บทที่ 2 มิติของมู่หนิงชิง (ตอนต้น)

บทที่ 2 มิติของมู่หนิงชิง

ครู่ต่อมาซูซื่อก็ถือถ้วยยาต้มมาให้บุตรสาว

ประสบการณ์ลิ้มลองยาต้มครั้งแรกของมู่หนิงชิง กล่าวได้ว่าเลวร้ายสุดๆ ทั้งขมกลิ่นก็แรงแถมฝาดติดลิ้นไม่หายไปง่ายๆ ขนาดว่าดื่มน้ำกลั้วปากไปตั้งหลายรอบแล้ว ซูซื่อบอกว่านางยังต้องดื่มยาไปอีกเจ็ดวัน

ฮือออ…สวรรค์ท่านโกรธเกลียดอะไรนางนักหนา ถึงได้ส่งยาต้มมาลงโทษนางเยี่ยงนี้!

จนถึงตอนนี้ มู่หนิงชิงรับรู้แล้วว่า ตัวนางและครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง ตั้งรกรากอยู่ที่หมู่บ้านชื่อว่าเต๋อถัง อำเภอเวินเก๋อ เมืองอี้เฉิง ซึ่งตั้งอยู่ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้ของแคว้นต้าซวิน หากเดินทางไปกลับตัวเมืองด้วยเท้า จะใช้เวลาราวสามชั่วยาม แต่หากเดินทางด้วยเกวียนก็จะย่นเวลาได้ครึ่งหนึ่ง

ครอบครัวของมู่หนิงชิงคือสกุลมู่บ้านรอง ส่วนสกุลมู่บ้านใหญ่ก็อาศัยอยู่ในละแวกเดียวกัน บ้านของพวกเขาห่างไปราวยี่สิบจั้ง

สมาชิกของบ้านใหญ่มีด้วยกันเจ็ดคน ได้แก่มู่ซานและหลัวอวี๋ ซึ่งเป็นท่านปู่และท่านย่าของมู่หนิงชิงและน้องๆ ท่านลุงใหญ่มู่อวิ๋น ภรรยาชื่อฉวนเหยา มีบุตรชายและบุตรสาวอีกสามคน ชีวิตความเป็นอยู่ของบ้านใหญ่ คงดีกว่าบ้านรองเป็นแน่หากนางคาดไม่ผิด...อนุมานเอาจากประสบการณ์ ในการอ่านนิยายและเล่นซีรีส์แนวชีวิตมาหลายเรื่อง

ราวยามเซิน (15:00-16:59) มู่เฟิงผู้เป็นบิดาและมู่หนิงเฉิงน้องชายคนรองก็กลับถึงบ้าน

มู่เฟิงอายุราวสามสิบห้า รูปร่างสูงทว่าค่อนไปทางผอม ผิวคล้ำจากการทำงานในไร่ ส่วนมู่หนิงเฉิงอายุเก้าหนาว หน้าตาคล้ายมู่หนิงอันถึงเจ็ดแปดส่วน เพียงแต่ได้คิ้วและตามาจากบิดา เด็กชายมีรูปร่างผอมบาง ผิวคล้ำจากการช่วยงานบิดาในไร่เช่นเดียวกัน

ครั้นทั้งคู่ทราบว่ามู่หนิงชิงฟื้นแล้ว ก็รีบรุดมาดูด้วยความเป็นห่วง ยิ่งมู่หนิงชิงได้เห็นว่าสมาชิกในครอบครัวแต่ละคนผ่ายผอม เสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ในสภาพเก่าสีซีด มีรอยปะชุนหลายแห่งยิ่งสะท้อนใจ

มู่หนิงชิงตั้งปณิธานแน่วแน่ทันที ว่าหากหายดีเมื่อไหร่ นางจะต้องช่วยครอบครัวนี้ ให้มีชีวิตที่ดีขึ้นและไม่อดอยากอีกต่อไป!!!

จารชนมือหนึ่งอย่างนางเรื่องหาเงินเข้ากระเป๋าคือเรื่องเล็ก!

หลังจากสนทนากับทุกคนในครอบครัวเรียบร้อย มู่หนิงชิงจึงเอ่ยกับซูซื่อว่านางรู้สึกเหนียวตัวอยากอาบน้ำ ทว่าผู้เป็นมารดาแนะนำให้นางเช็ดตัวแทนด้วยเพราะเพิ่งฟื้นคืนสติ ซึ่งมู่หนิงชิงก็ไม่ขัดข้อง

ครู่ต่อมาซูซื่อยกอ่างใส่น้ำอุ่นมาให้ที่ห้อง พร้อมผ้าอีกหนึ่งผืน

“ขอบคุณท่านแม่มากเจ้าค่ะ ข้าเช็ดตัวเองได้ท่านไม่ต้องอยู่ช่วยข้าหรอกเจ้าค่ะ” จะให้นางมาถอดผ้าต่อหน้าคนแปลกหน้าก็ใช่เรื่อง นางเพิ่งทะลุมิติมา ขอเวลาปรับตัวให้คุ้นชินกับสภาพแวดล้อมใหม่หน่อยเถอะ

