บทที่ 3 ไล่ไปอยู่เรือนเล็กท้ายจวน

ซิ่วอิงเดินสำรวจดูเรือนเล็กท้ายจวนหลังที่นางต้องมาอยู่นี้ มันก็ไม่ได้แย่จนเกินไป หากทำความสะอาดเสียหน่อย น่าจะพออยู่ได้ เรือนนี้มีห้องว่างสองห้อง มีโถงกลางหนึ่งห้อง เปิดหน้าต่างบานยาวได้สองข้างของตัวเรือน

มองไปด้านขวามือมีบึงบัวขนาดไม่ใหญ่มากมีบัวสีชมพูสลับขาวบานเต็มบึง มีนกกระยางหาจับปลาอยู่หลายตัว  เมื่อเปิดหน้าต่างทุกบานแล้วมีลมโชยเข้ามาเย็นสดชื่นเพราะเรือนอยู่ริมน้ำ

นางสั่งให้เหม่ยเอ๋อไปตามบ่าวชายมาช่วยขนสินเดิมของนางและข้าวของที่ขนมาจากจวนท่านราชครูแล้วแต่ยังไม่มีใครเดินกลับมา ระหว่างรอนางเดินไปนั่งที่ริมเตียงที่ยังไม่ได้ปูฟูกอะไรเลย เพียงเช็ดทำความสะอาดฝุ่นให้พอนั่งได้ 

นางยังเดินกระเผลกอยู่เลยเพราะยังเจ็บที่กลางกายมาก ชินอ๋องไม่ได้ถนอมนางเลย เขาเหมือนคนคลั่งไปแล้ว สาดความใคร่ใส่นาง

ดังเช่นหญิงคณิกาที่เขาซื้อหามาบำเรอ ไม่ได้ถนอมนางเช่นพระชายาของเขาเลย นางครุ่นคิดมาถึงตรงนี้น้ำตานางไหลออกมาเป็นทางโดยไม่รู้ตัว นางรู้ว่าสิ่งที่นางทำมันไม่ถูกต้อง แต่นางรักชินอ๋องเหลือเกิน  หากว่าเขาไปตบแต่งกับผู้อื่นนางคงจะเจ็บปวดใจเป็นอย่างมาก 

แต่เมื่อมาถึงตอนนี้นางใคร่ครวญดูแล้ว มีเสี้ยวหนึ่งในความคิดของนางคล้ายลังแลไม่แน่ใจว่าระหว่างสิ่งที่นางทำลงไปนี้ กับเสียชินอ๋องไปให้ผู้อื่นนั้น  สิ่งไหนจะทำให้นางเจ็บปวดมากกว่ากัน นางทอดถอนใจเอนหลังพิงหัวเตียงนั้นอย่างอ่อนแรง

เหม่ยเอ๋อเดินเข้ามาในเรือนเล็กบ่าวขนของมาทั้งหมดแล้วเจ้าค่ะ จะให้นำไปเก็บที่ไหนดี ซิ่วอิงเงยหน้าขึ้น “สินเดิมที่เป็นของมีค่าเอามาเก็บไว้ใต้เตียงนี้ กับด้านหลังตู้ตรงนั้น ส่วนพวกของใช้ก็เอาวางไว้ที่ห้องโถง พวกเครื่องครัวอาหารแห้งต่างๆนำไปเก็บไว้ในครัว ” นางชี้มือบอกเหม่ยเอ๋อ แล้วก็นั่งลงครุ่นคิดเรื่องเดิมอีกครั้ง อย่างน้อยเรือนนี้ครัวเล็กๆอยู่จะได้ทำอาหารเองได้ไม่ต้องคอยไปพึ่งพาครัวของเรือนใหญ่  

ตอนนี้นางถอยไม่ได้อีกแล้วเมื่อขอสมรสพระราชทานจะหย่าก็ไม่ได้ จำต้องทนอยู่ที่นี่ จึงต้องทำให้พออยู่กันได้ สินเดิมนางมีมากมาย เอาทะยอยมาใช้บ้างก็ได้โดยไม่ต้องไปขอพึ่งพาชินอ๋อง แต่นางจำต้องพยายามทำดีกับเขาไว้ ลองเอาใจเข้าสักหน่อยเขาอาจจะพอมองเห็นความรักของนางบ้าง

เมื่อครุ่นคิดมาถึงตรงนี้ นางก็มีกำลังใจขึ้น ลองพยายามดูปกตินางไม่ค่อยได้ใกล้ชิดกับเขานักหากนางพยายามมากขึ้นอีกสักหน่อยทุกอย่างอาจจะดีขึ้นก็ได้ 

วันต่อมาซิ่วอิงทำขนมเสร็จแล้วจึงเดินไปหาที่อ๋องที่ห้องหนังสือ นางเคาะประตูแล้วบอกเขาว่านางเอาขนมที่ทำเองมาให้เขาลองชิม ข้างในห้องเงียบไปพักหนึ่งก่อนเขาจะตอบกลับมาว่า “ข้าไม่หิว ยังไม่อยากกินอะไร เจ้าเอากลับไปกินเอง แล้วอย่ามาเสนอหน้าให้ข้าเห็นอีก “

เมื่อเขาพูดตัดรอนถึงขนาดนั้น นางก็ไม่กล้าผลักประตูห้องหนังสือเข้าไปเพื่อไปอ้อนวอนให้เข้าลองชิมขนมที่นางตั้งใจทำเพื่อเขา เหม่ยเอ๋อเฝ้ามองใบหน้าที่เศร้าลงทันตาของคุณหนูเมื่อท่านอ๋องปฏิเสธขนมที่นางตั้งใจทำมาให้

นางยื่นจานขนมนั้นให้เหม่ยเอ๋อ  ” เจ้าเอาไปกินเถิดหากไม่กินยกให้ใครไปก็ได้ ” จากนั้นซิ่วอิงก็เดินหงอยกลับไปตามทางเดิม 

 อีกวันนางก็พยายามทำเหมือนเดิมอีกโดยการทำอาหารมาให้ท่านอ๋อง เขาเพียงปรายตามมองจานอาหารนั้นและบอกให้บ่าวเอาไปเททิ้ง ซิ่วอิงยืนอึ้งงันไป “ข้าอุตส่าห์ตื่นแต่เช้าไปตลาดเพื่อสรรหาของดีๆมาทำให้ท่านลองชิมดูนะ จะเอาไปเททิ้งง่ายๆอย่างนั้นได้อย่างไร ” 

ชินอ๋องหันมองนาง “สิ่งที่สำคัญสำหรับเจ้า มันไม่ได้สำคัญสำหรับข้า เจ้าเข้าใจหรือไม่” จบแล้วเขาก็เดินจากไป ทิ้งนางอึ้งงันอยู่ตรงนั้น พร้อมกับน้ำตาที่ไหลรินลงมาช้า ๆ