ตอนที่ 58 (ตอนจบ)

“แม้วันนี้เจ้ากลับไปในนามสะใภ้ราชวงศ์ ข้าก็ยังอยากให้เจ้าสบายใจเหมือนอยู่บ้านตนเอง”

เจียงหลัวเพียงยิ้มตอบ แววตานางเปี่ยมความมั่นใจ การกลับบ้านครั้งนี้มิใช่แค่ธรรมเนียม หากคือประกาศเงียบ ๆ ว่านางมิใช่สวีเจียงหลัวในวันวานอีกต่อไปหากภายหน้านางจะมีอำนาจปกป้องคนทั้งตระกูลได้

เมื่อขบวนรถม้าชินอ๋องแล่นผ่านตรอกกว้างสู่ประตูใหญ่จวนจวิ้นอันโหว ผู้คนทั้งบ่าวไพร่และชาวบ้านต่างพากันมุงดู หิมะขาวโปรยปรายปกคลุมพื้นดิน แต่ธงผ้าสีแดงปักกิเลนเพลิงดำกลับสะบัดโบกดุจเปลวเพลิงท้าทายเหมันต์

และในจังหวะนั้นขบวนรถม้าอีกขบวนหนึ่งก็มาถึงด้านหลัง แม้ใหญ่โตโอ่อ่า หากเมื่อเทียบกับขบวนของอี้หานก็พลันดูเล็กจ้อยลงอย่างสิ้นเชิง

มิใช่ใครอื่นบนรถม้าคือสวีเจียงหลีนั่นเอง นางแง้มม่านหน้าต่างออกมาเพื่อแสดงตน แววตาแรกยังเต็มไปด้วยความหยิ่งผยอง ทว่าทันทีที่สายตาประจักษ์คู่สามีภรรยาประคองกันลงจากรถม้า ความโอ่อ่าของนางกลับถูกกลบมิดเพียงพริบตา เพลิงริษยาในอกสุมร้อนพวยพุ่งแทบทะลุอก นางกัดฟันแน่น สองมือกำชายกระโปรงไว้จนข้อนิ้วขาวซีด

ยิ่งเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนของไป๋อี้หานที่มีให้เจียงหลัวต่อหน้าสายตาทุกผู้คน ยิ่งเหมือนตบหน้านางดังฉาด