะนาว และเครื่องปรุงอีกเล็กน้อย  และหากมีผลไม้อะไรก็ซื้อกลับมาด้วย พลางหยิบเงินให้เหม่ยเอ๋อไปหนึ่งตำลึง

จากนั้นบอกให้ท่านแม่ทัพอย่างยิ้มแย้มว่าให้นั่งเล่นรอที่หน้าเรือนสักครู่นางจะเข้าไปทำน้ำจิ้มไว้รอเหม่ยเอ๋อ