ตอนที่11 หงเหม่ยหลง 1

ภายในตัวเมืองยังคงมีผู้คนจอแจอยู่ตลอดเส้นทางเหมือนดังเช่นทุกวัน แต่ทว่าวันนี้ดูจะครึกครื้นเป็นพิเศษ 

หงเหม่ยหลงยังคงสวมใส่อาภรณ์สีชมพูอ่อนปักลายสีนวลชุดเดิม

ชุดที่เคยสวยงามบัดนี้มอมแมมกลายเป็นสีขุ่นอยู่หลายส่วน

หญิงสาวซึ่งเดินทางรอนแรมมาตามเส้นทางต่างๆของเมือง หากินโดยการขโมยเล็กขโมยน้อยเรื่อยมา รู้สึกได้ว่าเมืองตรงนี้ผู้คนช่างคึกคักกว่าเมืองก่อนหน้าที่ผ่านมา

พลันสายตาของนางเหลือบไปเห็นบรรดาหญิงสาวสวยงามมากหน้าหลายตายืนออกันอยู่บริเวณเพิงหน้าสถานที่อันโอ่อ่าใหญ่โตแห่งหนึ่ง  

ที่นี่คงกำลังมีงานอยู่กระมัง หงเหม่ยหลงคิดในใจ

ทันใดนั้นพลันมีหญิงสาวนางหนึ่งเดินชนเข้ากับหงเหม่ยหลงจนหญิงสาวนางนั้นล้มลงไปกองกับพื้น ก่อนส่งเสียงแหลม

“โอ๊ย! เกะกะขวางทางจริงเชียว”

“ข้ากำลังรีบอยู่ เขารับสมัครเพียงวันนี้วันสุดท้ายแล้วด้วย” หญิงสาวนางนั้นรีบลุกขึ้นพร้อมกับบ่นพึมพัมอย่างหัวเสียไปตามทาง

“รับสมัครงานหรือ รับแต่สตรีหรือไร น่าสนใจ” หงเหม่ยหลงคิดไปพลางเดินเข้าไปดูในเพิงใกล้ๆ

นางกำลังรู้สึกเบื่อหน่อยกับการลักเล็กขโมยน้อยเต็มที

หงเหม่ยหลงเลือกเดินเข้าไปต่อแถวตามหญิงสาวคนอื่นๆเพื่อเข้าไปสมัครงานด้วยอีกคน 

เมื่อถึงลำดับของหงเหม่ยหลง เสียงของบุคคลที่รับสมัครอยู่กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเหมือนเหนื่อยหน่ายกับภารกิจตรงหน้าเต็มที “เจ้าเป็นบุตรสาวบ้านไหน” 

“หือ” หญิงสาวเอ่ยออกมา “สำคัญด้วยหรือ”

คนที่รับสมัครอยู่มองหงเหม่ยหลงตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนเอ่ยเสียงดุ “ท่าทางสกปรก มอมแมม หน้าตาไม่งดงามเท่าที่ควร ไม่ผ่าน”

“หือ!” หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยประโยคเดิม “สำคัญด้วยหรือ?”

“คนต่อไป”เสียงของบุคคลคนเดิมนี้กล่าวพลางยกมือไล่หงเหม่ยหลงให้หลบไป

หญิงสาวเพียงหรี่ตามอง นึกอยากฆ่าบุคคลผู้นี้ขึ้นมาหลายส่วนนัก

แต่เอาเถอะ นางจะปล่อยไปก่อน ถ้าเข้าแบบปกติดีๆไม่ได้ ก็ต้องแอบเข้าไป  ไม่เห็นยาก หงเหม่ยหลงคิดได้ดังนั้นจึงเดินหายตัวไป

หงเหม่ยหลงเดินกลับออกมาจากสถานที่แห่งนั้นไม่ไกลกันนัก นางเลือกที่จะปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นหนึ่ง หญิงสาวเลือกต้นที่มีความสูงมากพอที่จะมองเข้าไปด้านในสถานแห่งนี้

นางเพียงสังเกตแผนผังด้านในที่ประกอบไปด้วยเรือนเล็กเรือนน้อยและสังเกตการแต่งกายของบ่าวไพร่ข้างใน

ในสถานที่แห่งนี้มีจำนวนทหารและองครักษ์คอยรักษาความปลอดภัยอยู่ไม่น้อย

หญิงสาวเลือกทางที่มีช่องเพียงนิดเพื่อเข้าไปทางด้านหลังสุดของอาณาเขตอันใหญ่โตแห่งนี้ที่เป็นเรือนตากผ้า

นางเพียงหยิบฉวยเครื่องแต่งกายของบ่าวไพร่มาไว้ในมือแล้วออกมาอย่างรวดเร็ว

อยู่นานไม่ได้ เพราะการรักษาความปลอดภัยแน่นหนาเกินไป

เมื่อหงเหม่ยหลงเปลี่ยนผ้าจากชุดสีชมพูมอมแมมมาเป็นชุดบ่าวไพร่เสร็จแล้ว

นางเพียงแค่เดินเข้าจากด้านหน้าทำตัวให้เหมือนออกไปจ่ายตลาดมา   

เมื่อเข้าไปได้ก็ทำตัวให้เสมือนว่าทำงานอยู่ในนั้น  และก็รับค่าจ้างไป   หญิงสาวคิดตามนั้นในใจ   

แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าเดินไป เสียงร้องไห้ของเด็กสาวนางหนึ่งก็ดังขึ้นอยู่ด้านหลังของหงเหม่ยหลง

หญิงสาวหันไปมอง  เห็นเป็นเด็กหญิงคนหนึ่งแต่งกายเหมือนกันกับนางตอนนี้ แต่เนื้อตัวมอมแมมเหมือนโดนทำร้ายร่างกายมา