บทที่ 10 อิสรภาพของมู่เฟิง (ตอนต้น)

บทที่ 10 อิสรภาพของมู่เฟิง

ครั้นกลับถึงบ้าน มู่เฟิงกับมู่หนิงชิงก็ต้องประหลาดใจอีกครั้ง เมื่อพบว่าฉวนซื่อพามู่อวี๋ฉิงมาเยี่ยมเยือน

“ชิงเอ๋อร์เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ป้าได้ข่าวว่าเจ้าดีขึ้นแล้ว เลยพาฉิงเอ๋อร์มาเยี่ยมน่ะ” ฉวนซื่อเอ่ยทักทายหญิงสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

มู่อวี๋ฉิงอายุสิบสองหนาว หน้าตาจิ้มลิ้มรูปร่างค่อนไปทางอวบ แก้มกลมเป็นสีชมพูระเรื่อ เวลายิ้มตาจะหยีจนแทบปิด น่าเอ็นดูไปอีกแบบหนึ่ง

“พี่ชิงชิง ท่านหายป่วยแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ ดีมากเลย” เสียงเล็กของมู่อวี๋ฉิงกล่าวขึ้นด้วยความดีใจ นางไม่ชอบมู่อวี๋โหรวพี่สาวของตนเอง แต่กลับชอบมู่หนิงชิงมาก มักแอบแบ่งขนมให้หญิงสาวบ่อยๆ

มู่อวี๋ฉิงก้าวมาจับมือของมู่หนิงชิงด้วยความคิดถึง ตอนที่มู่หนิงชิงบาดเจ็บ เด็กสาวอยากมาเยี่ยมไข้ ทว่าถูกหลัวซื่อห้ามไว้และขู่ว่า หากนางกล้ามาจะถูกทำโทษ มู่อวี๋ฉิงกลัวท่านย่าของตนมากเลยไม่กล้าขัดคำสั่ง…

มู่หนิงชิงค้นความทรงจำของร่างนี้ และพบว่าสองแม่ลูกไม่เคยกลั่นแกล้ง หรือทำร้ายเจ้าของร่าง บางครั้งยังคอยแอบช่วยเหลือด้วยซ้ำ เมื่อเป็นเช่นนั้นนางจึงแย้มยิ้ม ตอบกลับด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ข้าดีขึ้นมากแล้วเจ้าค่ะท่านป้า ฉิงเอ๋อร์ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะเจ้าคะ” ร่างบางก้าวไปนั่งข้างๆ มู่อวี๋ฉิง

“พี่ชิงชิงเจ้าคะ ข้ามีเรื่องจะถามท่านเจ้าค่ะ” มู่อวี๋ฉิงเอ่ยเสียงเบายามกล่าวประโยคนี้ เมื่อมู่หนิงชิงเอียงหน้าลงมาใกล้ เด็กสาวจึงกระซิบถามนาง

“ท่านปู่บอกว่า เถ้าแก่ลิ่วอยากสู่ขอท่าน ให้กับคุณชายสามปีหน้านี้เจ้าค่ะ ท่านรู้เรื่องนี้หรือไม่เจ้าคะ”

คนฟังเรียวคิ้วมุ่นเข้าหากันทันที ยามได้ยินถ้อยคำจากปากเด็กสาว นางส่ายหน้าให้อีกฝ่ายเป็นคำตอบ

“เจ้าแน่ใจนะว่าได้ยินมาไม่ผิด” มู่หนิงชิงกระซิบถามกลับ

“ท่านแม่และทุกคนที่บ้านใหญ่ได้ยินกันหมดเจ้าค่ะ พี่สาวข้าโมโหใหญ่เลย คิกๆ”

การได้ยินว่ามู่อวี๋โหรวโมโหเพราะเรื่องนี้ นับเป็นความบันเทิงใจของคนฟัง ทว่าเรื่องการที่เถ้าแก่ลิ่ว เอ่ยปากว่าจะสู่ขอนางให้บุตรชายนี่สิ ไยบิดามารดาของร่างนี้ถึงไม่รู้เรื่องด้วย

จากนั้นมู่อวี๋ฉิงจึงขอออกไปเล่นข้างนอกกับมู่หนิงเฉิงและมู่หนิงอัน ปล่อยให้มารดานั่งสนทนากับมู่เฟิงและซูซื่อ

“ข้าได้ข่าวว่าเจ้าต้องการแยกบ้าน เป็นความจริงหรือไม่”

มู่เฟิงมองหน้าพี่สะใภ้ด้วยสายตาอ่านยากก่อนพยักหน้ารับ ฉวนซื่อผ่อนลมหายใจออกมาแผ่วเบา และไม่ถามเรื่องแยกบ้านต่อ ทว่าเปลี่ยนหัวข้อสนทนา มาเป็นเรื่องของมู่หนิงชิงแทน

“แล้วเรื่องที่เถ้าแก่ลิ่วจะสู่ขอชิงเอ๋อร์ให้คุณชายสามปีหน้านี้ล่ะ พวกเจ้าคิดเห็นประการใด”

