ตอนที่๑||จุดจบคนดี(1)

ในหอพักนักศึกษาหญิงของมหาวิทยาลัยชื่อดังย่านรังสิต เธอกำลังกวาดสายตาอ่านบรรทัดสุดท้ายของ นวนิยายจีนโบราณออนไลน์เรื่อง ‘บ่วงนางหงส์’ ในไอแพดด้วยกิริยาหน้านิ่วคิ้วขมวด

“สวีเจียงหลัวถูกฝังทั้งเป็น...ไป๋อี้เฉินครองบัลลังก์ปกครองต้าหรงกับยัยนางเอกเจ้ามารยาแบบเจียงหลีอย่างราบรื่นทั้งที่เด็กในท้องคือลูกของพระร้าย...จบ”

เรียวปากเล็กพึมพำฉากจบอีกครั้ง ก่อนใบหน้างามจะบิดเบี้ยวไม่ชวนมองสักนิด

“จบ...จบเชี่ยอะไรกัน! พระเอกฆ่าเมียพร้อมลูกตัวเองแท้ๆ แล้วเลี้ยงลูกชู้ตัวจริงเนี่ยนะ ไม่สมเหตุสมผลที่สุด!!!”

อรรัมภาหรือที่เพื่อน ๆ เรียกว่า ไอ้รัม ทิ้งไอแพดลงที่นอนด้วยท่าทางราวจะบ้าคลั่ง สองมือยกขึ้นขยี้ผมตัวเองในขณะที่ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาแทบไหลซึม ไม่ใช่เพราะซาบซึ้ง แต่เพราะอารมณ์โกรธแค้นในความชั่วร้ายที่พระเอกนางเอกของเรื่องได้ลงเอยอย่างแฮปปี้ ทั้งที่นางร้ายกับครอบครัวพร้อมลูกในท้องโดนฝังทั้งเป็นแบบโคตรจะอนาถ!

“หึ! ยัยคนแต่ง! นี่แกเป็นนักเขียนโรคจิตใช่ไหม!!”

เสียงด่าทอดังก้องไปทั่วห้องพัก ยังดีว่ารูมเมทของเธอยังคงไม่กลับมาไม่อย่างนั้นเธอคงโดนมันด่าอีกแน่ที่เอาแต่หมกมุ่นกับสามีทิพย์ในนิยายเกินไปอีกแน่นอน

“ฉันหรืออุตส่าห์รีบอ่าน ขนาดมีรายงานต้องส่งอาจารย์ในอีก3 วันแท้ๆ ฉันยังวางเอาไว้ก่อน วันนี้มีรับน้องฉันก็แอบโดดแล้วดูสิ ยัยนักเขียนโรคจิตนั่นกับเขียนตอนจบมาแบบนี้ ฉันจะเครซี่!”

เพราะพอเมื่อคืนพอแจ้งเตือนว่า e-book ออกใหม่เป็นนิยายของนักเขียนที่ตนเองติดตามและเป็นนิยายเรื่องเพรียวนางหงส์หญิงสาวก็ไม่รอช้ารีบจ่ายเงินซื้อทันที เพราะลุ้นมาตลอดว่าสุดท้ายตอนจบ สวีเจียงหลัวจะตาสว่างแล้ว ฆ่าทั้งไอ้พระเอกเฮงซวย กับยัยน้องสาวเจ้ามารยาจากนั้นตัวเองก็กลายเป็นไทเฮา เลี้ยงลูกสวยๆ ใครจะคิดจุดจบจะหักมุมได้ขนาดนี้ ไหนละบ่วงนางหงส์ที่ว่า บ่วงนางหงส์ที่เธอคิดกับที่นักเขียนวางพล็อตเอาไว้ดูทรงจะเป็นละความหมาย ยิ่งคิด อรรัมภาก็ยิ่งด่าทอผู้เขียนต่อไปด้วยความโกรธแค้น

“ยัยนักเขียนโรคจิต เขียนพระเอกได้สารเลว! ชั่วช้า! สันดานอัปรีย์! ไหนคำโปรยเอ่ยถึงสวีเจียงเพรียวแล้วยังเคยบอกว่าสวีเจียงหลัวเป็นลูกรักของนักเขียนที่สุดไง ที่ไหนได้ยัยนักเขียนตัวแสบเธอดันมาฆ่าลูกรักตัวเองตอนจบได้!”

