บทที่ 5

บทที่ 5

อี้หยางเฉิงกลับมาที่จวนของตนหลังจากเข้าไปรายงานเรื่องต่าง ๆ กับฮ่องเต้แล้ว

เสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของเขาก้องไปทั่วโถงทางเดินของจวนแม่ทัพที่กว้างใหญ่ แต่กลับดูเงียบเหงา ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะเหล็กสีดำที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากสนามรบเดินผ่านคนในจวนที่ออกมายืนรอต้อนรับเจ้านายของจวน

เมื่อมาถึงเรือนชายหนุ่มก็เริ่มถอดเกราะหนัก ๆ ของเขาออกช้า ๆ เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ขณะที่เขาวางเกราะลงบนแท่นที่วาง กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกำยานช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าจากการศึกที่ยาวนาน ชายหนุ่มกำลังถอดเกราะชิ้นสุดท้ายออก ทันใดนั้นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนก็ร่วงหล่นลงออกมาจากด้านใน

อี้หยางเฉิงคว้าผ้าผืนนั้นเอาไว้ได้ก่อนที่มันจะหล่นไปถึงพื้น เขาชะงักมองมันด้วยสายตาครุ่นคิด คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อผ้าไหมเนื้อดีที่ปักลวดลายดอกเหมยด้วยฝีมือประณีตผืนนี้อย่างไรก็คงไม่ใช่ของเขาแน่ ๆ

“ต้องเป็นนางแน่ ๆ” อี้หยางเฉิงพึมพำเบา ๆ ใบหน้าคมเข้มฉายแววประหลาดใจ ภาพหญิงสาวที่ตกจากระเบียงโรงน้ำชาผุดขึ้นในความคิดอีกครั้ง

มือแกร่งพลิกผ้าเช็ดหน้าดูอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ ปักอยู่มุมหนึ่ง "เว่ย"

“เว่ยอย่างนั้นหรือ แต่นางบอกว่าอยู่จวนเจียง นี่คงเป็นชื่อของนางกระมัง” อี้หยางเฉิงเอ่ยกับตัวเองเบา ๆ พลางคลี่ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงท่าทางแปลก ๆ ของหญิงสาวผู้นั้น

เขานำผ้านั้นไปรวมกับของสำคัญอย่างอื่นบนโต๊ะพลางคิดว่าดีแล้วที่เขาไม่ต้องถอดเกราะตอนเข้าเฝ้าเพราะได้รับการยกเว้น ไม่เช่นนั้น ผ้าผืนนี้คงหายไปแล้ว นางดูจะพยายามเสียขนาดนั้น เขาก็ไม่อยากทำให้เสียเปล่า

และแม้ชายหนุ่มจะเหนื่อยล้าจากศึกที่ยาวนานและการต้องเผชิญหน้ากับขุนนางยามที่เข้าเฝ้าฮ่องเต้ แต่เมื่อคิดถึงหญิงสาวประหลาดคนนั้นความรู้สึกอื่นก็ปรากฏ

“หวังว่าพวกเราจะได้เจอกันอีกครั้ง...”

“คุณหนูงดงามมากเลยเจ้าค่ะ”

เว่ยเว่ยยิ้มพลางจ้องมองกระจกทองเหลืองตรงหน้า ปลายนิ้วถูกยกขึ้นแตะปิ่นปักผมดอกเหมย ของตัวเอง มีเพียงแค่วันนี้เท่านั้นที่หญิงสาวจะยังมีโอกาส เพราะหากแม่ทัพอี้ได้เจอกับนางเอกในนิยาย นางก็คงหมดหนทางแล้วเป็นแน่

เว่ยเว่ยตบหน้าตัวเองเบา ๆ ราวกับให้กำลังใจ แอบชอบพระเอกนิยายผ่านหนังสือมาก็หลายเรื่องแล้ว เรื่องนี้ได้คนที่ชอบอยู่ตรงหน้า อีกทั้งยังรู้นิสัยใจคอทุกอย่าง ถ้าไม่สำเร็จ นางจะด่าอะไรก็ตามที่พานางมาที่นี่

เสียงเครื่องดนตรีบรรเลงและแสงจากโคมไฟสว่างไสวไปทั่วลานกว้างของพระราชวังตรงส่วนของสวนดอกไม้ที่ฮ่องเต้มีบัญชาให้ใช้จัดงานเลี้ยงต้อนรับแม่ทัพอี้และบรรดาทหารที่เสียสละในการศึกครั้งนี้ ส่วนบรรดาทหารชั้นผู้น้อยที่ไม่ได้เข้ามาในงานก็ได้รับบำเหน็จรางวัลเป็นอย่างดี

