บทที่ 4 วิธีหาเงินในตำนาน (ตอนปลาย)

บทที่ 4 วิธีหาเงินในตำนาน (ตอนปลาย)

“ทางนี้มีมันป่าเจ้าค่ะท่านแม่!”

เมื่อขุดขึ้นมาใส่ตะกร้าเรียบร้อย ก็เดินเก็บเห็ดกินได้อีกสองสามชนิด รวมถึงสมุนไพรและผักป่าที่พบระหว่างทาง

หนึ่งชั่วยามต่อมา…

“ชิงเอ๋อร์ พวกเราเดินเข้ามาลึกพอสมควรแล้ว แม่ว่าพวกเรากลับกันเถิด น้องน่าจะเหนื่อยแล้วเหมือนกัน”

“ขอข้าเดินลึกเข้าไปอีกหน่อยเถิดเจ้าค่ะ มีลางสังหรณ์ว่าวันนี้จะได้พบของดี หากท่านแม่เหนื่อย นั่งพักรอลูกแถวนี้ก็ได้นะเจ้าคะ อันเอ๋อร์น้องอยู่ตรงนี้กับท่านแม่นะ อีกไม่เกินชั่วยามพี่ใหญ่จะกลับมา”

มู่หนิงชิงเอ่ยกับมารดาและน้องสาว น้ำเสียงเปี่ยมล้นด้วยความมั่นใจ นางมองเห็นบางสิ่งในระยะเกือบสองลี้ ค่อนไปทางทิศตะวันออก รูปร่างดูคล้ายเห็ดหลินจือขึ้นอยู่บนโคนต้นไม้ใหญ่มีหญ้าสูงบดบัง

“พี่ใหญ่ไปคนเดียวได้จริงๆ หรือเจ้าคะ” มู่หนิงอันเอ่ยขึ้นอย่างเป็นห่วง นางกลัวพี่สาวเป็นลมลื่นล้มอีก

สายตาของมู่หนิงชิงอ่อนโยนขึ้นหลายส่วน นางย่อตัวลงลูบหัวทุยของเจ้าตัวน้อยด้วยความเอ็นดู

“ได้สิอันเอ๋อร์ อย่าลืมว่าช่วงนี้พวกเรามีเนื้อกินทุกวันแล้วนะ พี่ใหญ่แข็งแรงขึ้นเยอะ ไม่เป็นลมแน่นอนพี่สัญญา รอพี่อยู่ตรงนี้กับท่านแม่อย่าไปไหนไกล ตกลงนะ”

“อื้มม อันเอ๋อร์จะรอเจ้าค่ะ ไม่ไปไหนไกลแน่นอน”

คราแรกซูซื่อต้องการจะเอ่ยห้าม ทว่ายามได้เห็นแววตามุ่งมั่นของบุตรสาวคนโต นางจึงเปลี่ยนใจ

“ระวังตัวด้วยนะลูก หนึ่งชั่วยามพอนะ หากออกมาช้าแม่จะเข้าไปตาม” ที่นางกล้าปล่อยให้บุตรสาวไปคนเดียว เพราะเขตป่าแถวนี้ไม่มีสัตว์ใหญ่ มีเพียงไก่ป่าหรือกระต่ายหลงมาบ้างในบางครั้ง

“เจ้าค่ะท่านแม่”

ครั้นมารดาแลน้องสาวหายไปจากครรลองสายตา มู่หนิงชิงจึงเริ่มออกวิ่งเพื่อทดสอบสมรรถนะของร่างนี้ ปรากฏว่าเพียงวิ่งขึ้นทางชันนิดหน่อยก็หอบจนตัวโยน ขาแข้งสั่นพั่บๆร่างกายโงนเงนไปมา สภาพไม่ต่างจากลูกกวางที่เพิ่งคลอด

“แฮ่กๆๆ จะอ่อนแอเกินไปแล้ว วิ่งขึ้นทางชันยังไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำลมเกือบจับ! น่าอนาถจริง!”

นางสบถให้กับความอ่อนแอของร่างนี้ ก่อนแวบหายเข้าไปในมิติ

"สวัสดีมู่หนิงชิง" เสียงทักทายของเอไอในมิติแห่งความอิ่มหนำดังขึ้นเมื่อมู่หนิงชิงปรากฏตัว

สภาพของมู่หนิงชิงเข้าขั้นย่ำแย่ ขาสั่นจนเข่าอ่อนทรุดฮวบลงกับพื้น ใจสั่นหน้าซีดเผือดคล้ายจะเป็นลม นางตัดสินใจคลานไปหาช็อคโกแลตนม ตั้งใจจะเพิ่มน้ำตาลให้กับร่างกาย ทว่าหมดแรงเสียก่อนจะไปถึง…

“ช็อคโกแลตตต ซินดี้จ๋าช่วยส่งมาให้กล่องหนึ่งด่วนไม่มีแรงจะคลานต่อแล้ว” สิ้นคำวิงวอนต่อระบบเอไอ กล่องช็อคโกแลตยี่ห้อโปรดปรากฏขึ้นตรงหน้า

ติ้ง!!! กล่องสีน้ำตาลลายทองของช็อคโกแลตนมจากซีกโลกตะวันตกปรากฏขึ้น

มู่หนิงชิงรีบคว้ากล่องช็อคโกแลตขึ้นมาแกะห่อด้วยมือสั่นเทา หยิบเข้าปากไปหลายชิ้น ตามด้วยดื่มน้ำจากขวดที่มีฉลากเขียนว่า ไวตามินวอเตอร์ จนหมด รอจนกระทั่งขาหายสั่นดีจึงค่อยกลับออกมา

นางไม่อยากลมจับหัวฟาดพื้น จนเป็นเหตุให้ร่างนี้ตกตายอีกรอบ!

