บทที่ 11 อาหารค่ำเราสามคน

ซิ่วอิงทรุดนั่งลงข้างหลิวอี้เฟยแทนที่จะไปนั่งอีกด้านของชินอ๋อง เพราะนางอยากจะอยู่ห่างๆเขาดีกว่า เขาแปลกใจมากที่นางไปนั่งเสียห่างไกลเช่นนั้น  ปกติแล้วนางต้องเข้ามาแสดงความเป็นเจ้าของ  มานั่งใกล้เขาเพื่อแสดงให้หญิงอื่นรู้ว่านางเป็นเจ้าของเขา 

แต่เมื่อนางเป็นพระชายาเต็มตัวแล้วนางกลับไปนั่งข้างหลิวอี้เฟยแถมพยักเพยิดคุยกับอีกฝ่ายอย่างเป็นมิตร ไม่เหมือนอดีตที่ผ่านมาเลย " ทานได้เลยไหมเพคะ หม่อมฉันหิวมากแล้ว " ท่านอ๋องพยักหน้าให้นาง แม้ในใจของเขายังแอบงงงันเล็กน้อย แต่ก็รักษาสีหน้าให้เป็นปกติ

ซิ่วอิงจึงลงมือคีบอาหารกินทีละคำ และชิมแทบทุกอย่างบนโต๊ะนั้น อาหารที่ตำหนักท่านอ๋องอร่อยใช้ได้เลย รสชาติดีกว่าภัตตาคารที่นางไปกินเมื่อวานเสียอีก

นางคีบกินอาหารจานที่นางถูกใจไปเรื่อยๆ พลางเคี้ยวตุ้ยๆไม่ได้สนใจใครในโต๊ะเลย  ปล่อยให้สองคนนั้นจองมองนางแล้วทำหน้าแปลกใจที่นางเปลี่ยนไปดูเป็นคนละคน " เหม่ยเอ๋อเอาข้าวมาเติมให้ข้าหน่อย  ขอเยอะหน่อยนะ "

นางร้องสั่งเหม่ยเอ๋อ  ทำเอาคิ้วท่านอ๋องกระตุกเล็กน้อย  นางสนใจแต่อาหารบนโต๊ะเหมือนม้นอร่อยเสียมากมาย  ไม่ได้เหลือบแลเขาแม้แต่น้อย ไม่ได้เอาใจเขาเช่นภรรยาควรทำ

เมื่อได้ข้าวมาแล้วนางก็ลงมือกินต่อไปคีบอาหารเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อยและเมื่อนางอิ่มตื้อแล้ว  ก็ร้องสั่งให้เหม่ยเอ๋อรินน้ำชามาให้ เมื่อจิบน้ำชาเรียบร้อยนาง  หันไปยิ้มให้คนที่คู่ที่ถือตะเกียบค้างจ้องมองนางอย่างตกตะลึง  แล้วเอ่ยขึ้นว่า

" หม่อมฉันของตัวก่อนนะเพคะ  อิ่มมากเลย  รู้สึกง่วงขึ้นมา อยากจะไปพักผ่อนก่อน  ขอให้ทานอาหารให้อร่อย  พลอดรักกันตามสบายนะเพคะ "  นางเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี   

จากนั้นนางหันไปยิ้มให้หลิวอี้เฟยและเดินออกไปจากห้องอาหารพร้อมสาวใช้ของนางทันที   ชินอ๋องและหลิวอี้เฟยได้แต่มองตามนางจนลับตา  ชินอ๋องคิดว่าเขาได้คำตอบในเรื่อง ที่เขาสงสัยแล้ว  นางคงหมดรักเขาแล้วจริงๆ ในอกรู้สึกเจ็บแปลบนิดๆ เขาเพิ่งรู้สึกว่าการถูกเมินไม่สนใจมันรู้สึกเช่นไร 

ฝ่ายซิ่วอิงเมื่อเดินมาถึงเรือนนางทรุดนั่งลงที่เก้าอี้โยกหน้าเรือน เงยหน้ามองดาวเต็มท้องฟ้าบรรยากาศรอบด้านสวยงาม มีหิ่งห้อยบินไปมาในสวน มีเสียงของปลาฮุบเหยื่อในสระบัว ลมเย็นๆโชยมาเป็นระยะ

ท้องฟ้าสมัยโบราณนี่กระจ่างใสจริง  นางเอนกายลงบนหมอนอิงที่นางเย็บขึ้นมาใหม่ให้ใบโตๆ  เพื่อที่เวลาเอนกายนอนจะได้สบายเช่นนี้   เมื่อจ้องมองดวงดาวได้ครู่หนึ่ง  ก็คิดถึงเจ้าของร่างนี้ขึ้นมาได้    จึงได้อธิษฐานถึงหยางซิ่วอิงตัวจริงว่า

ขอให้ไปสู่สุคติและไม่ต้องเป็นห่วงท่านพ่อนางจะดูแลให้เอง ส่วนชายที่ไม่รักเจ้านั้นขอให้ลืมเขาไปอย่าได้สนใจคนที่ไม่รักเราเลย ไม่มีใครรักเราเท่าตัวเราเองหรอก  สักพักดวงตาใสกระจ่างนั้นก็หรี่ลงและปิดสนิทไปในที่สุด  ครอกฟี้ !!!