เหล่าทหารในชุดที่ต่างออกไปจากปกติดูจะเป็นที่หมายปองของบรรดาคุณหนูที่ได้รับอนุญาตให้ติดตามบิดาที่เป็นขุนนางเข้ามาในงานเลี้ยงนี้ด้วย แต่ดูเหมือนคนที่ทุกคนจับจ้องมากที่สุดอย่างแม่ทัพอี้หยางเฉิงเหมือนจะไม่มีใครกล้าเข้าไปใกล้

เว่ยเว่ยก้าวเข้าไปในงานอย่างสง่างามพร้อมบิดาที่เป็นถึงเจ้ากรมคลัง แม้ในใจจะเต้นระรัวด้วยความตื่นเต้นเพราะนี่เป็นการเข้าวังหลวงครั้งแรก และยังเป็นภาพที่สวยงามเกินกว่าตัวหนังสือในนิยายที่นางเคยอ่านมาจะบรรยายได้ แต่ถึงกระนั้นหญิงสาวก็ยังรักษาท่าทางสงบนิ่งและอ่อนหวานให้สมกับเป็นคุณหนูตระกูลใหญ่

อีกด้านจางกุนเหยาสหายที่สนิทที่สุดของอี้หยางเฉิงได้พาน้องสาวที่เขารู้จักตั้งแต่เด็กเพราะจวนอยู่ใกล้กันมาที่งานด้วย

“มินึกว่าเจ้ากลับจวนเพียงวันจะมีคู่หมายจนถึงขั้นพาออกงาน” อี้หยางเฉิงเอ่ยเย้าสหายของตน สายตาก็กวาดมองไปทั่วทั้งงาน ภาพใบหน้าของเหล่าทหารที่มีความสุขทำให้เขารู้สึกอุ่นใจ อย่างน้อย ๆ เขาก็พาทุกคนกลับมามีความสุขเช่นนี้ได้ เขาพาทุกคนใต้อำนาจของเขากลับมาได้

“คู่หมายอะไรกันเล่า นี่หยางมี่น้องสาวข้างบ้านที่ข้าเคยพูดเปรย ๆ ให้เจ้าฟังบ่อย ๆ อย่างไรเล่า”

อี้หยางเฉิงเพียงแค่พยักหน้าให้นาง ก่อนจะหันกลับไปมองบรรยากาศในงานอีกครั้ง

ภาพทั้งหมดอยู่ในสายตาของเว่ยเว่ย นางอุตส่าห์เดินตามคนที่น่าจะเป็นจางกุนเหยา สหายสนิทของพระเอกที่พานางเอกเข้างานมาด้วยในวันนี้เพราะต้องการเป็นพ่อสื่อให้สหายและน้องสาวข้างบ้านเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน แม้เจ้าตัวจะชอบนางเอกแต่เพราะมิอยากให้หญิงสาวลำบากจึงทำทุกอย่างเพื่อช่วยนางเอกให้ได้แต่งงานกับพระเอก

โอ๊ย พ่อพระรองที่แสนดี เดี๋ยว ๆ อย่าเพิ่งไปเรื่องคนอื่นเอาเรื่องตัวเองก่อน

เว่ยเว่ยเดินจนแทบจะสับเท้าราวกับตีนผี เกียร์หมา เกียร์ผี นางสลับแทบทุกเกียร์ จนสองเท้าน้อย ๆ อันบอบบางซอยยิก ๆ อีกนิดก็จะวิ่งอยู่แล้วแต่ก็ยังไม่ทัน นางมาถึงช้าเพียงชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น

“แม่ทัพอี้หยางเฉิง” เว่ยเว่ยเอ่ยเรียกอีกฝ่ายออกไปเสียงดังกว่าปกติเล็กน้อย จนชายหนุ่มที่กำลังมองตากับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนางเอกของนิยายเรื่องนี้ต้องหันมามอง อย่างไรตั้งใจมาแล้วก็ควรจะทำตามความตั้งใจเดิม

“แม่นาง...” ท่าทางที่ดูนิ่ง ๆ ไม่ได้เอ่ยอะไรทำให้เว่ยเว่ยรู้สึกร้อนใจแต่ก็แสดงออกมากไม่ได้

“ข้าเจียงซีเว่ย คนที่ท่านแม่ทัพช่วยเอาไว้เมื่อวานตอนที่ท่านเพิ่งกลับมา”

“ข้าจำได้” น้ำเสียงทุ้มที่ฟังกี่ครั้งก็ทำให้จิตใจหวั่นไหวทำให้เว่ยเว่ยเกือบลืมไปแล้วว่าตนเองจะต้องพูดอะไรต่อ