จารชนอย่างนางจะมาตายอนาถแบบนี้ไม่ได้ เสียชื่อหมด! รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่นเลยนะ!

เวลานี้มู่หนิงชิงเลยเปลี่ยนเป็นการเดินขึ้นเนิน โดยใช้ไม้ค้ำตามปกติแทน หลังจากเดินไปได้ราวสามเค่อ นางก็มาถึงที่หมาย ดวงตาของมู่หนิงชิงวาวโรจน์ขึ้นมาทันที

มือบางแหวกพงหญ้าออก เห็ดหลินจือแดงสภาพสมบูรณ์ ขนาดเท่าฝ่ามือบุรษสามดอก ขึ้นอยู่บนโคนต้นไม้ต้นนี้ นางตัดพวกมันออกมาด้วยความระมัดระวัง ก่อนกลับเข้าไปกรี๊ดในมิติ

“กรี๊ดดดดดด เห็ดหลินจือแดงในตำนานจริงๆด้วยยย รวยแล้วววว”

“นี่ซินดี้ รับซื้อเห็ดหลินจือแดงรึเปล่า” มู่หนิงชิงเอ่ยถามระบบเอไอเรื่องการขายสินค้า

“…กรุณวางสินค้าของท่านลงบนเครื่องประมวลผล เราจะทำการประเมินและจะให้คำตอบในสามสิบวินาที”

เครื่องประมวลที่ว่าหน้าตาคล้ายกล่องใสและมีฝาเปิดด้านหน้าปรากฏตรงหน้ามู่หนิงชิง

หญิงสาวลองใส่เห็ดหลินจือแดงดอกหนึ่งเข้าไปและปิดฝา เครื่องประมวลผลเริ่มทำการสแกนทันที…สามสิบวินาทีต่อมา

“จากการประมวลผล สิ่งที่เรียกว่าเห็ดหลินจือแดงดอกนี้ อยู่ในสภาพสมบูรณ์ถึงเก้าสิบห้าเปอร์เซ็นต์ ราคารับซื้ออยู่ที่สามร้อยตำลึงเงิน ซึ่งเป็นราคาสูงสุดตามมาตรฐานที่รับซื้อในมิตินี้ ท่านสามารถขายสินค้าให้ทางมิติแห่งความอิ่มหนำได้หากต้องการ”

คำตอบของเอไออยู่เหนือความคาดหมาย มู่หนิงชิงสูดหายใจลึกด้วยความตื่นเต้น ก่อนตัดสินขายเห็ดหลินจือดอกนั้น

”ว้าว! รับซื้อด้วยราคาสามร้อยตำลึงเลยเหรอ ขายด่วน!” นางเชื่อมั่นในมาตรฐานอันสูงสุดของระบบในมิติแห่งความอิ่มหนำ ราคาที่ให้มาต้องยุติธรรมอย่างแน่นอน

ใจจริงนางอยากจะขายเห็ดหลินจือทั้งหมดให้มิติ ทว่านางต้องมีข้ออ้างเรื่องที่มาที่ไปของเงินในกระเป๋าต่อครอบครัว จึงจำเป็นต้องเก็บอีกสองดอกที่เหลือไว้ก่อน

"…กรุณากดตกลงการซื้อขายบนหน้าจอ"

"…การขายสินค้าสำเร็จ ท่านต้องการเงินของโลกนี้ในรูปแบบก้อนตำลึงเงินหรือตำลึงทอง"

“ขอเป็นตำลึงเงินก้อนละสิบ สามสิบก้อนแล้วกันนะซินดี้”

ติ้ง!!! ถาดใส่ก้อนเงินตำลึงปรากฏอยู่ตรงหน้ามู่หนิงชิง มือบางหยิบมาลูบคลำด้วยความสนอกสนใจ จากนั้นจึงฉวยถาดใส่เงิน เดินไปวางไว้บนโต๊ะในห้องทำงานของเชฟใหญ่

“คนอย่างมู่หนิงชิง ไม่มีทางปล่อยให้ครอบครัวและตัวเองอดอยาก คิกๆๆ อยากรู้จริงๆ ว่าร้านขายยาในเมืองนี้จะรับซื้อในราคาเท่าไหร่ หากให้ราคาไม่ดีค่อยกลับมาขายให้ซินดี้อีกรอบ”

ราวสองเค่อต่อมา หญิงสาวก็มาปรากฏใกล้เส้นทางที่ตนแยกกับมารดาและน้องสาว ซูซื่อกำลังทำความสะอาดมันป่า โดยมีมู่หนิงอันเป็นผู้ช่วย ทั้งคู่ชะโงกมองมาเป็นระยะจนเห็นว่ามู่หนิงชิงเดินกลับมาแล้ว

“พี่ใหญ่กลับมาแล้ว ท่านแม่พี่ใหญ่กลับออกมาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าตัวน้อยดังขึ้น

“ท่านแม่เจ้าคะ ลูกพบสิ่งนี้เจ้าค่ะ” มือบางค่อยเปิดใบไม้ที่ใช้คลุมสมบัติล้ำค่าตามธรรมชาติออก ทั้งรูปร่างขนาดและสีของเห็ดหลินแดงสองดอกนี้สมบูรณ์อย่างที่สุด

ดวงตาของซูซื่อเบิกกว้าง ตกตะลึงยามเห็นสิ่งที่อยู่ในนั้น

“นี่ นี่มัน นี่มัน…เห็ดหลินจือแดง” เสียงของนางแผ่วเบา มือบางสั่นเทาจากความรู้สึกเหลือเชื่อ ขณะยื่นไปสัมผัสสมบัติล้ำค่าจากธรรมชาติ