LOGINShare
บทที่ 6
Last Updated:
2025-05-13 01:35:44
Latest chapter
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 7
บทที่ 7“ทำไมวันนี้คุณหนูสีหน้าไม่ดีเลยเจ้าคะ” ชิงเอ๋อร์อดสงสัยไม่ได้ตั้งแต่คุณหนูของนางกลับมาจากงานเลี้ยง แทนที่จะดูมีความสุขแต่นี่ข้ามวันมาแล้วก็ยังดูเหมือนในใจมีอะไรบางอย่าง“ไม่มีอะไรหรอก...” แม้จะโกหกสาวใช้ของตนเองได้ แต่เว่ยเว่ยรู้ว่านางโกหกตัวเองไม่ได้ นี่คงไม่ใช่ว่านางมีนิสัยของตัวร้ายไปแล้วกระมัง ถึงได้เอาแต่คิดอิจฉานางเอกที่พระเอกใส่ในนางมากกว่า คิดแล้วก็ถอนหายใจเพราะไม่อยากจะแย่งชิงแต่เพราะนางชอบพระเอกของเรื่องนี้มากจริง ๆ ตั้งแต่เห็นรูปเขาในแจ้งเตือนนิยายใหม่ของนักเขียนคนโปรด หญิงสาวก็รู้สึกใจเต้นแปลก ๆ แม้ว่าจะเป็นเพียงลายเส้นของรูปวาดมิใช่รูปถ่าย แต่กลับรู้สึกราวกับดวงตานั้นจ้องมองนาง “หรือดวงตาคู่นั้นจะไม่มีไว้จ้องมองข้า” เว่ยเว่ยบ่นออกมาพลางคิดถึงสายตาของแม่ทัพอี้ที่มีให้กับนางเอกของเรื่องอย่างหยางมี่ ในใจก็คิดวนเวียนว่านางอุตส่าห์ได้ทะลุมิติมาแล้วแท้ ๆ ถ้าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงก็ไม่เห็นจำเป็นจะต้องให้นางมาเกิดใหม่ที่นี่นี่นาแต่นิยายแต่ละเรื่องที่มีการเกิดใหม่ล้วนมีสาเหตุ จะบอกว่าให้นางมาเกิดใหม่เพื่อแค่ให้บิดามารดาคอยเอาอกเอาใจหรืออย่างไร เพราะดูเหมือนเรื่องนั้นจะเป็
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 6
บทที่ 6กว่าจะหาลิ้นของตัวเองเจอก็ใช้เวลาไปครู่ใหญ่ "เช่นนั้นแม่ทัพอี้หยางเฉิง เพื่อเป็นการตอบแทนที่ท่านช่วยข้าไว้ ข้าขอเลี้ยงข้าวท่านสักมื้อได้ไหมเจ้าคะ ที่โรงเตี๊ยมจิ้งฟาง ที่นั่นอาหารเลื่องชื่อ หากท่านแม่ทัพว่าง วันพรุ่งข้าหวังว่าจะได้มีโอกาสขอบคุณท่านอย่างสมเกียรติ..." เว่ยเว่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมรอยยิ้ม หญิงสาวแอบมองปฏิกิริยาของชายหนุ่มตรงหน้า ลุ้นอย่างหนักว่าคำเชิญนี้จะได้รับการตอบรับหรือไม่แต่ก่อนที่อี้หยางเฉิงจะได้ตอบอะไร เสียงเรียกสหายสนิทของเขาก็ดังขึ้นขัดบทสนทนาคนทั้งสอง"อี้หยาง ข้าต้องไปทางนั้นสักครู่ ฝากเจ้าดูแลหยางมี่ให้หน่อยได้หรือไม่" อี้หยางเฉิงพยักหน้ารับคำนั้น ก่อนจะหันไปยิ้มน้อย ๆ ให้กับคนที่ถูกฝากเอาไว้ “หวังว่าสักครู่ของเขาคงไม่ทำให้เจ้าเบื่อที่ต้องอยู่ตรงนี้” คำพูดของอี้หยางเฉิงที่บอกกับหยางมี่และท่าทางยิ้มอาย ๆ ของหญิงสาวที่สวยงามและอ่อนหวานราวกับสตรีในอุดมคติของชายทุกคนทำให้เว่ยเว่ยรู้สึกกลัวหยางมี่ นางเอกของเรื่องเปรียบดั่งดอกบัวขาวที่ต้องให้คนรอบข้างปกป้องแม้ว่าจะยืนอยู่ใกล้ ๆ แต่กลับรู้สึกเป็นส่วนเกินซะอย่างนั้น นี่คงไม่ได้สายไปใช่ไหมสายไปหร