เธอพ่นลมหายใจฟึดฟัด โมโหยัยนักเขียนโรคจิตจนด่าทอบรรพบุรุษอีกฝ่ายไปสิบแปดรุ่นได้ ด่าไปด่ามาเลยคอแห้งต้องหยิบขวดน้ำขึ้นกระดกทีเดียวครึ่งขวด ก่อนขยำผ้าขนหนูบนหัวลงมาเช็ดหน้าปาดเหงื่อแล้วถอดแว่นกลมที่เลื่อนหล่นมาตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้

“แล้วอะไร...นางเอกใสซื่อ น่าสงสาร โอ๊ย! น่าสงสารพ่อง!”

อรรัมภายื่นมือไปหยิบมือถือ เปิดเรตติ้งในเว็บรีวิวทันที กวาดตาดูคะแนนหัวใจสีแดงห้าดวงเรียงพรืดพร้อมคอมเมนต์อวย

‘น้ำตาไหล พระเอกนางเอกสมกันที่สุด! และสะใจมาก นางร้ายได้ชดใช้กรรมที่เคยหลอกพระร้ายแบบไป๋อี้หาน!’ คอมเมนต์บนสุดว่าอย่านั้น

“สมกัน ใช่พระเอกนางเอกคือสมกันมาก สมกันอย่างกับผีเน่าโลงผุ! แล้วมาสะใจอะไรก่อน สะใจที่นางร้ายต้องตาย พวกเธอลืมอะไรไปไหม เจียงหลัวท้องอยู่นะ ไร้ศีลธรรมที่สุด!”

อรรัมภาถึงจะเป็นคนรุ่นใหม่ แต่การนอกใจ และฆ่าลูกในไส้แบบนี้เธอค่อนข้างรับไม่ได้อย่างแรง แค่แต่งทั้งพี่และน้องตอนที่เธออ่านมาได้ครึ่งเรื่องก็เหลือรับแล้วนะ แต่ตอนจบแบบนี้นักอ่านพันธุ์แท้แบบเธอรับไม่ได้!

‘พระเอกคนดี รักมั่นที่สุด!’

“เวรเถอะ! รักมั่นกับผีนะสิ! เลือกเมียน้อยที่มาทีหลังไม่พอยัง ฆ่าเมียตัวเองพร้อมกับลูกด้วยวิธีฝังทั้งเป็นเนี่ยน่ะนะ! แล้วอะไรคือรักมั่นคง ถ้ามั่นคงจริง ต้องเลือกเจียงหลัวสิ ไม่ใช่เลือกแม่ดอกบัวขาวเจียงหลี!”

และยังอีกมากมายที่อวยทั้งนักเขียนและพระเอกนางเอก แต่กลับสาปแช่งนางร้ายเช่นสวีเจียงหลัว อรรัมภา โกรธนักเขียนนะ อยากไปเมนต์ด่าระบายอารมณ์ แต่คิดไม่คิดมา เธอมันพวกมีอารยธรรม ตนเองไม่ถูกใจก็ไม่ใช่ความผิดของนักเขียน นักศึกษาสาวจึงแค่กดให้หัวใจห้าดวงแต่ไม่รีวิวอะไรทั้งนั้น

เธอเคืองอยู่!

แต่เคืองก็ส่วนหนึ่งเธอไม่ถูกใจตอนจบ ก็อีกเรื่องการไปคอมเมนต์ด่าทอหรือหักคะแนนหัวใจนักเขียนเธอไม่ทำเด็ดขาด เพราะคนเราความคิดเห็นต่างกันได้ไม่มีใครผิดใครถูก แต่เธอขัดใจไง!

“จบอะไรแบบนี้กันนะคุณนักเขียน! พระเอกฆ่าเมียกับลูกแท้ๆ เพราะระแวงกลัวเมียจะทรยศ คนแบบเจียงหลัวเนี่ยนะ จะทรยศรักอีพระเอกจนยอมทุกอย่างขนาดนั้น ส่วนเจียงหลีนอกจากเสียสละตัวเองยอมไปนอนกับตัวร้ายจนตั้งท้องก็ไม่เคยช่วยเหลืออะไรกลับยอมรับได้เฉย แต่ไม่ยอมรับลูกแท้ๆ โคตรไม่สมเหตุสมผล!”

ขณะนั้นเองเสียงไขและเปิดประตูห้องก็ดังแกรกขึ้น “อ้าว ไอ้รัมแกเป็นอะไร หน้าตาเหมือนคนโดนผัวนอกใจ”

เพียงจันทร์ เพื่อนร่วมห้องและร่วมคณะ กลับมาจากข้างนอกเห็นอรรัมภานั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดจึงอดใส่ใจไม่ได้

“ฉันไม่เคยมีแฟน จะเอาผัวที่ไหนมานอกใจ” ตอบแล้วอรรัมภาก็เบะปากมองบน

“ฉันไม่ได้หมายถึงผัวในชีวิตจริง คนแบบแกก็ต้องผัวทิพย์ ผัวในซีรีส์ ผัวในโลกนิยายอยู่แล้วสิ ว่าไง ผัวคนล่าสุดนอกใจเหรอ” เพียงจันทร์ถามอย่างรู้จักอรรัมภาดี

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แต่เรื่องนี้แต่แรกฉันก็ไม่ได้เชียร์ไอ้พระเอกธงแดงอยู่แล้วที่รู้สึกเหมือนถูกหักหลังคงเป็นนักเขียนมากว่าน่ะแก่”

“ทำไมเหรอรัม?”

