บทที่ 2 เข้าหอแบบไม่เต็มใจ

หลังจากดูดดึงผลอิงเถาทั้งคู่จะพอใจ ชินอ๋องไล้เลียนางไปจนทั่วร่างอวบ บีบขยำเคล้าคลึงจนนางสั่นระริก จากนั้น ไล้เลียร่างอวบไปทั่วร่าง จนลงไปถึงร่องอวบมือหนาแหวกร่องแล้วไล้เลียดูดดึงเมล็ดดอกไม้ด้านล่างจนบวมเป่ง สะโพกผายร่อนส่ายไปมาอย่างงร่านร้อน จนกระตุกเกร็งเสร็จสมไปทันที ร่างหนาลุกขึ้นปลดชุดออกจากกายจนหมด

 

แล้วชักรูดลำกายแกร่งค่อยๆสอดเข้าในร่องอวบที่มีน้ำหล่อลื่นไหลริน ขณะดันแก่นกายไปได้ครึ่งทางนางก็พลันกรีดร้องขึ้นมา “เจ็บ อ๊าย เจ็บ เบาหน่อยเพคะ”

ร่างหนาไม่สนใจเสียงห้ามปรามนั้น ยังคงดันกายแกร่งเข้าไปจนมิดสุดด้ามแล้วค่อยๆขยับโยกลำกายแกร่งเข้าสุดออกสุด ค่อยเพิ่มความเร็วขึ้นจนเตียงสั่นดัง กึก กึก หัวเตียงกระทบผนัง

ดังเป็นจังหวะ เหม่ยเอ๋อยืนเฝ้าหน้าห้องค่อยๆขยับตัวถอยห่างออกไปหน้าแดงก่ำ  เสียงเนื้อกระทบเนื้อดัง ตับ ตับ ตับ ตับ ทั้งสองร้องครวญครางผสานกันดังลั่นห้อง

“อ๊าย อ๊าย อ๊ อ๊าก อ๊าก ” ชินอ๋องคำรามดังสัตว์บาดเจ็บ จนร่างทั้งสองกระตุกเกร็งพร้อมเสร็จสมไปพร้อมๆกัน ร่างหนาปลดปล่อยน้ำรักอุ่นเข้าไปจนเต็มร่องอวบ จากนั้นชินอ๋องพลิกกายร่างอวบขึ้น ยกสะโพกผายตั้งขึ้นและสอดลำกายแกร่งเข้าไปจนมิดลำกาย และกระแทกเข้าออกแรงๆโยกขย่มนางแรงขึ้นเรื่อยๆ จนแทบจมเตียงนอก

“อ๊าย ท่านอ๋อง อ๊ะ อ๊ะ ” นางร้องครวญครางปานจะขาดใจ ร่างหนาจับเอวคอดไว้มั่นกระแทกกายแกร่งเข้าออกเสีียงดัง ตับ ตับ ตับ ตับ จากนั้นชินอ๋องโก่งคอคำรามเสียงดัง ปลดปล่อยสายธารรักอุ่นเข้าไปในร่องอวบจนหมดทุกหยาดหยด ทั้งสองล้้มตัวลงนอนซบกันแล้วผล็อยหลับไป 

แสงแดดส่องไปลำเข้ามายังห้องหอมองเป็นสีแดง ใบหน้าหวานกระพริบตาช้าๆ ค่อยๆระลึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน นางเหลียวมองชินอ๋องที่หลับอยู่ข้างกาย นางเจ็บปวดไปทั่วร่าง แต่ยังยิ้มบางๆให้ร่างหนาที่หลับไม่รู้เรื่อง จากนั้นนางค่อยๆขยับตัวลงจากเตียงช้าๆ ขณะนั้นชินอ๋องลืมตาตื่นขึ้นมา

เมื่อระลึกได้ว่าเมื่อคืนได้เกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง ใบหน้าคมหันมองร่างอวบข้างกายตาเขม็ง มีความโกรธกรุ่นขึ้นมาในอก “ เจ้าวางยาปลุกกำหนัดข้าใช่ไหม ถึงเจ้าจะตกเป็นเมียข้า แต่อย่าคิดว่าเจ้าจะได้สมใจ ต่อไปอย่ามาใกล้ข้าอีก เรื่องวันนี้ให้มันแล้ว เจ้าอยากเป็นชายาข้านัก ก็เป็นไปแต่อย่าหวังว่าข้าจะรักเชิดชูเจ้าออกหน้า

หากข้าไม่เรียกอย่าเสนอหน้ามาให้ข้าเห็นอีก ย้ายออกไปอยู่ที่เรือนเล็กท้ายจวน ให้บ่าวมาขนของๆเจ้าไปให้พ้นหน้าข้า ไม่อยากเห็นทั้งเจ้าและของๆเจ้าให้ระคายตาของข้าอีก ออกไป”

ร่างหนาตวาดซ้ำ ซิ่วอิงรีบรวบผ้าผวยขึ้นมาคลุมร่างเปลือยเปล่าของนาง น้ำตานางไหลรินลงมาอาบแก้มช้าๆ ค่อยรวบรวมชุดเจ้าสาวที่เขากระชากจนขาดวิ่นเมื่อคืน แล้วรีบเดินเข้าไปที่หลังฉากใส่เสื้อผ้าเข้าไปที่จะใส่ได้ แล้วค่อยๆก้าวออกจากห้องของชินอ๋องไป

นางสะอื้นไห้ไปตามทางเดิน มองหาเหม่ยเอ๋อ เมื่อเหม่อเอ๋อมองเห็นพระชายาหมาดๆเดินมาแต่ไกลรีบวิ่งเข้ามาหานาง "พระชายาเจ้าคะเป็นอะไรหรือไม่ ร้องไห้ทำไมหรือเจ้าคะ ใครทำอะไรให้

ท่านเสียใจถึงขนาดนี้ “ สีหน้าเหม่ยเอ๋อวิตกทุกข์ร้อนใจมากที่เห็นนายที่รักน้ำตาไหลรินไม่ขาดสาย ”ต่อไปหากอยู่กันสองคนเจ้าไม่ต้องเรียกข้าว่าพระชายา เรียกคุณหนููเหมือนเดิมก็ได้ ตอนนี้รีบไปตามบ่าวมาขนข้าวของที่ข้านำมาจากจวนของท่านพ่อและสินเดิมของข้า เอาไปที่เรือนท้ายจวนด้านหลัง ท่านอ๋องไม่ต้องการเห็นมันและให้ข้าย้ายไปอยู่ที่เรือนท้ายจวนนั่นด้วย "

เหม่ยเอ๋อมองคุณหนูตาค้าง นางรำพึงในใจ คิดว่าเมื่อคุณหนูตกเป็นของท่านอ๋องแล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ทั้งสองจะเข้าใจกันขึ้นบ้าง ที่ไหนได้เรื่องเลวร้ายลงกว่าเดิม แต่นางไม่อยากสร้างความทุกข์ให้คุณหนูเพิ่ม จึงเก็บสีหน้ากังวลและรีบรับคำและเดินตรงไปตามหาบ่าวมาช่วยขนของทั้งหมดทันที