“ได้ แต่ลูกค่อยๆ เช็ดตัวก็แล้วกัน ระวังหน้ามืดล่ะ” ซูซื่อวางอ่างใส่น้ำลงบนโต๊ะข้างหน้าต่าง เดินมาลูบศีรษะของบุตรสาวอย่างอ่อนโยน แววตาเปี่ยมด้วยความรักและห่วงใย

คล้อยหลังซูซื่อที่ปิดประตูให้นางเรียบร้อย มู่หนิงชิงจึงถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก เหลือเพียงเอี้ยมสีชมพูเก่าหม่นปกปิดหน้าอกผอมแห้ง

“อุ้ย เอี๊ยมหน้าตาเหมือนที่บรรยายไว้ในนิยายเลยอ่ะ แต่เก่าไปหน่อยนะ ร่างกายนี้ก็แสนบอบบางเหลือเกิน เอาไว้คนสวยจะบำรุงให้มีน้ำมีนวลเอง ไม่ต้องห่วงนะมู่หนิงชิง” ปากก็พร่ำปลอบใจร่างกายของตน มือก็เอื้อมไปปลดสายผูกด้านหลัง

นางกำลังจะวางเอี๊ยมลงบนเตียง ทว่าสายตาเหลือบไปเห็นว่า เอี๊ยมตัวนี้มีผ้าซับตัดเย็บไว้คล้ายกระเป๋าซ่อนอยู่ด้านใน นางจึงหยิบขึ้นมาสำรวจดู และเมื่อลองสอดนิ้วเข้าไป ปลายนิ้วก็สัมผัสเข้ากับบางสิ่ง นางจึงดึงมันออกมาดู วัตถุสีแดงดูคุ้นตาปรากฏอยู่ในมือ

“เอ๋ ทำไมมันดูเหมือนจี้หยกแดงอันนั้นนักนะ รึว่า…?!”

ทันทีที่สิ้นคำกล่าว แสงสีขาววาบบังเกิดตรงหน้า มู่หนิงชิงหลับตาหนีแสงจ้านั้น และเมื่อลืมตาขึ้น สิ่งที่ปรากฏตรงหน้า คือห้องครัวขนาดใหญ่ จากภัตตาคารสุดหรูของนางซึ่งอยู่ในอีกมิติก่อนหน้านี้!

กรี๊ดดดด!!! ไม่เชื่อแต่อย่าหลบลู่ นางมีตัวช่วยเหมือนในนิยายหลายเรื่องที่เคยอ่านผ่านตากับเขาด้วยหรือนี่!

มู่หนิงชิงเจ้ารอดแล้ววว แบบนี้ไม่อดตายแน่นอน! ร่างผอมบางที่สมควรจะเปลือยอก ในเวลานี้กลับสวมชุดเชฟอยู่เสียอย่างนั้น!!

หญิงสาวตาโต ตกตะลึงกับปาฏิหาริย์ที่เกิดขึ้น แต่กระนั้นยังมีสติพอ รับรู้ว่านี่คือสิ่งที่เรียกว่า มิติ ซึ่งมาในลักษณะห้องครัวของภัตตาคาร ยอดเยี่ยมไปเลย! และที่นางดีใจจนเนื้อเต้น ก็เป็นเพราะของสด ของแห้ง เครื่องปรุงต่างๆ รวมถึงเครื่องดื่มทุกอย่างในครัวแห่งนี้ ล้วนเป็นของเกรดพรีเมี่ยม!

ก็คนมันรักการกินเป็นชีวิตจิตใจทำอย่างไรได้

เจ้าของมิติห้องครัว มุ่งตรงไปยังห้องเก็บของสดขนาดใหญ่ และเมื่อก้าวเข้าไปก็สัมผัสได้ถึงความเย็นของห้องแช่ทันที

“อู้ยยย สุดยอด ทุกสิ่งยังเหมือนเดิมเป๊ะ เอ๊ะ! แล้วนี่มันอะไร ทำไมมีป้ายบอกราคาด้วย”

บนห่อของเนื้อวากิว(a5) ที่นางหยิบขึ้นมาดู ปรากฏราคาบอกไว้เป็นหน่วยเงินของมิตินี้ ซึ่งไม่แตกต่างจากเงินในยุคจีนโบราณ เรียวคิ้วงามมุ่นเข้ากันด้วยความข้องใจ อย่าบอกนะว่า…

ทันใดนั้นเอง…

ติ้ง!! หน้าจอดิจิตอลขนาดกระดาษA4 ปรากฏขึ้นตรงหน้ามู่หนิงชิง มีข้อความเขียนไว้ดังนี้

ยินดีต้อนรับสู่มิติแห่งความอิ่มหนำ ทางเข้าออกมิติแห่งนี้ คือหยกสีแดงรูปดอกโบตั๋นในมือของท่าน

“นั่นปะไร!! ว่าแล้วเชียว เจออภินิหารหยกแดงจริงๆด้วย ถึงว่า…ตั้งราคาขายซะแพงยังกับคฤหาสน์ของหัวหน้าองค์กรลับ!” มู่หนิงชิงทุบกำปั้นลงบนฝ่ามืออีกข้างขณะกล่าวคำ จากนั้นจึงตั้งใจอ่านข้อความบนหน้าจอดิจิตอลต่อ