บทที่ 5 ท่านย่าจากบ้านใหญ่ (ตอนต้น)

บทที่ 5 ท่านย่าจากบ้านใหญ่

"ใช่แล้วเจ้าค่ะท่านแม่ ข้าพบมันขึ้นอยู่ที่โคนต้นเกาลัดใหญ่ ลึกเข้าไปราวสองลี้ ต้องเป็นความเมตตาจากท่านเทพ ที่ดลใจให้ลูกอยากมาหาสมุนไพรในวันนี้แน่ๆเลยเจ้าค่ะ ลูกถึงได้พบเห็ดหลินจือสองดอกนี้เข้า"

คำกล่าวอ้างที่อาจฟังดูเกินจริง หากแต่ไม่เกินจริงสำหรับครอบครัวสกุลมู่บ้านรอง ด้วยเพราะพวกเขา พบเจอปาฏิหาริย์อันเลิศรสมาหลายคืนติดกันแล้ว!

ซูซื่อพนมมือขึ้น เงยหน้ากล่าวขอบคุณท่านเทพทั้งน้ำตา นางซาบซึ้งใจจนมิอาจบรรยายออกมาเป็นคำพูด เห็ดหลินจือทั้งสองดอกนี้ มีความหมายสำหรับครอบครัวของนางมากจริงๆ

สามคนแม่ลูกสะพายตะกร้าขึ้นหลัง เดินลงเขาด้วยสีหน้าแช่มชื่น

จนกระทั่ง…

"พวกเจ้ากลับกันมาได้เสียทีนะ! ปล่อยให้ข้ารออยู่ตั้งนาน น่าโมโหจริงๆ!" เสียงแหลมสูงของ หลัวซื่อหรือหลัวอวี๋ ผู้ซึ่งเป็นมารดาของมู่เฟิงดังขึ้น

หญิงชราหน้าตาท่าทางร้ายกาจ ยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าบ้านรอง ข้างกายมีหลานสาวคนโปรดนาม มู่อวี๋โหรว ยืนหน้าขาวโบกพัดกลมเหยียดยิ้มหยัน

ซูซื่อชะงักเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าหลัวซื่อยืนอยู่หน้าบ้าน ลักษณะท่าทางเหมือนตั้งใจมาหาเรื่อง

"ท่านแม่ ข้ากับลูกๆไปเก็บผักป่า กับสมุนไพรบนเขามาเจ้าค่ะ" ซูซื่อตอบเสียงอ่อย ดูหวาดกลัวแม่สามียิ่ง

มู่หนิงชิงมองผู้เป็นย่าและลูกพี่ลูกน้องของร่างนี้ด้วยสายตาเย็นชา ดูจากรูปร่างของทั้งสองคน สามารถคาดเดาได้ทันทีว่า อยู่ดีกินดีกว่าบ้านรองเป็นแน่แท้ อีกทั้งมีนิสัยชอบกดข่มเอารัดเอาเปรียบบ้านรอง เหมือนเนื้อหาในนิยายแนวชีวิตหลายเรื่อง และที่มาวันนี้ คงตั้งใจมาหาเรื่องซูซื่ออีกตามเคย

"พวกเจ้าขึ้นเขาไปเก็บสมุนไพรอย่างนั้นรึ แบบนี้ก็แสดงว่านังตัวขาดทุนหายดีแล้วสินะ พรุ่งนี้เจ้าก็กลับไปทำงานที่บ้านข้าอย่างเดิมเสีย อย่าทำตัวขี้เกียจ ยกเรื่องลูกสาวป่วยมาอ้างอีก ว่าแต่ขึ้นเขาได้อะไรมาบ้าง ไหนเอามาดูซิ!”

ร่างอวบอ้วนของหลัวซื่อก้าวมาหาซูซื่อ ยื่นมือมากระชากตะกร้า จากหลังลูกสะใภ้ตามความเคยชิน บ่อยครั้งที่นางแย่งชิงสมุนไพร หรือของป่าที่หามาได้ไปเป็นของตัวเอง

ทางด้านมู่อวี๋โหรวก็ปรี่เข้ามาหามู่หนิงชิง เพื่อจะแย่งเอาตะกร้าจากหลังของอีกฝ่ายเช่นกัน ทว่าร่างบางเอี้ยวตัวหลบ ก่อนที่อีกฝ่ายแตะจะถูกตัว มู่อวี๋โหรวเลยเสียหลักล้มลงเข่ากระแทกพื้น

"ว้าย! โอ้ย! มู่หนิงชิง! เจ้า เจ้ากล้าขัดขืนอย่างนั้นรึ ท่านย่าเจ้าคะ นังตัวขาดทุนไม่ยอมส่งตะกร้าให้ ทั้งยังผลักข้าล้มด้วยเจ้าค่ะ!"