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 5
บทที่ 5 อี้หยางเฉิงกลับมาที่จวนของตนหลังจากเข้าไปรายงานเรื่องต่าง ๆ กับฮ่องเต้แล้วเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ของเขาก้องไปทั่วโถงทางเดินของจวนแม่ทัพที่กว้างใหญ่ แต่กลับดูเงียบเหงา ร่างสูงใหญ่ในชุดเกราะเหล็กสีดำที่เต็มไปด้วยรอยขีดข่วนจากสนามรบเดินผ่านคนในจวนที่ออกมายืนรอต้อนรับเจ้านายของจวนเมื่อมาถึงเรือนชายหนุ่มก็เริ่มถอดเกราะหนัก ๆ ของเขาออกช้า ๆ เสียงโลหะกระทบกันเบา ๆ ขณะที่เขาวางเกราะลงบนแท่นที่วาง กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกำยานช่วยปลอบประโลมความเหนื่อยล้าจากการศึกที่ยาวนาน ชายหนุ่มกำลังถอดเกราะชิ้นสุดท้ายออก ทันใดนั้นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูอ่อนก็ร่วงหล่นลงออกมาจากด้านในอี้หยางเฉิงคว้าผ้าผืนนั้นเอาไว้ได้ก่อนที่มันจะหล่นไปถึงพื้น เขาชะงักมองมันด้วยสายตาครุ่นคิด คิ้วขมวดเล็กน้อยเมื่อผ้าไหมเนื้อดีที่ปักลวดลายดอกเหมยด้วยฝีมือประณีตผืนนี้อย่างไรก็คงไม่ใช่ของเขาแน่ ๆ “ต้องเป็นนางแน่ ๆ” อี้หยางเฉิงพึมพำเบา ๆ ใบหน้าคมเข้มฉายแววประหลาดใจ ภาพหญิงสาวที่ตกจากระเบียงโรงน้ำชาผุดขึ้นในความคิดอีกครั้ง มือแกร่งพลิกผ้าเช็ดหน้าดูอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตเห็นตัวอักษรเล็ก ๆ ปักอยู่มุมหนึ่ง "เว่ย" “เว่ยอย่างนั้นหรือ แต่นาง
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 4
บทที่ 4 มารยาบทที่หนึ่ง...ตัวอ่อนเหมือนไม่มีกระดูกอี้หยางเฉิงเห็นเหตุการณ์ตั้งแต่แรก เขาดึงบังเหียนบังคับม้าของตัวเองให้เข้าไปรับตัวหญิงสาวที่ร่วงลงมาจากระเบียง มือแกร่งช้อนร่างอรชรของหญิงสาวเอาไว้แนบอก “เจ้าปลอดภัยแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับหญิงสาวที่ทิ้งตัวหลับตานิ่งอยู่ในอ้อมกอดของเขา แต่เว่ยเว่ยกลับไม่ได้รีบเปิดตา หญิงสาวยึดแขนของอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ฟังแค่เสียงก็รู้สึกได้แล้วว่าอีกฝ่ายจะต้องหน้าตาดีมากแน่ ๆ “แน่นะ” เว่ยเว่ยถามทั้ง ๆ ที่ยังคงหลับตาแน่นและหายใจแรงเพราะความหวาดกลัวจากการตกและความตื่นเต้นที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่นางหมายมั่น หัวใจเต้นระรัวราวกับจะทะลุออกจากอก