ตอนที่14 ท่ามกลางสวนสวย

“เจ้าควรจะทำให้สมองปลอดโปร่งขึ้นหลังจากได้อ่านหนังสือเหล่านั้นจนพอใจ” จู่ๆ หลี่ซ่งหมินก็เอ่ยขึ้น เพื่อชี้นำบางอย่างให้แก่หงเหม่ยหลง

เขารู้สึกว่าอยากอยู่ใกล้ชิดนาง อยากคุยกับนางให้มากกว่านี้

            หงเหม่ยหลงเพียงนั่งฟังนิ่งๆไม่ตอบรับคำใดๆ แต่ทว่าภายในใจกำลังเห็นด้วยกับความคิดนั้นของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้าของถิ่นฐานแห่งนี้

            แต่ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะกล่าวสิ่งใด หลี่ซ่งหมินก็ลุกขึ้นพร้อมทั้งถือวิสาสะจับกุมมือของหงเหม่ยหลงให้เดินตามตนออกมาจากในห้องหนังสือเสียอย่างนั้น

            “เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน! ท่าน!” หงเหม่ยหลงเอ่ยได้แค่นั้นพลางลุกเดินตามออกมาอย่างฉงน

            หญิงสาวมองเห็นเหล่าบรรดาบ่าวไพร่ตามรายทางต่างเมียงมองมาทางนางเป็นสายตาเดียวกัน นั่นจึงทำให้นางไม่อาจกล่าวสิ่งใดได้อีกต่อไป ด้วยเพราะเกรงว่าอาจจะเป็นการไม่ให้เกียรติชายหนุ่มที่กำลังเดินอยู่ด้านหน้าของนางในยามนี้

            เมื่อหลี่ซ่งหมินพาหงเหม่ยหลงเดินทอดน่องมาจนถึงสวนสวยแห่งหนึ่งภายในอุทยานของเขตวังของเขา  เขาจึงค่อยๆหยุดเดินแต่ยังคงจับกุมมือของนางอยู่อย่างเอาแต่ใจ

            “ท่าน! ปล่อย! ปล่อยก่อน...” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นในที่สุดเพราะสถานที่แห่งนี้ไม่มีพวกบ่าวไพร่เดินกันขวักไขว่เหมือนดังเช่นเมื่อครู่

            หลี่ซ่งหมินทำเป็นหูทวนลมไม่ปล่อยมือของหงเหม่ยหลงแต่อย่างใด เขาเพียงเอ่ยถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ “รู้สึกดีขึ้นหรือไม่”

            “หือ!” หงเหม่ยหลงขานรับพลางเมียงมองไปถ้วนทั่วภายในสวนสวยรอบตัวก่อนเอ่ย “ก็ดี...ปล่อยมือข้าก่อน”

            “ทางนั้นสวยงามกว่าทางนี้” หลี่ซ่งหมินเอ่ยขึ้นเพียงแค่นั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉยขณะยังคงดึงมือเรียวเล็กของหงเหม่ยหลงให้เดินตามติด

            หญิงสาวเพียงเดินตามแรงฉุดดึงจากฝ่ามือเรียวยาวของชายหนุ่มพลางเมียงมองตามการชี้ชวนของเขา

            “อืม...” หงเหม่ยหลงเริ่มคล้อยตามเมื่อมองเห็นสวนสวยแห่งนี้อย่างถ้วนทั่ว

            “เจ้าชอบหรือไม่” เสียงทุ้มเบาถามขึ้นอย่างนุ่มนวลจนแม้แต่เจ้าของเสียงยังไม่รู้ตัว

            “อืม” หญิงสาวเพียงตอบคำสั้นๆอย่างเป็นกันเองขณะกำลังทอดมองสายตาอย่างชื่นชมสวนสวยแห่งนี้อย่างเปิดเผย

            “ที่ที่เจ้าจากมา คงไม่มีอย่างนี้สินะ” ชายหนุ่มแกล้งถามขึ้นเป็นเชิงเย้า เพราะเขาสังเกตได้ว่านางมิใช่สตรีของเมืองหลวง นางน่าจะมาจากหุบเขาอันไกลโพ้น และไม่แน่ว่าอาจจะทุรกันดารอีกด้วย

            “อืม...ที่บ้านของข้าไม่มีอย่างนี้” หงเหม่ยหลงตอบตามตรง เนื่องจากที่สำนักหมื่นโลกันตร์นั้น แม้แต่ดอกหญ้ายังไม่กล้าขึ้น

