บทที่ 1 มู่หนิงชิงทะลุมิติ (ตอนปลาย)

บทที่ 1 มู่หนิงชิงทะลุมิติ (ตอนปลาย)

มู่หนิงชิงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ประหนึ่งปลดปลงกับชีวิต เริ่มต้นกวาดตามองสำรวจไปรอบๆ ห้องอย่างจริงจัง

“สภาพบ้านที่เห็นตรงหน้า อืมม ขอใช้คำว่า ทรุดโทรมยิ่งนักก็แล้วกัน”

จากนั้นจึงลองเพ่งสายตาเพื่อทดสอบดูว่า ความสามารถพิเศษของเธอที่ถูกเรียกขานว่า เนตรปีศาจ ติดตัวมาด้วยหรือไม่ ปรากฏว่าเธอยังมีความสามารถพิเศษนี้ติดตัวอยู่

ฟู่ววว ค่อยยังชั่ว แบบนี้ก็ไม่ต้องกลัวว่าชีวิตในภายภาคหน้าจะลำบาก...

“โชคยังดีที่เนตรปีศาจไม่หายไป ความรู้สึกของตัวละครในนิยาย ตอนทะลุมิติมาใหม่ๆ เป็นอย่างนี้เองสินะ แล้วฉันทะลุมาเป็นคาแร็คเตอร์ไหนเนี่ย นางเอก นางร้าย หรือว่าเป็นตัวประกอบใช้แล้วทิ้งกันแน่ น่าปวดหัวชะมัดโผล่มาที่ไหนก็ไม่รู้” บ่นจบก็ลงไปนอนแผ่หลาอีกรอบ

ประตูห้องนอนถูกเปิดอีกครั้ง ซูซื่อ* หรือซูเหม่ยพร้อมด้วยมู่หนิงอันก้าวตรงมาหา ในมือของผู้เป็นมารดาถือชามใส่โจ๊กอยู่

“ชิงเอ๋อร์ ในที่สุดลูกก็ฟื้น แม่ดีใจเหลือเกิน ลูกยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือไม่”

สตรีรูปร่างผอมบางอายุราวสามสิบกว่าๆ ผิวซีดเหลืองใบหน้าซูบตอบ มีริ้วรอยลึกที่หางตา นางแต่งกายด้วยชุดผ้าฝ้ายเนื้อหยาบสีอ่อน มีรอยปะชุนหลายแห่งทว่าสะอาดสะอ้าน

ในสายตาของมู่หนิงชิง หากหญิงสาวเบื้องหน้า มีน้ำหนักตัวมากกว่านี้อีกสักหน่อย คงสะสวยไม่น้อยเป็นแน่

“ชิงเอ๋อร์กินโจ๊กเสียหน่อยนะ ลูกนอนหลับไปหลายวันคงหิวแย่" น้ำเสียงของนางเปี่ยมล้นด้วยความห่วงใย สายตาอ่อนโยนและอบอุ่น

มู่หนิงชิงขยับนั่งพิงหมอน รับถ้วยโจ๊กที่ใสจนนับเม็ดข้าวได้มาถือไว้ เธอเหลือบมองมารดาเจ้าของร่าง รวมถึงเด็กหญิงตัวน้อยนามมู่หนิงอันด้วยความเห็นใจ

ท่าทางสภาพความเป็นอยู่ของครอบครัวนี้คงไม่ดีนัก เดาได้จากลักษณะของโจ๊กในชาม

“พวกท่านกินข้าวแล้วรึยัง…เจ้าคะ” เสียงของเธอยังคงแหบแห้ง ร่างกายยังคงระบม โดยเฉพาะบาดแผลที่ศีรษะ อาจต้องเวลาในการฟื้นตัวราวสองสามวันกว่าจะดีขึ้น

“แม่กับน้องทานแล้ว ลูกไม่ต้องห่วง รีบกินโจ๊กตอนที่ยังร้อนเถอะ เสร็จแล้วจะได้ดื่มยา ท่านหมอหูบอกว่าลูกอาจมีเลือดคั่งในหัว ต้องดื่มยาเพื่อสลายเลือดเหล่านั้น เดี๋ยวแม่กลับมานะ" พูดจบซูซื่อก็ลุกขึ้นเพื่อไปต้มยามาให้บุตรสาว

มู่หนิงชิงตักโจ๊กเข้าปากเงียบๆ ทว่ากำลังครุ่นคิดเรื่องยาต้ม ในนิยายจีนโบราณทุกเรื่องที่เคยอ่าน ล้วนบอกว่ารสชาติขมจนแทบบ้วนทิ้ง นี่นางกำลังจะได้ลองลิ้มชิมรสกับตัวเองอย่างนั้นรึ จะตื่นเต้นหรือหวาดหวั่นดีล่ะ!