“ก็นิยายมันชื่อเรื่อง ‘บ่วงนางหงส์’ใช่ไหม และตลอดเรื่องสวีเจียงหลัวก็เป็นตัวเอกชูโรงมาตลอด นางเก่ง เฉลียวฉลาดมาก แล้วบทพระเอกก็มักพึ่งพาเจียงหลัวทุกสถานการณ์ แถมช่วงกลางเรื่อง อีพระเอกมันยังรับน้องสาวของเจียงหลัวเป็นพระชายารองอีกฉันเลยไม่ชอบมัน”

“เออ สมควรหมั่นไส้จริง เอาน้องเมียมาทำเมียอีกคนถ้าเป็นสมัย70ปีก่อนคงไม่แปลกแต่นี่มันปี2025แล้วไหม ทำไมถึงนักเขียนถึงให้บทนี้กับพระเอกวะ”

“ใช่ไหมล่ะ! แต่เห็นว่าแนวผัวชั่วมันขายดี คนเขียนเลยเขียนให้มันชั่วสุดทาง แต่ฉันก็ดันคาดหวัง ว่าตอนจบเจียงหลัวจะตาสว่าง จัดการพวกมัน แล้วอยู่สวยๆ กับลูกหรือหาสามีใหม่อะไรแบบนี้เพราะนางเก่งและฉลาดจะเป็นฮ่องเต้หญิงยังได้ แต่สุดท้ายดันตายอนาถ...โคตรจะนอยด์!”

เพียงจันทร์หัวเราะเบาๆ

“เออๆ เลิกนอยด์ก่อน วันนี้ฉันร่วมกิจกรรมรับน้องแทนแกไปแล้ว แต่คืนนี้แกหนีงานเลี้ยงไม่ได้นะ ไอ้รัม!”

อรรัมภาแค่นเสียงในลำคอ ดวงตาแดงก่ำเพราะทั้งโกรธทั้งเคือง แต่วันนี้เธอก็แอบกินแรงเพื่อนสาวคนสนิทจริง อาศัยที่เพียงจันทร์กำลังคุยๆ กับรุ่นพี่วันนี้เพราะไม่มีเรียน เธอจึงโดดกิจกรรมรับน้องแล้วให้เพื่อนลากับรุ่นพี่บอกว่าเธอป่วยแต่ความจริงเธอแค่อยากหยุดอยู่หอพักอ่านนิยายเท่านั้นเอง

“เฮ้อ! ขอฉันด่านักเขียนกับไอ้พระเอกเฮงซวยนี่อีกสิบประโยคได้ไหมแก”

“ไม่ต้องแล้ว แกคงนั่งด่ามาทั้งชั่วโมงแล้ว” เพียงจันทร์ถอนหายใจระอาคนยังไม่ยอมมูฟออนออกจากนิยายที่อ่านจบไปแล้ว

“คืนนี้แกต้องไปนะ ฉันขี้เกียจเป็นคนโกหกกับรุ่นพี่แล้ว”

“รู้แล้วน่า โอ๊ย! แต่ฉันยังโมโหอยู่เลยว่ะ”

“โมโหอะไรก็เก็บไว้ในใจ รีบไปอาบน้ำเลยไปอาบน้ำให้ใจเย็นไง หรือหากยังไม่เย็นแกก็กินเบียร์ล้างแค้นเอาดีไหม”

“เออ! อย่างนั้นคืนนี้ฉันต้องดื่มให้สาแก่ใจ จะได้เมาจนลืมตอนจบของยัยนักเขียนโรคจิตนั่นไปเสียที”

เสียงเพียงจันทร์หัวเราะออกมาเสียงพลิ้ว ก่อนจะเอ่ยเหน็บแนมแม่เพื่อนตัวดีของตนเองไปเล็กน้อย

“แกนี่มันจริงๆ เลยไอ้รัม จะโกรธอะไรขนาดนั้น”

“แกไม่ใช่สายนิยายจะไปเข้าใจอะไร!” อรรัมภาพูดแค่นั้นก็หายเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะกลับออกมาแล้วเพียงจันทร์ก็เข้าไปใช้ต่อ