ตอนที่๑||จุดจบคนดี(จบตอน)

ใช้เวลาราวชั่วโมงเศษพวกเธอก็ลงจากห้องพัก เดินฝ่าลมร้อนตอนหัวค่ำตรงไปยังหน้ามหาวิทยาลัยแล้วเรียกรถไปยังร้านที่นัดกับพวกรุ่นพี่เอาไว้

พอถึงร้านประจำที่รุ่นพี่ชอบนัดรวมตัว อรรัมภา ไปทักทายทั้งเพื่อนร่วมคณะและรุ่นพี่จนครบจึงปลีกตัวมาทรุดนั่งมุมสุดที่ประจำตามประสาพวกโลกส่วนตัวสูงแต่จำเป็นต้องเข้าสังคมบ้าง ขณะเพื่อนคนอื่นส่งแก้วเบียร์มาให้ เธอถอนใจรับไปดื่มเงียบ ๆ เช่นเดิมปล่อยให้ทุกคนสนุกสนานกันไปส่วนเธอชอบเฝ้าโต๊ะนังมองมากกว่า

ให้ตาย...ฉันนี่มันโง่เองที่คาดหวังตอนจบดี ๆ ...

พอดื่มไปหลายแก้วและไม่มีใครมารบกวน ความคิดของอรรัมภากลับหวนไปถึงชีวิตรันทดของสวีเจียงหลัวอีกครั้ง

เจียงหลัวของฉัน...ถ้าฉันอยู่ในเรื่อง...ฉันจะลากไอ้พระเอกกับนางเอกลงนรกช่วยเธอเอง!

“เฮ้ย ไอ้รัม ไม่ออกไปเต้นเหรอวะ!” เสียงเพื่อนเรียก แต่เธอไม่ตอบ เพียงยกแก้วขึ้นซดจนหมด

กระทั่งใกล้เที่ยงคืน เสียงเพลงเริ่มเบาลง ผู้คนทยอยกลับ เพียงจันทร์บอกเสียงอ้อแอ้เล็กน้อย “ฉันจะไปต่อกับรุ่นพี่เพรียวนะ แกกลับหอคนเดียวได้ใช่ไหม?”

“ได้...เดี๋ยวจะแวะกินก๋วยเตี๋ยวแถวหอก่อนกลับ แกเองก็ระวังด้วยล่ะอย่าหลงคนหล่อจนลืมรักตัวเองนะเว้ย”

“เออ! ฉันไม่รักใครกว่าตัวเองหรอกน่า แกเถอะกลับไปก็พักผ่อนด้วย มะรืนมีส่งงาน อย่ามัวแต่หานิยายเรื่องใหม่อ่านอีกเล่า”

“จ้า!”

อรรัมภารับปากเพื่อนสนิทก่อนจะลากขาออกมาจากร้านแยกย้าย อากาศเย็นปะทะหน้าแค่พ้นจากภายในร้านมายืนที่ถนนรอรถที่เรียกเพื่อกลับหอพัก สติพร่าเลือนด้วยฤทธิ์เบียร์เล็กน้อย

ไม่นานรถที่เรียกก็มา นั่งไม่ถึง 20 นาทีก็ถึง แต่อรรัมภายังไม่เข้าหอพัก หญิงสาวเดินช้า ๆ ตรงไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำตั้งแต่ตนเองเพิ่งเข้ามาเรียนปีที่1

เจ้าของร้านเงยหน้ามายิ้มให้เมื่อพบลูกค้าประจำ “มาอีกแล้วเหรอหนู เส้นเล็กต้มยำเหมือนเดิมใช่ไหม?”

“ค่ะ...”

เธอทรุดนั่ง ซบหน้ากับแขนที่เท้าอยู่โต๊ะเพราะรู้สึกมึนเมาเล็กน้อย กลิ่นน้ำซุปต้มยำหอมฉุยโชยมาแตะจมูก พลางคิดในใจว่านิยายทำให้ใจพัง ก็ต้องเยียวยาด้วยของอร่อย แล้วเธอค่อยไปหาซีรีส์สักเรื่องดูรักษาแผลในใจที่ถูกนักเขียนหักหลัง

ขณะนั้นกลิ่นของน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวที่กำลังเดือดอยู่ในหม้อก็ลอยมายั่วยวนเรียกน้ำย่อยชวนให้คนที่กำลังนอยด์นักเขียนใจเย็นลงได้บ้าง ตามมาด้วยกลิ่นเครื่องปรุงต้มยำหอมคลุ้ง อรรัมภาหลับตาซบแขน ปล่อยให้กลิ่นอาหารที่ตนเองชอบซึมเข้าหัวจนเคลิ้ม

แต่ความสงบอยู่ได้ไม่ถึงห้านาที เสียงเครื่องยนต์มอเตอร์ไซค์ดังขึ้นจากถนนใหญ่สายหลักหน้ามหาวิทยาลัย

บรึ๊นๆ บรึ๊น!

ไม่นานภาพมอเตอร์ไซค์กลุ่มใหญ่ก็ขับแข่งกันมา เสียงท่อแต่งดังจนแสบแก้วหูไปหมด ชาวบ้านที่ยังไม่นอนต่างด่าทอสาปแช่งไล่หลัง

“ไอ้พวกเด็กเปรต! ชอบสร้างแต่ความเดือดร้อนให้ชาวบ้านชาวช่องเสียจริง!!!”