ทั้ง ๆ เป็นนางเองที่เป็นคนที่ทำให้เกิดสถานการณ์นี้ขึ้น มุมปากของอี้หยางเฉิงกระตุกยิ้ม “แน่ หากอยากมั่นใจก็ลืมตาขึ้นดูเสีย คนทั้งเมืองมองเจ้าหมดแล้ว” เว่ยเว่ยได้ฟังก็เร่งลืมตาขึ้นมา ใบหน้าของอีกฝ่ายที่อยู่ห่างเพียงไม่กี่คืบ ต่อให้มีหมวกเหล็กใส่อยู่ที่หัวของเขานางก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาได้ชัดเจน “ขอบคุณเจ้าค่ะ หากไม่ได้ท่านข้าคง...”“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่ เจ้าเป็นอะไรหรือไม่ ข้าจะให้คนไปส่งที่จวน ข้าจะต้องไ
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 3
บทที่ 3เว่ยเว่ยเดินไปทั่วทั้งตลาดและมั่นใจว่าตอนนี้นางคงทะลุมิติมาเป็นแน่ แม้จะน่าเหลือเชื่อแต่ใครจะสนล่ะ ในเมื่อนี่ก็คือหนึ่งในสิ่งที่นางเคยอยากให้เกิดกับชีวิต“งานลอยโคมอีกกี่วันหรือ” หญิงสาวถามสาวใช้คนสนิท ที่นางถามนั้นมีเหตุผลเพราะพระเอกของเรื่องนี้กลับมาก่อนเทศกาลลอยโคมเพียงสองวัน ทุกคนต่างบอกว่าเขานำความสุขกลับมาสู่แคว้น แต่ตอนนี้ยังคงไม่มีใครรู้เว่ยเว่ยมองเส้นทางที่น่าจะเป็นทางที่ขบวนของแม่ทัพอี้จะผ่าน แล้วก็หลุดยิ้มออกมาเมื่อมองไปที่โรงน้ำชาที่ดูจะเป็นที่นิยม “งานโคมหรือเจ้าคะ...คุณหนู คุณหนูไปไหนแล้ว” ชิงเอ๋อร์ที่กำลังคิดคำตอบให้เจ้านาย หันมาอีกทีนางก็เดินเข้าโรงน้ำชาไปแล้วจนสาวใช้อย่างนางวิ่งตามแทบไม่ทันเว่ยเว่ยขึ้นไปที่ชั้นสองและมองซ้ายขวา เมื่อเจอโต๊ะที่ถูกใจก็บอกให้ชิงเอ๋อร์ไปบอกกับเถ้าแก่ของร้านว่านางจะจองโต๊ะนี้สองวันก่อนจะถึงงานลอยโคมโต๊ะที่จองเป็นจุดที่เว่ยเว่ยรู้ว่าขบวนของแม่ทัพจะเคลื่อนเข้าสู่เมืองหลวง และเป็นจุดที่เห็นทุกอย่างชัดเจนที่สุด หากเป็นตั๋วคอนเสิร์ตก็เรียกได้ว่า VVIP มือเรียวยกชาขึ้นดื่ม การรู้เนื้อเรื่องล่วงหน้าก็ดีอย่างนี้เอง เว่ยเว่ยคิด ตอนนี้ก็ร
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 2
บทที่ 2 หลังจากไหลตามน้ำจนได้กลับมาถึงเรือนนอนของตัวเอง เว่ยเว่ยก็เริ่มรู้สึกว่าฝันนี้มันช่างยาว...และนาน...ยิ่งนัก จะบอกว่าเธอหลับข้ามวันข้ามคืนปกติก็ต้องมีตื่นบ้าง“หรือนี่ไม่ใช่ความฝันกัน” เว่ยเว่ยบ่นกับตัวเองแต่สาวใช้คนสนิทที่หญิงสาวเพิ่งรู้ว่าอีกฝ่ายชื่อชิงเอ๋อร์เพราะคนที่เป็นมารดาของนางเรียกก็ตอบให้ในทันที “ตื่นแล้วเจ้าค่ะ ตื่นมาหลายชั่วยามแล้วด้วย”เว่ยเว่ยที่ได้ฟังคำของอีกฝ่ายก็พอจะเดาได้ว่าความสนิทสนมของสองนายบ่าวคงมีไม่น้อยจึงแกล้งถามออกไปเพื่อที่จะสอบถามข้อมูล“เช่นนั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกได้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน หรือข้าเป็นใครกัน บางทีเจ้าอาจจะเป็นมารแห่งความฝันก็ได้นะ” เพราะอ่านนิยายจีนโบราณมามากกว่าร้อยเล่มจึงไม่แปลกที่จะพูดจาสมัยนี้ได้อย่างคล่องปาก“โธ่...