คนถูกกล่าวหาเรียวคิ้วขมวดเป็นปมทันที ดวงตาฉายแววอันตรายเตรียมตอบโต้ ทว่าเสียงเล็กของเด็กหญิงดังขึ้นเสียก่อน

"ท่านโกหก! พี่สาวของข้าไม่ได้ผลักท่านเสียหน่อย ตัวเองสะดุดชายกระโปรงที่ใส่มาล้มลงไปเองแท้ๆ มาโทษพี่สาวข้าได้อย่างไร เป็นผู้ใหญ่พูดจาเหลวไหลแบบนี้ นิสัยไม่ดีนะเจ้าคะ" มู่หนิงอันเอ่ยค้านวาจาของมู่อวี๋โหรวด้วยสีหน้าบูดบึ้ง นางเห็นอยู่ชัดๆว่าอีกฝ่ายซุ่มซ่ามล้มลงไปเอง แต่กลับมากล่าวหาพี่สาวของนางหน้าด้านๆ

มู่อวี๋โหรวลุกพรวดขึ้นมาจากพื้น เงื้อฝ่ามือเตรียมฟาดใส่ดวงหน้าเล็ก แต่กลับถูกมู่หนิงชิงคว้าแขนไว้ได้เสียก่อน

"หากเจ้ากล้าแตะต้องนางแม้แต่ปลายเล็บ ก็อย่าหาว่าข้าโหดเหี้ยม" จิตสังหารแผ่ออกรอบกายมู่หนิงชิง น้ำเสียงเยียบเย็นจนคนฟังขนหัวลุก สายตาคมปลาบน่ากลัวจนมู่อวี๋โหรวชะงักค้าง

ปฏิกิริยาของมู่อวี๋โหรว เรียกรอยยิ้มร้ายผุดขึ้นมุมปากของมู่หนิงชิง นางสะบัดแขนของอีกฝ่ายทิ้ง ก่อนใช้สองมือผลักเต็มแรง มู่อวี๋โหรวเสียหลักล้มกระแทกพื้นก้นจ้ำเบ้าอย่างจัง

พลั่ก!! "โอ้ยยย!!"

"แบบนี้สิ ถึงเรียกว่าถูกข้าผลัก!! เอ้า เอาไป! ตะกร้าของข้า เจ้าอยากได้นักมิใช่รึ! ได้แล้วก็รีบไสหัวไปให้พ้นหน้าบ้านข้าเสีย!“ มู่หนิงชิงกระแทกตะกร้าใส่ร่างคนบนพื้น ที่กำลังเริ่มสะอื้นไห้ด้วยความไม่ยินยอม

ปกติมีแต่มู่อวี๋โหรวที่กลั่นแกล้ง หรือหาเรื่องมู่หนิงชิงอยู่ฝ่ายเดียว อีกฝ่ายไม่เคยตอบโต้ มีแต่จะหลบหลีกเพราะหวาดกลัว ทว่าวันนี้ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด!

ทั้งหลัวซื่อและซูซื่อต่างอ้าปากค้าง พวกนางไม่เคยเห็นมู่หนิงชิงต่อต้านหรือแข็งข้อมาก่อน ดรุณีตรงหน้าคือมู่หนิงชิงจริงๆอย่างนั้นหรือ?!

"นังตัวขาดทุน! เจ้ากล้าทำร้ายโหรวเอ๋อร์ของข้าอย่างนั้นหรือ ซูซื่อ! เจ้าสั่งสอนลูกได้ดีนักนะ" หลัวซื่อแผดเสียงใส่มู่หนิงชิงและซูซื่อที่ยืนนิ่งค้างทำอะไรไม่ถูก

"หยุด! หยุดพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ! คำก็นังตัวขาดทุน สองคำก็นังตัวขาดทุน ข้าอยากรู้นักว่านังหน้าวอก ที่แต่งหน้าอย่างกับจะไปเล่นงิ้วกลางทุ่งนาให้ควายขวิดนางนี้ ไม่ใช่ตัวขาดทุนหรืออย่างไร ห๊ะ! ท่านเอาอะไรมาวัดว่าใครขาดทุนหรือได้กำไร" มู่หนิงชิงสีหน้าเย็นชาแววตาเอาเรื่องพร้อมบวก เปล่งเสียงตอบโต้หลัวซื่ออย่างไร้ความยำเกรง