อรรัมภาเงยหน้าขึ้นทันที แสงไฟหน้ามอเตอร์ไซค์นับสิบคันสาดตรงมาก่อนร่างวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งจะพุ่งเข้าตีกันกลางถนน เสียงเก้าอี้แตก เสียงขวดปากระจาย ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

“เวรแท้ๆ แค่จะกินของอร่อยเยียวยาจิตใจ สวรรค์ยังไม่เป็นใจอีก”

พึมพำไป อรรัมภาก็รีบลุกหนีไปพลาง แต่สายตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นหญิงสาวท้องแก่ที่ยืนอึ้งถือถุงอาหารอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งที่ติดกับร้านก๋วยเตี๋ยว ใบหน้าของเธอดูซีดเผือดเหมือนจะร้องไห้

ซวยแล้วคนท้องๆ!

ขณะนั้นหางตาของอรรัมภาก็เหลือบเห็นวัยรุ่นคนหนึ่งกำลังเล็งปืนไปทางร่างของวัยรุ่นอีกกลุ่มโดยมีหญิงสาวท้องแก่อยู่ตรงกลาง เห็นดังนั้นเท้าเรียวในรองเท้าผ้าใบของหญิงสาวก็พุ่งเข้าไปขวางหน้าหญิงท้องแก่อย่างลืมตัว

“พี่ค่ะ! ไปหลบหลังร้านเร็ว!”

ปากตะโกนมือข้างหนึ่งของเธอก็รีบดึงร่างของหญิงท้องคนให้ตามตนเองไปหาที่หลบ แต่ยังไม่ทันหมุนตัวกลับมา เสียงลมแหวกอากาศก็ดังขึ้น

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงปืนแหวกอากาศ กระสุนเจาะเข้าหน้าอกซ้ายเต็มแรง เลือดอุ่นร้อนทะลักซึมผ่านเสื้อสีขาวทันควัน ร่างของหญิงสาวสะท้านเฮือกแล้วทรุดลงกับพื้นช้า มือปล่อยจากหญิงท้องแก่ มากดลงปากแผล เสียงโกลาหลดังก้องรอบตัว

“เฮ้ย มึงยิงคนผิดแล้วหนีเร็วโว๊ย!”

อรรัมภาหอบหายใจ ก่อนเธอจะก้มมองแผลที่เลือดพุ่งไม่หยุด มองภาพสองมือสั่นเทาที่ยังคงยกกดอยู่ที่บาดแผล แต่แรงกลับร่วงหายเหมือนน้ำถูกเทออกจากแก้ว ก่อนความรู้สึกว่าหัวเริ่มหมุน หูเริ่มอื้อ โลกตรงหน้าเริ่มพร่า

บัดซบเอ๋ยนี่มันวันซวยอะไรของฉันเนี่ยสวรรค์? ...

ท่ามกลางเสียงผู้คนตะโกนวุ่นวาย รถมอเตอร์ไซค์แยกย้ายหนี หญิงท้องคนนั้นคลานเข้ามาหา น้ำตาอาบแก้มอรรัมภายังคงร้องถามไปถึงสวรรค์

“น้อง...อย่าหลับนะคะน้อง...”

เสียงสั่นเครือดังแว่ว แต่เธอแทบไม่ได้ยินเสียแล้ว หากทว่าอรรัมภายังมองเห็นตรงหน้าอยู่เลือนรางภาพของพี่สาวท้องแก่ที่ปลอดภัย

ดีแล้ว...ที่พี่ไม่เป็นอะไร...

คิดได้แค่นั้นความมืดก็เข้าคลี่คลุมมาล้อมรอบดวงตา ร่างกายเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ พลันนั้นไม่น่าเชื่อว่าในหัวของอรรัมภาดันผุดภาพของนิยายตอนจบน่าโมโหที่ตนเองเพิ่งอ่านจบไปเมื่อช่วงบ่ายขึ้นมาเสียได้

นี่มันเรื่องบัดซบอะไรกันแน่? หรือเพราะเธอฝังใจกับฉากจบเกินไปกันนะริมฝีปากซีดเผือดยกยิ้มเยาะ

“บัดซบเอ๊ย...ฉัน...ต้องมาตายเพราะทำความดี...เนี่ยนะ...” ถึงสติจะใกล้มอดดับ แต่หญิงสาวยังคงพึมพำตัดพ้อออกมาได้อยู่

“ไม่แฟร์เลย สวรรค์ ท่านจะเกินไปแล้วฉันทำความดีแท้ๆ กลับต้องมาตายแบบ...นี้”

“ได้ จะเอาแบบนี้ใช่ ในเมื่อฉันทำความดีแล้วต้องตายต่อไปฉันจะขอพรจากนรกแทนก็แล้วกัน!”

เสียงพึมพำสุดท้ายขาดหายไปพร้อมสติ ร่างอรรัมภาทรุดลงเงียบงัน เหลือเพียงเลือดที่ค่อย ๆ ซึมเปื้อนพื้นปูนและความแค้นใจที่มีต่อสวรรค์เท่านั้น...