บทที่ 4 วิธีหาเงินในตำนาน (ตอนต้น)

บทที่ 4 วิธีหาเงินในตำนาน

“แม่สัญญาว่าจะไม่แพร่งพรายความลับสำคัญนี้เด็ดขาด ลูกสบายใจได้"

“อันเอ๋อร์ก็สัญญาเจ้าค่ะ”

“ข้าก็เหมือนกันขอรับ พี่ใหญ่วางใจได้”

สีหน้าของมู่หนิงชิงกลับมาผ่อนคลายอีกครั้ง หลังจากได้ยินทุกคนรับปากเป็นมั่นเหมาะ มือผอมบางเตรียมฉวยชามบะหมี่ของมารดาและบิดาไปล้าง ทว่ากลับต้องชะงักเพราะเสียงอุทานของซูซื่อ

“โอ้ แม่เพิ่งเห็นว่าชามใส่บะหมี่ช่างงดงามเหลือเกิน เนื้อกระเบื้องก็ดีมาก นี่คือชามที่ใช้ในสวรรค์เช่นนั้นหรือ พวกเราควรล้างแล้วเก็บไว้บูชา หรือท่านเทพที่มอบอาหารให้จะนำกลับคืนไป ชิงเอ๋อร์ลูกพอรู้หรือไม่ว่าพวกเราควรทำอย่างไรกับชามเหล่านี้ดี”

“…” มู่หนิงชิง ‘เอ่อ ไม่ใช่ชามจากสวรรค์ แต่เป็นชามที่ข้าสั่งทำขึ้นพิเศษ สำหรับใช้ในภัตตาคารของข้าต่างหากเจ้าคะ ยังมีเหลืออีกเพียบในมิติแห่งความอิ่มหนำ’

“ลูกคิดว่าพวกเราควรล้างให้สะอาด แล้วนำไปวางไว้บนโต๊ะในห้องของลูกก็ดีนะเจ้าคะ ท่านเทพจะได้นำชามทั้งห้าใบนี้กลับไป เผื่อได้ใช้ต่อคราวหน้า..” มู่หนิงชิงจำต้องหาข้ออ้างที่ฟังดูแล้วมีความเป็นไปได้ขึ้นมากล่าว

“ถ้าเช่นนั้นแม่ล้างเองดีกว่า ลูกๆไปนอนกันเถิด โดยเฉพาะชิงเอ๋อร์หากท่านเทพมาเข้าฝันลูกอีกครั้ง ช่วยขอบคุณท่านเทพแทนพ่อแม่และน้องๆด้วยนะลูก”

มู่หนิงชิงมุมปากกระตุกยิกๆ นางคงต้องขอบคุณตัวเองในฝันสินะ

“ได้เจ้าค่ะท่านแม่”

หญิงสาวและน้องๆต่างพากันกลับห้องของตน ปล่อยให้บิดามารดาช่วยกันล้างชามใส่บะหมี่จากสวรรค์!

ชีวิตประจำวันของมู่หนิงชิงยังคงเป็นปกติ ตื่นนอน กินข้าว ดื่มยา นอนพักต่อ พอตกดึกก็เข้าไปทำอาหารในมิติ

คืนนี้นางทำขาหมูตุ๋นน้ำแดงสองขาใหญ่ ทานกับหมั่นโถวแป้งขาวเนื้อนุ่มหอมกรุ่น มีผักคะน้าลวกและขิงดองกินเป็นเครื่องเคียงแก้เลี่ยน ตบท้ายด้วยชาสมุนไพรช่วยย่อย ส่วนอาหารที่เหลือ ถูกเก็บไว้เป็นอาหารเช้าของบิดาและน้องชายก่อนออกไปทำงาน หากเอาหมูตุ๋นไปทานที่ไร่ อาจถูกลุงใหญ่เพ่งเล็งเอาได้

คืนต่อมาๆ มู่หนิงชิงยังคงทำอาหารจำพวกเนื้อในปริมาณค่อนข้างมาก เพื่อที่จะได้เก็บส่วนที่เหลือไว้กินในวันถัดไป

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่นางต้องออกไปทำกิจกรรมยอดนิยมในนิยายทะลุมิติ ยามที่ตัวเอกเกิดใหม่ในครอบครัว ซึ่งอาศัยอยู่ตามชนบทใกล้กับภูเขา!

นั่นก็คือ การเข้าป่าไปหาโสมหรือเห็ดหลินจือ ไม่ทำถือว่ามาไม่ถึง!!

ด้วยความสามารถของเนตรปีศาจ รับรองว่าไม่มีพลาด ตราบใดที่มีสมุนไพรเหล่านี้อยู่จริงบนภูเขา นางต้องหาพบแน่นอน!

หญิงสาวตื่นแต่เช้า แต่งตัวรัดกุมเตรียมสะพายตะกร้าขึ้นหลัง ทว่าถูกมารดาร้องทักเสียก่อน

“ชิงเอ๋อร์ นั่นลูกกำลังจะไปไหน ลูกสมควรนอนพักหลังกินข้าวกินยามิใช่หรือลูก”

มู่หนิงชิงแอบทอดถอนใจ นางเข้าใจความหวังดีของซูซื่อ แต่ถ้าจะให้นางเอาแต่นอนพักทั้งวันก็คงไม่ไหว ร่างกายนี้บอบบางมาก ทั้งผอมแห้งไร้ซึ่งกล้ามเนื้อและพละกำลัง จึงต้องการเริ่มฝึกฝนร่างกายโดยด่วน จารชนมือฉกาจอย่างนางต้องแข็งแกร่งและปราดเปรียว!!

