บทที่ 10 อิสรภาพของมู่เฟิง (ตอนปลาย)

บทที่ 10 อิสรภาพของมู่เฟิง

ชาวบ้านที่มามุงดูเหตุการณ์ เริ่มส่งเสียงกระซิบกระซาบ จนดังเข้าหูหลัวซื่อและมู่อวี๋โหรว ที่เดินมาสมทบย่าของตน

“ท่าทางมู่เฟิงคงหมดความอดทนแล้วจริงๆ ถึงได้ขอแยกบ้าน”

“เป็นข้านะ ขอแยกบ้านมานานแล้ว โดนพ่อแม่เอาเปรียบขนาดนี้”

“เจ้าดูเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายที่หลัวซื่อกับหลานสาวใส่สิ เทียบกับคนบ้านรองแล้ว เฮ้อ ช่างน่าอดสูจริงๆ”

”ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ต้องช่วยมู่เฟิงแยกบ้านให้ได้นะเจ้าคะ ข้าละสงสารครอบครัวนี้จับใจ” หญิงชรานาม แม่เฒ่าหมาน ช่วยขอร้องก่วงเทียนอีกแรง

หัวหน้าหมู่บ้านเต๋อถัง มองลูกบ้านที่มาให้กำลังใจมู่เฟิงด้วยแววตาประทับใจ

“ข้าต้องการพบมู่ซาน ไปตามเขามาพบข้า!” ก่วงเทียนเอ่ยเสียงเข้มกับหลัวซื่อ พลางก้าวขาเข้าไปในเขตบ้าน

หญิงชราสะบัดหน้าใส่ ก้าวฉับๆไปเรียกสามี ที่กำลังนั่งกินข้าวเช้าอยู่ใต้ต้นซิ่ง

บรรยากาศภายในลานบ้านสกุลมู่บ้านใหญ่ ราวกับพายุกำลังตั้งเค้า ก่วงเทียนนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยมีสกุลมู่บ้านรองยืนอยู่ข้างๆ ในตำแหน่งตรงข้ามกับมู่ซานและสมาชิกบ้านใหญ่

“มู่ซาน ข้ามาวันนี้เพื่อจัดการธุระเรื่องแยกบ้านให้มู่เฟิง รบกวนเจ้าช่วยนำทะเบียนบ้านออกมาด้วย”

“ข้าไม่อนุญาตให้มู่เฟิงแยกบ้านขอรับ” มู่ซานยังคงดื้อรั้น ยืนกรานปฏิเสธเรื่องการขอแยกบ้านของบุตรชาย

“หึ! ข้าขอเตือนเจ้านะมู่ซาน ยอมแยกบ้านให้มู่เฟิงเสียดีๆ อย่าท่ามาก แล้วอย่าเอาคำว่าบุตรต้องกตัญญูต่อบุพการีมาอ้างกับข้า เพราะสิ่งที่มู่เฟิงทำให้เจ้ามาตลอด ล้วนอยู่ในสายตาของชาวบ้าน เห็นด้วยหรือไม่เจ้าพวกข้างนอกน่ะ!” ก่วงเทียนแค่นเสียงขึ้นจมูก จ้องตามู่ซานเขม็งยามเอ่ยปาก

จากนั้นจึงหันไปจ้องหน้าหลัวซื่อ ด้วยสายตาคมปลาบระคนกดดัน ทำหญิงชราปากมากถึงกับหน้าเผือดสี

“ส่วนเจ้าหลัวซื่อ หากข้าไม่ถามอย่าได้สอดปาก!!”

ชาวบ้านกลุ่มใหญ่ที่มุงกันอยู่หน้าบ้านของมู่ซาน พากันส่งเสียงสนับสนุนคำกล่าวของก่วงเทียน

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้านพูดถูก มู่ซาน หากยังมีจิตสำนึกของความเป็นพ่อ ก็ยอมให้มู่เฟิงแยกบ้านไปเสีย มู่เฟิงกับลูกเมียหาใช่ทาสของคนบ้านใหญ่เสียหน่อย”

“ใช่ๆ ถูกต้องแล้ว”

เสียงกดดันจากชาวบ้าน รวมถึงสีหน้าเคร่งขรึมจริงจังของก่วงเทียน เริ่มทำให้มู่ซานรู้สึกไม่มั่นคง แต่ถึงกระนั้นจะยอมให้มู่เฟิงแยกบ้านไม่ได้ เขาหันไปมองบุตรชาย และเริ่มเอ่ยทวงบุญคุณในคราวนั้น

ทว่ากลับถูกก่วงเทียนตอกกลับด้วยตัวเลขในสมุดบัญชีที่อยู่ในมือ

“ผู้ช่วยสยง ราคาบ้านที่มู่เฟิงกับครอบครัวอาศัยอยู่ตอนนี้ หักลบกลบหนี้กับจำนวนเงินที่สกุลมู่บ้านใหญ่ ฉกฉวยจากการขายพืชผล ในระยะสิบกว่าปีที่ผ่านมาหมดรึยัง”