            หลี่ซ่งหมินถึงกับลอบยิ้มในหน้าพลางผินหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคมเฉี่ยวที่กำลังถลึงตาใส่เขา

            นางกำลังพยายามปลดมือของเขาออกจากการเกาะกุม

            “ไปทางนี้ดีกว่า” ชายหนุ่มยังคงตีหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้านอันใดกับกิริยานั้นของหญิงสาว  เขายังคงฉุดดึงมือเรียวเล็กของนางให้เดินตามทางไปกับเขาอย่างใจเย็น

            หงเหม่ยหลงเพียงเดินตามแผ่นหลังกว้างใหญ่ของหลี่ซ่งหมินด้วยอาการร้อนวูบวาบอยู่ตรงฝ่ามือ

            ยามนี้สายตาของนางมิได้มองออกไปยังสวนสวยแต่อย่างใด นางกำลังเหม่อมองไปที่ฝ่ามือของชายหนุ่มตรงหน้าพลางคิดถึงเรื่องในวันนั้นที่โรงเตี้ยม

            ฝ่ามือนี้ของเขาที่จับกุมเอวของนางเอาไว้ในวันนั้น และอีกมือหนึ่งของเขายังจับตรงท้ายทอยของนางอีกด้วย

            ตามด้วยริมฝีปาก...

            หงเหม่ยหลงคิดในใจอย่างเหม่อลอย สายตาของนางกำลังทอดมองไปยังชายหนุ่มตรงหน้าอย่างเปิดเผย

จนหลี่ซ่งหมินต้องหันหน้ากลับมาหา

            “เจ้า...”

ชายหนุ่มถึงกับกลืนเสียงของตนให้หายเข้าไปในลำคอเมื่อรับรู้ได้ถึงสายตาบางอย่างของสตรีตรงหน้า

            หญิงสาวถึงกับกระพริบตาปริบๆส่ายหน้าน้อยๆเพื่อไล่ความคิดน่าอายให้ออกไป แต่ทว่าใบหน้านวลเนียนของนางยังคงขึ้นสีแดงระเรื่ออยู่อย่างเด่นชัด

            และกิริยาอย่างนั้นของหงเหม่ยหลงยิ่งทำให้หลี่ซ่งหมินรู้สึกสวนทาง

            นางกำลังไล่ความรู้สึกบางอย่างให้ออกไป แต่เขากลับอยากเรียกมันให้กลับเข้ามา

            หลี่ซ่งหมินคิดได้ดังนั้นจึงเดินเข้าหาหงเหม่ยหลงอีกนิดกระชับฝ่ามือของตนที่ยังคงเกาะกุมมือเรียวเล็กของนางอีกหน่อยก่อนก้มหน้าลง

            หงเหม่ยหลงยังไม่ทันได้ทัดทานสิ่งใด ริมฝีปากแดงสดของหลี่ซ่งหมินก็เคลื่อนเข้ามา

            ความรู้สึกร้อนวูบวาบที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตรงฝ่ามือ บัดนี้มันกำลังเพิ่มความร้อนกรุ่นให้มีมากยิ่งขึ้นตรงริมฝีปาก

ริมฝีปากอิ่มนุ่มของหญิงสาวกำลังถูกริมฝีปากชุ่มชื้นของชายหนุ่มประกบเข้ามา

            อันที่จริง...

นางควรจะเบี่ยงหน้าหลบออกไป...

แต่ทำไม...

หงเหม่ยหลงยังคงครุ่นคิดอยู่ภายในใจ ยามที่หลี่ซ่งหมินยังคงจูบนางอย่างนุ่มนวล

ชายหนุ่มหญิงสาวยังคงยืนอยู่ในท่าที่ใบหน้าของทั้งสองยังคงแนบชิดกันและกันอยู่อย่างนั้น

ท่ามกลางสวนสวยภายในอุทยานแห่งนี้ กำลังโอบล้อมไปด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากแก่การบรรยายระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวที่บังเอิญได้เจอะเจอกันอย่างไม่คาดฝันก่อนหน้านี้

ความรู้สึกบางอย่างนี้ มันกำลังเริ่มก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว

ทีละเล็กทีละน้อย จนไม่อาจต้านทาน

และไม่อาจห้ามใจ...