“ข้าจะขึ้นเขาไปหาผักหาสมุนไพรสักหน่อยเจ้าค่ะท่านแม่ ข้ารู้สึกดีขึ้นมากแล้ว หากจะให้วันๆ เอาแต่นอนเฉยๆ แล้วเมื่อไหร่ร่างกายจะกลับมาแข็งแรงกันล่ะเจ้าคะ”

ท่าทางจริงจังแววตามุ่งมั่นของมู่หนิงชิงที่แสดงออกมา ทำให้มารดาต้องมองบุตรสาวของตนใหม่

“แต่ว่า…” ซูซื่อเอ่ยกับมู่หนิงชิงเสียงแผ่ว

ซูซื่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของบุตรสาวตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา ชิงเอ๋อร์ที่เคยหัวอ่อนและขี้อาย เปลี่ยนเป็นคนละคน กระทั่งไม่มีท่าทีอิดออดยามต้องดื่มยา ทั้งเลิกทำหน้าเศร้าประหนึ่งคนอมทุกข์ แต่กลับดูสุขุมรอบคอบ ดวงตาที่เคยหม่นหมองท้อแท้ก็ดูใสกระจ่าง ค่อนไปทางมั่นอกมั่นใจด้วยซ้ำ

แม้กระทั่งวันนี้…

หากเป็นแต่ก่อนเพียงนางเอ่ยปากทักท้วง บุตรสาวก็จะรับฟังไม่เคยคัดค้านแม้แต่คำเดียว จะเอ่ยเพียงแค่ “เจ้าค่ะท่านแม่” และไม่พูดอะไรอีก

ทว่าตอนนี้ทั้งแววตาและท่าทาง ช่างดูคล้ายคนผู้นั้นเหลือเกิน…ดูท่าว่ามู่หนิงชิงคงเติบโตขึ้นแล้ว หลังจากผ่านเคราะห์กรรมจนเกือบคร่าชีวิต หากเป็นเช่นนั้นจริงนางก็วางใจ

“ถ้าหากท่านแม่เป็นกังวล เช่นนั้นพวกเราก็ไปด้วยกันดีหรือไม่เจ้าคะ ในบ้านไม่มีของมีค่าอะไร ไม่ต้องห่วงว่าจะมีคนมาขโมยของหรอกเจ้าค่ะ อันเอ๋อร์ก็คงอยากไปเดินเล่นกับพี่ใหญ่ใช่หรือไม่” มู่หนิงชิงหันไปหากองหนุน ที่ยืนทำตาแป๋วอย่างมีความหวังอยู่ข้างๆมารดา

ใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือกอบ ดูกระตือรือร้นหลังได้ยินวาจาของพี่สาว

“ท่านแม่ อันเอ๋อร์ก็อยากไปช่วยพี่ใหญ่หาสมุนไพรเจ้าค่ะ พวกเราไปด้วยกันนะเจ้าคะ…นะเจ้าคะ” มือน้อยๆจับมือของมารดาแกว่งไปมา ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดูจนซูซื่อใจอ่อนยวบ

ท้ายที่สุด ผู้เป็นมารดาก็พ่ายแพ้ให้กับความแน่วแน่ของบุตรสาวคนโต และการออดอ้อนของบุตรสาวคนเล็ก

“ก็ได้ๆ แต่ขอแม่ไปเตรียมตะกร้ากับน้ำดื่ม และเขียนบอกท่านพ่อไว้ก่อน เผื่อพวกเรากลับมาช้าหน่อย ท่านพ่อกับเฉิงเอ๋อร์จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง” ซูซื่อผละไปเตรียมของ นางใช้เศษถ่านเขียนลงบนแผ่นไม้วางไว้บนโต๊ะกินข้าว

พี่สาวและน้องสาวหันมาส่งยิ้มให้กัน มู่หนิงชิงยกนิ้วโป้งชื่นชมเจ้าตัวเล็ก ที่รู้จักเข็นเรือตามน้ำ ยามนางเอ่ยปากชวน

“เจ้าตัวน้อยนี่ฉลาดไม่เบา แบบนี้ต้องสั่งสอนให้ดีๆ โตขึ้นรับรองว่าเฉียบ! ฮี่ๆๆๆ” มู่หนิงชิงพึมพำเสียงเบา หันหลังปิดบังแววตาและเสียงหัวเราะชั่วร้าย

ซูซื่อกลับมาพร้อมตะกร้าใส่ของ ซึ่งมีกระบอกน้ำดื่มและซาลาเปาไส้เนื้อสามลูกห่ออยู่ในนั้น หมวกกันแดดสำหรับมู่หนิงอัน รวมถึงอุปกรณ์หาของป่าอย่างง่ายๆ

การเดินเข้าป่าเพื่อหาสมุนไพรของทั้งสามจึงเริ่มต้นขึ้น

มู่หนิงชิงตื่นเต้นกับการได้เข้าป่า หลังจากทะลุมิติมาเป็นครั้งแรกอย่างมาก อากาศแสนบริสุทธิ์เช่นนี้ หาไม่ได้แล้วในโลกอนาคต เสียงนกร้องตามธรรมชาติ เสียงจิ้งหรีดเรไร หรือแม้กระทั่งหยาดน้ำค้างบนยอดหญ้า ล้วนสวยงามจับใจในความรู้สึกของมู่หนิงชิง

หญิงสาวกวาดตามองซ้ายทีขวาที ท่าทางตื่นตาตื่นใจ ทั้งไม่ลืมเพ่งมองบนพื้นดิน จนกระทั่งพบหัวมันป่ากอใหญ่ นางพุ่งตรงเข้าไปหาทันที