ตอนที่13 เจ้าของห้อง 3

หงเหม่ยหลงยอมมานั่งลงแต่โดยดี ด้วยเพราะรู้สึกผิดต่อการกระทำของตนเอง

“ข้า เอ่อ...ขอโทษด้วยที่ถือวิสาสะเข้ามาในห้องของท่านยามวิกาลเช่นนี้” หงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้น สีหน้างามที่มักจะดุดันของนางอ่อนโยนลงภายใต้แสงเทียน

ชายหนุ่มเพียงนั่งมองใบหน้านั้นมิได้กล่าวสิ่งใด

หญิงสาวเห็นชายหนุ่มเงียบไปจึงเอียงหน้าไปทางเขาพลางขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม “ท่านกำลังเคืองข้างั้นรึ”

“เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องเคือง ข้ามิได้ทำสิ่งใดที่เป็นความผิดร้ายแรงเสียหน่อย หนังสือหรือ ข้าก็ยังมิได้ขโมยไปสักเล่ม”

ชายหนุ่มจ้องหน้านางก่อนกล่าว “ถ้าข้านอนหลับไปแล้ว เกรงว่าเจ้าจะขโมยมันจนหมด ไม่เหลือสักเล่ม”

“ท่าน!” หญิงสาวถลึงตาใส่ ก่อนถอนหายใจ ยามเอ่ย

“เฮ่อ....ท่านจะเอาอย่างไร ว่ามา”

“ก็ไม่อย่างไร” ชายหนุ่มตอบหน้านิ่ง “ถ้าเจ้าอยากอ่านหนังสือก็อ่านได้เลย แต่ต้องอ่านที่นี่ ห้ามนำมันออกไป”

“แม้ข้าจะนำมันออกไป ข้าย่อมนำมันมาคืน”

“แต่ข้าไม่ให้นำมันไป เจ้าต้องนั่งอ่านมันในนี้”

“ทำไมงั้นเล่า ท่านจะไม่หลับไม่นอนหรือยังไง”

“ข้ายังไม่ง่วง” ใครจะหลับลง เขาคิด

หญิงสาวก้มหน้าลง “ก็ได้ ก็ได้” พร้อมส่ายหน้าน้อยๆเป็นเชิงว่ายอมแพ้ “ข้ายอมท่านแล้ว”  

หลี่ซ่งหมินเพียงมองนางนิ่งงัน เขาพอใจกับท่าทางของนางจริงๆ

เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่มิรู้ได้

หลี่ซ่งหมินนั่งมองหญิงสาวที่กำลังสาลวนอยู่กับการอ่านหนังสือในห้องหนังสือแห่งนี้

นางอ่านหนังสือเล่มนั้นที เล่มนี้ที อย่างตั้งอกตั้งใจ ประหนึ่งว่ากำลังจะไปสอบจอหงวนอย่างนั้น

เวลาผ่านไปอีกจนเกือบรุ่งเช้า หญิงสาวจึงปิดหนังสือลง แล้วนำมันไปไว้บนชั้นหนังสือดังเดิม

หนังสือแต่ละเล่มถูกนางนำมาจัดเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบดังเดิมไม่ขาดไม่หาย ก่อนจะหันไปทางชายหนุ่มที่นั่งอยู่เป็นเพื่อนนางทั้งคืน

“ครบนะ” หญิงสาวเอ่ย

“อืม” ชายหนุ่มตอบรับในลำคอพร้อมพยักหน้าน้อยๆ ก่อนเอ่ย “ท่าทางเจ้าคงได้ความรู้ไปไม่น้อย”

“แน่นอน” หญิงสาวเอ่ยพร้อมกับพาร่างจากชั้นหนังสือกลับมาพร้อมน้ำชาที่อยู่บริเวณบนโต๊ะใกล้ตัว แล้วเดินมานั่งลงที่เดิมตรงข้ามชายหนุ่ม นางรินน้ำชาให้ชายหนุ่มก่อนจะรินให้ตนเองแล้วยกขึ้นดื่ม

ชายหนุ่มมองการกระทำที่ไม่มีจริตเสแสร้งแต่อย่างใดของหญิงสาว ทุกอย่างที่นางทำเขารู้สึกพอใจ

“เจ้าอ่านหนังสือมากมายเพียงนี้ คงมิได้แค่ประดับความรู้กระมัง” เขาชวนนางคุย เหมือนเกรงว่านางจะออกจากห้องไปเมื่ออ่านหนังสือจนหมด

หญิงสาวไม่ตอบ นางอ่านหนังสือจนตาลาย สายตาพร่ามัวไปหมด 

นางง่วงเหลือเกิน...

“เจ้าชื่ออะไร”

“หือ” หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจฟัง

“ข้าถามว่า เจ้าชื่ออะไร” ชายหนุ่มย้ำ

“อ่อ...”

นางตอบพลางเอามือเท้าคาง “ข้าชื่อ หงเหม่ยหลง” ตาของนางจะปิดอยู่แล้ว

“หลงเอ๋อร์...” ชายหนุ่มเรียกด้วยเสียงทุ้มต่ำ

หือ! นางอุทานในใจ

เขาเรียกนางอย่างนี้ น้ำเสียงแบบนี้ 

ทำเอานางขนลุก ขมวดคิ้วมุ่น 

ไม่ได้การ บุรุษคนนี้มีเสน่ห์ล้นเหลือจริงๆ ทั้งหน้าตา ทั้งท่าทาง ไม่ได้การ 

หญิงสาวเหม่อมองชายหนุ่มอย่างโง่งมพลางคิดในใจ พร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ ไล่ความง่วงให้หมดไป

หลี่ซ่งหมินมองท่าทางของนางด้วยสีหน้าเงียบขรึม แต่ในใจ เขาอยากจะเอื้อมมือไปหยิกแก้มนวลเนียนของนางเลยทีเดียว