โจ๊กใสแจ๋วหมดลงในชั่วอึดใจ เด็กหญิงตัวน้อยรับชามเปล่ามาจากมือของพี่สาว นำไปวางบนโต๊ะ พร้อมกับรินน้ำใส่ชามเล็กที่ใช้ดื่มก่อนหน้านี้กลับมาให้

“พี่ใหญ่ดื่มน้ำอีกหน่อยนะเจ้าคะจะได้อยู่ท้อง” เสียงเล็กเอื้อนเอ่ยบอกพี่สาวขณะยื่มชามใส่น้ำมาให้

ความรู้สึกสลดหดหู่ ถาโถมจิตใจของมู่หนิงชิงดั่งคลื่นซัด ครอบครัวนี้ช่างน่าเวทนานักต้องดื่มน้ำเพื่อช่วยให้หายหิว หญิงสาวเกิดความละอายใจ กับการใช้ชีวิตอย่างฟุ้งเฟ้อก่อนจะทะลุมิติมา

ตัวเธอเคยกินแต่อาหารดีๆ แพงแค่ไหนหากอยากลิ้มรสต้องได้กินสมใจ อาหารหากไม่เลิศรสก็ไม่เคยคิดแตะ ตามประสาคนเรื่องมาก ถึงได้เปิดภัตตาคารระดับสูงเป็นของตัวเอง จุดประสงค์หลักคือเอาไว้สนองความชอบเรื่องอาหาร และจุดประสงค์รองคือเอาไว้บังหน้าอาชีพแท้จริงของตน…

“ขอบใจนะอันเอ๋อร์” มู่หนิงชิงรับน้ำมาดื่มโดยไม่ลืมกล่าวขอบใจเด็กน้อย

หลังจากดื่มหมดจึงเอ่ยปากถามไถ่ ถึงสาเหตุที่ร่างนี้ได้รับบาดเจ็บ เพราะเรื่องราวสุดท้ายที่เธอเห็น คือภาพที่มู่หนิงชิงกำลังเดินขึ้นเขา เพื่อไปหาสมุนไพรและของป่ามาขาย นางมองเห็นบางสิ่งเบื้องหน้าอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ และได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวจากทางด้านหลัง จากนั้นสติสัมปชัญญะก็ดับวูบลง

เสียงเล็กสดใสของมู่หนิงอัน เริ่มต้นเล่าถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้พี่สาวฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ สีหน้าท่าทางของเด็กน้อยดูจริงจังขณะบอกเล่าเรื่องราว มู่หนิงชิงเห็นแล้วอดเอ็นดูเจ้าตัวเล็กไม่ได้

“วันนั้นพี่ใหญ่แบกตะกร้าขึ้นเขาไปหาของป่ามาขายตามปกติ และบอกท่านแม่ว่าวันนี้จะเดินเข้าไปลึกสักหน่อย หากมีโชคอาจพบของดีเหมือนอย่างครอบครัวของท่านลุงจงบ้าง

จนกระทั่งยามเว่ย (13:00-14:59) ท่านก็ไม่กลับลงมาเสียที ท่านแม่เป็นห่วงมาก เลยออกไปเรียกท่านพ่อและพี่รองที่ไร่ จากนั้นทุกคนก็ไปตามพี่ใหญ่บนเขา และพบท่านนอนหมดสติ หายใจรวยรินอยู่ที่ใต้ต้นไม้ ท่านพ่ออุ้มท่านกลับมา ท่านแม่ไปตามท่านหมอหูมารักษาท่านเจ้าคะ… ฮึก ตอนนั้นพี่ใหญ่ชีพจรอ่อนมาก ท่านหมอหูบอกให้พวกเราทำใจ ฮึก ข้ากลัวมากเลยเจ้าค่ะ”

มู่หนิงอันน้ำตาเอ่อท้น เริ่มสะอื้นไห้อีกครั้ง เด็กหญิงกลัวมากจริงๆ กลัวว่าพี่สาวจะเป็นอะไรไป มือเล็กผอมบางเอื้อมมาจับมือของพี่สาวไว้แน่น พยายามกลั้นเสียงสะอื้นและเริ่มเล่าเรื่องราวที่เหลือ

“ท่านพ่อท่านแม่อยู่เฝ้าท่านทั้งคืนเลย พอตอนเช้า ท่านหมอหูก็กลับมาตรวจอีกรอบ ตอนนั้นชีพจรของพี่ใหญ่กลับมาเต้นเป็นปกติแล้วเจ้าค่ะ ท่านหมอหูประหลาดใจมากแต่ก็ดีใจมากเช่นเดียวกัน พูดว่าน่าเหลือเชื่อจริงๆ ดีจริงๆ อยู่หลายครั้งเลยเจ้าค่ะ”

ดวงตากลมโตไร้เดียงสา รอยยิ้มน่ารักประดับใบหน้าเล็กมอมแมมของมู่หนิงอัน

คนฟังพยักหน้าหลังฟังจบ กำมือซ้ายหลวมๆ เริ่มถูนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ไปมาขณะใช้ความคิด

‘ดูท่าว่าตัวเราคงเข้ามาอยู่ในร่างนี้ ทันทีที่เจ้าของร่างสิ้นลมสินะ เป็นไปได้ว่าสาเหตุที่ทำให้มู่หนิงชิงตัวจริงเสียชีวิต คงไม่ใช่อุบัติเหตุลื่นล้มศีรษะกระแทกพื้นเสียแล้วกระมัง' มู่หนิงชิงอนุมานในใจแววตาเย็นชาขึ้นหลายส่วน

* ซื่อ : เป็นคำที่ใช้เรียกสตรีที่ออกเรือนแล้วตามหลังแซ่เดิม เช่น ซูเหม่ย = ซูซื่อ