คุณหนูท่านน่ะชอบแกล้งข้าเสียจริง” เว่ยเว่ยเห็นอีกฝ่ายทำหน้ายู่ก็รู้สึกชอบใจ ยังทำท่านอนรอฟังและยิ้มขำสาวใช้ของตนอีกด้วย“ที่นี่เป็นแคว้นฉู่เจ้าค่ะ และคุณหนูก็อยู่ในจวนของเจ้ากรมการคลังเจียงเฉินผู้ยิ่งใหญ่เพราะคุณหนูซีเว่ยเป็นบุตรสาวคนเดียวของนายท่านจ้าค่ะ ให้ข้าบอกมากกว่านี้อีกไหมเจ้าคะ” เว่ยเว่ยทำหน้านึกก่อนจะตกใจเ
นางร้ายต้องได้รัก บทที่ 1
บทนำ เว่ยเว่ยเป็นนักอ่านนิยายตัวยง ตามซื้อนิยายขายดีทุกเรื่อง เงินเดือนที่หามาได้ก็มาบำรุงบำเรอความสุขของตัวเองด้วยการอ่านนิยาย ในระหว่างที่อ่านนิยายเรื่อง ดวงใจแม่ทัพ ก็เผลอหลับไป พอตื่นมาก็พบว่าตัวเองทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในนิยายเรื่องที่กำลังอ่านอยู่ หากเป็นคนอื่นที่ทะลุมิติมาคงจะพยามยามให้ตัวเองไม่รักพระเอก และหาหนทางหนีจากเส้นทางของเนื้อของนิยาย แต่ไม่ล่ะ เธอจะไม่ทำแบบนั้น ก็พระเอกงานดีเสียขนาดนั้น พอได้รักกับนางเอกก็รักเดียวใจเดียว ที่สำคัญนักเขียนได้บรรยายภาพอิมเมจของพระเอกเอาไว้ ดวงตาคมเข้มดุจราชสีห์ ผิวสีน้ำตาลแดงราวกับหินเหล็กชิ้นดี และประโยคสุดท้ายที่ทำให้เว่ยเว่ยสะดุดใจก็คือ เมื่อรักสตรีใดเขาจะรักนางเพียงผู้เดียวตราบสิ้นลมหายใจ มวนท้องมากแม่ นี่ล่ะคนที่เว่ยเว่ยต้องการ แล้วผู้งานดีขนาดนี้จะปล่อยไปได้อย่างไร ในเมื่อเวลานี้พระเอกกับนางเอกยังไม่ได้รักกัน แล้วนางจะจีบพระเอกก่อนไม่ได้เชียวหรือ ไม่ได้เป็นมือที่สามเสียหน่อย เมื่อเขายังโสดไม่มีผู้ใดจับจองหัวใจ แล้วนางร้ายมือใหม่อย่างเว่ยเว่ยคนนี้จะไม่มีสิทธิ์ทดลองจีบเลยหรือไร หากลองแล้วไม่สำเร็จก็ค่อยว่ากัน นางร้ายอย่างเว่ยเว่
You may also like
ท่านแม่ทัพได้โปรดปล่อยข้าไป
ป่าดอกท้อ20.7K viewsยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง22.2K viewsกลวิธีหนีการเป็นนางร้าย
เสี่ยวชิงเทียน8.0K viewsเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่12.7K viewsพี่ชาย! ท่านกำลังล่อลวงข้าใช่หรือไม่
ไฉ่เลี่ยงหรง6.7K viewsชายาแพทย์พลิกชะตา
ฮวาฮวาตีลังกาแปล494.0K viewsสามีของข้าเป็นนายท่านได้หรือไม่
Lovedee522 viewsข้าน่ะหรือแย่งบุรุษของนางเอก
ไฉ่เลี่ยงหรง5.4K views