“จำนวนเงินที่ถูกฉกฉวยไป สามารถซื้อบ้านหลังนั้นได้อีกสี่หลังครึ่งเลยขอรับ ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน” ผู้ช่วยสยงตอบกลับมาเสียงดังให้ชาวบ้านได้ยินด้วย

“นี่ยังไม่รวมจำนวนเงินที่มู่เฟิงส่งมาให้เจ้า เมื่อครั้งที่เขาไปทำงานอยู่ในเมืองหลวงนะมู่ซาน ถึงเจ้าจะเป็นบิดา แต่กฎหมายลงโทษเรื่องการคดโกงผู้อื่น ไม่มีตรงไหนระบุไว้ว่า ห้ามลงโทษคนผิดที่เป็นบิดาของเจ้าทุกข์เสียด้วย

และข้าขอเตือนให้รู้ไว้ก่อน หากไม่อยากให้เรื่องถึงทางการ จนหลานชายคนโปรดของเจ้า ต้องมีประวัติด่างพร้อยเพราะปู่ของเขากระทำผิดกฎหมายล่ะก็ เจ้ารีบไปเอาทะเบียนบ้าน มาให้ข้าจัดการแยกบ้านให้มู่เฟิงเสียดีๆ”

คำขู่ของก่วงเทียนได้ผลชะงัด มู่อวิ๋นรีบลุกไปหยิบทะเบียนบ้านมามอบให้ทันที หากประวัติของมู่อวิ๋นเทาไม่เพรียบพร้อมชายหนุ่มก็จะหมดสิทธิ์สอบเป็นขุนนาง

ก่วงเทียนจัดการร่างหนังสือแยกบ้านให้มู่เฟิงและมู่ซาน โดยมีผู้ช่วยสยงและชาวบ้านอีกสองคนช่วยลงชื่อ พร้อมประทับลายนิ้วมือเป็นพยาน ชื่อของมู่เฟิงถูกขีดออกจากทะเบียนสกุลมู่บ้านใหญ่เป็นที่เรียบร้อย

แม้มู่ซานจะเดือดดาลจนแทบกระอักเลือด กลับทำได้เพียงกลืนเลือดลงท้อง ขณะประทับลายนิ้วมือยินยอมให้มู่เฟิงแยกบ้านตามปรารถนา

ในที่สุดมู่เฟิงและครอบครัวของเขาก็เป็นอิสระจากบ้านใหญ่ ไม่ต้องเป็นทาสของมู่ซานและหลัวซื่ออีกต่อไป

“ตามหลักเมื่อแยกบ้าน บ้านใหญ่ต้องแบ่งทรัพย์สินครึ่งหนึ่งให้ เจ้าจะเอาอย่างไรมู่เฟิง” ก่วงเทียนเอ่ยถามชายหนุ่มที่ยืนตาแดงด้วยความปีติยินดีอยู่ข้างๆ

“เจ้าจะเอาอะไรอีก! ได้แยกบ้านสมใจแล้วนี่ เจ้าลูกอกตัญญู!! ข้าไม่น่าคลอดเจ้าออกมาเลยมู่เฟิง!!” เสียงแหลมรบกวนโสตประสาทของหลัวซื่อดังขึ้น นางไม่ยินยอมแบ่งเงินทองให้มู่เฟิงแน่

มู่เฟิงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หันไปกล่าวกับมารดาด้วยสีหน้าเย็นชา

“ท่านแม่ ข้าไม่ต้องการสิ่งใดจากสกุลมู่บ้านใหญ่ขอรับ ขอท่านหัวหน้าหมู่บ้านเป็นพยาน แต่ยังมีอีกเรื่องที่ข้าต้องการประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าและครอบครัวจะไม่ขอทำไร่กับสกุลมู่อีกแล้วขอรับ!!”

ถ้อยคำของมู่เฟิงมิต่างจากสายฟ้า ที่ผ่าลงมากลางลานบ้านสกุลมู่ หากมู่เฟิงและครอบครัวไม่มาช่วยพวกเขาทำไร่ แล้วพืชผลที่เพิ่งลงดินไปใครจะดูแล ลำพังแค่เพียงตัวมู่ซานและมู่อวิ๋น ไม่มีทางที่จะดูแลพืชผลพวกนั้นได้ทั่วถึงแน่!

“เจ้าไม่มาทำไร่แล้วใครจะทำ!” เสียงของหลัวอวี๋ดังขึ้นด้วยความเดือดดาล

“นั่นมันก็เป็นเรื่องของพวกท่านแล้ว ไม่เกี่ยวกับพวกข้าอีกต่อไป” มู่หนิงชิงช่วยตอบแทนบิดา สีหน้าของนางเผยถึงความสาแก่ใจ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยดูร้ายกาจ

หลัวซื่อโมโหจนหน้าคล้ำ หอบหายใจหนักหน่วงจนอกสะท้อนขึ้นลง หญิงชราทรุดตัวลงนั่งจากอาการหน้ามืด