“อะไรนะ! เถ้าแก่ลิ่วจะสู่ขอชิงเอ๋อร์ให้บุตรชายคนเล็กอย่างนั้นหรือ ไม่ได้เด็ด ข้าไม่ยอม! ชิงเอ๋อร์จะแต่งกับคุณชายสามไม่ได้! “ซูซื่อลุกพรวดจากเก้าอี้ เอ่ยถามฉวนซื่อด้วยน้ำเสียงเหลือเชื่อ สีหน้าท่าทางนุ่มนวลราวสายน้ำในยามปกติ แปรเปลี่ยนแข็งกร้าวขึ้นมาจนฉวนซื่อตกใจ

“อาเหม่ย เจ้าใจเย็นก่อนๆ อย่าพึ่งโมโห”

แม้แต่มู่หนิงชิงเองยังประหลาดใจ ยามได้เห็นท่าทางเช่นนั้นของซูซื่อ มารดารักและหวงนางมาก ถึงขนาดไม่ยอมยกให้ใครง่ายๆ เชียวหรือ แต่ก็ดีแล้วหละ ตัวนางเองก็มิได้อยากแต่งงานตั้งแต่อายุสิบห้า

อีกทั้งร่างนี้ยังเด็กเกินไปที่จะมีสามี ถึงแม้วิญญาณของนางจะมีอายุมากกว่ายี่สิบห้าแล้วก็เถอะ!! ร่างนี้ยังไม่พร้อมเสียตัว นางแค่ชอบเหล่หนุ่มหล่อเป็นอาหารตาเฉยๆ รอให้ครบสิบแปดก่อนค่อยคิดกันอีกทึ

มู่เฟิงจึงขอให้ฉวนซื่อกลับไปก่อน หากอยากมาเยี่ยมเยียนค่อยมาอีกทีวันหลัง

ฉวนซื่อเอ่ยเรียกบุตรสาว และเมื่อเดินห่างจากบ้านของมู่เฟิงมาราวห้าจั้ง ใบหน้าเรียบนิ่งดูนุ่มนวลของฉวนซื่อ พลันปรากฏรอยยิ้มมีเลศนัยฝุดขึ้นที่มุมปาก ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความพอใจ

แสงทองเรืองรองส่องเหนือขอบฟ้า เหล่าสกุณาขับขานบทเพลงแห่งวันใหม่ ชาวบ้านหลายคนแห่งหมู่บ้านเต๋อถังแบกอุปกรณ์ทำไร่ทำนามุ่งสู่ที่ทางของตน

ทว่ามิใช่กับมู่เฟิงและมู่หนิงเฉิงในวันนี้

ราวกลางยามเฉิน (07:00-08:59) ชายหนุ่มพร้อมสมาชิกในบ้าน มุ่งหน้าไปยังสกุลมู่บ้านใหญ่ มือของมู่เฟิงชุ่มไปเหงื่อด้วย ซึ่วเกิดจากอาการตื่นเต้นประหม่า เขาหยุดที่ใต้ต้นก้ามปู ก่อนถึงบ้านของมู่ซานราวสิบห้าจั้ง เพื่อรอการมาของก่วงเทียน

ราวหนึ่งถ้วยชาหัวหน้าหมู่บ้าน พร้อมด้วยผู้ช่วยหัวหน้าหมู่บ้านก็ปรากฏตัว

“พวกเราไปกันเถิดเจ้าค่ะท่านพ่อ ท่านแม่ ทุกอย่างต้องจบลงในวันนี้! พวกเราจะไม่เป็นทาสของบ้านใหญ่อีกต่อไป” มู่หนิงชิงเอ่ยปลุกใจทุกคน แววตาของนางมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว

มู่เฟิงสูดหายใจลึกเรียกกำลังใจให้ตนเอง

“ชิงเอ๋อร์พูดถูก ไปกันเถิด”

หลังครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง กล่าวทำความเคารพก่วงเทียนและผู้ช่วยเรียบร้อย

“มู่ซาน เปิดประตูให้ที ข้ามาวันนี้เพื่อจัดการเรื่องขอแยกบ้านของมู่เฟิง!”

ประโยคที่หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยขึ้น ดึงดูดความสนใจของชาวบ้านในบริเวณนั้นทันที หลายคนกำลังแบกจอบแบกเสียมเตรียมไปไร่นา ทว่าเปลี่ยนใจขอหยุดดูเรื่องสนุกก่อน

ครั้นได้ยินว่าหัวหน้าหมู่บ้านมาทำไม หลัวซื่อก็หอบสังหารมาเปิดประตูอย่างรวดเร็ว หญิงชราเอ่ยกับก่วงเทียนด้วยท่าทางนอบน้อม

“ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ท่านเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าเจ้าคะ แยกบ้านอะไรกัน ข้าไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน ท่านอย่าฟังไปมู่เฟิงพูดจาเหลวไหลนะเจ้าคะ…“ ก่อนหันไปตวาดบุตรชายคนรองเสียงเขียว

”มู่เฟิง! จนป่านนี้ไฉนเจ้าไม่ไปทำไร่ กลับไปรบกวนเวลาของท่านหัวหน้าหมู่บ้านเสียอย่างนั้น ใครบอกเจ้ากันว่าข้ากับพ่อของเจ้าอนุญาตให้แยกบ้านน่ะ ฮึ!”

ก่วงเทียนกับผู้ช่วยคิ้วกระตุก นี่ขนาดอยู่ต่อหน้าเขาหลัวซื่อยังกดข่มบุตรชายเยี่ยงนี้ ลับหลังไม่ยิ่งหนักกว่านี้หรอกรึ